Miranda schreef:lucie schreef:dat voer uitstrooien doe ik ook regelmatig. ik heb met geen van de opvangers ooit een grommetje of lipje gezien, zelf niet als ze baknijd hadden. blijkbaar is er geen mijn en dijn en kunnen ze dan veel meer hebben.
Nou-ou....Skadi klapt er hier sporadisch sfeervol op als ze samen speuren naar voertjes en ze vindt dat Cayuga zich teveel bemoeit met waar ZIJ bezig is
(Ze heeft een punt, hij kijkt wat zij doet, en doet dat dan na op een ergerlijk opdringerige manier).
Ik ben ook van mening dat er best mijn en dijn kan zijn bij uitgestrooid voer, daarnaast kan het ook veel opwinding creëren en op die manier nog een sterkere reactie opwekken. Maar dat is hier en met deze honden niet aan de orde geweest (en dat vind ik dus best bijzonder). Niet toen Mister bij Lais kwam, niet toen Tis bij de andere twee kwam en nu met die rooie erbij ook weer niet. Geen garantie dat dat met elke nieuweling zo zal gaan, maar bij genoemde combinaties voelde het voor mij steeds goed en ik vind het heel fijn dat het kan. Leuk dat dat bij jou ook zo goed gaat lucie.
Miranda schreef:Als ik je verhaal zo lees, Zamunda, heeft zijn angst twee 'oorzaken'. Een is een van nature al wat angstig/nerveus karakter, dat ga je er never nooit niet uitkrijgen. Cayuga is ook zo'n type.
Maar ik denk dat omdat hij zo nieuwsgierig is, en voergericht, je er toch een fors deel ('ervaringsangst') wel uit kunt krijgen. Dat is géén kort traject. Heel voorzichtig (zelf)vertrouwen opbouwen.
Maar zoals ik al zei, jij bent bij uitstek de persoon bij wie ik dat goed zie komen.
Ik kan zelf niet zo goed met écht heel angstige honden, door mijn aard. Jij bent een véél kalmer persoon, met een heel rustige energie. En waar jullie wonen, dat is helemaal perfect voor een bange hond. Weinig kans op nieuwe negatieve ervaringen, en véél kans op positieve ervaringen.
Ik zie dat wel goed komen, maar reken erop dat het een verhaal van lange adem gaat worden.
En dat hij altijd nerveus van aard zal blijven, en dus schrikkerig/angstig zal reageren op nieuwe prikkels. Maar goed, dát is gemakkelijk in banen te leiden.
Als ik hem zo inschat denk ik inderdaad dat hij altijd schrikkerig zal blijven reageren op (sterke tot minder sterke) nieuwe prikkels, door aanleg/karakter en door negatieve ervaringen/ gebrek aan socialisatie. Het zal ook nooit een hond vol zelfvertrouwen worden gok ik. De angst zit ook wel echt heel erg diep geworteld, dus inderdaad iets van een heel lange adem. Hij is jong genoeg om nog te leren, maar met bijna vijf jaar ook al niet superflexibel meer. Maar gelukkig is die ruimte voor leren door ervaring/habituatie er wel bij hem (en bij mij). Waar en hoe wij wonen is inderdaad bij uitstek een fijne omgeving voor zo'n angstige hond, dat is ook de reden dat ik hem toch graag wilde opvangen. Ik vind het echt heel fijn om dit dier dit te kunnen bieden.
Van wat ik trouwens begrepen heb is hij als pup - samen met zijn broer - langs de weg gevonden en heeft hij tot twee maanden geleden in een grote groep in een shelter geleefd. De angst lijkt mij daarom vooral voort te komen uit gebrek aan menselijk contact tijdens de socialisatieperiode en niet zozeer uit negatieve ervaringen als straathond. Niet dat het verder uitmaakt voor nu, het is zoals het is en ik reageer op wat ik bij hem voel en zie.
renee-uk schreef:ik denk dat je met dat met je rug naar hem toe gaan zitten wel dubbele signalen uitzendt en het hem (onbedoeld) extra moeilijk maakt.
ik doe dat als ik geen zin meer heb in verder spelen/contact en al mijn honden -en ook vixen nu weer- pakken/pakten dat op zoals het bedoeld is.
kan me herinneren van luca en jan vroeger, dat luca ook op die manier aangaf er genoeg van te hebben en dat jan dan afdroop.
kan best zijn dat ik het verkeerd zie hoor, maar persoonlijk zou ik het niet zo doen en eerder schuin gaan zitten.
Ik snap wat je bedoelt en ik gebruik het ook wel op de manier die jij zegt maar dan heb ik daar een andere houding bij. Daarom voelde dit anders voor mij, meer van "Goh, ik ben hier iets heel interessants aan het doen en dat kun jij niet zien omdat ik met mijn rug naar je toezit" en "Ik zit heel non-dreigend en maak me klein". Het wegdraaien toen hij kwam voelde voor mij wel heel dubbel en dat pikte hij voor mijn gevoel ook meer op als "Nee, je mag er niet bij". Toch wilde ik (door dit twee keer te doen) weten hoe hij zou reageren na Miranda's vraag daarover. Het was voor hem echt een heel groot iets, maar ik vermoed
meer doordat ik zo bewoog terwijl hij zo dichtbij kwam kijken dan doordat ik mijn rug naar hem draaide.
Overigens denk ik dat hij het met mijn rug naar hem toezitten wel oppikte als een niet dreigende houding ipv een afwijzende houding. Ik zat namelijk midden in de kamer en gooide de voertjes het meest voor mij uit en hij koos er steeds voor om zich toch achter mij terug te trekken terwijl hij dus net zo goed op een paar meter voor of naast mij had kunnen gaan staan. Het voelde wat dat betreft ook echt goed, in tegenstelling tot het wegdraaien.
Voor zover het nu voelt zal ik hem die kans ook blijven geven, om voor, naast of achter mij te gaan staan. Maar ik zal hem ook niet elke keer op deze manier voeren omdat het best intensief is voor hem en hij dat volgens mij niet elke dag trekt (of in ieder geval dat dat onnodig veel druk is).
renee-uk schreef:verder is het heerlijk om te lezen allemaal, hoe hij stapje voor stapje verder komt, zo dapper is dat!
en die foto's zijn geweldig, wimmie met zijn dikke billen
Hij is zeker dapper
. En ja, die foto's zijn genieten hè!
@ninnie, fabiola en Ingrid: dankjulliewel
.
ik zou niet durven
.
.
. Hij heeft daar veel steun aan en alle geluiden die hij op die momenten meekrijgt worden minder eng. Hij leert en groeit.