Wolfsblut schreef:Het zou me niets verbazen dat het een bastaard Patterdale is met wat Klapkaakbloed.
Het zou mij niets verbazen als het een gewone Patterdale is, zonder 'klapkaakbloed'. Wat Cleva ook zegt: fanatisme en vasthoudendheid zijn terriëreigenschappen. Dat moest ook, het waren armeluishondjes, ongedierteverdelgers op de boerderij: ratten-, fretten-, muizen-, konijnen- en vossendoders. Van oudsher deden ze dat zelfstandig, waarbij de prooi het menu vormde. Weinig prooi was weinig eten en dus voedselconcurrentie, met alle felheid van dien, en daarbij legde ook weleens een hondje uit de roedel het loodje.
Later zijn de hondjes ook voor andere doelen ingezet en moesten ze bijvoorbeeld vossen uitgraven maar mochten hem niet meer doden, dat was voorbehouden aan de jager. Dus moesten ze ook terug te roepen zijn, en veel werkterriërs zijn dat ook. Maar de oorspronkelijke karaktereigenschappen zitten er nog wel degelijk in, dus daar moet je je als eigenaar altijd van bewust zijn.
Stel je nu voor dat mensen de allerfanatiekste terriërs keer op keer selecteren en kruisen met fysiek zeer sterke honden als buldoggen en dergelijke, om een 'optimale' vechthond te krijgen. Dat is wat er is gebeurd (en nog gebeurt) bij het fokken van pitbulls en Amerikaanse staffords, om zo goed mogelijke vechthonden te krijgen. Omdat veel stafford/pitbull-eignaren geen idee hebben van wat ze in huis hebben of het niet willen weten, is dat een recept voor ellende. Een terriër van een kilo of 6 trek je nog wel van een andere hond af, maar een stafford van 35 kilo is een ander verhaal. En een terriër van een kilo of 6 kan een klein kindje enorme schade toebrengen, en het is je taak als eigenaar om ervoor te zorgen dat dat nooit gebeurt.
Patterdales staan bekend om hun extreme 'gameness': fanatieke jagers, eenmaal beet, niet meer loslaten maar doodmaken. Dat hoort bij het ras, dat was/is hun werk. Maar diezelfde eigenschappen kunnen in andere omstandigheden dan de jacht tot enorme ellende leiden, zoals ook in dit geval.
Daarom vind ik het onbegrijpelijk dat er zo slecht op dat hondje werd gelet, wat blijkt uit het feit dat hij de kans kreeg om regelmatig weg te lopen.
Zo vind ik het ook onbegrijpelijk dat er zoveel klapkaakeigenaren rondlopen die geen flauw idee hebben hoe het ras waar ze zo van houden, tot stand gekomen is en welke risico's dat met zich meebrengt. Of het niet willen weten, omdat ze de roze bril van 'socialiseren' op hebben en daar alles door bekijken. Maar ook hún hond is een terriër, met het bijbehorende korte lontje en de bijbehorende felheid en vasthoudendheid. Dat zit in het karakter, maar dat willen ze niet horen want dat past niet in het geromantiseerde beeld dat ze van hun hond hebben. Daarom mag-ie altijd los en wordt er zo vaak geroepen: hij doet niks hoor!
Maar ja, er lopen ook een paar jachthonden bij ons die 'absoluut niet jagen', want 'heel goed gesocialiseerd en opgevoed' zijn. Tot ze er toch een keer vandoor gingen en tot ontzetting van de baas met een dooie fazant aankwamen, of, erger nog, bij een naburige hobbyboerderij een kip grepen, waar de kleinkinderen bij waren. Hoe kan dat nou, dat heeft-ie nog nooit gedaan!
Daarom zou het mij dus niks verbazen als het hier om een gewone originele Patterdale gaat.
Ach ja, zonder een topic te openen weet je toch al wie er weer voorop staan met de grootste tetters, niet gehinderd door enige nuance.
Arm ventje, een hel voor de ouders.
het eindresultaat is niet minder erg omdat het geen pitbull is.
