Ik denk dat Pippa een maand of 5 was. Ervoor was het kwartje wel al enigzins gevallen, maar moesten we toch opletten met niet té lang wachten en heel erg vasthouden aan regelmatige uren. Ze plaste toen niet binnen, maar dat was vooral omdat er een strakke routine was die rekening hield met wanneer ze gewoonlijk moest. Als we daar wat vanaf weken, hadden we wel kans op een ongelukje. Dus toen was het meer een fase van "het liefst ga ik buiten, maar binnen is ook een optie als het moet." Vanaf een maand of 5 kon ze het écht ophouden, dus ook als ze een uurtje later ging dan normaal.
Het was dus niet zozeer een klik, maar eerder iets dat geleidelijk ging. Eerst een fase "ik moet dringend, en het maakt me niet uit waar", dan die fase van "het liefst buiten, maar binnen kan eigenlijk ook" en nu dus "ik ga alleen buiten."
Een maand of wat geleden heeft ze nog binnen geplast (de eerste keer sinds de zomer), maar dat was een beetje een misverstandje. Ze stond te blaffen om naar buiten te mogen, dus mijn zus die alleen thuis was ging naar boven om zich om te kleden. Ik denk dat Pippa toen dacht dat m'n zus gewoon weg ging naar boven en niet meer terug zou komen, dus in die 5 minuten had ze dan maar op het tapijt geplast. Of het was heel dringend
Het helpt ook wel als je er een commando aan koppelt (plasje doen, bijvoorbeeld), dan snappen ze na een tijdje wel wat je wil. En ik zou de wandelingetjes wat langer maken, uiteindelijk moet ze wel eens gaan toch? Of gewoon een tijdje stilstaan op een veldje, zodat ze uitgesnuffeld is en niet meer zo onder de indruk. Als ze zich dan een beetje ontspant, zal ze wel ineens voelen dat ze eigenlijk moet.