Waarom de duitse herder mij van kind af aan al zo aan sprak is me een raadsel. Mijn oom had er 1 en die woonde ver weg sporadisch kwam ik dus in contact met die hond. En een keer heeft hij me als kind te pakken gehad toen ze me uit het oog waren verloren en hij te eten had en ik dat blijkbaar wilde pakken. Was geen makkelijke hond, eentje met gebruiksaanwijzing. Na het incindent nooit bang geweest voor herders of honden in zijn algemeenheid.
Voor mij was het een hondentype die er bovenuit stak. En nog steeds eigenlijk. Ook al heb ik voor mijn gevoel nu 2 verschillende karakters binnen het rastype zitten. Er zijn best rassen die ik heb leren kennen die ik ook leuk vind. Voornamelijk kom ik dan toch wel bij de herder rassen uit. En de bouvier vind ik erg leuk, maar ook de beauceron vind ik erg aantrekkelijk, en een corgi heeft mijn aandacht getrokken.
De mechel heb ik een zwak voor, maar is het net niet, maar ik vind mijn Bluf een verkapte mechel, dus stiekum heb ik er 1 in huis, alleen staat dat niet op de stamboom. Vind ze net wat te springerig en druk, maar goed die heb ik nu dus. Schat in dat ik best met de mechel overweg kan, maar ergens ben ik meer van de duitse herder.
Border kan ik ook niet echt tegen denk, maar goed die zie ik ook terug in mijn teefje

Heb er maar mee te dealen, dat karakter van haar. En het lukt me best goed hoor. Maar type duitser vind ik het niet. Dat is meer mijn reu, actie en klaar voor actie, maar kan zich ook prima zelf vermaken, en dat heeft mijn teef niet zo.
Verknocht zijn aan, tsja, ja ik vind een duitse herder prima bij me passen, maar niet alle honden zijn rastypisch. En ik zie best wel honden waar ik van denk, dat ze ook wel bij me passen. Wil me er dus niet op blindstaren. Kans is wel groot dat ik toch weer voor een dh ga, ook omdat ik toch wel weer de africhting in wil met een hond.