Moeilijke hond

[Wil de hond]

Hoewel ik het idee heb dat het belangrijkste al gezegd is wil ik toch mijn eigen gedachtes over deze situatie even neerzetten hier.

Om te beginnen voorzie ik dat het beste wat er bereikt kan worden door de mensen die deze hond in hun nieuwgebouwde schuur willen "rechttrekken" het volgende is: Een afstandelijke hond die kontakt zoveel mogelijk vermijdt, het liefst alleen is, niet om kan gaan met zaken die hij niet kent van jongsaf aan, slechts gebonden wordt door het voer en het beschermende plekje...

Ik schrijf "rechttrekken", en dat bedoel ik niet onaardig. Maar bedoel daarmee dat deze mensen de intentie en de hoop hebben dat zij deze hond kunnen omvormen tot een met hun samenlevende hond die daarvan geniet. En dat deze hond voorlopig alles is, behalve datgene wat ze graag van hem willen maken.

Als de socialisatie van deze hond echt zo armzalig is geweest als uit het bericht is op te maken dan kan ik het slechts met Eline en Inge eens zijn. Het is dierenmishandeling om met zo´n hond te gaan slepen, en hem daarna dagelijks met zijn angsten en gebreken te konfronteren.

Niet alleen de hond, ook de mensen die van plan zijn zich zo voor deze hond in te zetten zullen zichzelf veel lijden aandoen, want dag na dag hetzelfde probleem voor je neus te vinden is niet leuk. Waarschijnlijk zullen zij zich ook emotioneel zo zeer aan deze hond binden dat na verloop van vele maanden de beslissing tot in laten slapen niet meer genomen kan worden.

De zeer schamele hoop die er geput kan worden uit het feit dat hij tot 6 weken bij zijn nestgenoten en moeder is geweest is hoogstens reden tot het hebben van een miniem vermoeden dat deze hond in een geschikt roedeltje zou kunnen aarden. Maar dan wel slechts samenlevend met die roedel, niet met mensen. Je kunt zelfs twijfels plaatsen bij de leeftijd waarop hij naar de winkel is gebracht.

Het verbaast me ook zeer dat een zo jonge pup bij aankomst in zijn nieuwe woning al gelijk vol angst wegvlucht, en nooit meer tot enige toenadering komt. Dit geeft n.m.m. aan dat de hond zeer zeer slecht gesocialiseerd is. En dit betekent in mijn ogen dat er helaas niets met dit dier te beginnen valt. Hij is niet gewend aan handen, mensen, honden, aan niks...

Ernstige fouten in de vroege socialisatie laten hun onuitwisbare invloed op het wezen van een hond achter, levenslang en onveranderbaar.

Ik kan, met mijn ervaringen, slechts ten zeerste aan raden om deze hond niet op te nemen, er niet mee te gaan lopen experimenteren, en gewoon te accepteren dat het voor de hond het beste is om verder nutteloos lijden bespaard te blijven. Kortom, in laten slapen.

Er zijn ontelbaar vele honden die ook zeer moelijk zijn, en slechts door intensieve begeleiding een handelbare hond kunnen worden. Maar wel een betere basis hebben. Veel meer zin heeft denk ik het zich bezig houden met honden waar wel iets voor gedaan kan worden. Er zijn gewoon honden die echt buiten de boot zijn gevallen, en dit is er één van

Ik ben het met Erica eens dat je niet zomaar een hond ter dood kunt veroordelen, en zeker niet als je hem niet hebt meegemaakt. Maar in dit zeer aparte geval maak ik een uitzondering, afgaande op de informatie kan ik slechts vinden wat ik hierboven heb aangegeven.

[vinkje]

Ik vind het een beetje raar verhaal.
Die man koopt een pup voor zijn dochter, meteen als de man het hondje in de woonkamer neer zet vlucht het hondje naar buiten de tuin in.
Dan denk ik, ze hadden het hondje toch kunnen pakken, een tuin is toch meestal afgesloten terrein.
Hij heeft hem toch ook vanaf de dierenwinkel mee naar huis genomen. IK vind het allemaal maar vreemd hoor. :cry2:

[estelle]

wat ik niet helemaal snap is dat je dus zon hondje gekocht heb, hem thuis neerzet op de grond, hij naar buiten peert en je hem dan dus gewoon maar laat gaan?? Dat ze er dus niet achteraan zijn gegaan van 'goh hij ontsnapt naar buiten laten we hem weer binnen halen' .....maar nee, dan draai je je om en gaat gewoon verder met de rest van de dag....

ergggg vaag hoor!

[dobervriendin]

Dan heeft die vriend van jou ook niet erg door gehad hoe hij met z'n hondje om moest gaan. Vind het vreemd dat hij niet is gaan zoeken. Ik had stad en land afgezocht. Waarom haalt hij het hondje niet bij die vrouw weg als hij weer gepakt is?

[Roelfien]

Was volgens mij geen vriend hoor, het was juist een vriendin die het hondje opving door hem eten te geven omdat de rest er niet meer naar omkeek.

[Eline*]

Om te beginnen voorzie ik dat het beste wat er bereikt kan worden door de mensen die deze hond in hun nieuwgebouwde schuur willen "rechttrekken" het volgende is: Een afstandelijke hond die kontakt zoveel mogelijk vermijdt, het liefst alleen is, niet om kan gaan met zaken die hij niet kent van jongsaf aan, slechts gebonden wordt door het voer en het beschermende plekje...

Ik schrijf "rechttrekken", en dat bedoel ik niet onaardig. Maar bedoel daarmee dat deze mensen de intentie en de hoop hebben dat zij deze hond kunnen omvormen tot een met hun samenlevende hond die daarvan geniet. En dat deze hond voorlopig alles is, behalve datgene wat ze graag van hem willen maken.

Wat je inderdaad aangeeft is ook waar ik bang voor ben. Mensen weten absoluut niet wat ze in "huis" halen...Ja, een zielige hond, die we met alle aandacht en liefde wel weer wat in orde krijgen..
Laika is een matig gesocialiseerde hond. Heeft gedurende haar eerste jaar wel contact gehad met mensen, maar minimaal.
Hetgene wat mij erg is bijgebleven is de manier van aandacht die mensen denken te moeten geven aan een bange hond. Troosten, aankijken en lief proberen te zijn, terwijl de hond in kwestie het liefste gewoon met rust gelaten wil worden. Alle aandacht is alleen maar een bevestiging van de dreiging die hij ervaart.
Motieven om deze hond een plek te bieden zie ik niet...Ja, om hem niet dood te laten maken. Als je hem dan een plek geeft, gun hem dan een plek binnen zijn mogelijkheden. Dus een plek waar hij mensen kan ontwijken, niet in een hok waar hij geen kant op kan. Met een beetje mazzel heeft hij in die mate een kennelsyndroom dat het geen angstbijter wordt in de kleine ruimte.
Ik heb de indruk dat de mogelijkheden van een niet gesocialiseerde hond nogal worden overschat. Een hond met extreem angstig gedrag is niet leerbaar, die kan zich niet consentreren, die neemt geen nieuwe prikkels op en verwerkt die, een extreem bange hond is alleen maar in paniek.
En als dat is voor mensen, dan heb je dus een reusachtig probleem als je denkt die hond nog aan een lijntje te kunnen laten lopen.

[Gast]

Dan heeft die vriend van jou ook niet erg door gehad hoe hij met z'n hondje om moest gaan.

Dat is niet een vriend van mij. Ik ken die hele man niet. Kennissen van mij gaan deze hond opvangen. Hij verblijft nu in de tuin van een buurtgenoot van die man die hem als pup heeft gekocht en heeft laten ontsnappen.

[Caro.]

Ik volg deze topic een beetje en vind het erg moeilijk om hier een oordeel over te geven
Uit ervaring weet ik dat het zeer, zeer moeilijk en enorm tijdrovend is om een getraumatiseerde hond weer enigszins op de "rail" te krijgen en dan heb ik het nog niet eens over een hond die nooit ergens mee in aanraking is geweest (al weet ik het verleden van Moritz natuurlijk niet).

Ik denk ook dat de kans van "slagen" afhangt van de verwachtingen van die mensen t.o.v. deze hond...... wat willen ze uiteindelijk bereiken? Een lieve, sociale huishond die braaf meeloopt? Dat kan je volgens mij compleet vergeten
Wat willen deze mensen dus precies bereiken met deze hond?

Op zich vind ik het bewonderenswaardig, mits er niet na een paar maanden opgegeven wordt (indien het voor de hond allemaal nog te doen is natuurlijk). Het wordt een kwestie van jaren, stap vooruit, stap achteruit...... als het al zal lukken om het vertrouwen van deze hond te winnen. En dan nog zal hij enorme beperkingen hebben.

Moeilijk hoor, heel moeilijk

[Eline*]

Ik volg deze topic een beetje en vind het erg moeilijk om hier een oordeel over te geven
Uit ervaring weet ik dat het zeer, zeer moeilijk en enorm tijdrovend is om een getraumatiseerde hond weer enigszins op de "rail" te krijgen en dan heb ik het nog niet eens over een hond die nooit ergens mee in aanraking is geweest (al weet ik het verleden van Moritz natuurlijk niet).

Moritz hebben ze niet moeten verdoven voordat ze hem uberhaupt konden vangen.
Mensen die deze hond nemen moeten niks willen bereiken. Dat loopt alleen maar uit op teleurstelling.

[Gast]

Ik denk ook dat de kans van "slagen" afhangt van de verwachtingen van die mensen t.o.v. deze hond...... wat willen ze uiteindelijk bereiken? Een lieve, sociale huishond die braaf meeloopt? Dat kan je volgens mij compleet vergeten

Ze verwachten niet dat hij een normale huishond wordt. Ze hebben een boerderij in het midden van nergens met veel eigen land, stallen en schuren. Ze vinden het prima als hij erfhond wordt.

Als het niet gaat zullen ze hem wel laten inslapen, vermoed ik. Ze willen hem graag helpen, maar ze willen hem niet onnodig laten lijden.

Ik vind het goed dat hij een kans krijgt. Natuurlijk is de kans dat het niet goed gaat groot, maar waarom zouden ze het niet proberen?

[Caro.]

Ik volg deze topic een beetje en vind het erg moeilijk om hier een oordeel over te geven
Uit ervaring weet ik dat het zeer, zeer moeilijk en enorm tijdrovend is om een getraumatiseerde hond weer enigszins op de "rail" te krijgen en dan heb ik het nog niet eens over een hond die nooit ergens mee in aanraking is geweest (al weet ik het verleden van Moritz natuurlijk niet).

Moritz hebben ze niet moeten verdoven voordat ze hem uberhaupt konden vangen.
Mensen die deze hond nemen moeten niks willen bereiken. Dat loopt alleen maar uit op teleurstelling.

Dat bedoel ik dus ook: deze hond is dus heel wat erger getraumatiseerd
dan Moritz en zelfs helemaal niet gesocialiseerd!
Als ik dus zie hoe het met Moritz gaat na een ruim een jaar, op zich best goed maar het is zowel voor ons als hem absoluut niet makkelijk, dan voorzie ik dus zeer grote problemen bij de betreffende hond.
Daarom zou ik dus wel willen weten wat de verwachting is van deze mensen......?? Een normale hond wordt het echt nooit, helaas :cry2: en het laatste wat deze hond kan gebruiken is om van hot naar her gesleept te worden: wellicht is het éénmaal te proberen met 1000% inzet en zeer veel geduld en liefde, maar als het daar niet gaat (waar ik dus voor vrees als de mensen niet weten waar ze aan beginnen of hier geen ervaring in hebben), dan is dit doodzielig voor de hond.

[Caro.]

Ik denk ook dat de kans van "slagen" afhangt van de verwachtingen van die mensen t.o.v. deze hond...... wat willen ze uiteindelijk bereiken? Een lieve, sociale huishond die braaf meeloopt? Dat kan je volgens mij compleet vergeten

Ze verwachten niet dat hij een normale huishond wordt. Ze hebben een boerderij in het midden van nergens met veel eigen land, stallen en schuren. Ze vinden het prima als hij erfhond wordt.

Als het niet gaat zullen ze hem wel laten inslapen, vermoed ik. Ze willen hem graag helpen, maar ze willen hem niet onnodig laten lijden.

Ik vind het goed dat hij een kans krijgt. Natuurlijk is de kans dat het niet goed gaat groot, maar waarom zouden ze het niet proberen?

Proberen is op zich prima, maar wel proberen met een kleine kans van slagen..... ik ken de hond niet én de mensen niet, daarbij mis ik de stomweg de kennis om een goede beoordeling te geven.
Mits er een kleine kans van slagen is, vind ik het natuurlijk prachtig dat dit geprobeerd wordt en dat er mensen zijn die zich hiervoor in willen zetten: wél neem ik aan dat deze mensen ervaring hebben met getraumatiseerde honden?

Misschien is het een idee om door iemand met zeer veel verstand van het gedrag van honden dit alles eerst te laten beoordelen?

De ramp zou natuurlijk compleet worden als de hond door deze verhuizing paniekeert en ontsnapt......

[laeken]

Ik ben het met Eline eens, deze hond heeft nog 1 kans, hij moet normaal kunnen omgaan met een andere hond. Ik zou het volgende aanraden, de hond wordt niet verdooft maar blijft in de tuin, de tweede hond wordt erbij gelaten en de reactie wordt afgewacht. Is de hond doodsbang en kruipt weg dan laat je hem ter plekke inslapen en wordt hem een enorm leed bespaard. Is de hond sociaal en nieuwsgierig, dan lok of desnoods verdoof je hem en laat met de andere hond een nieuwe vriendschap onstaan. Nooit druk op de hond, geen gelazer, een echt wild dier op het erf, dat krijg je dan. Kop er nog een hond bij en laat ze lekker lopen samen.

Uiteindelijk zal de hond op de andere hond gericht raken die dan vrijwel de hele dag erbij gelaten moet worden. Dat is haalbaar en eerlijk.
klikken de honden niet en sluit je het arme dier in de schuur op, dan springt hij twee weken tegen de muren op waarna hij als hij de kans krijgt wegrent en vlucht om doodgeschoten te worden. Een hond heeft geen binding met de schuur zonder levende wezens om zich heen, hij zal dan die enge opgesloten ruimte zover als kan achter zich laten, reken daar maar op.
de enige kans is een direct open gedrag naar deandere hond, dat test je dus uiteraard VOOR je aan dit hele gelazer begint

Succes en ik wil wel graag horen hoe het gegaan is eigenlijk.

[Wil de hond]

wellicht is het éénmaal te proberen met 1000% inzet en zeer veel geduld en liefde

Ik zou hier nog aan toe voegen: Kennis van Zaken.

Inzet, liefde en geduld alléén zijn niet genoeg. Je moet ook weten waar je mee bezig bent.

Medelijden met een, als jij niks doet, ten dode opgeschreven hond is geen goede drijfveer.

Iemand die weet waar hij mee bezig is richt zijn energie denk ik bij voorbaat op honden met uitzicht op verbetering.

Negatief komentaar, dat realiseer ik me, maar realistisch blijven is vaak beter. in het belang van de hond, maar óók in het belang van de mens.

Ze verwachten niet dat hij een normale huishond wordt. Ze hebben een boerderij in het midden van nergens met veel eigen land, stallen en schuren. Ze vinden het prima als hij erfhond wordt.

Ik verwacht dat deze hond daar best zal kunnen overleven.

Zolang als hij er niet tussenuit knijpt.

Overlevend als een soort schaduw van een hond. Zijn eigen gangetje gaand, kontakt vermijdend, etend als er niemand in de buurt is, zich ophoudend op plekken waar hij niet gestoord wordt. De beslissing om hem in te laten slapen zal waarschijnlijk nooit genomen worden, en zo kan hij daar dus best oud worden, op zijn manier.

In het geval dat de nieuwe hond totaal niet overweg kan met de aanwezigheid van de huidige hond, wordt het weer twijfelachtiger of hij blijft, of er tussenuit knijpt.

Hebben je kennisen hier zin in? Dan moeten ze het gewoon proberen.

[Eline*]

Natuurlijk is de kans dat het niet goed gaat groot, maar waarom zouden ze het niet proberen?

Omdat de kans groot is dat het een lijdensweg wordt voor de hond. Zoals je als een hond lichamelijk wat mankeert een balans opmaakt of het de moeite waard is om ervoor te gaan vind ik dat je dat ook behoort te doen met gedragsproblemen. Gedragsproblemen zijn veelal problemen voor de mens, niet voor de hond. In dit geval is het een enorm probleem voor de hond. Ik vind dat je dus moet bezien of het de moeite waard is de hond zoveel leed aan te doen met oog op zijn prognose. En dan zeg ik dus in dit geval met de informatie die er is Nee. En zeker niet naar de plek die er in het verschiet ligt voor hem.
Het is misschien een vreselijk groffe en foute vergelijking, maar het doet me denken aan mensen met pure paniek en angstaanvallen die je opsluit in een separeercel met hetgene waar ze bang voor zijn...en dan gek opkijken dat er suicidale gedachten opspelen.

[Eline*]

Overlevend als een soort schaduw van een hond. Zijn eigen gangetje gaand, kontakt vermijdend, etend als er niemand in de buurt is, zich ophoudend op plekken waar hij niet gestoord wordt. De beslissing om hem in te laten slapen zal waarschijnlijk nooit genomen worden, en zo kan hij daar dus best oud worden, op zijn manier.

In het geval dat de nieuwe hond totaal niet overweg kan met de aanwezigheid van de huidige hond, wordt het weer twijfelachtiger of hij blijft, of er tussenuit knijpt.

Hebben je kennisen hier zin in? Dan moeten ze het gewoon proberen.

Persoonlijk vind ik dat dus geen leven. Een hond is een roedeldier, sociaal ingesteld. Als een hond , omdat ie zo angstig is dat hij met niks contact kan leggen, in eenzaamheid zijn dagen moet slijten, doe dan maar gewoon niet. Barbaars!

[Bashira]

Het gros van die zwervers waar jij het over hebt komen niet eens deze kant op omdat het een reddeloze zaak is. De zwervers worden in het land van herkomt bekeken of de hond zich aan kan passen hier en als dat het geval is komt de hond pas deze kant op. Ik vind dat dus niet te vergelijken. Daarbij heeft een zwerfhondenpup een heel ander leven dan in een garage in een tuin. Die pups leven op straat en komen in contact met veel mensen. Pups zijn ook in landen als Spanje leuk. Ze worden dus wel degelijk gesocialiseerd met mensen, met verkeer en allerlei andere zaken die je in een hondenleven tegenkomt.

Hoi Eline,

Helaas zijn niet alle honden die uit Spanje komen als zwervers op straat gevonden. Er zijn wel degelijk een behoorlijk aantal honden die in donkere schuurtjes gehouden worden en nauwelijks gesocialiseerd zijn. Lees bijvoorbeeld maar het verhaal van Donja, van de fam. Venema. Deze hond was ook extreem angstig, kon niet aangeraakt worden en was eigenlijk opgegeven. Haar verhaal laat voor mij niet alleen zien dat honden soms "veerkrachtiger" zijn dan op het eerste gezicht gedacht wordt, maar natuurlijk ook dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Ik hoop dat de link werkt naar het verhaal.
http://doggy.onzehond.nl/site/appl/dogg ... briek_id=9

Tenslotte heb ik zelf zo'n zwerver uit Spanje, die dan wel wat jonger was dan Charlie waar we het hier over hebben, namelijk 5 maanden, maar die was ook niet bepaald gesocialiseerd op de manier waarop jij het hier beschrijft. Nu is haar verhaal absoluut niet te vergelijken met dat van Charlie of Donja, maar ook zij heeft veel meer bereikt dan in eerste instantie voor mogelijk werd gehouden. Ze is als jonge pup op de "campo" (een soort van verlaten hoogvlakte gebied in Spanje) gevonden toen ze een maand of 4 oud was en vervolgens heeft ze een maand in de tuin van mensen gezeten die haar wat brood gaven en drinken. Ze zat daar met nog een broertje en een zusje, dus ze had wel wat contact met andere honden, zij het alleen van haar eigen leeftijd en mensen die haar dus alleen wat brood en drinken gaven. Ze was nog nooit in huis geweest, was dus ook niet zindelijk, at geen hondenvoer omdat ze dat ook niet kende, had nog nooit aan de riem gelopen, kende absoluut geen verkeer, en andere volwassen honden vond ze eigenlijk ook alleen maar eng in eerste instantie.

Ik ben met haar bij een gedragstherapeut geweest toen ze pas bij ons was en die heeft bij haar ene gedragstest heeft afgenomen en haar bestempelde als een extreem angstige hond, maar gelukkig wel in staat tot het vormen van een binding. Ik had destijds nog een oude hond, en ik heb onze kleine Spaanse dame eigenlijk een beetje haar gang laten gaan.

Ze lag verstopt onder de bank en keek van alles af van de oude hond. De radio of televisie vond ze in eerste instantie doodeng, om van de stofzuiger maar te zwijgen. En ze heeft ook het nodige vernield natuurlijk. Ook tijdens het wandelen lag ze met grote regelmaat plat op de grond of probeerde zich uit de riem te wringen omdat ze ineens iets zag wat ze niet kende, zoals een auto, een fietser, een brommer, een vuilnisbak, een paard etc. etc. Ik wachtte dan even om haar niet te hoeven meesleuren en de tijd te geven het allemaal in zich op te nemen, maar keek haar verder niet aan, zei niets tegen haar en langzamerhand had ze dan zoiets van "die rare tweevoeter en die oude viervoeter vinden het kennelijk allemaal normaal, dus dan zal het wel meevallen". Ik moet hier wel bij zeggen dat ik een maand vrij heb genomen van mijn werk en de hele dag bij haar was, of haar meenam. En daarna kon ze gelukkig mee naar mijn werk.

Wanneer je haar nu zou zien, is er nauwelijks nog iets te merken van haar verleden. Het is een hele sociale hond geworden, een vreselijke knuffelkont, ook naar vreemden, speelt graag met andere honden en ze geniet echt van haar leventje. Af en toe blijft ze nog wel onzeker in situaties waarin ik dat niet direct verwacht, maar ze heeft inmiddels genoeg vertrouwen in mij om zich dan uiteindelijk toch over haar angst heen te zetten.

groetjes,
Helene

[Hanneke2]

Jemig, wat een moeilijke discussie. Ik kan er ook nauwelijks iets zinnigs over zeggen, maar ik kan beide kanten van de zaak wel een beetje begrijpen.

Als een hond constant 'lijdt', of dat nou lichamelijk of geestelijk is, dan is het mooi geweest. Spuitje, laatste aai over het koppie en eindelijk rust.

Aan de andere kant.... kweetniet.

De allerbangste hond die ik ooit gezien heb was Jessy van Anita. Lag alleen maar bibberend op de bank (maar tegen die tijd wel tegen Patrick aan), terwijl wij als visite ons best deden om hem te negeren.

Maar diezelfde hond liet zich rond die tijd buiten al door Jack (die daar in opvang zat) uitdagen tot spelen en *durfde* dat uiteindelijk ook.

En diezelfde hond loopt inmiddels mee met wandelingen met tig andere mensen en honden, en zit voorzover ik weet gewoon lekker veilig in z'n vel bij zijn eigen mensen en in zijn eigen roedel.

Ik heb ook verhalen gelezen over honden die de eerste drie maanden niet van hun plek afkwamen, alleen 's nachts hun behoefte (binnen dus) durfden te doen en durfden te eten, en die uiteindelijk naar de eigen mensen en honden toe ook helemaal los kwamen.

In mijn ogen bestaat de kans dus dat je hier uiteindelijk een tevreden en gelukkige hond van kan maken.

Maar het verhaal van alleen in een schuur staat me ook tegen. Een toekomst als eenzame erfhond... misschien functioneert dat wel, maar je maakt mij niet wijs dat hij op die manier 'blij' wordt.

Zonder enige ervaring met bange honden en de ballen verstand van kennelsyndroom zou ik deze hond een warme zachte slaapplek in de huiskamer geven. Eten en drinken zo dichtbij dat hij niet eens op hoeft te staan, poep en plas zo efficient mogelijk opruimen, en voorlopig gewoon 'gewoon' doen tegen hem. Misschien een kletspraatje als zijn bak wordt gevuld, van een afstandje lieve complimentjes geven als hij oogcontact maakt, en in zijn gezichtsveld de ideale baas uithangen richting een of twee supersociale andere honden (en katten, want die vindt hij leuk!), die het fatsoen hebben om hem lekker met rust te laten. En verder negeren. Niks opdringen. En is er na een week of twee weken geen verbetering, dan in godsnaam maar in laten slapen.

Maar in vredesnaam niet alleen in een schuur.

Hanneke

[Hanneke2]

Nog effe off-topic...

Helene, ik vind het echt geweldig hoe jij dat bange pupje van je hebt kunnen veranderen in een 'gewone' hond. Petje af.

Hanneke

[Eline*]

Zonder enige ervaring met bange honden en de ballen verstand van kennelsyndroom zou ik deze hond een warme zachte slaapplek in de huiskamer geven. Eten en drinken zo dichtbij dat hij niet eens op hoeft te staan, poep en plas zo efficient mogelijk opruimen, en voorlopig gewoon 'gewoon' doen tegen hem. Misschien een kletspraatje als zijn bak wordt gevuld, van een afstandje lieve complimentjes geven als hij oogcontact maakt, en in zijn gezichtsveld de ideale baas uithangen richting een of twee supersociale andere honden (en katten, want die vindt hij leuk!), die het fatsoen hebben om hem lekker met rust te laten. En verder negeren. Niks opdringen. En is er na een week of twee weken geen verbetering, dan in godsnaam maar in laten slapen.

Ik kan er niet van slapen, dus kom nog maar ff tikken. Ik weet het allemaal niet en vind het hele verhaal verschrikkelijk. Met name verschrikkelijk voor de hond.
Angsten kan je op twee manieren te lijf gaan. Plan 1 is dat van Hanneke..flooding (blijkt op lange termijn overigens beter te werken bij mensen ieder geval). Je gooit de bange hond volop in de bedreigende prikkel en wacht af..een hond kan niet dagen lang achtereen alleen maar in volle paniek zijn, dus er komt een moment dat hij iets moet gaan doen wil hij overleven. Dit is een manier, die over het algemeen bij honden niet vaak wordt toegepast, omdat een hond in blinde paniek agressie kan gaan vertonen. Een hond met kennelsyndroom zal dat niet snel doen, maar de kans bestaat wel dat hij door de ruiten vliegt van angst.

Een andere manier is om hem de kans te geven kalm te wennen. Dat betekend dat de hond dus een grote ruimte krijgt, waarbij hij de kans heeft te vermijden en niet in de volle paniek te schieten. Als deze hond zich tot op 6 meter laat benaderen voordat hij vlucht betekent dat een ruimte van minimaal een metertje of 10. Dan kan de hond misschien net onder het angstniveau blijven waarop hij totaal in de stress schiet en heeft dan dus enige mogelijkheid tot leren. Als je voor die oplossing kiest bewandel je dus een lange weg. Je geeft hem eten en drinken en je zet je klapstoel in een hoek van de ruimte en daar ga je je dan maar vermaken, zodat de hond went aan je aanwezigheid. Als je als normaal wordt beschouwd en geen overmatig belangstellende en bange blikken meer krijgt toegeworpen kan je je klapstoel een metertje naar voren plaatsen. Hopelijk zal de hond dan een keer toenadering gaan zoeken..

Ik vind het allemaal maar doffe ellende..Angst en paniek is in mijn ogen eén van de ergste dingen die je kan overkomen. Eenzaamheid trouwens ook. Voor deze hond geldt beiden. Het is bijna op zeker dat deze hond een kennelsyndroom heeft en daarvan is gewoon bekend dat het onomkeerbaar is. Je kan een socialisatieperiode niet overdoen.
Ik hoop echt dat hij gekoppeld kan worden aan een andere hond of een klein roedeltje en dat hij dat trekt. Dat maakt dan nog een beetje hond van hem. Ik gun hem van harte die kans, maar ben erg bang dat hij bij deze mensen, met absoluut hun hart op de goede plek, maar als ik het goed begrijp weinig kennis en ervaring, op een verkeerde plek beland.
Mochten ze er toch voor gaan, laat ze dan inderdaad van te voren al contact opnemen met het Hos, zodat ze goed beslagen ten ijs komen.

[miranda]

Niemand kan gelukkig koffiedik kijken en hondengedrag over 1 kam scheren schijnt ook niet mogelijk te zijn, dus heb ik zoiets van geef die hond een kans.

Die vrienden zijn toppers dat ze het willen proberen en dat ze de hond een kans willen geven en dat hij niet meteen een spuitje krijgt zoals sommige mensen hier in dit topic a voorstelden.

Gezien de ervaringen van Bashira en inderdaad ook ik ken Jessy van Anita en Patrick.... is het best mogelijk dat deze hond nog een heel hondswaardig bestaan tegemoed gaat.

Laat je ons even weten hoe het is afgelopen, de eerste ontmoeting en zo?

[Roelfien]

Een andere manier is om hem de kans te geven kalm te wennen. Dat betekend dat de hond dus een grote ruimte krijgt, waarbij hij de kans heeft te vermijden en niet in de volle paniek te schieten. Als deze hond zich tot op 6 meter laat benaderen voordat hij vlucht betekent dat een ruimte van minimaal een metertje of 10. Dan kan de hond misschien net onder het angstniveau blijven waarop hij totaal in de stress schiet en heeft dan dus enige mogelijkheid tot leren. Als je voor die oplossing kiest bewandel je dus een lange weg. Je geeft hem eten en drinken en je zet je klapstoel in een hoek van de ruimte en daar ga je je dan maar vermaken, zodat de hond went aan je aanwezigheid. Als je als normaal wordt beschouwd en geen overmatig belangstellende en bange blikken meer krijgt toegeworpen kan je je klapstoel een metertje naar voren plaatsen. Hopelijk zal de hond dan een keer toenadering gaan zoeken..

Ik ging er ook vanuit dat dit de manier is die de mensen wilden proberen.
Ik mag er toch vanuit gaan dat het niet om een schuurtje van 2 bij 3 gaat.
Je bezorgdheid snap ik heel goed, maar ik vind ook dat de hond wel een kans verdient. Uit het verhaal van Sypke begreep ik dat het mensen zijn die welliswaar niet gespecialiseerd zijn in honden, maar wel redelijk wat hondenkennis hebben. Daarnaast hebben ze dus wel veel ervaring met paarden, die heel moeilijk zijn. Ze weten dus wel hoe je met een dier wat op de vlucht wil om moet gaan. Een paard is veel minder slim dan een hond en zal in de basis direct vluchten of zichzelf beschermen als hij denkt dat hij de situatie niet aan kan. Als je dat bij een paard goed kan krijgen, dan denk ik dat je daarmee al een aardige basis hebt om het ook met een hond te proberen. Juist omdat honden echt sneller van begrip zijn.
Maar goed, ik ben heel benieuwd hoe het met het hondje verder gaat.

[Bashira]

Hoi Miranda,

Gezien de ervaringen van Bashira en inderdaad ook ik ken Jessy van Anita en Patrick.... is het best mogelijk dat deze hond nog een heel hondswaardig bestaan tegemoed gaat.

Het ging niet om Bashira hoor, maar om Isis. Bashira is weer een heel ander verhaal, ook niet goed gesocialiseerd, maar dan alleen niet goed gesocialiseerd met andere honden, wel met mensen! Zij komt "gewoon" bij een goede fokker vandaan, maar heeft nogal pech gehad in haar jonge leventje.

Bashira heeft namelijk toen ze 5 weken oud was haar achterpoot gebroken, waaraan ze geopereerd is, en mocht dus niet meer spelen en ravotten met andere honden tot ze 5 maanden oud was. Ze is op 5 weken bij haar moeder en broertjes en zusjes weggehaald en pas met 5 maanden was ze zo goed genezen dat ze weer kon spelen met andere honden. Bij haar blijf je dat gebrek aan socialisatie wel duidelijk merken, al is het een heel stuk verbeterd. Maar echt zachtzinnig is ze nou niet bepaald, met name met kleinere honden die wat onzeker zijn. En ook hondentaal snapt ze niet altijd even goed.

groetjes,
Helene en de dames

[Bashira]

Nog effe off-topic...

Helene, ik vind het echt geweldig hoe jij dat bange pupje van je hebt kunnen veranderen in een 'gewone' hond. Petje af.

Hanneke

Bedankt, Hanneke
Ik moet zeggen dat Isis zelf ook heel veel moeite heeft gedaan hoor, en duidelijk aangaf dat ze wel wilde. We zijn nu dan ook heel trots op haar.

groetjes,
Helene en de dames

[Gast]

Een andere manier is om hem de kans te geven kalm te wennen. Dat betekend dat de hond dus een grote ruimte krijgt, waarbij hij de kans heeft te vermijden en niet in de volle paniek te schieten. Als deze hond zich tot op 6 meter laat benaderen voordat hij vlucht betekent dat een ruimte van minimaal een metertje of 10. Dan kan de hond misschien net onder het angstniveau blijven waarop hij totaal in de stress schiet en heeft dan dus enige mogelijkheid tot leren. Als je voor die oplossing kiest bewandel je dus een lange weg. Je geeft hem eten en drinken en je zet je klapstoel in een hoek van de ruimte en daar ga je je dan maar vermaken, zodat de hond went aan je aanwezigheid. Als je als normaal wordt beschouwd en geen overmatig belangstellende en bange blikken meer krijgt toegeworpen kan je je klapstoel een metertje naar voren plaatsen. Hopelijk zal de hond dan een keer toenadering gaan zoeken.

Dat is dus precies wat ze gaan doen, heb ik ook al in mijn eerste bericht geschreven. Deze mensen hebben geen appartementje van 60 vierkante meter, maar een boerderij met allerlei stallen en biijgebouwen. Ze sluiten hem niet op in een hok, ze doen hem in een ruime stal.

[laeken]

Honden die nooit binnen hebben gezeten zijn net zo gek als ze opgesloten worden als een wild dier. Die gaat echt tegen de muren, reken maar.
Maar neem in ieder geval de eerste hond mee en kijk hoe hij reageert in de tuin, dan spaar je als hij ook niet met honden kan een hoop moeite en ellende uit. Ik neem aan dat als hij niet tegen honden kan hij niet meegaat? Boerderij klinkt leuk, maar alle dieren die daar zitten kent hij ook niet natuurlijk. Of hij daar goed mee gaat is dus ook maar afwachten. Ik zou hem eerder in een autosloperij plaatsen met wat andere honden dan op een boerderij met dieren zelf. Of in een grote omheinde achtertuin met een enorm hek en een andere hond?

[Eline*]

De hond gaat als ik het goed begrijp dus zowiezo naar deze mensen toe.
Iets anders dan...ik lees dat ze hem willen verdoven middels iets in het voer. Als ik het goed begrijp is de hond zwerfende in de buurt. Een half verdoofde hond zwerfend in de buurt lijkt mij op zijn zachts gezegd wel erg gevaarlijk en het risico bestaat dat hij met zijn pillen op nergens meer te vinden is. Een hond, die zich niet goed voelt kruipt weg.Ik hoop dat ze daar rekening mee houden.
Ik hoop dat je (sypke) ondanks de soms felle kritiek ons toch gewoon op de hoogte wil houden van hoe het loopt met deze hond.

[Eline*]

[Juist omdat honden echt sneller van begrip zijn.

Kan het toch niet nalaten nog een kanttekening te plaatsen. Honden hebben inderdaad vermogen om te leren, maar niet als ze extreem bang zijn. Zoals we allemaal weten kan een hond niks leren als hij bang is.
Als deze hond iets van een kennelsyndroom heeft is hij gewoon niet leerbaar...dat is namelijk het kenmerk van een kennelsyndroom.
Dat betekend dat hij is zoals hij is en dat is het.
Ik realiseer me dat ik me nogal betrokken voel en daarom nogal drammerig ben.. Maar kan het ook niet laten.
Ik heb natuurlijk Laika hier..geen kennelsyndroom, wel bang en een matig gesocialiseerde hond. Niks is zo erg als je hond in totale eenzame paniek zien. Angst is erg, angst is helemaal erg als er niemand op de wereld is die zo'n dier gerust kan stellen, omdt alles even beangstigend is.
Ik vind dat er nogal lichtzinnig over gedacht word.
Daarbij weten we ook allemaal dat een bange hond de neiging tot angstbijten en agressie kan ontwikkelen. De voorbeelden van de succesverhalen die ik lees betreffen windhonden, dat is toch net een ander type hond dan een stabij.
Ik hoop voor deze hond, maar in alle eerlijkheid vrees ik..

[Gast]

De voorbeelden van de succesverhalen die ik lees betreffen windhonden, dat is toch net een ander type hond dan een stabij.

Wat bedoel je daarmee? Stabijen zijn sociale honden die gek zijn op mensen en aandacht. Juist bij een Stabij heb je kans van slagen.

[Gast]

Ik heb natuurlijk Laika hier..geen kennelsyndroom, wel bang en een matig gesocialiseerde hond. Niks is zo erg als je hond in totale eenzame paniek zien. Angst is erg, angst is helemaal erg als er niemand op de wereld is die zo'n dier gerust kan stellen, omdt alles even beangstigend is.

Maar je hebt Laika niet af laten maken omdat ze in paniek was. Je hebt geprobeerd haar te helpen.