Waarom het verschil in castratie reu/teef?

[Valerie]

Ik ben geen man maar ik vind ook niet dat je ballen maar eraf moet halen omdat ze zo raar bungelen ze hebben een functie en het moet toch niet de bedoeling zijn om in een gezonde hond te snijden.

[malinois]

Ik ben geen man maar ik vind ook niet dat je ballen maar eraf moet halen omdat ze zo raar bungelen ze hebben een functie en het moet toch niet de bedoeling zijn om in een gezonde hond te snijden.

Ik ben ook geen man en ben t hier geheel mee eens...

[Marion.]

Ik vind inderdaad "dat je dat niet doet" maar dat is omdat ik niet hou van gesnij aan dieren. Net zoals ik er niet van hou om een kat van zijn nagels te ontdoen terwijl kapotte meubels wel de reden zijn dat ik geen katten heb.
Kalveren onthoornen en stukken plastic door de oren jassen. Staarten couperen.
Ik vind gewoon niet dat lichaamsdelen optioneel zijn. Is dat nou echt zo raar?

We fokken ze al om een bepaald karakter en uiterlijk te hebben. Dan halen we ze zodra het maar kan uit het nest om ze vooral optimaal te kunnen beïnvloeden zodat we een gedomesticeerde wolf op de bank kunnen hebben en als er dan nog iets te verbeteren valt aan ons slaafje dan gaan we lichaamsdelen verwijderen.
Ik vind het allemaal ontzéttend ver gaan en dan druk ik me heel mild uit.

Het heeft echt niets met mijn eigen ballen te maken. Misschien wél met ervaren van gezonde mannelijke lust en dat dat dan door vrouwen als zijnde zielig wordt bestempeld bij een hond terwijl het dat niet is.
Daar kunnen mannen misschien wel iets in bijdragen. Misschien snappen we wel iets meer van het smachten van een reu dan vrouwen doen. Waarschijnlijk wel. Vrouwen zullen doorgaans ook iets beter snappen hoe een teef met pups zich voelt? Ik weet het niet.

Maar om dat af te doen als het verschil tussen je eigen klokkenspel en dat van je hond niet begrijpen is net zo raar als dat ik tegen jou zou zeggen dat je hond zo vet is omdat je zelf ook een mayonaisejunk bent.
Er zit een kern van waarheid in maar het is maar een kern en het is daarnaast vooral heel onbeschoft.

Als er al een brug is tussen mijn man zijn en mijn terughoudendheid in castreren dan is dat puur omdat ik wel begrijp wat jij niet begrijpt maar ik vind niet alleen "ballen eraf, dat doe je niet". Ik vind dat je in brede zin niet gaat zitten snoeien aan een dier. Het is geen buxus. Er zijn grenzen aan wat je met een dier mag doen en castreren is wat mij betreft op of over die grens. Niet er binnen.

We vinden dus hetzelfde. Ik denk alleen dat bij jou het "ballen eraf" persoonlijk iets pijnlijker klinkt. Omdat je het bijna zelf voelt, of ziet bij jezelf ofzo.

Ik vind voortplantingsorganen weghalen niet zo verkeerd. Niet gewoon omdat je geen kindjes wil, of geen pups wil, of dat bloederige gedoe lastig vind. Maar wel als het lastig voor je teef/reu is. En dan lijkt het me eerlijk gezegd voor een teef nog overzichtelijker, maar een reu heeft misschien het hele jaar door wel last van loopse teven. Maar ja, da's waar. Bij een reu is wel het klokkenspel gelijk weg.

[malinois]

Ik heb altijd reuen gehad en teven maar ik heb werkelijk nog bij geen enkele hond t idee gehad dat ze er 'last' van hadden dat ze intact waren...

[Marion.]

Ik ben geen man maar ik vind ook niet dat je ballen maar eraf moet halen omdat ze zo raar bungelen ze hebben een functie en het moet toch niet de bedoeling zijn om in een gezonde hond te snijden.

Zeg ik dat dan????
Ik zeg dat ik kortharige reuen met een klokkenspel lelijk vind om naar te kijken. En dus kies ik niet voor een kortharige reu. Want nee, voor de "mooiheid" snijden in een gezonde hond, doe ik dus ook niet

[Marion.]

Ik heb altijd reuen gehad en teven maar ik heb werkelijk nog bij geen enkele hond t idee gehad dat ze er 'last' van hadden dat ze intact waren...

Maar hallooooooooooooo, dat is dus wel per hond verschillend! Saar had geen last van stemmingswisselingen, maar wel degelijk van schijndracht. En dat was heel erg zielig om te zien, hoe ze met haar eitje (pupje) sleepte. Het is niet erger geworden, ze is dus "intact" begraven, maar was het maar een spoortje erger geworden dan had ik de boel eruit laten halen.

[Valerie]

Je kunt het ook leuk voor je hond vinden, een beetje opwinding in het leven.
Kiyoshi loopt soms ook klappertandend een spoortje uit. Nou prima kerel geniet ervan.
Thuis is hij er verder niet mee bezig. Ik kan mij voorstellen dat je er dan wel wat aan gaat doen.

[Marion.]

Je kunt het ook leuk voor je hond vinden, een beetje opwinding in het leven.
Kiyoshi loopt soms ook klappertandend een spoortje uit. Nou prima kerel geniet ervan.
Thuis is hij er verder niet mee bezig. Ik kan mij voorstellen dat je er dan wel wat aan gaat doen.

Ik denk niet dat Saar die tijd (schijnzwanger) de schwung in haar leven vond. Helemaal niet eigenlijk.
Ze was veel blijer toen ze weer ongedwongen door het bos kon wandelen, zonder bij thuiskomst gelijk weer haar "puppie" te moeten verzorgen.

[Marion.]

We vinden dus hetzelfde. Ik denk alleen dat bij jou het "ballen eraf" persoonlijk iets pijnlijker klinkt. Omdat je het bijna zelf voelt, of ziet bij jezelf ofzo.

Nee, ik heb dat gevoel nooit.
Wel kan ik me denk ik iets beter dan een vrouw verplaatsen in een reu die de kans op punani even belangrijker vindt dan luisteren naar de baas. Niet dat ik zo druk met punani ben maar goed, dat is wéér een ander verhaal.

Ik vind het gewoon te grof. Zo ga je niet met dieren om. Met dat geschok en gebeuk en gesnij.

Wat is punani?

En waarom is castreren van een reu niet te vergelijken met die van een teef? Bij beiden gaat het over hormonen, toch? Alleen bij de ene is het uiterlijk zichtbaar, bij de andere niet. Ik snap het verschil echt niet

[Marion.]

Goed hoor.

Dank voor de verduidelijking.

En wat is punani?

[Valerie]

Een vrouwelijk geslachtsdeel.

[Marion.]

Een vrouwelijk geslachtsdeel.

Mijn god. Moet dit? Ik ga hier echt niet voor googelen hoor, jullie feestje. Dag.

[flamme]

Waarom ik Taran niet heb laten helpen terwijl de situatie echt niet leuk was voor ons allen, weken aan een stuk, is omdat ik dit, de fytotherapie, nog als laatste wilde proberen. Ik wilde het gevoel hebben dat ik er echt alles aan gedaan had. Omdat ik in principe voor mijn eigen honden tegen het snijden in gezonde honden ben.
We hebben geluk gehad. Met de training en de druppels/pilletjes heb ik een hond terug die prima enkele uurtjes alleen kan blijven zonder te slopen en te huilen in periodes dat er loopse teven in de buurt zijn. Een hond die zeker een echte reu is met bijpassend patsend gedrag maar buiten wel bereikbaar is. En het allerbelangrijkste, een hond die lekker in zijn vel zit, die niet urenlang, dagenlang piepend uit het raam kijkt, joelt op zijn tijd en duidelijk depressief in zijn mand ligt.

Was dit niet het effect geweest dan had ik gecastreerd. Alle nadelen ten spijt.
Dan maar een plofvacht en een dieet, als ik daar een gelukkige hond voor terug gekregen had dan was dat een kleine prijs die ik had moeten betalen.

Maar dat wás dus niet nodig.

Ik blijf het een duivels dilemma vinden.
Hein is van zichzelf al een pittig ding en die is dus al vroeg gecastreerd.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik door hem nogal teruggekomen ben op mijn idee over castraten. Ik vind hem heel erg leuk, alert en meer dan sportief genoeg.
Wel een speknekkie maar dat maakt inderdaad niet echt uit al had ik het liever anders gezien.
Ik ben er maar wat blij mee.
En toch denk ik niet dat ik er zelf voor had kunnen kiezen.

Dat begrijp ik wel, dat je daar zelf niet voor had kunnen kiezen. Dat zou voor mij ook heel lastig zijn.

Niet nodig? Nou haha er waren (en zijn) genoeg mensen die me voor gek verklaarden toen ik toch koos, ondanks mijn eigen scepsis, voor natuurgeneeswijzen. Maar inderdaad, je hebt absoluut gelijk dat het bij nader inzien niet nodig was voor zover het nu lijkt

Misschien was Hein ook een prima blij hondje geweest als hij niet was gecastreerd en hebben de vorige eigenaars toch uit gemak voor castratie gekozen. Ik weet het niet. Hein is nu gewoon een lekker blij hondje uit je verhalen te lezen.

Er zijn honden die zijn niet meer blij, die worden geregeerd door hun hormonen op een uiterst vervelende manier.
Ik denk, dit nu schrijvende, dat dat voor mij het criterium is voor wel castreren: dat de hond, ondanks alle andere inspanningen niet happy is door zijn hormonen.
Op dat moment neem ik de nadelen van het castreren op de koop toe. Hoe vervelend ik die ook vind.

Even een kleine aanvulling,

Ik zie dat ik in de hij en zijn vorm spreek (tja, altijd reutjes in huis) maar wat bovenstaande aangaat, door de hormonen structureel niet meer happy zijn, is voor mij castreren van reuen of teven wel hetzelfde. Qua criteria dus.

[flamme]

Wanneer is volgens jou het moment gekomen dat een wolvenreu zielig is geworden omdat hij niet achter de vruchtbare teven aan mocht?
Zit dat in de hond of in de situatie?

Heb je het dan over een echt wolf of over een saarloosreu?

[flamme]

Wanneer is volgens jou het moment gekomen dat een wolvenreu zielig is geworden omdat hij niet achter de vruchtbare teven aan mocht?
Zit dat in de hond of in de situatie?

Heb je het dan over een echt wolf of over een saarloosreu?

Ik heb het over een hond. In welke vorm dan ook.

Een hond wordt naar mijn mening zielig op het moment dat hij last ervaart en dat zijn karakter fundamenteel slecht beïnvloed.
Dan heb ik het niet over klappertandend een spoor uitwerken of achter een loopse teef aanrennen of 2 dagen niet eten. Dat noem ik normaal reuengedrag.

Ik heb over dagenlang janken en verder onbereikbaar zijn voor de dagelijkse gang van zaken zoals wandelen of eten.


Of dat zielig is of niet valt natuurlijk over te twisten, misschien is dat inderdaad een vrouwending, maar ik vond het niet gezond.

Het gedrag zat in de hond, het feit dat ik vind dat hij beter verdiende, en ik ook, was de situatie denk ik.

[malinois]

Ik heb altijd reuen gehad en teven maar ik heb werkelijk nog bij geen enkele hond t idee gehad dat ze er 'last' van hadden dat ze intact waren...

Maar hallooooooooooooo, dat is dus wel per hond verschillend! Saar had geen last van stemmingswisselingen, maar wel degelijk van schijndracht. En dat was heel erg zielig om te zien, hoe ze met haar eitje (pupje) sleepte. Het is niet erger geworden, ze is dus "intact" begraven, maar was het maar een spoortje erger geworden dan had ik de boel eruit laten halen.

Ik heb t krom opgeschreven ik bedoelde de reuen specifiek met de aanwrzige teven. Dusty werd letterlijk doodziek met de loopsheid dus zij moest gecastreerd worden. Xena merk ik naast de schijnzwangerschap niet zoveel aan...

[Pepie]

Iemand zei laatst tegen mij ook dat het zielig is voor Dol als ze schijnzwanger is.Zo heb ik er nog nooit naar gekeken.Als die dagen voorbij zijn merk je wel dat ze weer lekker in haar vel zit maar om haar alleen daarom te laten helpen gaat mij weer te ver.
Banjer at echt een hele week niet en ging apathisch in een hoekje staan dat was wel zielig..die had ik laten helpen als hij er nog was geweest.Vlo is gewoon irritant maar geen reden om zijn ballen eraf te halen.

[Chihuahua-paws]

We vinden dus hetzelfde. Ik denk alleen dat bij jou het "ballen eraf" persoonlijk iets pijnlijker klinkt. Omdat je het bijna zelf voelt, of ziet bij jezelf ofzo.

Nee, ik heb dat gevoel nooit.
Wel kan ik me denk ik iets beter dan een vrouw verplaatsen in een reu die de kans op punani even belangrijker vindt dan luisteren naar de baas. Niet dat ik zo druk met punani ben maar goed, dat is wéér een ander verhaal.

Ik vind het gewoon te grof. Zo ga je niet met dieren om. Met dat geschok en gebeuk en gesnij.

Tjonge jonge.

Niet alle reuen krijgen een plofvacht, worden dik of lui. En de ingreep zelf voelen ze niks van.

Drama queen!

[malinois]

Maar in t lichaam gebeurd genoeg
Niet voor niks dat in de laatste onderzoeken gebleken is dat bij ongecastreerde reuen en teven veel minder hd voorkwam dan bij hun gecastreerde nestbroers en -zussen.
Ik zou t zeker voor een reu verschrikkelijk vinden deze te moeten castreren. Ik herken ze nl hier wel uit duizenden de castraten...

[laeken]

We vinden dus hetzelfde. Ik denk alleen dat bij jou het "ballen eraf" persoonlijk iets pijnlijker klinkt. Omdat je het bijna zelf voelt, of ziet bij jezelf ofzo.

Nee, ik heb dat gevoel nooit.
Wel kan ik me denk ik iets beter dan een vrouw verplaatsen in een reu die de kans op punani even belangrijker vindt dan luisteren naar de baas. Niet dat ik zo druk met punani ben maar goed, dat is wéér een ander verhaal.

Ik vind het gewoon te grof. Zo ga je niet met dieren om. Met dat geschok en gebeuk en gesnij.

Tjonge jonge.

Niet alle reuen krijgen een plofvacht, worden dik of lui. En de ingreep zelf voelen ze niks van.

Drama queen!

Elke reu veranderd drastisch of je het nu wil of niet. En vooral, of je het wil zien of niet. Want dat laatste is het nl gewoon.
Ik vind het castreren van honden prima de laatste tijd omdat ik weet dat honden anders geen goed leven hebben bij de mensen die ze genomen hebben maar die niet met een reu om kunnen gaan. Zo kijk ik er tegenwoordig maar naar. Ik vind het zonde, ik vind het vaak gemakzuchtig en ik vind dat mensen die een reu castreren in de meeste gevallen tekort schieten in de omgang, opvoeding en verzorging. Ik zeg de meeste gevallen voordat ik weer iedereen met een castraat in mijn nek heb hangen over hoe noodzakelijk het was bij hun oversexte hond etc etc. De geslachtsdrift is wat mij betreft een kulargument omdat in een natuurlijke situatie ook niet dagelijks gesext wordt. Dat een hond happy wordt van eens in het half jaar of jaar een wipje maak je de kat maar wijs. Duurt om precies te zijn 2 daagjes dat een reu een wipje kan maken met zijn teef en bij sommige rassen is dat een keer per jaar. Verder zijn er genoeg reuen in een natuurlijke situatie die nooit een wipje maken dus nodig hebben ze het zeker niet.


Ik denk dat het dus een kwestie is van opvoeding en omgang met het dier. Als ik lees wat sommige honden doen en dus mogen dan snap ik dat de eigenaar geen controle meer heeft over het gedrag. Een werkhond met een baas die weet wat hij doet is gewoon nooit of vrijwel nooit gecastreerd. Schapendrijvende collies, werkende mechelaars etc. Allemaal stuk voor stuk in takt. Muffe bordercollies in rijtjeshuizen en appartementen die geen sport doen zijn bijna allemaal gecastreerd. En Jack Russels op de boerderij zijn nooit gecastreerd en Jack Russels op een appartement zijn zo gek dat ze wel gecastreerd moeten worden volgens hun baasjes. Zeker als die baasjes ook veel werken. Dat is gewoon de realiteit. De labrador van de jager of de baas die er mee speurt is nooit gecastreerd, die labrador in een gezin met kleine kinderen en geen tijd had altijd gedragsproblemen door zijn ballen en moest dus wel gecastreerd worden.

Bij Samantha hoeft het niet, bij een druk gezin in centrum stad moet het wel. Want ja, die hormonen zitten in de weg terwijl die hele hond in alles tekort komt.

Daarom dat ik zo fel ben op castreren. Mensen doen het, gebruiken kul argumenten en gaan verklaren dat hun hond zo vreselijk veel last van zijn hormonen had. Allemaal excuusjes in veel gevallen om je eigen tekortkomingen weg te werken. Want eerlijk is eerlijk, een reu heeft meer nodig dan een castraat. Zo loopt een hengst ook niet in de manege rondjes en staan er geen stieren maar ossen voor de wagen. Een blindegeleidehond is ook altijd gecastreerd.

Er zijn best wel gevallen te bedenken waarbij het beter is voor de hond maar dat is toch zelden de reden waarom de meeste honden gecastreerd zijn. Meestal worden ze nl op 10 maanden gecastreerd en daarna herplaatst. Dat is het lot van veel reuen. Eerst kijken of je je eigen tekortkomingen weg kan snijden en als dat niet lukt dumpen mensen de hele hond. Zo is het met Hein gegaan van Cleva en zo ken ik nog veel meer honden waar dat mee gebeurd is.

Dus castreren is prima. Maar een hond castreren zodat je er minder mee hoeft vind ik niet zo prima. Dat vind ik naar. Zeker als je zegt dat dat beter is voor de hond omdat zijn hormonen hem in de weg zitten terwijl ze jou in de weg zitten en dat helemaal niet hoeft. Als je gewoon zorgt dat de hond krijgt wat hij nodig heeft is hij zelden onhandelbaar. Soms kan een husky op een flat gewoon niet of een Duitse herder als je niks weet van opvoeden en geen tijd voor de hond hebt. Of twee reutjes. Dat kan soms ook gewoon niet. En wat ook soms niet kan is een Jack Russel reu nemen en dan denken dat die zichzelf wel kan rooien in de tuin en op 3 blokjes om. Dan moet je castreren omdat je de verkeerde keuze hebt gemaakt.

[laeken]

Maar in t lichaam gebeurd genoeg
Niet voor niks dat in de laatste onderzoeken gebleken is dat bij ongecastreerde reuen en teven veel minder hd voorkwam dan bij hun gecastreerde nestbroers en -zussen.
Ik zou t zeker voor een reu verschrikkelijk vinden deze te moeten castreren. Ik herken ze nl hier wel uit duizenden de castraten...

Ik herken ze ook meteen maar daar zijn al topics over geweest. Ik denk dat je een reu die je castreert soort van zijn oude dag ontneemt in sommige gevallen. Er komt een dag dat hij niet meer kan sporten en dan mag hij meestal ook niks meer eten. En als je hem dan wel wat te eten geeft zakt hij door zijn heupen of rug. Misschien wat grof gesteld maar als ik oude labjes zie lopen dan zie ik dat toch wel. Ik kende ook een oude ongecastreerde golden en die werd lekker 14, slank en gemotiveerd tot op hoge leeftijd. Niks vloerkleed....

Maargoed, als alle reuen ongecastreerd moesten blijven zat het hele asiel vol. En dat is dan het alternatief. Misschien beter gecastreerd bij een baas die niet helemaal doet wat de hond echt nodig heeft dan geen baas.

[DeDiana]

Ik vind het voor een reu en teef uiteindelijk op hetzelfde neerkomen.

Ik kan me goed voorstellen dat iemand overgaat tot castratie als er een medische oorzaak is of als het dier heel erg door de hormonen wordt beïnvloed (vervelende schijnzwangerschappen, heel heftig reageren op loopse teven en niet meer bereikbaar of compleet hysterisch). Ik vind ook dat iedereen dat zelf moet weten, ook als je alleen maar castreert omdat dat praktischer is, bijvoorbeeld als je een volle reu en teef hebt, geen zin hebt in bloeddruppeltjes opdweilen of een reu die veel hitsig gedrag vertoont.

Maar uiteindelijk vind ik het beide snijden in een gezond lichaam en daarmee haal je iets weg wat de hond ook maakt tot wat hij is: een reu of teef met bijbehorende hormonen en gedragingen die daarbij horen. Dat vind ik bij een teef net zo goed zonde als bij een reu. Als ik bij Mila een volle reu zou nemen en om praktische redenen een van de twee zou willen castreren, vind het helemaal niet zo vanzelfsprekend dat dan de teef maar onder het mes moet.
Daarom wil ik ook geen reu en alleen maar teven, dan hoef ik niets te castreren.

[Chihuahua-paws]

Ik vind het voor een reu en teef uiteindelijk op hetzelfde neerkomen.

Ik kan me goed voorstellen dat iemand overgaat tot castratie als er een medische oorzaak is of als het dier heel erg door de hormonen wordt beïnvloed (vervelende schijnzwangerschappen, heel heftig reageren op loopse teven en niet meer bereikbaar of compleet hysterisch). Ik vind ook dat iedereen dat zelf moet weten, ook als je alleen maar castreert omdat dat praktischer is, bijvoorbeeld als je een volle reu en teef hebt, geen zin hebt in bloeddruppeltjes opdweilen of een reu die veel hitsig gedrag vertoont.

Maar uiteindelijk vind ik het beide snijden in een gezond lichaam en daarmee haal je iets weg wat de hond ook maakt tot wat hij is: een reu of teef met bijbehorende hormonen en gedragingen die daarbij horen. Dat vind ik bij een teef net zo goed zonde als bij een reu. Als ik bij Mila een volle reu zou nemen en om praktische redenen een van de twee zou willen castreren, vind het helemaal niet zo vanzelfsprekend dat dan de teef maar onder het mes moet.
Daarom wil ik ook geen reu en alleen maar teven, dan hoef ik niets te castreren.

Dit vind ik ook.
Eigenlijk hebben wij bewust gekozen voor een reutje omdat we geen loopsheid wilde en het risico op bomo eigenlijk ook eng vinden. En dus een reutje en ervan uitgegaan niet te castreren helaas heeft dit toch moeten gebeuren. Ik vind dit niet iets wat iedereen zomaar moet laten doen bij de hond. Maar ik weet dat het soms gewoon niet anders kan en dat moet dus ieder voor zich weten.
Met een teef zouden wij denk ik wel standaard over gaan tot Castratie gewoon om de risico's te ontlopen maar dat vind ik zelf iets raars dus wij zullen veel sneller voor reutjes kiezen om die reden!

[Shari]

Hier een ongecastreerde corgi reu van ruim 1,5 heel mooi zwaar en en een mooie vacht. We willen hem liever niet castreren. Vanaf het begin hebben we het rijen de kop ingedrukt 3 keer corrigeren was genoeg doet hij nu ook nooit zelfs niet op een loopse teef. Af en toe heeft hij het weleens in zijn kop uitproberen en weglopen we proberen hier streng in te zijn en dan gaat hij tijdelijk aan de lange lijn. Na 2 jaar schijnt het wat te kunnen minderen en er zijn nu ook periodes dat er niks aan de hand is en dan luisterd hij super. Ligt dus idd ook aan de opvoeding. Gelukkig is janken en niet eten hier niet aan de orde.

[Pepie]

ik vind het zonde dat mensen maar klakkeloos doen wat hun dierenarts het beste lijkt.Tussen de eerste en tweede loopsheid laten helpen.
Kies je hiervoor en heb je jezelf ingelezen dan maak je nog een bewuste keuze..maar gewoon maar doen omdat de da het zeg vind ik raar.

[dagmar88]

Niet alle reuen krijgen een plofvacht, worden dik of lui. En de ingreep zelf voelen ze niks van.

Drama queen!

Nogal misselijk he.
Dat is afhankelijk van de soort vacht. En zolang je praktisch iedere castraat er uit haalt (had een hond die op castraten reageerde) verandert er dus kennelijk wel wat.

[TessaThomas]

Ik heb er echt spijt van bij Tessa. En hoewel we er heel lang over nagedacht hebben, veel overlegd hebben met mensen (behalve DA's) en het voor dat moment de beste keuze leek, heb ik er toch spijt van. Want ik heb inderdaad de twijfel of we het niet alleen voor onszelf gedaan hebben. Ja, ze was steeds minder lang een fijne hond en de slome en moordlustige periodes werden steeds langer en ze zag eruit als een verwaarloosd straathondje, maar had zij daar zelf wel echt last van? Ook is ze qua karakter nu niet echt opgeknapt. Ja, ze is zekerder geworden, maar ook vele malen feller. En dat zorgt voor knokpartijen hier thuis.

Het moeilijke vind ik het oordelen over andermans hond. Als iemand een reu heeft waar ze echt heel hard aangewerkt heeft en al jaren aan het werk is met die hond, zoals Selene, wie ben ik dan om erover te oordelen? Ik snap de keuze, maar ik kan niet zeggen of ik het ook gedaan zou hebben, want ik heb die hond niet in huis. Ik heb een hele makkelijke reu zelfs...

[dagmar88]

Ook is ze qua karakter nu niet echt opgeknapt. Ja, ze is zekerder geworden, maar ook vele malen feller. En dat zorgt voor knokpartijen hier thuis.

Tja, achteraf kijk je een koe in de kont. Wel rot dat het zo is gelopen, onrust in huis is echt niet fijn.
Dat is ook wat me met Charlie tegenhoudt. Ze is nu zo lief en betrouwbaar met de andere honden, zelfs de castraatjes waarvan één rare angsthaas is ze gek mee.
Met een goede dierenarts besproken die normaal toch wel naar castratie neigt, maar ook vindt dat zij als het kan beter intact kan blijven.
En ze heeft al een zwakke blaas.

[TessaThomas]

Ook is ze qua karakter nu niet echt opgeknapt. Ja, ze is zekerder geworden, maar ook vele malen feller. En dat zorgt voor knokpartijen hier thuis.

Tja, achteraf kijk je een koe in de kont. Wel rot dat het zo is gelopen, onrust in huis is echt niet fijn.
Dat is ook wat me met Charlie tegenhoudt. Ze is nu zo lief en betrouwbaar met de andere honden, zelfs de castraatjes waarvan één rare angsthaas is ze gek mee.
Met een goede dierenarts besproken die normaal toch wel naar castratie neigt, maar ook vindt dat zij als het kan beter intact kan blijven.
En ze heeft al een zwakke blaas.

Ja, en ik weet natuurlijk niet wat er gebeurd zou zijn als we haar niet gecastreerd zouden hebben. Aan de ene kant is ze dus wel stabieler, want ze heeft geen echte moordlustige neigingen meer, geen enorme slome periodes. En het knokken heeft ook te maken met Tay hoor. Alleen voor de castratie pikte ze een correctie van hem, nu pikken ze het allebei niet meer. Ik heb nog wel hoop dat het gaat slijten als meneer eenmaal echt volwassen is. Het voordeel is wel dat ze levendiger is en dus ook speelser. En eindelijk een acceptabel gewicht.

Eigenlijk moet ik niet zeuren, want ik was bang dat ze erger zou worden qua uitvallen naar aanvallen, maar dat lijkt niet zo. Het lijkt zelfs beter te gaan qua uitvallen *klopt af*. Maar als bij mij een DA gezegd had niet doen, dan had ik het niet gedaan. Bij Charlie snap ik ook dat je het liever niet laat doen, als het niet noodzakelijk is.

[ranetje]

Ik heb er echt spijt van bij Tessa. En hoewel we er heel lang over nagedacht hebben, veel overlegd hebben met mensen (behalve DA's) en het voor dat moment de beste keuze leek, heb ik er toch spijt van. Want ik heb inderdaad de twijfel of we het niet alleen voor onszelf gedaan hebben. Ja, ze was steeds minder lang een fijne hond en de slome en moordlustige periodes werden steeds langer en ze zag eruit als een verwaarloosd straathondje, maar had zij daar zelf wel echt last van? Ook is ze qua karakter nu niet echt opgeknapt. Ja, ze is zekerder geworden, maar ook vele malen feller. En dat zorgt voor knokpartijen hier thuis.

Het moeilijke vind ik het oordelen over andermans hond. Als iemand een reu heeft waar ze echt heel hard aangewerkt heeft en al jaren aan het werk is met die hond, zoals Selene, wie ben ik dan om erover te oordelen? Ik snap de keuze, maar ik kan niet zeggen of ik het ook gedaan zou hebben, want ik heb die hond niet in huis. Ik heb een hele makkelijke reu zelfs...

Aangezien honden heel lang niets laten blijken vermoed ik dat ze daar wel degelijk last van had.
Anders was dit niet zo opvallend geweest.

Dat de castratie zo heeft uitgepakt is natuurlijk rot.
En inderdaad, je kunt het niet terugdraaien.