Hond inplaats van kinderen?

[Bink2009]

Je hoeft ook niet gelijk kleine turkjes te nemen kan ook een ander ras zijn.

En anders een wat ouder herplaatsertje; weet je meteen of het met honden kan en allergievrij is.

Ik vind het wel een uitdaging zo'n moeilijk ras, tot nu toe luisteren ze perfect naar mij

Mijn broertje zei dat er nu ca. 10 foto's van Bink op hun facebook staan, nah dat vind ik toch wel gaaf als ik kijk hoe ze eerst op hem reageerden (hysterisch huilen en wegrennen). De twee grootste redenen dat ze niet meer bang zijn voor Bink is omdat hij zo rustig is en.... mensenogen heeft

Ik vind het wel grappig, die vader weet dat ik geen kinderen wil en hij zegt regelmatig, "jij bent slim vrouw ik ook hond als Pinkie(hij kan de B niet uitspreken), kinder kost duur en is lastig"

[Wolfsblut]

ik heb liever 6 honden dan 1 kind

Dat is slechts een veronderstelling. Je zult daar echter nooit achter komen.
Iets wat je niet hebt kun je niet missen. Dus, je weet het gewoon niet.
Maar ik respecteer eenieders keuze.
Wel heb ik moeite met ouders die met allerlei lichamelijke of geestelijke afwijkingen koste wat kost een aantal kinderen op de wereld zetten zodat deze de rest van hun leven ten laste komen van de maatschappij.

[Safari]

Wel heb ik moeite met ouders die met allerlei lichamelijke of geestelijke afwijkingen koste wat kost een aantal kinderen op de wereld zetten zodat deze de rest van hun leven ten laste komen van de maatschappij.

Dan moet je wel tijdig een diagnose hebben.

[Tamara/Bayko]

Wel heb ik moeite met ouders die met allerlei lichamelijke of geestelijke afwijkingen koste wat kost een aantal kinderen op de wereld zetten zodat deze de rest van hun leven ten laste komen van de maatschappij.

Dan moet je wel tijdig een diagnose hebben.

Ligt er een beetje aan waar het om gaat. Als je ten tijde van de zwangerschap fysiek nog niets mankeert en/of niet weet dat je drager bent van een erfelijke fysieke afwijking of aandoening, geef ik je gelijk. Wat psyche betreft: ik heb geen officiele diagnose nodig om me te realiseren dat ik bij lange na niet stabiel genoeg ben voor de opvoeding en verzorging van een kind, en aangezien ik niet bepaald de enige labilo in m'n familie ben (met of zonder officieel labeltje) acht ik de kans toch wel groot dat ik mijn psychische problematiek of aanverwant gedoe zou doorgeven aan m'n nageslacht. Daar beginnen we dus maar gewoon niet aan Ik ga in deze mee met Wolfsblut, heb van de week zelfs nog een paar keer verzucht dat voor sommige mensen verplichte sterilisatie helemaal niet zo'n verkeerd idee zou zijn maar het schijnt dat je met dergelijke opmerkingen geen vriendjes maakt.

[lets have fun]

Je moet je er natuurlijk wel eerst van bewust zijn dat je afwijkingen aan je kinderen door geeft. Maar ik zit ook wel eens met verbazing te kijken naar de risico's die mensen willens en wetens soms nemen om toch maar die kinderwens in vervulling te zien gaan. Niet alleen voor de maatschappij, ook voor het kind zelf en voor de ouders. Blijkbaar gaat het gezegde kinderen krijg je met je hart en niet met je verstand heel vaak op. Misschien geldt dat ook wel voor mij en zullen sommige mensen vinden dat ik teveel risico nam. Alleen vond ik zelf van niet. Dat is ook weer voor iedereen anders natuurlijk.

[Safari]

Wel heb ik moeite met ouders die met allerlei lichamelijke of geestelijke afwijkingen koste wat kost een aantal kinderen op de wereld zetten zodat deze de rest van hun leven ten laste komen van de maatschappij.

Dan moet je wel tijdig een diagnose hebben.

Ligt er een beetje aan waar het om gaat. Als je ten tijde van de zwangerschap fysiek nog niets mankeert en/of niet weet dat je drager bent van een erfelijke fysieke afwijking of aandoening, geef ik je gelijk. Wat psyche betreft: ik heb geen officiele diagnose nodig om me te realiseren dat ik bij lange na niet stabiel genoeg ben voor de opvoeding en verzorging van een kind, en aangezien ik niet bepaald de enige labilo in m'n familie ben (met of zonder officieel labeltje) acht ik de kans toch wel groot dat ik mijn psychische problematiek of aanverwant gedoe zou doorgeven aan m'n nageslacht. Daar beginnen we dus maar gewoon niet aan Ik ga in deze mee met Wolfsblut, heb van de week zelfs nog een paar keer verzucht dat voor sommige mensen verplichte sterilisatie helemaal niet zo'n verkeerd idee zou zijn maar het schijnt dat je met dergelijke opmerkingen geen vriendjes maakt.

Alsof psychische aandoeningen allemaal al duidelijk zijn voor een zwangerschap.
Mijn jongste zoon bv, gewoon zo'n stil makkelijk kind, blijkt toch een behoorlijke autist, diagnose pas op zijn 24e. Bij mij is mijn diagnose pas gesteld toen mijn kinderen pubers waren.
Had ik mijn diagnose gekregen als ik jonger was geweest dan had ik een keus daarin kunnen maken. Wil ik deze erfelijke aandoening overdragen aan evt kinderen, nu had ik deze keuze niet.
Zolang er binnen familie's nog steeds vanalles verzwegen wordt (want o jee, je wil toch geen gek in de familie) niet bespreekbaar is, en met de mantel der liefde wordt bedekt zullen er late diagnoses zijn.
Net als dat er een hoop mensen een psychiatrisch stempel krijgen terwijl het jaren later blijkt dat er een zeer ernstig vitamine tekort is. Niet alles is zo 123 duidelijk.

[Ytje]

Je vraagt je soms wel af waarom sommige mensen aan honden beginnen. En denk dat als een kind met alle zorg en liefde word opgevoed dat bepaalde lichamelijke klachten etc niet uit maken. Mijn pa heeft sinds zn 30ste erge vorm van reuma. Hij kan niet goed lopen en altijd pijn. Toch heeft hij 3 kinderen gekregen en ondanks dat hij weinig met ons kon spelen was hij wel heel liefdevol en zorgzaam. Beter dan gezonde ouders die hun kinderen bij de dagopvang laten opgroeien en alleen maar cadeautjes kopen als goed maker. Een kind kan je niet 'weg' doen. Maar honden wel.. zie marktplaats helaas. Al krijgen die honden hierdoor wel een nieuwe kans op wel een goed baasje dus soms maar beter dat ze weg moeten bij oude gezin

[Maeve]

Wel heb ik moeite met ouders die met allerlei lichamelijke of geestelijke afwijkingen koste wat kost een aantal kinderen op de wereld zetten zodat deze de rest van hun leven ten laste komen van de maatschappij.

Dan moet je wel tijdig een diagnose hebben.

Ligt er een beetje aan waar het om gaat. Als je ten tijde van de zwangerschap fysiek nog niets mankeert en/of niet weet dat je drager bent van een erfelijke fysieke afwijking of aandoening, geef ik je gelijk. Wat psyche betreft: ik heb geen officiele diagnose nodig om me te realiseren dat ik bij lange na niet stabiel genoeg ben voor de opvoeding en verzorging van een kind, en aangezien ik niet bepaald de enige labilo in m'n familie ben (met of zonder officieel labeltje) acht ik de kans toch wel groot dat ik mijn psychische problematiek of aanverwant gedoe zou doorgeven aan m'n nageslacht. Daar beginnen we dus maar gewoon niet aan Ik ga in deze mee met Wolfsblut, heb van de week zelfs nog een paar keer verzucht dat voor sommige mensen verplichte sterilisatie helemaal niet zo'n verkeerd idee zou zijn maar het schijnt dat je met dergelijke opmerkingen geen vriendjes maakt.

Alsof psychische aandoeningen allemaal al duidelijk zijn voor een zwangerschap.
Mijn jongste zoon bv, gewoon zo'n stil makkelijk kind, blijkt toch een behoorlijke autist, diagnose pas op zijn 24e. Bij mij is mijn diagnose pas gesteld toen mijn kinderen pubers waren.
Had ik mijn diagnose gekregen als ik jonger was geweest dan had ik een keus daarin kunnen maken. Wil ik deze erfelijke aandoening overdragen aan evt kinderen, nu had ik deze keuze niet.
Zolang er binnen familie's nog steeds vanalles verzwegen wordt (want o jee, je wil toch geen gek in de familie) niet bespreekbaar is, en met de mantel der liefde wordt bedekt zullen er late diagnoses zijn.
Net als dat er een hoop mensen een psychiatrisch stempel krijgen terwijl het jaren later blijkt dat er een zeer ernstig vitamine tekort is. Niet alles is zo 123 duidelijk.

Maar als zijn diagnose pas werd gesteld op z'n 24e, heeft hij er dan wel zoveel last van gehad in z'n jeugd? Nog even afgezien van het feit dat jij dit niet had kunnen voorzien natuurlijk, maar het blijft een lastige kwestie. En amper meetbaar eigenlijk, want waar iemand met een ernstige spierziekte soms heel gelukkig is kan een ander wel depressief door het leven gaan omdat ze astma hebben

Laat die keuze om wel of niet aan kinderen te beginnen dus maar bij de ouders zelf liggen. Het leven is nou eenmaal onvoorspelbaar, zat mensen met gezonde ouders die toch ook ziek worden of in een ongeluk verzeild raken waardoor ze de rest van hun leven zorg nodig hebben.

Zelf heb ik geen kinderwens en mijn honden zijn dan ook absoluut geen vervanging of iets dergelijks. Het zijn mijn honden en ik ben heel gek op ze maar ze zijn huisdieren. Ik vind dat niet te vergelijken met kinderen of andere directe familieleden. Zelfs niet met vrienden. M'n honden zijn m'n maatjes maar een fijne boswandeling met ze is ook niet te vergelijken met een avondje bios met goede vrienden Niet dat het één belangrijker voor me is dan het ander, maar ik zou beide niet willen missen en kan het gewoon niet vergelijken.

Al leeft dat idee nog wel trouwens, dat de honden wel vervanging zijn voor een gezin bijvoorbeeld. Vooral m'n oma is daar goed in, met kerst koopt ze vaak twee kauwstaafjes voor de honden. "Want het zijn toch net je kinderen he." Nou nee, maar namens de honden bedankt

[NiN]

Ik vind het wel grappig, die vader weet dat ik geen kinderen wil en hij zegt regelmatig, "jij bent slim vrouw ik ook hond als Pinkie(hij kan de B niet uitspreken), kinder kost duur en is lastig"

Whahaha!

[Kitsune]

Ik heb nog nooit de behoefte gehad om me voort te planten of voor kinderen te zorgen (bijna 40) en gelukkig denkt mijn vriendin er hetzelfde over. Dus ja wel een hond en kinderen gaar er zeer waarschijnlijk nooit komen. Grootste voordelen van een hond vind ik dat ze niet praten (de hele dag wordt ik omringd door praatzieke mensen....'s avonds wil ik vooral geestelijke rust), ze altijd vrolijk zijn en je met een hond juist de natuur/rust kunt/moet opzoeken. Ik moet er niet aandenken om naar de Efteling, het strand, de McMurder of weet ik welke plek met te veel mensen op een klein oppervlak (waaronder een groot deel irritante mensen) te gaan!
Ik heb 1 nichtje dus wel de lusten, maar niet de lasten .

M'n schoonouders klagen nog wel eens dat ze liever een kleinkind hebben dan een hond;) Boeien......

En nee een kind en hond zijn niet hetzelfde, maar er zijn uiteraard wel duidelijk parallellen. Ze zijn beide afhankelijk van je (kinderen iig tot een bepaalde leeftijd) en daarmee heb je een bepaalde verantwoordelijkheid en zorgplicht.
Ook denk ik dat je net zoveel van een hond kan houden als van een mens/kind. Ik heb zo'n beetje alles over voor onze hond en zal 'm beschermen met m'n leven als het moet. En als iemand haar bewust wat aandoet zal ik niet rusten voor ik de schuldigen te pakken heb!

[Corneliana]

ik heb liever 6 honden dan 1 kind

Dat is slechts een veronderstelling. Je zult daar echter nooit achter komen.
Iets wat je niet hebt kun je niet missen. Dus, je weet het gewoon niet.
Maar ik respecteer eenieders keuze.
Wel heb ik moeite met ouders die met allerlei lichamelijke of geestelijke afwijkingen koste wat kost een aantal kinderen op de wereld zetten zodat deze de rest van hun leven ten laste komen van de maatschappij.

ja afgrijselijk zeg. veel afwijkingen zijn nog steeds niet te voorzien.
of lijken erfelijk maar blijken het niet te zijn.
heb ooit wel gelezen over een gezin met 8 kinderen die vanwege religie niet aan voorbehoedsmiddelen deed
al die kinderen zwaar gehandicapt.
dat is idd triest niet vanwege het geld maar om dat vreselijke leed en pijn en onmenswaardig bestaan.

[Rosita Compagner]

Eerst een hond, dan kinderen. En als je kinderen hebt dan kan de hond de deur uit. Kijk maar op marktplaats

[smoekie]

Een hond is een huisdier waar je heel veel van kunt houden.
Maar ik vind de liefde voor een hond niet te vergelijken met de liefde die je voor je kind hebt.
Ik denk dat de meeste ouders hun leven zouden geven voor hun kind. Dat doe je niet voor je hond.
Hoeveel je ook van hem of haar houdt.

Dit dus eigenlijk. Al zullen er ongetwijfeld een handjevol mensen zijn die wél hun leven voor de hond zouden geven, denk ik niet dat je het met elkaar kunt vergelijken of kunt spreken van "vervanging"

en alles wat mogelijk is doen om je kind te redden.

Dat doe ik ook voor mn hond hoor ...
Nee ik heb geen kinderen, wil ze ook niet want ik heb er niks mee.
Dus honden zijn alles behalve vervanging bij mij. Ze zijn mn maatjes...

Zoals ik jou "ken" betwijfel ik het eerlijk gezegd. Gok maar zo dat op het moment 1 van je honden bijv. kanker krijgt en behandeling (chemo e.d.) nodig heeft "alles wat mogelijk is doen" toch een heel andere inhoud krijgt

Van mezelf weet ik dat ik zonder twijfel het leven van mijn kinderen voor op die van mezelf zet, maar dat het toch een heel ander verhaal is mbt Nell. Hoeveel ik ook van Nell houd, geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om mijn leven voor haar te geven Of nu ja, misschien toch wel, maar dan onbewust. Denk bijv. dat als je brand in huis hebt je desondanks (zonder te beseffen dat je je leven misschien op het spel zet) tóch gaan proberen alles (dus ook de hond en of honden) uit huis probeert te halen.

[Lief]

Vind ik tegenvallen hoor, ik ben inmiddels 28 en al 9 jaar samen met mijn vriend. Volgend jaar gaan we trouwen en mensen beginnen dan toch te hinten: "enneeeeh, kinderen?" mijn standaard antwoord is dan: "ik heb al een hond". Niet omdat Oll een vervanging is voor een kind, absoluut níet zelfs, maar het kapt de discussie af en ik heb geen zin om aan iedereen te moeten uitleggen dat ik een hekel aan kinderen heb Van die (vaak kersverse) moeders die het dan zeggen "dat komt wel" of vol afschuw "wil je geen kínderen?!" roepen, vreselijk :') Nee ik tref weinig begrip eigenlijk

het wordt makkelijker als je de 30 voorbij gaat. Begrip heb je toch niet nodig ook, als je het zelf maar begrijpt. Ik zei altijd heel eerlijk dat het beginnen aan kinderen wel iets is waar je echt helemaal achter moet staan omdat je ze niet terug kunt duwen als het je niet bevalt. Zolang je dat niet kunt is het een 'bij twijfel, niet doen' ding. Dat kapt echt alles af.

Voor mijn tante die nooit kinderen heeft kunnen krijgen was haar hondje wel een vorm van vervanging. Die behandelde de hond ook niet echt meer als hond. Zo kende ik ook een vrouw die in therapie moest toen haar Chow overleed. Dat gaat te ver en dat is dus je honden als kinderen zien. Dat is toch iets dat ik de meesten op dit forum niet zie doen.

[Chihuahua-paws]

Hmmm... ik weet niet of je kan zeggen in plaats van.

Maar, ik wil geen kinderen, en ik wilde wel graag een hond. En katten. En vissen. Maar dat is voor mijn gevoel niet in plaats van, die keuzes staan los van elkaar.

Hier is het net zo.
Ik weet idd niet of je het kunt zien als i.p.v.
Er zijn mensen die hebben zowel kinderen als honden.
Er zijn ook mensen die kiezen voor een hond als de kinderen van huis zijn dat vult toch een leegte.
Ik denk dat dat dus voor iedereen anders is.

Wij hebben geen kinderen en wel dieren.
Als wij wel kinderen zouden hebben zouden er ook dieren zijn. En het is niet zo dat wij geen kinderen hebben omdat we dieren hebben maar gewoon omdat wij voor deze situatie gekozen hebben en zijn daar gelukkig mee. Wij zijn gewoon dierenliefhebbers die ons geen leven zonder dieren kunnen voorstellen.

O ja mensen hebben bij ons ook steeds gepushed over kinderen.
Inmiddels ben ik 31 en hoor ik er niemand meer over.
Het was zelfs zo dat een oom van mijn vriend toen ik 27 was begon te zeiken over dat we moesten opschieten want vrouwen boven de 30 zonder kinderen zouden rare gedachtes krijgen en zich eenzaam voelen e.a dus er staat me vast nog wat te wachten

[Renske]

Een hondenwens heb ik altijd gehad, de kinderwens wist ik niet. Toen de kinderwens wel kwam is deze na een paar jaar vervuld. Onze dochter is bijna 2 jaar.

Er zijn veel overeenkomsten tussen hond en kind, maar een kind eist zijn aandacht en verzorging, een hond (mijn ras) kun je makkelijk een dagje minder aandacht geven.
En hoe belangrijk mijn honden zijn, met een kind komen ze toch op de tweede plaats.

[semmyboy]

Ja ik denk het wel!
Ik ben zelf 23 en wil geen kinderen. Ik heb niks met ze, heb ook totaal geen drang ernaar, en ontwijk altijd gebieden waar veel kinderen zijn. Ik heb geen hekel aan ze, maar ik heb niet het gevoel ze zijn schattig, lief of leuk.
Daar integen vind ik het geweldig om met honden bezig te zijn, ze op te voeden, ze te verzorgen.
Dus voelt mijn hond als een soort van kind.

[renee-uk]

Zo kende ik ook een vrouw die in therapie moest toen haar Chow overleed. Dat gaat te ver en dat is dus je honden als kinderen zien. Dat is toch iets dat ik de meesten op dit forum niet zie doen.

is dat zo?
wie maakt dat uit dan?
jij?

[Chihuahua-paws]

Zo kende ik ook een vrouw die in therapie moest toen haar Chow overleed. Dat gaat te ver en dat is dus je honden als kinderen zien. Dat is toch iets dat ik de meesten op dit forum niet zie doen.

is dat zo?
wie maakt dat uit dan?
jij?

Nou idd.
Ik heb inetens verdriet gehad toen een van mijn katten overleed ik had er een band mee deze was nog met mij mee gegaan toen ik uit huis ging, en heeft toen ik twee weken ziek op bed lag haast niks gegeten omdat hij continu op mijn bed wilde liggen en continu mijn in het oog wilde houden. Dat ik hem toen hij ziek was ook wilde helpen alleen hij kon niet meer beter worden. En dan verlies je je maatje eentje die je niet beoordeelde en die gewoon altijd zichzelf was en die er sowieso als je thuis kwam altijd was. Daar kun je echt kapot aan gaan. Je weet niet wat de geschiedenis is. En ieder gaat anders met verdriet om. En soms als mensen te groot verdriet hebben hebben ze hierbij hulp nodig.

[Marion.]

Zo kende ik ook een vrouw die in therapie moest toen haar Chow overleed. Dat gaat te ver en dat is dus je honden als kinderen zien. Dat is toch iets dat ik de meesten op dit forum niet zie doen.

is dat zo?
wie maakt dat uit dan?
jij?

Inderdaad, beetje vreemde conclusie. Mevrouw is iets kwijt geraakt en heeft therapie "nodig". Er zijn legio mensen die een kind overleven, en die daar geen therapie voor nodig hebben hoor! Hoezo betekent dat, dat je honden als kinderen ziet?

Ik wil gewoon geen kinderen. Mijn nichtjes en neefje vind ik leuk hoor, maar pas vanaf het moment dat ik er mee kon communiceren. Babies heb ik niks mee, en ik heb ze dan ook zelfs nooit vastgehouden. Laat staan dat ik luiers moet verwisselen.
Terwijl ik een echt puppenmens ben, en je me iedere 2 maanden wel een pup in de mik mag schuiven. Maar ja, dan word ik zo'n hoarder want wegdoen kan ik dan ook niet meer. Conclusie? Marion doet het beter met honden dan met kinderen. Laat gewoon maar zo.

[malinois]

Precies en ik zie totaal niet in wat daar raar aan zou zijn. Ik heb helemaal niks met kinderen... laat me! Heeft niemand last van... en niemand bepaalt voor mij of dat wel of niet normaal zou zijn.

[mercedes2803]

En ik ben gek op de meeste kinderen DUS ga ik vast dood van de spijt straks...
later.... ever...weet ik veel wanneer

Het is of het 1 of het ander...
Je mag best roepen dat je geen kinderen wilt omdat je ze geen ruk aan vindt, want dan ben je gewoon de nutcase
Je mag ook roepen dat je het een hele verantwoordelijkheid vindt en iets is waar je achter moet staan en niet over zou moeten twijfelen...
Dan krijg je nog net niet de aai over de bol dat jij dat punt dus nog wel gaat bereiken. En als je dat punt niet bereikt ?
Dan ben je dus unfitt to be en tel je nog net voor 75 % mee want blijkbaar is er met de stofjes iets aan de hand dat je nooit dat twijfelpunt voorbij bent gekomen ?

Maar je honden als honden zien waar je dol veel van houdt
Je neefjes vertroetelen tot ze bij je wegrennen omdat de kusjes kriebelen
Foto's van je neefjes EN je honden op je bureau zetten
Neefjes meesleuren op weekendjes weg EN dan ook je overgebleven hond meenemen in een speciale fietsbak voor hond en kind
Tja... dat riekt naar: "Je wilt ze best wel he? "geeft nou maar gewoon toe

Het gaat er niet in bij heel veel mensen..

Het klopt idd wel dat het bij een andere groep mensen wel duidelijk is als je de 30 voorbij bent...
zeker als je je relatie van 12 jaar om zeep hebt geholpen om die reden.

[Marion.]

En ik ben gek op de meeste kinderen DUS ga ik vast dood van de spijt straks...
later.... ever...weet ik veel wanneer

Het is of het 1 of het ander...
Je mag best roepen dat je geen kinderen wilt omdat je ze geen ruk aan vindt, want dan ben je gewoon de nutcase
Je mag ook roepen dat je het een hele verantwoordelijkheid vindt en iets is waar je achter moet staan en niet over zou moeten twijfelen...
Dan krijg je nog net niet de aai over de bol dat jij dat punt dus nog wel gaat bereiken. En als je dat punt niet bereikt ?
Dan ben je dus unfitt to be en tel je nog net voor 75 % mee want blijkbaar is er met de stofjes iets aan de hand dat je nooit dat twijfelpunt voorbij bent gekomen ?

Maar je honden als honden zien waar je dol veel van houdt
Je neefjes vertroetelen tot ze bij je wegrennen omdat de kusjes kriebelen
Foto's van je neefjes EN je honden op je bureau zetten
Neefjes meesleuren op weekendjes weg EN dan ook je overgebleven hond meenemen in een speciale fietsbak voor hond en kind
Tja... dat riekt naar: "Je wilt ze best wel he? "geeft nou maar gewoon toe

Het gaat er niet in bij heel veel mensen..

Het klopt idd wel dat het bij een andere groep mensen wel duidelijk is als je de 30 voorbij bent...
zeker als je je relatie van 12 jaar om zeep hebt geholpen om die reden.

Klinkt allemaal wel erg dramatisch Hilje.

[mercedes2803]

Mwah...dramatisch is het niet hoor Marion...
irritant is het wel
Ik wil namelijk best netjes en fatsoenlijk blijven in een gesprek en roep daarbij dus dat
gekir en gekoeterwaal over me af of zo...
Mensen vinden blijkbaar dat ik er aardig en lief genoeg uitzie om "grapjes" te maken als
"stiekem wil je ze wel he?"

Als ik gewoon - lekker sociaal onaangepast - vol in hun gezicht ga staan toeteren
Nee. ik wil gewoon op zondagochtend tot 12 uur liggen neuken met mijn vriendje" nou goed?
Is het ook niet goed,dus ik blijf fatsoenlijk.
Maar misschien moet ik maar gewoon onaardig van me af gaan zitten kijken en grommen dat ik er nikssss mee heb
Wie weet werkt dat beter bij de diverse mensen die ik zo her en der tref

[Chihuahua-paws]

Mwah...dramatisch is het niet hoor Marion...
irritant is het wel
Ik wil namelijk best netjes en fatsoenlijk blijven in een gesprek en roep daarbij dus dat
gekir en gekoeterwaal over me af of zo...
Mensen vinden blijkbaar dat ik er aardig en lief genoeg uitzie om "grapjes" te maken als
"stiekem wil je ze wel he?"

Als ik gewoon - lekker sociaal onaangepast - vol in hun gezicht ga staan toeteren
Nee. ik wil gewoon op zondagochtend tot 12 uur liggen neuken met mijn vriendje" nou goed?
Is het ook niet goed,dus ik blijf fatsoenlijk.
Maar misschien moet ik maar gewoon onaardig van me af gaan zitten kijken en grommen dat ik er nikssss mee heb
Wie weet werkt dat beter bij de diverse mensen die ik zo her en der tref

Wat kan jou het in godsnaam schelen wat men van je vind en of ze je nog wel voor 100% aan zien omdat je geen kinderen hebt?

Je leeft toch niet voor anderen? Jij hebt toch de touwtjes in handen als het om jou leven gaat?
Je hebt dan toch geen maniertjes nodig of smoesjes waarin je reden moet verzinnen om geen kinderen te hebben?
Dat gaat een ander gewoon werkelijk geen zak aan.

[Maeve]

Oh ik ben daar heel makkelijk mee. "Nee. Gewoon nee."
"Ja maar ooooooit.." "Nee."
Klaar

[Leonie.]

Bij mij (28) vraagt er bijna nooit iemand naar. Misschien omdat ik geen relatie heb. Waarschijnlijk vinden ze het een beetje sneu dat ik niemand heb om kinderen mee te krijgen.
Die paar keer dat ik heb gezegd dat ik niet wilde trouwen en dat ik geen kinderen wil werd dat niet zo serieus genomen. Beetje van "dat komt nog wel" zoals hiervoor regelmatig geschreven is

[Dee]

Ik kan het niet meer terugvinden, maar iemand schreef dat ze op haar 27ste te horen kreeg dat ze op moest schieten.
Heb ik ook gehoord rond die leeftijd. Ben al elf jaar met vriend en jarenlang de vraag gekregen wanneer we nou gaan trouwen of wanneer er nou kinderen komen. Veel van collega's ( die ons beide kennen, want vriend heb ik leren kennen daar waar ik werk ). Maar ook schoonouders. Sinds we samenwonen eigenlijk, dat is dus tien jaar. Op het werk werd mij geregeld gevraagd, heeft ie je nou nog niet gevraagd? Eh nee, wij vinden trouwen niet zo belangrijk.
Waar blijven die kinders nou? Was voor anderen blijkbaar ook heel interessant. Wij hebben zo onze reden om dat nog niet gewild te hebben. En soms wel. maar dat gaat toch niemand wat aan verder? Ik kreeg op een feestje van mijn nicht, waar ook een collega van mij was, te horen ( die had teveel gezopen ) hoe oud ben je nou? 28? Dan mag je wel opschieten!

Hoezo? En bedankt! Ben niet overdatum op m'n dertigste ofzo hoor.
Nu 32 en nadat ik schoonouders een keer heel duidelijk heb gezegd dat dergelijke opmerkingen / hints averechts werken en ik het echt niet kan waarderen, is het een hele tijd stil geweest en gaat het nu gewoon leuk en luchtig. Nu maak ik er zelf ook grapjes over. Vriend wil er eigenlijk een herderachtige hond bij. Toen zei schoonmoeder na zeker twee jaar haar mond gehouden te hebben, oh ik hoopte op wat minder harigs. Vriend zei dat je die haren maar voor lief moet nemen ( snapte de hint niet) Dus ik zeg, je ma heeft nesteldrang!
En dan krijg ik een een blozende blik van schoonmoeder, lief mens.

[Wolfsblut]

Wel of bewust geen kinderen? Dat beslist iedereen zelf.
Daar kunnen allerlei redenen voor zijn.

Ik heb er drie.
Echter, als ik de leeftijd had zoals velen hier zou ik er waarschijnlijk niet meer aan beginnen. En daarmee bedoel ik dan, geplaatst in deze huidige tijd.

[mercedes2803]

Mwah...dramatisch is het niet hoor Marion...
irritant is het wel
Ik wil namelijk best netjes en fatsoenlijk blijven in een gesprek en roep daarbij dus dat
gekir en gekoeterwaal over me af of zo...
Mensen vinden blijkbaar dat ik er aardig en lief genoeg uitzie om "grapjes" te maken als
"stiekem wil je ze wel he?"

Als ik gewoon - lekker sociaal onaangepast - vol in hun gezicht ga staan toeteren
Nee. ik wil gewoon op zondagochtend tot 12 uur liggen neuken met mijn vriendje" nou goed?
Is het ook niet goed,dus ik blijf fatsoenlijk.
Maar misschien moet ik maar gewoon onaardig van me af gaan zitten kijken en grommen dat ik er nikssss mee heb
Wie weet werkt dat beter bij de diverse mensen die ik zo her en der tref

Wat kan jou het in godsnaam schelen wat men van je vind en of ze je nog wel voor 100% aan zien omdat je geen kinderen hebt?

Je leeft toch niet voor anderen? Jij hebt toch de touwtjes in handen als het om jou leven gaat?
Je hebt dan toch geen maniertjes nodig of smoesjes waarin je reden moet verzinnen om geen kinderen te hebben?
Dat gaat een ander gewoon werkelijk geen zak aan.

Dat klopt helemaal Toots

En dat heb ik jaren ook gezegd: "Het gaat je geen zak aan"
Maar dan ben je ineens heel onvriendelijk en sta je niet open voor een gesprek en krijg je van die
rollende oog actie's "sorry hooooor, ik wist niet dat je boos werd"
Dus dan probeer je het eens netjes....
Maar dat werkt nog veel beroerder dus bij vlagen doe ik gewoon weer heel " onvriendelijk"
Ik ben malle pietje niet