my name is Sam

[Kamy]

My name is Sam
Toen ik ontslagen was uit het Amerikaanse leger, verhuisden Jim en ik terug naar Detroit om daar, op kosten van het leger, om te scholen. Jim koos voor een opleiding in de Electronica en ik, na lang nadenken, begon aan een opleiding Computer Wetenschappen. Een van de onderdelen die verplicht waren was 'Spreken' . Net zoals de meeste mensen, vond ik het niet erg prettig om op de voorgrond te treden, laat staan om in het middelpunt te staan als ik een spreekbeurt moet doorstotteren, waarbij het onderwerp mij nogal onbekend is. Ik heb dit onderdeel van mijn opleiding tot het laatst uitgesteld, maar ik kon er niet onderuit komen.

De eerste lesdag legde de professor uit dat we zelf het onderwerp moesten kiezen, maar dat hij de motivatie bepaalde . We moesten 6 spreekbeurten houden met 6 verschillende motivaties. Onze eerste spreekbeurt, bijvoorbeeld, moest informatief zijn. Hij raadde ons aan een onderwerp te zoeken waar we affiniteit mee hadden. Ik besloot dat mijn spreekbeurten over dieren zouden gaan en dan met de hond in de hoofdrol. In mijn eerste (informatieve) spreekbeurt, sprak ik over paardendressuur. Mijn spreekbeurt, waarin ik een en ander moest demonstreren, bracht ik mijn Duitse Herder, Bodger, mee en liet een aantal gehoorzaamheidsoefeningen zien. Uiteindelijk was het semester bijna voorbij en moest ik nog een spreekbeurt houden. Deze keer was de motivatie, overtuigen.

Na een hoop gepeins over het onderwerp hiervoor, besloot ik het te gaan hebben over steriliseren en castreren van huisdieren. Mijn doelstelling was, mijn klasgenoten zover te krijgen dat zij hun dieren lieten castreren. Ik begon dus met een 'diepte'onderzoek. Er was een overvloed aan materiaal, artikelen die verhaalden over de miljoenen honden en katten die ieder jaar ingeslapen werden, over de zogenaamde geliefde huisdieren die naar het asiel gebracht werden met de meest mooie smoesjes, of nog erger, gewoon maar ergens achter gelaten werden, verwilderd en bang. Over het algemeen was de dood een opluchting. Mijn laatste spreekbeurt kwam steeds dichterbij, maar ik voelde mij goed voorbereid. Mijn notities stonden bol van de feiten en statistieken, zelfs de meeste naïeve huisdiereigenaar zou hier niet onderuit kunnen.

Een paar dagen voordat ik moest spreken, had ik de geweldige inval, om van het asiel een pup te lenen, om mijn betoog te ondersteunen. Ik belde het asiel en legde mijn bedoelingen uit. Ze wilden mij heel graag helpen. Ik maakte de afspraak, dat ik de pup, een dag voor mijn spreekbeurt op zou halen.

De dag voor mijn spreekbeurt ging ik naar het asiel om de pup op te halen. Ik had alle vertrouwen in mezelf. Ik kon alle statistieken en getallen opnoemen, zonder in mijn notities te kijken. De pup, dacht ik, zou het emotionele extraatje zijn. Toen ik bij het asiel aankwam werd ik door een jonge man, Ron, opgevangen. Hij vertelde dat hij de PR-medewerker van het asiel was. Hij was erg uitgelaten over mijn spreekbeurt en vroeg of ik een rondleiding wilde voor ik de pup op zou halen. Ik was erg enthousiast. We begonnen bij de receptie, de ingang voor het 'publiek' in het asiel. De wachtruimte zat vol, over het algemeen met mensen die allerlei ongewenste dieren kwamen afleveren. Ron legde me uit dat ze, per dag, ongeveer 50 dieren opnamen en plusminus 20 dieren ter adoptie meegaven. Zoals we daar stonden, hoorde ik flarden van conversaties. "Ik kan hem echt niet houden, hij graaft gaten in mijn tuin" "Het zijn zo'n leuke puppies, ik ben er zeker van dat ze zo een ander huis voor ze hebben." " Ze is wild, ik heb haar niet in mijn macht". Ik hoorde een van de vrijwilligers aan de vrouw met het nest puppies uitleggen, dat er al zoveel puppies in het asiel zaten en dat deze pups, onmiddellijk ingeslapen zouden worden, omdat ze niet of nauwelijks plaatsbaar zijn, omdat ze zwart zijn. De vrouw trok haar schouders op , "daar kan ik niets aan doen", jammerde ze, "ze worden te groot en ik heb geen plaats meer voor ze."

We verlieten de receptie, RON leidde me naar de ruimte waar alle binnengekomen dieren bekeken werden op herplaatsbaarheid. De helft van de dieren kwamen niet in aanmerking voor adoptie. Er waren er gewoon weg te veel. De dieren werden niet alleen binnengebracht door hun eigenaar, maar ook veel zwervers werden aangeboden. Volgens de wet moeten 'zwervers' drie dagen opgevangen worden. Als er niemand voor het dier kwam werd het afgemaakt. Er waren immers genoeg dieren waar de achtergrond WEL bekend van was. Hoe meer ik zag, hoe depressiever ik werd. Geen enkele statistiek, kon de plaats innemen van het met eigen ogen aanschouwen, wat deze wegwerpmentaliteit doet met een levend wezen. Het was verpletterend. Uiteindelijk stopte RON voor een dichte deur. "Dit was het." zei hij, "Behalve dit." Ik las het bordje op de deur, "Inslaap ruimte." "Wil je er een zien?" vroeg hij. Voordat ik antwoord kon geven, was hij me al voor. "Moet je echt doen, je kan niet het hele verhaal vertellen als je niet alles gezien hebt." Schoorvoetend ging ik akkoord. "Goed." Hij zei, "ik heb het al uitgelegd en Peg verwacht je." Hij klopte stevig op de deur. De deur werd onmiddellijk geopend door een vrouw van middelbare leeftijd in een wit laboratoriumschort. "Hier is degene waar ik je over vertelde." legde RON uit. Peggy nam mij in zich op. "Goed, ik laat je hier bij Peggy en zie je over ongeveer een kwartier weer bij de receptie. Ik zorg dat ik de pup klaar heb." Dat zeggende vertrok Ron, mij achterlatend bij de streng kijkende Peggy.

Peggy gebaarde me binnen. Toen ik de ruimte binnenging, stokte me de adem hoorbaar. Het was een kleine, spartaanse ruimte. Er stonden een aantal hokken tegen de muur en een vitrine met spuiten en ampullen met een heldere vloeistof. In het midden van de ruimte stond een onderzoekstafel met een rubberen mat bovenop. Er waren, buiten de deur waardoor ik naar binnen ben gekomen, nog twee deuren. Beide waren dicht, op een deur stond 'verbrandingsoven' en op de andere deur stond niets, maar ik hoorde verschillende diergeluiden vanachter die deur. Achterin de ruimte, vlakbij de deur waarop verbrandingsoven stond, stonden de objecten die mijn ellendige gevoel opriepen, twee kruiwagens, vol met de lichamen van dode kittens en puppies. Ik staarde er met afschuw naar.

Niets had me hierop op voorbereid, mijn benen begonnen week te worden en mijn ademhaling werd sneller en oppervlakkiger. Ik wilde de kamer uitrennen, gillend. Peggy scheen niet in de gaten te hebben, hoe geschokt ik was. Ze begon te vertellen over het euthanasatieproces, maar ik hoorde haar niet. Ik kon mijn ogen niet afwenden van kruiwagens met tientallen zielige kleine lichamen. Uiteindelijk kreeg Peggy in de gaten, dat ik niet naar haar luisterde. "Luister je wel?" vroeg ze geïrriteerd. "Ik vertel dit maar een keer." Ik wende mijn blik af van de kruiwagens en keek haar aan. Ik opende mijn mond om wat te zeggen, maar ik kon niets uitbrengen, dus knikte ik maar. Ze vertelde me, dat achter de ongemerkte deur, de dieren zaten die voor die dag op de lijst stonden om ingeslapen te worden. Ze nam een kaart van de muur. "Honderd-drie-en-vijftig is de volgende." zei ze nadat ze op de kaart keek. "Ik ga hem even halen." Ze legde de kaart op de onderzoekstafel en liep naar de deur. Voordat ze die opende, draaide ze zich om. "Je gaat toch niet hysterisch doen, hè?" "Dat maakt de dieren onrustig." Ik schudde mijn hoofd. Sinds ik die ruimte binnen gelopen ben, heb ik nog geen woord uit kunnen brengen. Ik was er niet zeker van dat ik zou kunnen praten, zonder in huilen uit te barsten.
Toen Peggy de deur opende, keek ik in de ruimte daarachter. Het was een kleine kamer, maar de muren waren 'behangen' met kooien. Het leek erop dat alle kooien bezet waren. Peggy opende de deur van een van de lager liggende kooien en haalde de bewoner eruit. Het leek mij een middelgrote hond. Ze lijnde hem aan en leidde de hond de kamer binnen. Toen Peggy de hond binnenbracht zag ik dat het een nog jonge hond was, 5 misschien 6 maanden. Het leek me een kruising tussen een Labrador en een Duitse Herder. Hij was voornamelijk zwart, met een beetje bruin boven zijn ogen en aan zijn poten. Hij was erg opgetogen en sprong heen en weer, hij probeerde alle mogelijke luchtjes op te snuiven. Peggy tilde de pup op de tafel. Ze had een kaart in de hand, die ze op de tafel legde, vlak bij me. Ik las de kaart. Er stond op, dat het ging om een Herder mix van 6 maanden oud. Hij was twee dagen eerder binnengebracht door zijn vorige eigenaren. Reden van afstand was het feit dat hij kinderen te lijf zou gaan. Onderaan stond zijn naam : Sam. Peggy was snel en doeltreffend, oefening baart kunst, denk ik. Ze legde honderd-drie-en-vijftig op zijn zij en bond een rubber bandje om zijn voorpoot. Ze draaide zich om, om een spuit te vullen met de heldere vloeistof. De hele tijd stond ik aan het hoofd van de tafel. Ik zag het moment dat honderd-drie-en-vijftig veranderde van een onderzoekende pup in een heel bang hondje. Hij wilde niet vast gehouden worden en begon te worstelen om los te komen. Eindelijk, kreeg ik mijn spraak weer terug. Ik boog mij over de worstelende pup en fluisterde "Sam." "Jouw naam is Sam." Toen hij zijn naam hoorde, hield hij op met vechten. Aarzelend bewoog hij zijn staart op en neer en zijn zachte roze tong schoot naar buiten en likte mijn hand. Zo bracht hij zijn laatste momenten door. Ik zag hoe zijn ogen veranderden van hoopvol naar uitdrukkingsloos. Het was heel snel voorbij. Ik heb niet eens gezien dat Peggy hem de dodelijke injectie gaf. Ik kon mijn tranen niet langer inhouden. Ik hield mijn hoofd naar beneden om de stoïcijnse Peggy niet in verlegenheid te brengen. Mijn tranen vielen op het levenloze lichaam op de tafel. "Nu weet je hoe het gaat." zei Peggy zacht. Ze draaide zich om en zei, "Ron wacht op je."

Ik verliet de ruimte. Alhoewel het uren had geleken, waren er toch maar 15 minuten voorbij, sinds Ron me bij de deur achterliet. Ik liep terug naar de receptie. Zoals beloofd, had Ron de pup klaar voor vertrek. Nadat hij me de instructies met betrekking tot de voeding etc. gegeven had, overhandigde hij me de draagkooi en wenste me geluk met mijn spreekbeurt. Die nacht ging ik naar huis en speelde ik uren met de pup. Ik ging naar bed, maar kon niet slapen. Na een poos wakker gelegen te hebben, stond ik op en nam mijn spreekbeurt met al die nummers en statistieken nog eens door. Ik hoefde er geen twee keer over na te denken, ik verscheurde mijn aantekeningen en gooide ze weg. Ik ging weer naar bed en ergens aan het eind van de nacht, viel ik in slaap.

De volgende morgen verscheen ik met mijn Puppy Zonder Naam, om mijn spreekbeurt te houden. Toen ik aan de beurt was, liep ik met de pup in mijn armen naar voren. Ik haalde diep adem en vertelde de klas over het leven en de dood van Sam. Toen ik klaar was merkte ik dat ik huilde. Ik verontschuldigde mij hiervoor en ging weer zitten. Na de les overhandigde de leerkracht, zijn geschreven commentaar met beoordeling. Ik had een "A". Zijn opmerking was "erg ontroerend en overtuigend." Twee dagen later, op de laatste lesdag, kwam een van klasgenotes naar me toe. Ze was een oudere vrouw die ik nog niet eerder gesproken had. Ze hield me aan toen we de klas uitgingen. "Ik wou je laten weten dat ik de pup die je meegenomen had, geadopteerd heb. Zijn naam is Sam".

Ingestuurd door Liesbeth Schut, 3 januari 2000

Bijschrift Liesbeth:
De reden dat ik dit verhaal inzend, is dat ik vind dat dit verhaal duidelijk maakt dat er een enorme overpopulatie van honden en katten is. Volgens mij draagt dit verhaal bij om mensen over te halen, hun dieren te laten castreren of steriliseren. Dit verhaal heb ik uit het Amerikaans vertaald. Ik heb van een kennis van de auteur begrepen, dat dit verhaal zich ongeveer 20 jaar geleden afspeelde. Helaas is het ook nog van deze tijd.

bron: doggynet

[Hilde]

Waarom zou dit verhaal mij over moeten/kunnen halen om mijn hond te castreren? Dat mijn reu niet gecastreerd is, heeft niks te maken met de overpopulatie. Ik zet mijn hond niet in voor de fok, ook al is hij niet gecastreerd.

[Ήυs]

Mijn god. Zo'n lang verhaal ga ik echt niet lezen en aan de eerste reactie te zien is het tijdverspilling.

[Hilde]

Mijn god. Zo'n lang verhaal ga ik echt niet lezen en aan de eerste reactie te zien is het tijdverspilling.

Kort samen gevat:
Man moet spreekbeurt doen, doet dat met de intentie zijn klasgenoten hun honden te laten castreren omdat er al genoeg honden zijn. Kent alle feitjes uit zijn hoofd. Gaat om er iets bij te hebben een pup lenen bij het asiel. Ziet daar twintigduizend mensen die hun dieren weg gaan brengen. Krijgt pup te leen. Scheurt 's avonds al z'n aantekeningen door. Doet zijn spreekbeurt over overpopulatie en de gevolgen en huilt. Klasgenoot adopteert meegebrachte pup.
De bedoeling van het verhaal is dat iedereen z'n honden gaat castreren omdat er al te veel honden op de wereld zijn. Ik vind dat verdomd weinig met elkaar te maken hebben, omdat een ongecastreerde hond niet betekent dat er mee gefokt wordt.

[Plumeau]

Het verhaal is bedoeld voor mensen die wat slordiger zijn dan we hier op het fourm gewend zijn en voor wie een nestje eerder 'onhandig, maar zo schattig' is dan dat ze hun teef/reu zelf onder controle houden.

[mercedes2803]

Het verhaal is bedoeld voor mensen die wat slordiger zijn dan we hier op het fourm gewend zijn en voor wie een nestje eerder 'onhandig, maar zo schattig' is dan dat ze hun teef/reu zelf onder controle houden.

Dit dus...
Best de moeite waard om er even vijf minuten voor te gaan zitten...
Ja hoor...tranentrekverhaal -gehalte is hoog, maar om eens te beseffen hoe het er in een welvarend land als Amerika aan toe gaat is voor je algemene-hondenkennis misschien wel de moeite waard.

Daar waar dus tientallen- honderden honden (veelal pups en jonge honden die als overschot terecht komen in de asiels) per dag ingeslapen worden omdat de asiels uitpuilen.
SOmmige asiels kennen een 72 uur-inslaap beleid... daar kunnen we ons HIER niets bij voorstellen maar in USA is het lopende band werk geworden om massaal pups, jonge honden en afdankers in te laten slapen.
Het hele steriliseren verhaal wat daarmee samenhangt is dus niet zo heel raar in mijn ogen.

Er zijn onnozelere dingen om je tijd aan te besteden , in plaats van even vijf minuutjes de tijd te nemen iets te lezen.

[Liesbeth]

Het verhaal is bedoeld voor mensen die wat slordiger zijn dan we hier op het fourm gewend zijn en voor wie een nestje eerder 'onhandig, maar zo schattig' is dan dat ze hun teef/reu zelf onder controle houden.

Dit dus...
Best de moeite waard om er even vijf minuten voor te gaan zitten...
Ja hoor...tranentrekverhaal -gehalte is hoog, maar om eens te beseffen hoe het er in een welvarend land als Amerika aan toe gaat is voor je algemene-hondenkennis misschien wel de moeite waard.

Daar waar dus tientallen- honderden honden (veelal pups en jonge honden die als overschot terecht komen in de asiels) per dag ingeslapen worden omdat de asiels uitpuilen.
SOmmige asiels kennen een 72 uur-inslaap beleid... daar kunnen we ons HIER niets bij voorstellen maar in USA is het lopende band werk geworden om massaal pups, jonge honden en afdankers in te laten slapen.
Het hele steriliseren verhaal wat daarmee samenhangt is dus niet zo heel raar in mijn ogen.

Er zijn onnozelere dingen om je tijd aan te besteden , in plaats van even vijf minuutjes de tijd te nemen iets te lezen.

Ik heb dat stuk, meer dan 13 jaar geleden, vertaald omdat er toen op doggynet een discussie liep over het Amerikaanse castratiebeleid.
Dat was in een periode dat 'men' in Nederland steeds meer bezig was om het Amerikaanse voorbeeld, van vroeg castratie, te volgen en ik daar wat meer nuance in wilde brengen. Oftewel ik was en ben daar faliekant tegen.

In Nederland was en is er geen noodzaak om te castreren en zeker niet om dat vroeg te doen.
In Amerika ligt dat anders, daar is een teveel aan (zwerf)honden, vooral door de Amerikaanse mentaliteit, recht op zelfbeschikking.
Om dat teveel terug te brengen is men daar een campagne begonnen om honden zo vroeg mogelijk te (laten) castreren. Alle negatieve effecten van vroegcastratie heeft men in de la gehouden, terwijl die weldegelijk bekend waren.

Maar goed, het is inderdaad een wat over the top, typisch Amerikaans stuk.

[semmyboy]

Er zullen vast mensen zijn die slordig zijn, maar die kennen blijkbaar geen verantwoordelijkheids gevoel.
Mijn hond is intact en die blijft intact. Ik zie namelijk geen rede om hem te castreren.
Hij is gezond, heeft geen last van loopse teefjes, hij is rustig, gehoorzaam, loopt niet weg, piept niet om een teef. En hij heeft nog nooit een teef gedekt al heeft hij al een aantal loopse teven geroken.
Hij heeft er weinig interresse voor.
Ik zie dus geen rede om hem te castreren.
Het verhaal raakt me wel, maar de idee die er achter zit, laat ik me hond niet castreren.

[Liesbeth]

Er zullen vast mensen zijn die slordig zijn, maar die kennen blijkbaar geen verantwoordelijkheids gevoel.
Mijn hond is intact en die blijft intact. Ik zie namelijk geen rede om hem te castreren.
Hij is gezond, heeft geen last van loopse teefjes, hij is rustig, gehoorzaam, loopt niet weg, piept niet om een teef. En hij heeft nog nooit een teef gedekt al heeft hij al een aantal loopse teven geroken.
Hij heeft er weinig interresse voor.
Ik zie dus geen rede om hem te castreren.
Het verhaal raakt me wel, maar de idee die er achter zit, laat ik me hond niet castreren.

Dat was dan ook DE reden waarom ik dat vertaalde artikel toentertijd geplaatst heb.
Om duidelijk te maken dat de reden waarom er in Amerika (vroeg)gecastreerd wordt ALLES te maken heeft met de problemen aldaar en niks met de honden hier in Nederland.

[Rosita Compagner]

Ik heb dat stuk, meer dan 13 jaar geleden, vertaald omdat er toen op doggynet een discussie liep over het Amerikaanse castratiebeleid.
Dat was in een periode dat 'men' in Nederland steeds meer bezig was om het Amerikaanse voorbeeld, van vroeg castratie, te volgen en ik daar wat meer nuance in wilde brengen. Oftewel ik was en ben daar faliekant tegen.

In Nederland was en is er geen noodzaak om te castreren en zeker niet om dat vroeg te doen.
In Amerika ligt dat anders, daar is een teveel aan (zwerf)honden, vooral door de Amerikaanse mentaliteit, recht op zelfbeschikking.
Om dat teveel terug te brengen is men daar een campagne begonnen om honden zo vroeg mogelijk te (laten) castreren. Alle negatieve effecten van vroegcastratie heeft men in de la gehouden, terwijl die weldegelijk bekend waren.

Maar goed, het is inderdaad een wat over the top, typisch Amerikaans stuk.

Dat waren nog eens tijden

[Maeve]

Het is vertaald vanuit het Engels denk ik? In Amerika is de situatie wel degelijk zo en hoewel ik niet zo hou van dit soort emotionele verhaaltjes is het daar wel een goede eye-opener denk ik.

[S@ndr@]

ach t is toch fijn dat er enig bewust zijn gekweekt wordt daar,

[mim]

Té lang....

[Gittje]

Waarom zou dit verhaal mij over moeten/kunnen halen om mijn hond te castreren? Dat mijn reu niet gecastreerd is, heeft niks te maken met de overpopulatie. Ik zet mijn hond niet in voor de fok, ook al is hij niet gecastreerd.

Precies!

Jammer dat castratie een doorsnee ingreep is geworden, als je ziet welke gevolgen dit kan hebben voor de hond.

[Liesbeth]

Waarom zou dit verhaal mij over moeten/kunnen halen om mijn hond te castreren? Dat mijn reu niet gecastreerd is, heeft niks te maken met de overpopulatie. Ik zet mijn hond niet in voor de fok, ook al is hij niet gecastreerd.

Je 'moet' eea wel even in de juiste context zien.

A. is het oorspronkelijke stuk al meer dan 14 jaar geleden geschreven.
B. is het vooral geschreven vanuit Amerikaans 'inzicht'.

Ik heb dat stuk toentertijd niet vertaald om castratie te promoten . Integendeel zelfs .
Dat stuk heb ik toen vertaald om aan te geven waarom Amerikanen voor (vroeg)castratie zijn en dat dat niks te maken heeft met de redenen waarom DA'en in Nederland ineens het Amerikaanse (voor Nederland slechte) voorbeeld gingen volgen.