Als ik niet dezelfde dag nog (voor mezelf) schrijf wat er gebeurde dan ben ik het vaak weer vergeten. Dat vind ik jammer want ik vind die ontwikkeling zo mooi om te volgen. Maar van gisteren en eergisteren weet ik het nu niet zo goed meer helaas, maar ach dat scheelt jullie weer leestijd
. Wel leuk om te lezen dat er mensen zijn die het interessant vinden om te lezen trouwens.
Dag 9 begon zo goed, maar van superblij en genieten naar wanhopig en paniek.
Vandaag kwam de rooie vent lekker los en heeft hij heerlijk gespeeld en gerend met mijn meisje. Echt gaaf om te zien! Ik heb er ook supergave foto's van kunnen trekken
.
Het begon vanmorgen al heel leuk. Ik stond op en werd door twee blije honden begroet, Willem bleef nog op de bank staan en wilde ook wel. Ik ging op de grond zitten waarop iedereen nog enthousiaster werd en Willem ook helemaal naar me toekwam. Met licht zwiepend staartje kwam hij op me af en zette zelfs zijn poten op mijn benen en bleef zo staan om kriebels in ontvangst te nemen
. Hij kwam nog twee keer terug en wederom op me staan en bleef nog even lekker knuffelen, heerlijk.
Daarna lekker de honden mee naar buiten genomen en wat ik al verwacht had gebeurde: Lais en Willem gingen spelen
. Juist daarom had ik Mister dan ook binnen gelaten, want die wil niet dat er zo druk gedaan wordt
. Ik had mijn camera bij omdat ik erg graag wat mooie plaatjes wilde schieten van de interactie. En dat is gelukt, want ze namen er echt even de tijd voor en waren heerlijk bezig. Ik was helemaal verguld, want Willem kwam echt lekker los en daar zitten mooie plaatjes van bij (nadat ik tijd gevonden heb om ze te bewerken zal ik ze nog posten). Op een gegeven moment vond Willem het wel genoeg en aangezien het voor Laissah werkelijk nooooooit genoeg is (en het dus heel lang duurt eer zij uit zichzelf stopt) heb ik het toen afgekapt.
Het was lekker weer dus ik besloot Mistertje erbij te halen en te voeren. Stoeltje erbij gepakt en terwijl ik de honden in de gaten hield en tussendoor de foto's bekeek genoot ik van die drie musketiers in de tuin.
Op een gegeven moment had Willem schijnbaar iets teveel interesse in een samenspel tussen Mister en Lais en toen begon Mister Willem uit te schelden
. Ik overwoog of ik er iets van zou zeggen maar besloot nog even te wachten met ingrijpen. Mister schold nog even door en wat er toen gebeurde vond ik echt schitterend: Laissah besloot om de boel te sussen door Mister continu te blokken. Mister probeerde steeds weer om haar heen bij Willem te komen en bleef schelden, maar Lais blokte hem zo vakkundig dat hij er gewoon écht niet bij kon. Op een gegeven moment gaf hij het op en toen liep Lais gelijk weg, haar taak was klaar
. Ik vond het erg bijzonder om te zien.
Dit was dus allemaal nog leuk en interessant, maar toen kwam het dieptepunt:
Helaas had ik iets niet goed doordacht en kreeg ik Willem niet meer naar binnen toen ik dat wilde. Ik vertrouwde erop dat hij niet de tuin uit zou gaan tijdens het spelen en speuren, en omdat het zonder lijn veiliger is met spelen (rennen, vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan) had ik hem zonder lange lijn meegenomen de tuin in. Op een gegeven moment dacht ik wel: "Goh, ik had eigenlijk beter op z'n minst iets van een korthouder aan zijn halsband kunnen doen. Nouja, volgende keer beter.". Man man man, wat kreeg ik gigantische spijt van deze zet: ik kreeg meneer namelijk niet meer naar binnen
. Tot nog toe had ik buiten telkens op zijn lange lijn moeten gaan staan en dan kwam hij meestal naar me toe, maar ja, daar had ik dus even niet aan gedacht toen ik erop vertrouwde dat hij wel in de tuin zou blijven
. Dom. En nu
?
Hondjes bij me roepen en aaien, ja dan kwam hij ook wel kijken, maar uiteraard net buiten armbereik. Okee, paar koekjes halen dan. Ja, dat wilde ook wel, maar wederom dusdanig op zijn hoede dat er van pakken geen sprake was. Wacht, we pakken de leverworst erbij
. Ja, dat wilde hij wel, maar die andere twee werden daar zo enthousiast van dat Willem daardoor juist meer afstand hield. Goed, andere honden naar binnen dan. Nou, hij wilde wel wat van die worst, maar dat moest dan wel op een afstandje en zonder hond erbij was ik toch echt minder veilig. Dus Lais er maar weer bij gehaald en die onder appèl bij me laten liggen. Toen kwam hij weer dichterbij en na een hele tijd pakte hij de worst zelfs uit mijn hand. Op een gegeven moment had ik in mijn uitgestrekte hand een worstje en in mijn andere hand (die ik dichter bij mijn lichaam hield) de rest van de worst. Daar kwam hij dan, hij nam de worst uit de verste hand en kwam toen naar voren voor de worst in de tweede hand. Yes,
zo met zijn halsband boven mijn verste hand!!! Maar toen ik zijn band wilde pakken tikte ik helaas tegen de penning (die ik net die morgen van zijn tuig had gehaald en aan zijn halsband had gedaan
) tegen mijn hand, rinkelde wat en
hup daar was de vogel weer gevlogen. Ja en toen was hij helemaal op zijn hoede. Hij was inmiddels ook in 'instinctmodus' en draafde de hele tijd heen en weer. Gedrag dat ik wel van hem ken, maar eerder kon onderbreken door op zijn lange lijn te gaan staan... Dom dom dom.
Al die tijd dat ik daar zat en me machteloos voelde moest ik aan Uma denken. Hoe machteloos je bent met een hond die in die instinctieve modus zit. En dan was Willem gewoon nog in mijn eigen tuin! Wel vreesde ik dat hij er op een gegeven moment toch uit zou gaan, want hij bleef maar heen en weer dribbelen en keek daarbij ook geregeld of hij ergens door de heg kon (of misschien erover zou gaan). Kut. Af en toe kwam de paniek bij mij omhoog en dan dwong ik mezelf weer rustig te worden want met paniek van mijn kant ging het natuurlijk helemaal niet goedkomen. Zen. Nouja, zo goed en zo kwaad...
.
Ik had de tuindeur open laten staan vanaf het moment dat ik de honden naar binnen wilde halen, dus hij had ook naar binnen gekund. Maar al vanaf het begin heeft hij 'iets' met onze tuindeur, hij vindt het maar eng (sowieso vindt hij smalle doorgangen eng en onze tuindeuren zitten ook nog eens een meter of twee verdiept).
Ik ben op een gegeven moment maar naar binnen gegaan en de katten gaan voeren. Misschien kwam hij dan toch achter ons aan, gewoon om bij ons te zijn of misschien voor het kattenkoekje dat ze krijgen na het voeren van de katten. Maar nee, hij was er niet. Hij wilde wel, want hij dribbelde op een meter of zeven(?) van de deur heen en weer, gericht op de deur. Maar hij kwam écht niet.
Vervolgens stopte er een auto bij het bos en kwam daar een stel blaffende honden uit. Willem werd daardoor aangetrokken en liep gericht te zoeken waar hij de tuin uit zou gaan... SHIT
. Okee, rustig lopen naar de plek waar hij het meest aan het zoeken was, dan houdt hij daar in ieder geval afstand van. Zo gezegd zo gedaan en godzijdank bleef hij in de tuin en verdween het geblaf 'eindelijk' in de verte. Ik ben er nog maar even bij gaan zitten en Willem kwam steeds even buurten, maar dribbelde dan toch steeds weer weg. En hij bleef maar dribbelen. Na een kwartier zag ik wel in dat dit 'm toch ook echt niet ging worden en ben ik naar binnen gegaan. Wel heb ik beide tuindeuren opengezet in de hoop dat Willem de doorgang zo minder eng zou vinden en met rust in huis toch naar binnen zou komen.
Af en toe keek ik door een stalraampje naar buiten en zag ik hem nog steeds draven. Mister ging een paar keer naar buiten, ze maakten ook contact en ik hoopte dat Willem er gewoon een keer achteraan zou lopen, zo naar binnen. Maar nee, Willem bleef op 'gepaste' afstand van de deur. Man man man, wat voelde ik me ellendig, ik wist ook echt niet meer wat te doen en hoe ik die hond in vredesnaam uit zijn instinctmodus kon gaan krijgen
.
Na een tijd hoorde ik weer geblaf: de honden waren terug van hun boswandeling, het pad bij de buren opgerend en dat gaf wat commotie. Ik spoedde mij weer rustig (ja, dat kan
) naar de ontsnaphoek van de tuin en ja hoor, Willem liep weer te kijken of hij daar eruit kon. Mister was bij me gekomen (
) en ik maakte dankbaar gebruik van zijn aanwezigheid: door hem te aaien waren mijn lichaam en handen al laag zonder dat Willem het gevoel had dat ik met hem bezig was. Ik ging zo staan dat ik dichtbij de uiterste ontsnaphoek was, maar liet genoeg ruimte voor Willem om langs mij heen te durven lopen om die hoek in te gaan. Oh wat was hij dichtbij en toch ook zo ver weg
.
Na een paar rondjes om mij heen gelopen te hebben dook hij met zijn kop meer en meer de heg in. "Ja toe maar vent, nog iets verder", prevelde ik. Ik had hem wel bij een poot willen grijpen
zo graag wilde ik hem vastpakken. Maar ik hield me in, want met enkel een poot vast zou hij zich zeer waarschijnlijk gewoon loswurmen en dan kon ik het helemáál vergeten. En toen kwam daar toch het moment dat ik echt zeker wist dat ik hem kon vastpakken en vasthóuden. Hoe ik het nou precies heb gedaan weet ik niet meer, maar ik pakte hem, hij schrok, haalde zijn kop uit de heg en ik pakte direct zijn halsband. HEBBES!!!!!! YES! Man wat was ik blij en opgelucht.
Rustig nam ik hem mee naar binnen, hem vasthoudend aan zijn halsband terwijl ik beide buitendeuren dichtdeed. Dat vond hij niet leuk (want iew, deuren zijn eng), maar dan had ie toch mooi even pech want voordat die deuren gesloten waren ging ik het toch écht niet loslaten
. Zodra ik de deuren dichthad en hem losliet begon ik te trillen op mijn benen... Wat een spanning en wat was ik kapot. Ik heb maar een flinke borrel ingeschonken.
Voorlopig dus alleen nog aan de lange lijn buiten, want dit wil ik niet nog een keer meemaken. Eerst die lijn niet meer nodig hebben terwijl hij er wel aanzit en dan tussenstappen met steeds kortere lijnen. Pfff, tien jaar van m'n leven.
. Het is een oranje geworden, die had ik nog niet dus dat is handig en het past wel bij zijn vachtkleur 
.
.
. Wills hield stand ondanks dat het was toch wel wat veel was. En toch weet die etter het weer voor elkaar te krijgen want zodra de impasse voorbij was zette die rooie het op een rennen. En zowaar, niet voluit op de vlucht, nee op een voor hem rustig tempo en met een blije bek!!! Zo gaaf 
:
. Toen we zondag wandelden had hij zijn oren in zijn nek, echt plat naar achteren en dan nog de punten over elkaar heen gekruist. Gelukkig komen ook die oren steeds wat meer los. Wie weet gaan ze net als bij Uma uiteindelijk echt rechtop staan ipv een beetje schuin rechtop.
. Maar hij is mooi hè 
