Vraagje

[M@scha]

het gaat denk ik om de omstandigheden. lola was op haar 9de binnen een week weg. dat was lastig te snappen. zij had nog jaren mee moeten gaan.

Als sam (12) straks als ik thuis kom op zijn bankje is ingeslapen zou ik natuurlijk verdrietig zijn, maar heb ik er ook vrede mee. hij heeft een volledig en goed leven gehad.

[Sas]

Jet overleed precies een maand voor ze vier werd. Daar heb ik nog steeds veel moeite mee. Als ze 'gewoon' oud zou zijn geworden, zou ik haar net zo missen als nu, maar ik zou dat beter aanvaarden omdat dat 'normaal' was geweest.

ik kan me hier volledig bij aansluiten. Het missen is niet anders, de aanvaarding echter wel

[Kimmie]

heb ik hier ook hoor, 2 jaar geleden verloor ik binnen 40 dagen mijn paard die echt alles voor mij was, en 2 "speciaaltjes" aan honden...

het paard was al een poos zo aan het kwakkelen en zijn dood was meer een bevrijding waar ik al langer tegenop hikte als een onverteerbaar iets,ik had er mega veel verdriet van maar meer verwerkings verdriet..

joes mijn teefje had al een jaar de prognose botkanker en dankzij een pootamputatie heeft zij nog een jaar geleefd ,ze is bijna 12 geworden ,ik mis haar nog enorm ze was zo mijn hond,maar het is niet dat hele rauwe missen..

maar Do ,mijn mannetje..zomaar binnen aan paar uur kwijt zijn...hij was 9 en ja mensen zeggen dan wel 'voor een rottweiler is 9 al een hele leeftijd',maar Do kon nog wel 4 jaar mee,en had dat ook nog moeten gaan,en zomaar stapte hij uit..

ik krijg dat gewoon niet weg,zoveel verdriet nog... ,het is gewoon zo'n rauw verdriet...

[lieke]

Jet overleed precies een maand voor ze vier werd. Daar heb ik nog steeds veel moeite mee. Als ze 'gewoon' oud zou zijn geworden, zou ik haar net zo missen als nu, maar ik zou dat beter aanvaarden omdat dat 'normaal' was geweest.

ik kan me hier volledig bij aansluiten. Het missen is niet anders, de aanvaarding echter wel

Ja, dat woord is wat het precies omschrijft.
Natuurlijk mis ik Kyra, maar ze was oud en je groeit als het ware toe naar het afscheid. Het was goed, bij gebrek aan beter woord. Het is verdriet vermengt met weemoed.
Met Bonnie worstel ik nog steeds met het stukje aanvaarding. Ik kan er nog steeds niet bij dat een volkomen gezonde jónge hond zomaar dood kan gaan na zoiets stoms als een kruisbandoperatie.
Ik heb foto's van mijn honden als screensaver. En daar zitten meer overleden honden bij. Bij allemaal kan ik met een glimlach terugdenken aan hun tijd met mij. Maar als Bonnie langskomt, voel ik een steek. Het doet zo verdomde zéér.
Ik mis haar ook zo verschrikkelijk. Dat gekke gejoel van d'r (blaffen deed ze nooit). Haar altijd vrolijke gespring, het op mijn schoot klimmen en mij diep in de ogen kijken...
Nee, vrede heb ik er niet mee. Nog steeds niet.

[Lunatic]

Ik denk dat het idd anders is en niet erger of minder erg.
Toen Max vorig jaar in een week tijd van blije gezonde senior (10 jaar) zo ziek werd en uiteindelijk ingeslapen werd, deed dat heel pijn, juist omdat het zo onverwacht komt. Ik weet dat hij hier bijna 7 heerlijke jaren heeft gehad, maar dat hadden er nog zeker 5 meer moeten zijn!

Bij een jonge hond heb je denk ik het verdriet dat ze nog zoveel jaar zou hebben moeten genieten en bij een oude hond heb je er misschien meer vrede mee vanwegen de leeftijd, maar mis je die enorm omdat die zoveel jaar je maatje is geweest.

[crutz]

als Umi straks weg valt zal het gemis groter zijn (zij is de eerste hier die echt oud wordt) maar de aanvaarding makkelijker

Amor is door de vergiftiging veel te jong (22 mnd) en onverwacht weggerukt dat is gewoon moeilijk te aanvaarden
Ace was uiteindelijk onverwacht en met net 8 jaar veel te jong, maar ziek wat de aanvaarding wel weer wat makkelijker maakte
Zpades was met zijn 20 mnd ook veel te jong en veel te onverwacht ziek geworden (hartworm) en inderdaad, vrede mee omdat hij ook bij genezing niet meer beter werd passend bij zijn karakter maar was moeilijk te aanvaarden

Draco was net 2 jaar en uiteindelijk door een ongeval om het leven gekomen, onverwacht (dat ongeval) zijn dood enige weken zorg later was wel verwacht maar niet makkelijk, nog steeds niet


nee dan liever een oudje die zeker ook gemist zal worden maar wel geleefd heeft en een leven volgemaakt heeft

[Daisy@]

Wij hebben (gelukkig) alleen maar honden in moeten laten slapen die oud waren. Ik vermoed dat ik hier meer vrede mee kan hebben dan dat een hond gaat die nog piep jong is.

[M@rijke]

Wat Sandra schrijft is hier precies ook zo die aanvaarding van Britta is het bijna 4 jr. geleden ze was 4 jr. oud en nog heb ik er een rot en verdrietig gevoel over, soms schaam ik mij ervoor
Van de andere honden had ik ook verdriet maar dat aanvaarde ik vrij snel Nevonda en Kim waren ruim 11 geworden en Tara bijna 14 jr.

[Tineke]

Orson vond ik moeilijk om vrede mee te hebben omdat het zo onverwachts was en hij nog te jong was.
Tash was ruim tien, ook niet extreem oud ,maar had ik veel meer vrede mee omdat er gedacht werd dat zij maar een paar maanden bij ons zou zijn , en dat werden er drieënzestig.
Rio had ik wel vrede mee al is het gemis er nog wel en soms best heel heftig en pijnlijk.
Bijna dertien jaar was hij mijn maatje en ik mis hem gewoon nog steeds erg ondanks de vrede die ik er mee heb.

[GrethavW]

Wat ik al meer gelezen heb, geldt ook voor mij.
Het hing meer af van de hond en wat voor band ik met hem had, dan de leeftijd.

Helaas hebben we alle honden tot nu toe jong in moeten laten slapen, dus daar heb je nooit vrede mee.

[Antonetta]

Ik denk ook dat het van de band die je met de hond hebt afhangt en de manier waarop de hond komt te overlijden. Ik heb twee jonge (1 en 2 jaar} honden plotseling verloren, een is onder een tractor gekomen en de ander is tijdens een wandeling in elkaar gezakt en uiteindelijk overleden, ze had een gescheurde aorta. Van hun dood heb ik veel verdriet gehad. Ik heb ook een oudje van vijftien jaar die inmiddels doof/blind was in laten slapen, hier had ik vrede mee natuurlijk is er wel het gemis maar het was goed zo.

[ellen en de birmanen]

bij de ene hond heb ik eerder vrede mee dan bij de andere hond. ligt bij mij aan wat voor band ik met de hond had. ik heb 2 honden gehad die we in hebben laten slapen en daar heb ik geen traan om gelaten en nu nog niet. maar ik heb ook honden gehad waar ik het nu nog moeilijk mee heb als ik aan hun terug denk. gelukkig zijn de meeste honden10 jaar en ouder geworden. alles wat boven de 10 is, is reservetijd zeg ik altijd maar.
ellen

[Dartel]

Ik merk dat ik bij mijn oude honden al afscheid aan het nemen ben. In de zin van accepteren dat ze er niet lang meer zullen zijn. Genieten van ieder goed moment. Ik ben nu met mijn 15+ oudje banger dat ze eerst nog heel erg dement wordt en langzaam aftakelt. Dat lijkt me zo moeilijk, om dan te bepalen wanneer het genoeg is geweest. Het is nu mooi geweest, als ze morgen dood neervalt heb ik daar vrede mee. Het gemis zal dan ook niet zo scherp zijn, ik ben er al op voorbereid.

Ik ben daar geloof ik ook harder in dan veel andere mensen. Ik heb er wel verdriet van, maar kan daar wel over heen stappen. Ik hoor van sommige mensen dat ze geen hond meer willen omdat ze zo'n verdriet hadden toen hun bejaarde hondje overleed. Voor mij hoort dat bij het leven. Je houdt van een hond, en je hebt verdriet als hij sterft. De vreugde die het mij brengt vind ik belangrijker dan het verdriet dat volgt.

Ik kan me voorstellen dat dit anders is als een hond te vroeg plotseling overlijdt. Dan zit daar nog de angst bij dat het je nog een keer kan overkomen.

[S@ndr@]

mijn eerste hond een vuilnis bakkie is bijna 16 geworden en toen het zijn tijd was, had ik er vrede mee.
allebei de bullen zijn maar 4 geworden en daar had ik het onwijs moeilijk mee en nog steeds. kan er geen vrede in vinden zo veel te vroeg moeten laten inslapen......... of je de een meer mist dan de ander weet ik niet, maar er vrede mee hebben of niet maakt voor mij al een heel verschil

[blondie]

mijn eerste hond een vuilnis bakkie is bijna 16 geworden en toen het zijn tijd was, had ik er vrede mee.
allebei de bullen zijn maar 4 geworden en daar had ik het onwijs moeilijk mee en nog steeds. kan er geen vrede in vinden zo veel te vroeg moeten laten inslapen......... of je de een meer mist dan de ander weet ik niet, maar er vrede mee hebben of niet maakt voor mij al een heel verschil

Daar zit ik ook nog steeds tegen aan te hikken. En uiteindelijk is de dood gewoon onomkeerbaar, of de hond nu jong verongelukt of ineens jong een aandoening krijgt. Op het moment van beslissen of gebeuren sta je machteloos. Ook daarna.
Finn mis ik om hoe hij was en om wat we samen allemaal hebben meegemaakt, bij Bluf heb ik nu nog steeds het gevoel van "waarom?" . Totaal niet aan zien komen dat ik haar zo vroeg moest laten gaan.
En dat laatste vind ik ook nog steeds erg, de beslissing moeten maken in zo een korte tijd en helemaal niet bezig kunnen zijn met afscheid, tot op het moment dat ik tegen de da zei "pak je spullen maar en doe het dan maar nu".
Ik schiet weer vol, wat een kut moment. Zij heeft niets ervan meegekregen, ze was redelijk rustig maar haar alertheid op alles en de omgeving maakte het zo verdomde lastig. Ja daar heb ik het nog steeds wel moeilijk mee.

[Linsey]

Lotje was 16,5 jaar en Wolfke 1 jaar. Het gemis is even groot, maar de schok is veel groter bij Wolfke. Ik denk dat het gemis altijd even groot is, maar de andere gevoelens erbij ligt het eraan hoe de hond overleden. Ook nu pink ik nog wekelijks een traantje weg om Lotje als ik een foto of video zie, maar dan troost ik mij met de gedachte dat we een mooie lange tijd samen gehad hebben. Bij Wolfke kan ik dat niet en dat maakt het moeilijker.

[80564M]

Lotje was 16,5 jaar en Wolfke 1 jaar. Het gemis is even groot, maar de schok is veel groter bij Wolfke. Ik denk dat het gemis altijd even groot is, maar de andere gevoelens erbij ligt het eraan hoe de hond overleden. Ook nu pink ik nog wekelijks een traantje weg om Lotje als ik een foto of video zie, maar dan troost ik mij met de gedachte dat we een mooie lange tijd samen gehad hebben. Bij Wolfke kan ik dat niet en dat maakt het moeilijker.

Daarom is het gemis ook niet even groot, wat mij betreft. Of een hond 16,5 jaar deel uit heeft gemaakt van je leven, of maar 1 jaar. Bij Sam en Boy (die dus beiden jong zijn verongelukt) voelde het - en voelt het soms nog - als een ijskoud mes in mijn hart. En bij Saar, en we hebben het nog elke dag over haar, voelt het als een warme deken. Die heeft zich ook heel diep in mijn lijf geworteld.

[Wilma]

Gemis en er wel of geen vrede mee hebben, zijn voor mij totaal verschillende dingen.
Vorig jaar zijn wij binnen twee maanden twee honden verloren. Beide hadden een respectabele leeftijd, Jelka werd bijna 13 en Jurek ruim 12. Met het overlijden van beide had ik vrede maar het gemis van Jelka was vele malen groter. Zij was de hond die 24/7 bij me was, Altijd en overal tot ze haar laatste adem uitblies. Het gemis is pas verminderd toen Pepe er op 26 juni dit jaar bij kwam. Ik vind het weer heerlijk dat volgen en gedraai om me heen. Ik kan nu eindelijk zeggen dat de scherpe randjes er af zijn.

[malinois]

Tot Xito had ik al afscheid genomen van allemaal relatief oudere honden: Dusty (xkees/fox) op een week na 12 jaar (accuut nierfalen) en Boy (dober) 10 jr en al jaren in reservetijd.
Maar ondanks dat ik bij alle honden t best moeilijk heb gehad, heb ik t vreselijk moeilijk gehad met t plotselinge overlijden van Xito (mh) 8 jaar (accuut nierfalen). Nog steeds kan ik er geen vrede mee hebben... en ja hij zou max 3 worden is er ooit gezegd door de specialist door de drontalvergiftiging op 1 jarige leeftijd en de daarmee opgelopen beschadigingen aan zn organen. Hij had nog jaren mee moeten gaan zeker als ik dan kijk wat er nu naast me ligt, zijn moeder Xena van 14 jaar...

[Marie-Josée]

Het is een beetje dubbel. Bij een hond op leeftijd heb ik er gewoon vrede mee maar het gemis, het lege gevoel, blijft ook langer hangen.Dat is totaal anders dan het verbijsterde verdriet wat ik heb als een jonge hond overlijdt. Maar die heeft dan minder lang deel uitgemaakt van mijn leven dus dan is het gemis en de leegte ...anders, minder? Moeilijk om dat precies te definiëren. Het ligt ook aan de omstandigheden.

[Jackira]

Beer was 12, dus al oud en het zat er wel in natuurlijk dat hij niet al te lang meer zou leven. Maar het moment zelf ging zo snel dat ik daar best last van heb gehad. Nog steeds.

Hij was ineens binnen een uur erg ziek en ik wist natuurlijk wel dat er iets aan de hand was, maar ik had gedacht dat ik met een kuurtje en wat pijnstilling weer zou vertrekken met hem toen we daar midden in de nacht bij de dierenarts stonden. In plaats daarvan gingen we naar huis met ons ingeslapen Beremannetje. Ben er erg kapot van geweest. Buiten dat je hem mist, had ik gewoon moeite met het plotselinge. En dat is denk ik ook wat het bij een jonge hond zo moeilijk maakt. Het onverwachte.

Desi was 14 jaar. Maar daar reden we al een week van tevoren af en aan mee naar de dierenarts. Dat was ook een gemis maar ook een opluchting omdat het voor haar beter was.

[Kayltje]

Kayleigh was 9 en een half. Die hond was oersterk, nooit ziek, met de conditie van een topsporter.
Zij is om gedragsredenen ingeslapen. En ook al weet ik verstandelijk dat het de juiste beslissing was, nog doet het pijn. Nog, na 2 jaar, kan ik huilen om die beslissing, dat verschrikkelijke verlies.
Haar dood was ook "naar". Ze ging gewoon maar niet dood, na 3 roesjes en 3 injecties met dodelijke vloeistof. Haar leven was nog niet klaar...

Coyo was 13 en een half, hij was al weg voordat hij de tweede injectie kreeg. Zijn leven was op, klaar, a full circle. Gegaan voordat het leven lijden werd, maar hij heeft alles er uit gehaald wat er in zat.
Hoe erg ik Coyo ook mis, dat verdriet valt in het niet bij het gemis dat Kayleigh veroorzaakt heeft.
Hij is nu een half jaartje dood, en ik denk eigenlijk alleen maar met liefde aan hem terug.

Ooit heb ik een opvanghondje uit Spanje 3 week in huis gehad. Ze was 4 maand oud. Ze was ziek vanaf dat ze bij ons was, en is niet dus niet beter geworden... 3 week, en dat heeft een gat in mijn hart geslagen... Onze dochter is naar haar vernoemd. Afgelopen juli was het 9 jaar geleden dat ze overleden is. Ik denk dat ik het nooit zal vergeten.

[Irisz]

Luna was 5 en is vrij plotseling overleden in september 2013. Ik heb daar nog altijd geen vrede mee.
Mijn gevoel zegt dat ik er meer vrede mee zou hebben als ze 14 was geworden bij wijze van.
Ik denk dat het gemis niet kleiner is wanneer ze ouder worden, maar wel het verwerken anders.
Maar ik heb geen vergelijkingsmateriaal, dus ik weet het niet.

[mosquito1980]

Ik heb 2 honden in laten slapen.
Een 3,5 jarige gezonde hond die de buur hond verscheurde, 10 jaar geleden. Ik denk daar nog bijna elke dag aan met verdriet dat het gebeurd is.
In Januari mijn 13 jarige, die was op. Ook veel verdriet.

Maar toch is het anders, de 13 jarige heb ik vrede mee de 3,5 jarige "knaagt" nog wel eens.
Ik denk dat het inderdaad ook afhangt van de omstandigheden waarom ze ingeslapen zijn.

[Joey.K]

Ik ben daar volgens mij nog al hard in wat betreft dieren. Of ze nou oud of jong waren door een ongeluk of ouderdom/ziekte Overleden of gewoon verkocht. Paarden honden katten ik jank er 1x heel hard om. snuf de rest van de dag nog wat na. Een week of wat denk ik er met verdriet aan maar dan is het over. Dan denk ik heus nog wel eens aan ze maar dan met een 'fijne herinnering' gevoel. Ik zie op FB vaak plaatjes voorbij komen dat mensen hun dier van bv 14 jaar nu al weer 10 jaar moeten missen en ik kan daar echt helemaal niks mee. Ik zal wel heel raar daar in zijn.

[S@ndr@]

nah weet ik niet, ik kwam een paar weken geleden Baco weer tegen en het was ( ik zal het maar niet zeggen ) zoveel jaar geleden en als ik aan die hond denk en aan wat ik mis dan schieten de tranen soms nog in mijn ogen- maar goed, ik begrijp dat ik dat zelf koester of zo heel gek bij mensen heb ik dat dan weer veel minder- minder sentiment denk ik

[Gollum]

nah weet ik niet, ik kwam een paar weken geleden Baco weer tegen en het was ( ik zal het maar niet zeggen ) zoveel jaar geleden en als ik aan die hond denk en aan wat ik mis dan schieten de tranen soms nog in mijn ogen- maar goed, ik begrijp dat ik dat zelf koester of zo heel gek bij mensen heb ik dat dan weer veel minder- minder sentiment denk ik

Nou dat kan ik me heel goed voorstellen hoor. Mijn schoonouders vertellen regelmatig over de honden die ze hebben gehad, altijd met heel veel liefde en soms schieten ze ook vol. Bij mensen hebben ze dat minder
Ik hou van die mensen.

[S@ndr@]

Dank u, ik ben er dus ook zo eentje

[Jacq]

Vorige maand is onze casey overleden. We hadden hem 1 jaar en 2 weken. Ik had hem meegenomen uit het asiel. Ik heb er veel verdriet van ondanks dat hij nog maar een jaar bij me was. Het verdriet is wel anders dan met een hond die ik meer dan 10 jaar heb gehad, maar zeker niet minder.

[Roompie]

Ik ben daar volgens mij nog al hard in wat betreft dieren. Of ze nou oud of jong waren door een ongeluk of ouderdom/ziekte Overleden of gewoon verkocht. Paarden honden katten ik jank er 1x heel hard om. snuf de rest van de dag nog wat na. Een week of wat denk ik er met verdriet aan maar dan is het over. Dan denk ik heus nog wel eens aan ze maar dan met een 'fijne herinnering' gevoel.

Dit heb ik ook. Soms denk ik met een beetje weemoed aan de leuke tijden en komt het gemis naar boven. Maar het is zoals het is en ze zijn er niet meer.