Socialisatie, wat doet het nu eigenlijk?

[Machie]

Vroeg ik me zomaar af. Wat is nu socialisatie en in hoeverre heeft karakter daar invloed op?
En wat doen jullie aan socialisatie?

[Marjoleine]

Socialisatie is overschat denk ik.
Aanleg doet heel veel en als die goed is kun je met relatief weinig toe.

In het nest doe ik er aan in zoverre dat de pups alles meemaken wa de rest meemaakt, en ze gaan ook eens de straat op en het bos in en zo.
Als er hier een pup is, doet die ook alles mee en gaat ze bovendien regelmatig apart mee. En dat is het ongeveer

[fes/lou]

Ik denk dat het genoeg is als pups vreselijk veel in handen komen en weten dat mensen helemaal geweldig zijn.
Als er dan wat gebeurt, vertrouwen ze daarop.
Ik zie het nut van eenmalig in een bench door de intratuin of de kinderboerderij niet. Dat zou een mooie ervaring moeten zijn, maar wat als ze zich wezenloos schrikken van een stapel bloempoten die omvalt of een geit die keihard in hun oor mekkert
Dan is die positieve ervaring opeens niet zo positief meer

[samantha!]

Ik doe niet bijzonder veel aan socialisatie, al helemaal geen dingen die ik in de toekomst niet van plan ben om regelmatig te doen.
Naar mijn idee wordt het socialisatiegedoe zwaar overschat.
Ik heb daar wel een voorbeeld van:
Max kregen we pas toen hij al 5 maanden oud was, de fokker had hem aangehouden maar vanwege een kleurfoutje was hij niet fokgeschikt en deden ze hem toch weg.
Hij is op de boerderij geboren en daar de eerste 5 maanden van zijn leven nooit afgeweest.
Hij kende dus helemaal niets!
En toch was dat een enorm stabiele hond, binnen no time was hij overal aan gewend en hij is nooit angstig geweest.
Hij was gewoon stabiel van karakter.
DJ kwam als pupje van 7.5 week.
Hem hebben we gelijk (maar rustig aan en niet alles tegelijk) overal mee naartoe genomen waar hij de rest van zijn leven mee in aanraking zou komen (dus mee naar buiten, verkeer etc.) en rustig overal aan laten wennen.
Inmiddels is hij ruim een jaar en nog steeds is hij bang voor onverwachte dingen, harde geluiden, verkeer etc.
Hij is van karakter gewoon niet stabiel.
Macho en Jack hebben dezelfde socialisatie als DJ gehad en die zijn enorm stabiel.

Het zou zeker wel wat doen hoor en ik ben er dus wel voor om pupjes gedoseerd met verschillende dingen (waar ze dus later ook mee te maken krijgen) kennis te laten maken, maar naar mijn idee maakt het bij een hond met een stabiel karakter niet zoveel uit als dat niet (of pas later) gebeurd.
Maar naar mijn idee wordt het dus vaak nogal overschat, als een hond een echt stabiel karakter heeft komt het naar mijn idee sowieso vaak wel goed.
.

[Machie]

Sinds Csiva hier is denk ik ook dat het overschat is. Ze is eigenlijk nergens bang voor en haar 1e reactie is 1 tel schrikken en dan gaan kijken wat het is. Ze is een week of 13 en ik geloof nooit dat ze zoveel gezien heeft in Hongarije.
Voor Csiva heb ik me er nooit zo mee bezig gehouden. Nu dacht ik, ohwww dit wordt een hondje waar ik alle moeite voor moet doen enzo.. Valt reuze mee tot nu toe.

[lieke]

Ik vind dat hele socialisatiegebeuren ook zwaar overschat. Ik heb herplaatsers gehad met een nul socialisatieachtergrond plus nog de nodige ellende die geweldig sociale honden blijken te te zijn. En ik heb herplaatsers gehad die prima gesocialiseerd waren en overal bang voor waren.

In mijn ervaring heeft het alles te maken met karakter. Een hond met een van nature stabiel karakter kun je uit een beroerde situatie halen en eenmaal in een normale omgeving gaat dan de knop om en begint het dier zogezeid met een schone lei.
Bij een van nature bange/labiele hond kun je socialiseren tot je een ons weegt, maar daar maak je nooit een stabiele, zelfzekere hond van.

[Machie]

Samantha, herkenbaar. Dumas heeft zijn 1e jaar vooral op een boerderij gelopen en is eigenlijk nergens bang voor. Luca heb ik gesocialiseerd met alles en het is en blijft een mietje

[Maeve]

Socialisatie en karakter zijn niet perse hetzelfde natuurlijk. Ik denk dat en goede socialisatie wel belangrijk is maar dat betekend hier in Nederland gewoon meedraaien in het dagelijks leven inderdaad. Mensen, honden, geluiden in huis, verkennen van de tuin etc. Maar het is geen garantie op een open, zelfverzekerder hond. Karakter is toch grotendeels erfelijk en als de erfelijke aanleg voornamelijk angstig en terughoudend is kun je socialiseren wat je wil maar dat word geen supersociale, open en dappere hond.

[Eilfy]

Aanleg doet een heleboel, maar denk wel dat als je een hond niet voldoende socialiseert, dit wel te merken is aan zijn of haar karakter. Voor honden die in aanleg stabiel zijn, zal dit prima terug te draaien zijn en die zullen er weinig tot niks aan overhouden. Honden die van aanleg al wat moeilijker zijn kunnen er wel last van hebben.

Denk wel dat er te veel nadruk wordt gelegd op de habituatie, in de zin van: beetje overkill. Denk niet dat je een pup aan alles moet blootstellen, liever gedoseerd (een aantal belangrijke situaties zoals verkeer etc. een paar keer) zodat ze er echt aan kunnen wennen.

Geldt ook voor de socialisatie: denk wel dat als honden met meer honden in aanraking komen, ze beter snappen wat er onderling bedoeld wordt. Maar ook dit hoeft niet in overkill...

[Judith&Jayla]

ik denk dat het ook erg afhankelijk van het karakter van de hond is.
een wat onzekere hond heeft de socialisatie harder nodig dan een zelfverzekerde hond.
ik vind zelf de socialisatie wel degelijk belangrijk.
onze oudste hond heeft geen socialisatie gehad en is haar hele leven daardoor angstig geweest tegenover vreemde mensen en andere dieren.
dat is bij haar ook niet meer recht te trekken.

[samantha!]

Samantha, herkenbaar. Dumas heeft zijn 1e jaar vooral op een boerderij gelopen en is eigenlijk nergens bang voor. Luca heb ik gesocialiseerd met alles en het is en blijft een mietje

Ja, dit soort voorbeelden maakt voor mij inderdaad dat ik denk dat karakter vele malen belangrijker is en socialisatie dus overschat.
DJ is ook echt een mietje, hij is nog wel jong natuurlijk maar ondanks dat hij alle dingen waar hij bang voor is vaak ziet (druk verkeer bijvoorbeeld) en hij een voorbeeld heeft aan wel stabiele honden, blijft hij bangig in dit soort situaties

[lieke]

Socialisatie is overschat denk ik.
Aanleg doet heel veel en als die goed is kun je met relatief weinig toe.

Hmmm, ik twijfel of dat wat socialisatie met andere honden (dus niet met mensen en situaties) betreft wel zo opgaat. Het valt me op dat veel buitenlandse honden de hondentaal veel beter machtig zijn en dus veel hond-socialer zijn dan de gemiddelde NL hond. Nu kan dat mede komen doordat in het buitenland de meest sociale honden worden geselecteerd om naar hier te komen, maar ik denk dat het vooral komt omdat die honden veel meer contact met andere honden hebben gehad.

Het gaat niet alleen om sociaal met honden, hoewel dat uiteraard ook heel belangrijk is (voor mij in ieder geval wel). Maar ik het een poolse collie als herplaatser gehad, die ongeveer vier jaar oud was toen ze bij mij kwam. Die had werkelijk een hels leven gehad (ze was door mishandelingen ook gehandicapt). En ik heb nog nooit zo blij ei gehad als zij en ze liep op iedereen af om geknuffeld te worden. Ook mannen (ik zal je de details besparen wat haar is aangedaan ).
Van mijn Bonnie uit Roemenië weet ik geen details, maar ik kan me zo voorstellen dat ook zij in haar tweejarig leven op straat in Roemenië nou niet bepaald geweldige ervaringen heeft gehad. En ook zij is heel open en vrij naar mensen toe en vindt het geweldig om met iedereen te knuffelen.
Ik heb een herplaatscollie van een bekende colliefokster gehad waarmee was geshowd en was gefokt. Alles volgens de regels, kéurig gesocialiseerd. Maar God, wat was dat beest bang. Voor álles. Verkeer, andere honden, mensen.... gewoon verschrikkelijk.

Dát bedoel ik met een van nature stabiel karakter. Mijn mijn Gina en mijn Bonnie ging de knop om: het verleden was het verleden, nu leven ze in het heden en het heden is LEUK.
Bij Faith is het redelijk goed gekomen. Met heel veel trainen en bachbloesem maar helemaal leuk is het voor haar nooit geworden.

[DeDiana]

Bij een van nature bange/labiele hond kun je socialiseren tot je een ons weegt, maar daar maak je nooit een stabiele, zelfzekere hond van.

Precies, dat denk ik ook. Ik denk wel dat een in aanleg onzekere of angstige hond baat heeft bij een goede socialisatie, maar het karakter socialiseer je er niet uit natuurlijk.
Net als met mijn andere honden heb ik Mila vanaf het begin overal (gedoseerd) mee naartoe genomen. Toch blijft zij bepaalde dingen eng vinden, zoals treinen. Niet om erin te zitten, maar als ze op het station aankomen. Nu blijft ze wel rustig als ze iets eng vindt, maar het is niet zo dat ze het maar normaal vindt allemaal omdat ze het al zo vaak heeft gezien.
Dat zit echt in haar karakter en mijn eerdere honden waren wat dat betreft stabieler van aard. Ook een herplaats Groenendaeler van 5 die alleen maar in een kennel in de tuin had gezeten.

[Marjoleine]

Kijk, stabijs werden vroeger op de boerderij gefokt. In een schuur, want daar hoort een hond. En daar lagen die pups dus ook,
En toen kwam dat hele verhaal van socialisatie en moesten al onze fokkers de nesten in huis halen en er van alles mee doen. Dat viel vaak niet mee want veel van die vrouwen moest die troep niet binnen. Er werden helemaal regels voor gemaakt en alles.
Maar de honden werden daar niet vrijer van of socialer.
Er zijn tot op heden net zoveel angstige stabijs als vroeger en net zoveel vrije en open stabijs. Ongeacht waar ze gefokt zijn en hoe ze gesocialiseerd werden.

En het sterkste bewijs voor dat idee is de keer dat een pup die wij gefokt hebben op 9 weken werd gegrepen. Verbrijzelde achterpoot, enfin, platen en schroeven en de hele mikmak. En dat pupje mocht niet lopen of niks tot ie pakweg 5 maanden was, en al zeker niet spelen of doen met andere honden.
Ik voorzag grote ellende vanwege de socialisatie die hij ging mislopen. Maar niks ervan.
Dat is een prima sociale en vrije hond geworden die het altijd perfect met andere honden heeft kunnen vinden en daar nooit problemen mee heeft gehad.
Toen was het voor mij wel duidelijk: als de basis deugt kan je heel veel mislopen, maar de hond die stabiel is die blijft dat in de grond gewoon.

[Maeve]

Kijk, stabijs werden vroeger op de boerderij gefokt. In een schuur, want daar hoort een hond. En daar lagen die pups dus ook,
En toen kwam dat hele verhaal van socialisatie en moesten al onze fokkers de nesten in huis halen en er van alles mee doen. Dat viel vaak niet mee want veel van die vrouwen moest die troep niet binnen. Er werden helemaal regels voor gemaakt en alles.
Maar de honden werden daar niet vrijer van of socialer.
Er zijn tot op heden net zoveel angstige stabijs als vroeger en net zoveel vrije en open stabijs. Ongeacht waar ze gefokt zijn en hoe ze gesocialiseerd werden.

Maar is het niet zo dat men vroeger meer lette op het karakter van de ouders bij het maken van combinaties? Want die Stabijs die werden gebruikt als werkhond kunnen niet angstig of nerveus zijn, daar hebben ze niets aan. Dat is vandaag de dag niet meer aan de orde en er word nog wel gelet op karakter natuurlijk, maar ieder op z'n eigen manier.

[Machie]

Samantha, herkenbaar. Dumas heeft zijn 1e jaar vooral op een boerderij gelopen en is eigenlijk nergens bang voor. Luca heb ik gesocialiseerd met alles en het is en blijft een mietje

Ja, dit soort voorbeelden maakt voor mij inderdaad dat ik denk dat karakter vele malen belangrijker is en socialisatie dus overschat.
DJ is ook echt een mietje, hij is nog wel jong natuurlijk maar ondanks dat hij alle dingen waar hij bang voor is vaak ziet (druk verkeer bijvoorbeeld) en hij een voorbeeld heeft aan wel stabiele honden, blijft hij bangig in dit soort situaties

Luca is panisch voor treinen. Was ie op 10 weken al en is hij altijd gebleven. Ik heb zelfs het idee hoe meer hij in aanraking komt met dingen die hij echt eng vind hoe enger hij het gaat vinden...

[sirene]

Ik denk dat het tijdens de hele socialisatieperiode veel belangrijker is hòe de hond iets ervaart, dan wàt hij ervaart.
Daar zit al wel een stuk karakter/aanleg in, maar dat is wel te een beetje te begeleiden.
Het gaat er denk ik om dat dingen die de hond meemaakt en positief ervaren worden meegenomen worden en de hond steeds een stukje zelfzekerder en stabieler maken. Of dat nu de kinderboerderij of gewoon bij oma op visite was, dat maakt niet uit.
Een in aanleg terughoudende of bange hond zal met een baas die daar op anticipeert toch positieve dingen oppikken. De baas kan bv die dingen wat langzamer opbouwen, niks verplichten ed.
Ik denk dat bij voorbeelden van honden met geen of weinig socialisatie zoals wij dat kennen, die honden toch in die ontvankelijke periode positieve ervaringen hebben opgedaan. Dingen waar ze van groeiden. Misschien zelfs gewoon omdat er al een zekerheid was dat er niks bijzonders ging gebeuren. Alle dagen zijn hetzelfde, dat geeft ook rust.
Afijn, geen idee of er iets van klopt. Of zoals wij thuis zeggen: geef je bek maar een douw.

[samantha!]

Voor wat betreft hond-hond socialisatie:
Jack is opgegroeid bij 7 nestgenootjes, zijn moeder en een andere volwassen teef.
Met 7.5 week heb ik hem opgehaald en vanaf toen heb ik hem nauwelijks in contact gebracht met vreemde honden.
Hij had Macho en DJ natuurlijk, maar buiten zocht ik geen andere honden op en ging ik ze zelfs uit de weg.
Uiteraard mocht hij soms weleens kennismaken of spelen, maar dat was echt bij uitzondering, en dan met honden (of eigenaren) die ik kende, het gebeurde zeker niet dagelijks (soms nieteens wekelijks).
Hij is prima sociaal met andere honden en snapt de hondentaal echt keurig.
Naar mijn idee was de socialisatie in de nestperiode, met mijn eigen honden, en een heel enkele keer een vreemde hond dus genoeg voor hem.
Natuurlijk is hij nog niet volwassen, maar inmiddels heeft hij wel regelmatig even contact met vreemde honden en dat gaat echt prima, hij heeft zeker niets gemist aan die tijd dat ik hem niet veel in contact heb gebracht met vreemde honden, hij doet het keurig!
Natuurlijk is ook dit wel karaktergebonden en zou het bij andere honden/rassen misschien anders werken.

[lieke]

Ik denk dat het tijdens de hele socialisatieperiode veel belangrijker is hòe de hond iets ervaart, dan wàt hij ervaart.
Daar zit al wel een stuk karakter/aanleg in, maar dat is wel te een beetje te begeleiden.
Het gaat er denk ik om dat dingen die de hond meemaakt en positief ervaren worden meegenomen worden en de hond steeds een stukje zelfzekerder en stabieler maken. Of dat nu de kinderboerderij of gewoon bij oma op visite was, dat maakt niet uit.
Een in aanleg terughoudende of bange hond zal met een baas die daar op anticipeert toch positieve dingen oppikken. De baas kan bv die dingen wat langzamer opbouwen, niks verplichten ed.
Ik denk dat bij voorbeelden van honden met geen of weinig socialisatie zoals wij dat kennen, die honden toch in die ontvankelijke periode positieve ervaringen hebben opgedaan. Dingen waar ze van groeiden. Misschien zelfs gewoon omdat er al een zekerheid was dat er niks bijzonders ging gebeuren. Alle dagen zijn hetzelfde, dat geeft ook rust.
Afijn, geen idee of er iets van klopt. Of zoals wij thuis zeggen: geef je bek maar een douw.

Maar hoe zit dat dan met dieren die in die kwetsbare situatie beangstigende dingen meemaakten? En toch uitgroeiden tot stabiele en vrije honden? Ik denk toch echt dat het karakter of aanleg belangrijker is dan het socialiseren an sich.
Het hebben van een goede band met een baas zal daar uiteraard ook veel mee te maken hebben. Als een hond vertrouwt op de baas zal de hond zich ook eerder/sneller herstellen van schrik.
Al zal het denk ik toch wel een beetje afhangen van het ras, veronderstel ik. Ik kan me voorstellen dat bijvoorbeeld een van nature zenuwachtiger ras als bijvoorbeeld een collie eerder te verpesten is dan een laconieker ras als een labrador.

[moniek&bo]

Denk dat veel mensen het ook zien als een wondermiddeltje.
En dat is het niet.

[samantha!]

Samantha, herkenbaar. Dumas heeft zijn 1e jaar vooral op een boerderij gelopen en is eigenlijk nergens bang voor. Luca heb ik gesocialiseerd met alles en het is en blijft een mietje

Ja, dit soort voorbeelden maakt voor mij inderdaad dat ik denk dat karakter vele malen belangrijker is en socialisatie dus overschat.
DJ is ook echt een mietje, hij is nog wel jong natuurlijk maar ondanks dat hij alle dingen waar hij bang voor is vaak ziet (druk verkeer bijvoorbeeld) en hij een voorbeeld heeft aan wel stabiele honden, blijft hij bangig in dit soort situaties

Luca is panisch voor treinen. Was ie op 10 weken al en is hij altijd gebleven. Ik heb zelfs het idee hoe meer hij in aanraking komt met dingen die hij echt eng vind hoe enger hij het gaat vinden...

Dat idee heb ik dus ook.
DJ heeft het met vrachtwagens.
In het begin ben ik echt vaak met hem vlakbij wegen met vrachtwagens gaan lopen (nieteens naast de weg, maar langzaam dichterbij proberen), doen of er niets aan de hand was en gewoon doorlopen, werkte niet.
Daarna leuke dingen gaan doen op afstand, werkte niet.
Macho mee (die dus niet bang is), werkte niet.
Hoe meer hij er toch mee in aanraking kwam, hoe banger hij werdt naar mijn idee.
Nu zoek ik het niet meer op en als het eens voorkomt is hij dus bang, maar dat zou hij altijd blijven gok ik zo.

[Marjoleine]

Maar is het niet zo dat men vroeger meer lette op het karakter van de ouders bij het maken van combinaties? Want die Stabijs die werden gebruikt als werkhond kunnen niet angstig of nerveus zijn, daar hebben ze niets aan. Dat is vandaag de dag niet meer aan de orde en er word nog wel gelet op karakter natuurlijk, maar ieder op z'n eigen manier.

Neuh.
Ze mochten best fel zijn en of dat uit angst was wist geen mens. Het waren erfhondjes, die werden geacht je in je achterste te bijten

Er werd hooguit gelet op of het goede mollenjagers waren, meer niet.
En later werd daar niet meer op gelet, er is pakweg 20 jaar niet op iets anders gelet dan op waar de reu woonde en of dat niet te ver was.

[empyree]

Socialisatie is overschat denk ik.
Aanleg doet heel veel en als die goed is kun je met relatief weinig toe.

In het nest doe ik er aan in zoverre dat de pups alles meemaken wa de rest meemaakt, en ze gaan ook eens de straat op en het bos in en zo.
Als er hier een pup is, doet die ook alles mee en gaat ze bovendien regelmatig apart mee. En dat is het ongeveer

Helemaal mee eens !

Bij mijn newfoundlanders deed ik weinig tot niets aan socialisatie , buiten dat wat ze gewoon in huis meemaakten, totdat ze weggingen. En dat zijn allemaal stabiele en overschrokken beren geworden.
Met mijn grands doe ik wat meer moeite omdat dat makkelijker schijterds kunnen zijn/worden maar ik merk eigenlijk geen verschil. En bij de Lagotto moet je gewoon hun hele leven pogen te socialiseren maar dat kunnen zonder reden toch nog angsthazen worden. Zo was Google altijd een hele vrije en onbevangen hond maar een aantal maanden geleden is dat toch veranderd en is ze meer timide geworden en blafferiger om niks en vindt ze het absoluut niet meer leuk om mee te gaan naar mijn werk of in de auto !! Terwijl Bice die nu ruim 8 maanden is dat allemaal nog geweldig vindt, maar ik hou dus mijn hart vast voor de toekomst en hoop van harte dat ze zo blijft !!!

[Browny]

Ik leg er niet zo druk op omdat de honden 'moeten' socialiseren, ik neem ze mee naar dingen en omgevingen waaraan ze kunnen wennen, maar ben er niet zo mee bezig dat het moet en hoe de hond daarop moet reageren. Maar kijk naar de hond waar hij/zij gevoelig voor is en hoe ik dat individueel begeleid. De ene hond is opener dan de andere en dan verplicht ik niet de hond dat hij/zij zich maar moet aanpassen en open opstellen. Ik denk dat daar veel fouten in worden gemaakt omdat je zoveel mensen met regels uit het boekje hoort opnoemen wat zou 'moeten'.
Bv Yuki is wel groot en flink maar nog erg jong dat wordt overschat, als een vreemde hond op haar af komt stormen, schrikt ze zich rot en is dan wat bangig ze heeft dan wat steun nodig als de roedel er niet bij is, ik geef haar geen bevestiging dat het eng is maar wel vertrouwen dat het goed is. Ze hersteld dan best snel en gaat dan op onderzoek uit en dan benbik niet meer nodig, want het is dan goed en vertrouwd. Als je een hond met zo eenkkarakter aan haar lot overlaat kan ze angst agressie ontwikkelen. De Chiko daarentegen moest ik op die leeftijd remmen omdat hij te vrij en brutaal was en zich minder makkelijk aanpast terwijl hij nu snel respect toont en zich overal aanpast. Bij hem kreeg ik te horen dat dit niet goed met hem kwam en hij agressief zou worden op volwassen leeftijd, nou daar zit geen greintje agressie in in een vreemd huis waar andere honden de baas zijn laat hij zich gewoon corrigeren.

Met Yuki moet ik nu omdat ze in opleiding is, waar ze vreemde mensen moet gaan verwijzen, wel vrij maken naar vreemde mensen en dat gaat heel erg goed maar ook dat doe ik niet overdreven en leg ik ook geen druk op, maar dat ze het op een speelse manier leuk vind.

Ik hoef trouwens geen honden die jolig op alle honden af stormen om zich op te dringen om te spelen

[Gos]

Socialisatie is overschat denk ik.
Aanleg doet heel veel en als die goed is kun je met relatief weinig toe.

In het nest doe ik er aan in zoverre dat de pups alles meemaken wat de rest meemaakt, en ze gaan ook eens de straat op en het bos in en zo.
Als er hier een pup is, doet die ook alles mee en gaat ze bovendien regelmatig apart mee. En dat is het ongeveer

Dit dus, in grote lijnen

Verder vind ik het zelf gewoon leuk om te observeren hoe een pup reageert op nieuwe ervaringen. Je ziet bepaalde trekjes boven komen drijven bij een pup, en het is leuk te volgen hoe zich dat later ontwikkelt. Sommige dingen blijken precies zo te blijven, andere dingen behoeven misschien iets meer aandacht om de reactie in goede banen te leiden voor later. Hoe reageert een pup op dingen die hij niet vertrouwt? De een loopt er als een dolle totaal ongeremd op af, de ander gaat het na een moment van bezinning meteen bekijken, weer een ander wordt boos of trekt zich terug. Dat op zich vind ik waardevolle informatie, maar niet meer dan dat. De basis kun je wat bijschaven maar de essentie blijft hetzelfde (bij normale omgang).

[Sanner]

Lastig, vind ik. Jamie heb ik echt als pup overal mee naar toe genomen, met iedere hond kennis laten maken enz.
Voor vreemde mensen had ze als pup al geen interesse, ze draaide ze gewoon haar rug toe.
Andere honden vond ze eng, wat ik ook deed.. Ik snapte daar niks van, vele zeiden tegen mij; gewoon los laten, ze zoeken het zelf wel uit. Ik geloof dat ik het daar uiteindelijk alleen maar erger mee gemaakt hebt want achterna gezeten worden is nou niet echt een leuke ervaring.
Ze had dus van pup af aan al niks met vreemde mensen en honden, dat had ik denk ik beter kunnen respecteren.
Toch is het nu geen agressief hondje, als ze mensen en honden eenmaal kent vind ze het zelfs leuk.
Maar dat is ook wel een typische chihuahua eigenschap denk ik.

[Lief]

Het heeft zeker wel nut, al was het maar voor je band met je hond.

Misty heeft wel een en ander gemist als pupje en jonge hond, maar is wel een stabiele hond, die veel vertrouwen heeft in haar eigen kunnen.
Shadow is van nature wat wattiger, en heeft met het socialiseren geleert dat dingen die 'eng' zijn, met het baasje samen minder eng zijn. Hij heeft vertrouwen gekregen in zichzelf, maar durft dat vanuit het veilige gevoel dat wij het anders wel oplossen.
En wij dat zijn dus zowel de mensen in de roedel als Misty.

Het eigenheimerige aan Misty was misschien, als ze als pup/jonge hond wat minder op zichzelf aangewezen was geweest, ook wat minder geweest. Het zit er wel in, maar heeft zich door de omstandigheden iets fanatieker ontwikkelt dan nodig.

[S@ndr@]

ik vind het ook vreselijk overschat, doe er niet zo rete veel aan, en zeker niet aan dingen leren wennen die ik anders ook niet tegen zou komen, Ik bouw een vertrouwens band op, en daar mag ie zijn hele leven op leunen, - ik vind het genoeg

[Gollum]

Het heeft zeker wel nut, al was het maar voor je band met je hond.

Misty heeft wel een en ander gemist als pupje en jonge hond, maar is wel een stabiele hond, die veel vertrouwen heeft in haar eigen kunnen.
Shadow is van nature wat wattiger, en heeft met het socialiseren geleert dat dingen die 'eng' zijn, met het baasje samen minder eng zijn. Hij heeft vertrouwen gekregen in zichzelf, maar durft dat vanuit het veilige gevoel dat wij het anders wel oplossen.
En wij dat zijn dus zowel de mensen in de roedel als Misty.

Het eigenheimerige aan Misty was misschien, als ze als pup/jonge hond wat minder op zichzelf aangewezen was geweest, ook wat minder geweest. Het zit er wel in, maar heeft zich door de omstandigheden iets fanatieker ontwikkelt dan nodig.

Ik denk dat Gol wat dat betreft wel op Shadow lijkt. Die vond als pup veel dingen eng, nu nog wel een beetje maar ze hersteld zich snel en/ of gaat tussen mijn benen staan en dan los ik het op.

Tot zover de laconieke labrador

[lieke]

En als je socialiseert vind ik dat je alleen die dingen moet doen waar jij je hond mee naar toe zou nemen. Zo heb ik mijn honden nooit gesocialiseerd met bijvoorbeeld de trein omdat ik misschien zelf één keer in de 10 jaar met de trein ga. Of naar de kermis of de markt. Als ik naar de markt ga, heb ik geen zin om de hond(en) mee te nemen maar ga ik boodschappen doen.
Ik socialiseer mijn honden alleen met dingen waarvan ik weet dat zij ze tegen (kunnen) komen of die ik belangrijk vind (zoals kinderen).