God, wat heb ik hier een harde les van geleerd zeg.
Als pup wilde iedereen Gaia aaien. Ze was uitermate sociaal. Dit werd met ongeveer drie maanden al irritant toen ze in een tram naar andere mensen probeerde te gaan. Het 'aaaahhhh, wat schattig' werd toen nog voluit en alom geroepen.
Na vier maanden begon het gelazer. De eerste keer dat er twee dames die honden eng vonden in de lift van nog geen vierkante meter en een Duitse herder die saltos aan de riem maakte om bij ze te komen. Compleet onbereikbaar, niet meer af te leiden.
Ook al nam het aantal vriendelijke aaiers, mede omdat ik dat niet meer leuk vond en iedereen
the evil eye gaf, gestaag af, werd haar enthousiasme met de dag groter. Als iemand haar NU niet aaide, dan begon ze schooiend te blaffen. De slungelige Duitse Herder werd toch al wat imposanter en dit bracht de nodige situaties met zich mee.
Leuk? Nee. Het heeft zeker een jaar geduurd voordat ik haar eindelijk andere mensen kon laten negeren. Een jaar, iedere week naar een hele drukke plek en gewoon echt keihard er op trainen.