Als ik kijk naar Apple, dan merk ik heel erg dat ze anders is met een andere hond erbij.
Nou maakt het wel een beetje uit wat voor een karakter die hond heeft, maar, hoe dan ook, is ze anders.
Sneller opgefokt, waakser en haar herdertrekjes komen dan volledig tot uiting, ze houdt de andere hond graag in de gaten, en dat maakt dat ze minder rust heeft/neemt.
Nou is Apple sowieso een hond die niet op haar mondje is gevallen, als een andere hond een ruzie initieert dan staat mevrouw haar mannetje met evenveel kabaal. Er zijn ook echt wel teven waar ze gewoon niet echt mee kan, al blijft het gewoon bij kabaal.
Maar met 99% kan ze gewoon wel prima overweg als ze gewend is. Buiten loopt ze ook gewoon altijd los en ontmoet ze allerlei honden, ze heeft voorkeuren, maar dat geeft niet.
Kortom, ze is sociaal, maar ook best wel fel met vlagen. Ik vind haar met andere honden dan dus eigenlijk niet leuk, niet zozeer in het contact met andere honden, want ze kan echt wel heel leuk spelen als het ijs gebroken is en de klik er is, en dat is ook super om te zien, maar overall is ze niet mijn leuke, lieve Appletje. (klinkt gruwelijk zoetsappig en truttig, maar zo leg ik het altijd maar uit
)Dat zou voor mij dus een reden zijn om er vooralsnog geen tweede bij te nemen.
Nou ben ik benieuwd of anderen dat ook wel eens hebben gehad, of juist in die situatie zitten. Er zitten hier veel mensen met meer dan één hond, is je eigen hond dan eigenlijk wel zo leuk gebleven bij de aanschaf van een tweede hond? (of derde, vierde etc)
En zo niet, neem je dat dan voor lief? Of kies je dan als je dat van tevoren al weet, gewoon niet voor een tweede hond?
of een zacht grommetje. Ze leert er echt veel van, is mijn gevoel. Zo kan het dus ook lopen.
