Willem, wat doe je nu...?!?!?!?! - p.19

[Ingrid48]

Eens met Renee-uk!
En natuurlijk is Willem nu heel angstig, dat is logisch want hij zit pas ruim 4 weken bij jullie! Nu moet je nog heel goed opletten: zijn de deuren goed dicht, de ramen dicht, kan hij ontsnappen, wat gebeurt en wat doet ie....nu ben je daar zo mee bezig, maar over een maand is hij veel meer op zijn gemak en is jouw alertheid een stuk minder en over 2 maanden herken je niet meer wat je nu schrijft!

het heeft gewoon tijd nodig voor hij jullie helemaal vertrouwd en jullie hem, maar ik weet heel zeker, en daar wil ik wel geld opzetten, dat je echt over 2 maanden een hele andere hond hebt! Natuurlijk blijft hij altijd wat wantrouwig naar vreemde situaties, maar als hij helemaal vertrouwd is dan zal hij het huis invluchten bij "gevaar" in plaats van wegvluchten

[Brindlecardi]

maar zamunda, die kans loop je bij iedere hond.
het is bij geen enkele hond uit te sluiten dat ie in een situatie waar ie verschrikkelijk schrikt in paniek de benen neemt, zie het aantal honden dat vermist wordt in de vuurwerktijd.
dat zijn heus niet allemaal potentiële weglopers/angsthazen, soms zelfs in tegendeel.

Nou er zit natuurlijk wel een groot verschil tussen een gewoon goed gesocialiseerd hond zonder overdreven angsten, en een reeds beschadigde hond die van nature angstig is.
Natuurlijk kan iedere hond de benen nemen, maar de kans dat dat bijvoorbeeld bij Apple gebeurd is zo ontzettend minimaal. De kans bij een al angstige hond is veel groter. Er hoeft maar een prullenbak om te vallen en dat kan al genoeg zijn, terwijl Apple daar nog niet eens van zou omkijken.
Ik snap de twijfel dus wel, en ik zou het zelf denk ik ook niet kunnen om zo'n hond voor eeuwig te houden.

[renee-uk]

maar zamunda, die kans loop je bij iedere hond.
het is bij geen enkele hond uit te sluiten dat ie in een situatie waar ie verschrikkelijk schrikt in paniek de benen neemt, zie het aantal honden dat vermist wordt in de vuurwerktijd.
dat zijn heus niet allemaal potentiële weglopers/angsthazen, soms zelfs in tegendeel.

Nou er zit natuurlijk wel een groot verschil tussen een gewoon goed gesocialiseerd hond zonder overdreven angsten, en een reeds beschadigde hond die van nature angstig is.
Natuurlijk kan iedere hond de benen nemen, maar de kans dat dat bijvoorbeeld bij Apple gebeurd is zo ontzettend minimaal. De kans bij een al angstige hond is veel groter. Er hoeft maar een prullenbak om te vallen en dat kan al genoeg zijn, terwijl Apple daar nog niet eens van zou omkijken.
Ik snap de twijfel dus wel, en ik zou het zelf denk ik ook niet kunnen om zo'n hond voor eeuwig te houden.

ach, de paniek bij hevige schrik is dezelfde hoor, bij een van nature (of door ervaringen) angstige hond en een hond zonder overdreven angsten.
bovendien kun je werken aan angsten en angstjes, ook of juist bij beschadigde honden, waarbij je veel van de reacties prima in andere banen kunt leiden.

[Jackira]

Toen wij Desi hadden was ze echt heel erg bang. Kwam uit een asiel uit Spanje dat op zou houden te bestaan. Eigenlijk was ze niet geschikt voor herplaatsing. Maar de stichting waar ik honden voor opving haalde toch 6 van deze honden naar Nederland. Werden ze eerst ook nog in beslag genomen in Duitsland omdat de papieren niet in orde zouden zijn maar uiteindelijk kwamen er vreselijk gestreste honden aan.

Een van hen was Desi en zij kwam bij ons in opvang. Ze was vreselijk lief, maar een bangere hond heb ik nog niet gezien. Twee jaar heb ik alles dubbel moeten zekeren, een sluis gemaakt in huis naar de buitendeur door een extra deur in de gang. Ze had kennel sydroom, je kon haar niks leren. Er is toen 1 keer iemand voor haar wezen kijken en die ging snel weer weg. Na een half jaar kon ik haar niet meer laten gaan. Weer ergens anders opnieuw beginnen en weer zo bang, dat kon ik haar niet aandoen.

Ik heb haar dus totaal met rust gelaten, niks geprobeerd te leren, alles vanuit haar zelf laten komen. Na twee jaar liep ze los achter me aan. Ze wist niet dat ze Desi was, kon helemaal niks, herkende niemand. Maar achter mij liep ze de hele dag aan. Zowel buiten als binnen. Op haar manier was ze heel gelukkig met mij en de rest van de honden want de hondentaal sprak ze prima.

Met dit soort honden moet je niet teveel verwachten en al zeker niet in zo'n korte tijd. Alles wat ze nog aan kunnen leren is extra en een meevaller. Ik had best een gevangen gevoel met haar in het begin, ik hou van loslopende honden. maar ik ben zo blij dat ik heb doorgezet. Een lievere hond heb ik niet gehad, en ik zou zo weer zo'n hond willen.

Dus als je op de lange termijn zou willen denken en een aantal jaren investeren krijg je er denk ik heel veel voor terug. Maar als je dat niet kunt kan ik dat ook heel goed begrijpen want het is wel een beetje een tijdelijke aanslag op je eigen vrijheid.

Ik hoop dat het nog lang duurt maar mocht het zo zijn dat we over een tijdje de oudere honden niet meer hebben en alleen Laila en Shira nog over zijn, dan ga ik zeker op zoek naar zo'n soort reu.

[Lemuria]

Heerlijke updates

[vaagheid]

Wat een ontzettend leuke foto's!
Ik volg ook nog steeds, je maakt toch al behoorlijk snel vooruitgang vind ik.
Maar ik snap de twijfels ook, die 'onbenaderbaarheid' heeft Emma ook heel veel gehad, tegenwoordig valt dat reuze mee.
Dat is ook zo'n dingetje waar ze steeds sneller uit gaan komen. Willem lijkt me wel een wat meer mensgericht type dus ik denk dat je daar veel voordeel van kan hebben. Die van mij heeft dat dus niet echt en ik ben ook heel panisch geweest wbt het kwijtraken, maar eigenlijk is dat bij haar helemaal niet meer nodig. Met wandelen blijft ze los kalmer als er bijvoorbeeld knallen zijn dan vast, als ze wat meer in paniek begint te raken doe ik haar wel weer vast. Dan zijn er wel honden bij die ze kent en die zich er helemaal niks van aantrekken. Als het hier in de buurt zou zijn als ik met haar alleen wandel dan rent ze waarschijnlijk gewoon naar huis.
Dus dat kan ook, als er een beetje wederzijds vertrouwen opgebouwd is wordt je er vanzelf wat minder panisch mee denk ik.

Maar het is natuurlijk wel moeilijk te voorspellen hoe het zal lopen, en Emma is altijd een beetje moeilijk gebleven met voor andere honden vrij simpele dingen. Ik kan haar nu in principe gewoon meenemen naar evenementen, in de bus, trein, auto, naar markten, etc. maar dat heeft ook wel aardig wat voeten in aarde gehad en ze loopt nu braaf mee maar ik denk niet dat ik haar er een groot plezier mee doe. Soms baal ik ook wel even van haar hoor, als ze op de camping niet los bij de tent kan blijven en dus om elke pietluttige schaduw alle tafels omver trekt in paniek want dat is eeenngg. Is uiteindelijk ook weer een soort van opgelost maar daar moet je ook een flinke dosis geduld voor hebben.

Als ik t zo zie lijkt Willem me wel een portie podenco te hebben dus ik ben benieuwd of ie ook graag jaagt.

[Ingrid48]

Ik denk ook dat het heel veel scheelt dat Willem en ook Foxy geen slechte ervaringen met mensen hebben gehad. Ze zijn als 2 pupjes gevonden en hebben hun hele leven in de shelter doorgebracht met 100 andere honden. Ze kregen dagelijks eten en drinken en dat was het dan. Weinig contact met mensen en de shelter stond ergens ver weg van de bewoonde wereld, dus ze hebben niets meegekregen en ze moeten echt alles nog leren. Ze zijn wat dat betreft echt pups die van niets af aan alles moeten leren.

Als je je bedenkt dat ze vanaf begin oktober vorig jaar in Nederland zijn, dan hebben ze al zoveel geleerd!

[Zamunda]

Bedankt voor jullie reacties en ervaringen. Heel fijn om aan de hand van jullie reacties weer even vanuit andere perspectieven te kijken, en van wat meer afstand denk ik .

maar zamunda, die kans loop je bij iedere hond.
het is bij geen enkele hond uit te sluiten dat ie in een situatie waar ie verschrikkelijk schrikt in paniek de benen neemt, zie het aantal honden dat vermist wordt in de vuurwerktijd.
dat zijn heus niet allemaal potentiële weglopers/angsthazen, soms zelfs in tegendeel.

Je hebt al zoveel bereikt in pas een maand. En volgens mij wordt het alleen maar beter. Al snap ik best je twijfel maar na een maand al zover dat als ik je verhalen zo lees dat hij nog veel verder kan ontwikkelen. Maar je heb toch nog de tijd om er goed over na te denken.

Ja, ik besef dat het bij iedere hond kan gebeuren. Maar Willem schiet wel heel makkelijk in de inbereikbare modus. En natuurlijk heb ik hem nog maar een paar weken en zal hij nog enorm veranderen, maar ik denk dat dat insinctieve gedrag altijd dicht onder de oppervlakte zal blijven zitten. Misschien overschat ik dat hoor en komt dat omdat ik er nu middenin zit.

Eens met Renee-uk!
En natuurlijk is Willem nu heel angstig, dat is logisch want hij zit pas ruim 4 weken bij jullie! Nu moet je nog heel goed opletten: zijn de deuren goed dicht, de ramen dicht, kan hij ontsnappen, wat gebeurt en wat doet ie....nu ben je daar zo mee bezig, maar over een maand is hij veel meer op zijn gemak en is jouw alertheid een stuk minder en over 2 maanden herken je niet meer wat je nu schrijft!

Dat denk ik ook, maar dat is ook de reden dat ik twijfel. Ik weet zeker dat op een gegeven moment alles z'n gangetje gaat en ik niet meer dubbel ga zekeren. Maar ik denk ook dat áls de lijn oid dan toch een keer knapt (al dan niet in een stressvolle situatie) hij daarvan schrikt en zich niet meer laat benaderen (zeker als het betekent dat een losgeschoten flexlijn met een hoop kabaal ineens de houder inschiet). En dan?

het heeft gewoon tijd nodig voor hij jullie helemaal vertrouwd en jullie hem, maar ik weet heel zeker, en daar wil ik wel geld opzetten, dat je echt over 2 maanden een hele andere hond hebt! Natuurlijk blijft hij altijd wat wantrouwig naar vreemde situaties, maar als hij helemaal vertrouwd is dan zal hij het huis invluchten bij "gevaar" in plaats van wegvluchten

Dat zou wel héél mooi zijn. Als het thuis gebeurt zal hij waarschijnlijk sowieso wel in de buurt blijven, dat deed hij bij zijn opvangadres ook al (twee keer ontsnapt en uren in de wei ertegenover gelegen).

Nou er zit natuurlijk wel een groot verschil tussen een gewoon goed gesocialiseerd hond zonder overdreven angsten, en een reeds beschadigde hond die van nature angstig is.
Natuurlijk kan iedere hond de benen nemen, maar de kans dat dat bijvoorbeeld bij Apple gebeurd is zo ontzettend minimaal. De kans bij een al angstige hond is veel groter. Er hoeft maar een prullenbak om te vallen en dat kan al genoeg zijn, terwijl Apple daar nog niet eens van zou omkijken.
Ik snap de twijfel dus wel, en ik zou het zelf denk ik ook niet kunnen om zo'n hond voor eeuwig te houden.

Dat denk ik dus ook. En ik vind het echt niet erg om hem altijd aangelijnd uit te laten, ik laat Lais ook vrijwel altijd aangelijnd uit (behalve in gebied waar geen grootwild zit), maar bij Lais hoef ik niet de hele tijd alert te zijn of ik die lijn niet per ongeluk een keer laat vallen, of dat die een keer zou knappen. Bij haar heb ik die lijn niet strikt nodig om haar in geval van een stressmoment bij me te houden.

ach, de paniek bij hevige schrik is dezelfde hoor, bij een van nature (of door ervaringen) angstige hond en een hond zonder overdreven angsten.
bovendien kun je werken aan angsten en angstjes, ook of juist bij beschadigde honden, waarbij je veel van de reacties prima in andere banen kunt leiden.

Maar Willem gaat bij veel minder dan hevige schrik al in onbenaderbare modus, er hoeft nog helemaal geen hevige schrik te zijn. Maar het kan best zijn dat zijn reactie bij die minder hevige schrikmomenten wél anders gaat worden, dat hij er uiteindelijk een (of meerdere) keuzeopties bijkrijgt (misschien toch stil blijven staan, of toch naar me toekomen) . Dat zou natuurlijk super zijn en is best reëel toch?

Ik heb haar dus totaal met rust gelaten, niks geprobeerd te leren, alles vanuit haar zelf laten komen. Na twee jaar liep ze los achter me aan. Ze wist niet dat ze Desi was, kon helemaal niks, herkende niemand. Maar achter mij liep ze de hele dag aan. Zowel buiten als binnen. Op haar manier was ze heel gelukkig met mij en de rest van de honden want de hondentaal sprak ze prima.

Met dit soort honden moet je niet teveel verwachten en al zeker niet in zo'n korte tijd. Alles wat ze nog aan kunnen leren is extra en een meevaller. Ik had best een gevangen gevoel met haar in het begin, ik hou van loslopende honden. maar ik ben zo blij dat ik heb doorgezet. Een lievere hond heb ik niet gehad, en ik zou zo weer zo'n hond willen.

Wat mooi wat je met Desi bereikt hebt zeg! Willem is gelukkig veel minder ernstig en hij leert hartstikke snel. Maar die onbenaderbaarheid (en dan ook niet door deur- of poortopeningen durven) vind ik gewoon heel vervelend. In een gecontroleerde setting vind ik het geen punt, maar ik wil dat onderweg echt niet meemaken. Maar zoals ik hierboven al zei, misschien overschat ik het wel én misschien gaat hij ook andere reacties op schrikken laten zien.

Heerlijke updates

Dankjewel .

Wat een ontzettend leuke foto's!
Ik volg ook nog steeds, je maakt toch al behoorlijk snel vooruitgang vind ik.
Maar ik snap de twijfels ook, die 'onbenaderbaarheid' heeft Emma ook heel veel gehad, tegenwoordig valt dat reuze mee.
Dat is ook zo'n dingetje waar ze steeds sneller uit gaan komen. Willem lijkt me wel een wat meer mensgericht type dus ik denk dat je daar veel voordeel van kan hebben. Die van mij heeft dat dus niet echt en ik ben ook heel panisch geweest wbt het kwijtraken, maar eigenlijk is dat bij haar helemaal niet meer nodig. Met wandelen blijft ze los kalmer als er bijvoorbeeld knallen zijn dan vast, als ze wat meer in paniek begint te raken doe ik haar wel weer vast. Dan zijn er wel honden bij die ze kent en die zich er helemaal niks van aantrekken. Als het hier in de buurt zou zijn als ik met haar alleen wandel dan rent ze waarschijnlijk gewoon naar huis.
Dus dat kan ook, als er een beetje wederzijds vertrouwen opgebouwd is wordt je er vanzelf wat minder panisch mee denk ik.

Bedankt voor je ervaring en heel fijn om te lezen! Stelt me toch wel gerust .

Maar het is natuurlijk wel moeilijk te voorspellen hoe het zal lopen, en Emma is altijd een beetje moeilijk gebleven met voor andere honden vrij simpele dingen. Ik kan haar nu in principe gewoon meenemen naar evenementen, in de bus, trein, auto, naar markten, etc. maar dat heeft ook wel aardig wat voeten in aarde gehad en ze loopt nu braaf mee maar ik denk niet dat ik haar er een groot plezier mee doe. Soms baal ik ook wel even van haar hoor, als ze op de camping niet los bij de tent kan blijven en dus om elke pietluttige schaduw alle tafels omver trekt in paniek want dat is eeenngg. Is uiteindelijk ook weer een soort van opgelost maar daar moet je ook een flinke dosis geduld voor hebben.

Ja, ik kan me voorstellen dat het dan voor jou toch even schakelen is (van Emma die thuis waarschijnlijk de meeste dingen prima kan handelen naar een Emma die elders weer van een schaduw schrikt). Ik denk dat ik in zo'n situatie dan best even moet zuchten maar dat geduld heb ik wel.

Als ik t zo zie lijkt Willem me wel een portie podenco te hebben dus ik ben benieuwd of ie ook graag jaagt.

Tot nog toe laat hij nog geen aanstalten tot jaaggedrag zien, maar meestal lijkt ie de ree niet echt te registreren (op zicht of reuk). Dus of dat nou de spanning is of dat het hem niet zoveel kan schelen? We gaan het uiteindelijk wel merken .
Podenco's zijn Spaan en Portugees toch? Of komen er op Kreta ook podenco's voor?

Ik denk ook dat het heel veel scheelt dat Willem en ook Foxy geen slechte ervaringen met mensen hebben gehad. Ze zijn als 2 pupjes gevonden en hebben hun hele leven in de shelter doorgebracht met 100 andere honden. Ze kregen dagelijks eten en drinken en dat was het dan. Weinig contact met mensen en de shelter stond ergens ver weg van de bewoonde wereld, dus ze hebben niets meegekregen en ze moeten echt alles nog leren. Ze zijn wat dat betreft echt pups die van niets af aan alles moeten leren.

Als je je bedenkt dat ze vanaf begin oktober vorig jaar in Nederland zijn, dan hebben ze al zoveel geleerd!

Dat hebben ze zeker en dat vind ik heel mooi!

[DeDiana]

Maar is het eerlijk naar Willem toe om dat risico te nemen? Om, als hij een stuk verder is en de meeste situaties vertrouwd zijn, het los te laten?

Bedoel je hiermee inderdaad dat je je afvraagt of het eerlijk is om het los te laten als hij meer vertrouwd is? En is dan het argument dat je hem misschien in gevaar brengt als hij ergens dusdanig van zou schrikken dat hij in vluchtmodus zou gaan?
Ik zou het namelijk eerder oneerlijk vinden als je dat niet los zou laten op den duur. Mits hij natuurlijk voldoende vertrouwen in jullie heeft dat je weet dat hij bij schrik naar jullie toekomt en jullie als zijn veilige haven ziet.
Ik denk dat hij nog héél veel kan gaan groeien, hij is pas een maand bij jullie. En dat het zeker geen blijvende situatie is dat je zo übervoorzichtig moet zijn.
Met een hond die van nature angstig is aangelegd, moet je met sommige dingen altijd extra alert zijn, maar niet in die mate waarin je dat nu moet zijn.

[Zamunda]

Maar is het eerlijk naar Willem toe om dat risico te nemen? Om, als hij een stuk verder is en de meeste situaties vertrouwd zijn, het los te laten?

Bedoel je hiermee inderdaad dat je je afvraagt of het eerlijk is om het los te laten als hij meer vertrouwd is? En is dan het argument dat je hem misschien in gevaar brengt als hij ergens dusdanig van zou schrikken dat hij in vluchtmodus zou gaan?

Ja. En dat ik hem vanuit die vluchtmodus niet meer te pakken krijg, plus dat ik het idee had dat die vluchtmodus altijd heel dicht onder de oppervlakte zou blijven zitten. Nu zie ik dat hij waarschijnlijk ook een andere schrikreactie kan gaan aanleren/ontwikkelen, dus dan waarschijnlijk lang niet altijd voor die vluchtmodus zal kiezen.

Ik zou het namelijk eerder oneerlijk vinden als je dat niet los zou laten op den duur. Mits hij natuurlijk voldoende vertrouwen in jullie heeft dat je weet dat hij bij schrik naar jullie toekomt en jullie als zijn veilige haven ziet.
Ik denk dat hij nog héél veel kan gaan groeien, hij is pas een maand bij jullie. En dat het zeker geen blijvende situatie is dat je zo übervoorzichtig moet zijn.
Met een hond die van nature angstig is aangelegd, moet je met sommige dingen altijd extra alert zijn, maar niet in die mate waarin je dat nu moet zijn.

Ja nou, ik zag niet zo voor me dat hij ons - in zo'n schrikmoment - als veilige haven zou kunnen gaan zien. Maar na de reacties heb ik daar wel meer vertrouwen in, plus dat hij er net als Emma waarschijnlijk eerder uit zal gaan komen als het toch gebeurt, dus dat hij na de eerste onbenaderbaarheid weer zelf naar ons toe zal komen ipv alleen maar 'wilder' te worden.

[renee-uk]

kijk eens naar wat ik met rietje bereikt heb op het gebied van haar angsten en angstjes.
dat ging niet van de ene dag op de andere en we hebben er hard aan gewerkt dat rietje en ik.
sommige van haar angsten heb ik niet weg kunnen nemen, maar we hebben het wel zover geschopt dat ze aan het normale dagelijkse leven kon deelnemen zonder in paniek te raken.
waarom zou jij met willem niet net zoveel kunnen bereiken?

als ie nou in de tijd dat ie bij je is niks had opgestoken en niks vrijer was geworden dan zou ik het ook wat minder rooskleurig inzien, maar hij doet het al zo goed en er is al zoveel vooruitgang in zo'n korte tijd.

[Fotogravinnetje]

Als je ziet hoeveel vooruitgang hij geboekt heeft in die vier weken bij jou, waarom zou die lijn dan nu opeens stoppen? Ik heb er eerlijk gezegd het volste vertrouwen in dat hij jou echt gaat vertrouwen en overall nog een heel stuk minder angstig gaat worden. Anders was hij op dit moment echt nog niet zo ver geweest als dat hij is. Daar ben ik van overtuigd

[DeDiana]

Maar is het eerlijk naar Willem toe om dat risico te nemen? Om, als hij een stuk verder is en de meeste situaties vertrouwd zijn, het los te laten?

Bedoel je hiermee inderdaad dat je je afvraagt of het eerlijk is om het los te laten als hij meer vertrouwd is? En is dan het argument dat je hem misschien in gevaar brengt als hij ergens dusdanig van zou schrikken dat hij in vluchtmodus zou gaan?

Ja. En dat ik hem vanuit die vluchtmodus niet meer te pakken krijg, plus dat ik het idee had dat die vluchtmodus altijd heel dicht onder de oppervlakte zou blijven zitten. Nu zie ik dat hij waarschijnlijk ook een andere schrikreactie kan gaan aanleren/ontwikkelen, dus dan waarschijnlijk lang niet altijd voor die vluchtmodus zal kiezen.

Ik zou het namelijk eerder oneerlijk vinden als je dat niet los zou laten op den duur. Mits hij natuurlijk voldoende vertrouwen in jullie heeft dat je weet dat hij bij schrik naar jullie toekomt en jullie als zijn veilige haven ziet.
Ik denk dat hij nog héél veel kan gaan groeien, hij is pas een maand bij jullie. En dat het zeker geen blijvende situatie is dat je zo übervoorzichtig moet zijn.
Met een hond die van nature angstig is aangelegd, moet je met sommige dingen altijd extra alert zijn, maar niet in die mate waarin je dat nu moet zijn.

Ja nou, ik zag niet zo voor me dat hij ons - in zo'n schrikmoment - als veilige haven zou kunnen gaan zien. Maar na de reacties heb ik daar wel meer vertrouwen in, plus dat hij er net als Emma waarschijnlijk eerder uit zal gaan komen als het toch gebeurt, dus dat hij na de eerste onbenaderbaarheid weer zelf naar ons toe zal komen ipv alleen maar 'wilder' te worden.

Oké, duidelijk, dan snap ik je redenatie. Ik denk dat je daar best nog eens versteld van kunt gaan staan, hoeveel vertrouwen hij nog kan opbouwen.
En volgens mij zijn jullie al zo op de goede weg!
Ik denk dat het wel belangrijk is dat je mee blijft groeien met hem. Dus zelf ook niet blijft hangen in die angst dat hij een keer schrikt en wegrent als hij al veel verder is in zijn ontwikkeling. Vaak is het vertrouwen dat je geeft uiteindelijk ook wat je van de hond terugkrijgt.

[vaagheid]

Als ik t zo zie lijkt Willem me wel een portie podenco te hebben dus ik ben benieuwd of ie ook graag jaagt.

Tot nog toe laat hij nog geen aanstalten tot jaaggedrag zien, maar meestal lijkt ie de ree niet echt te registreren (op zicht of reuk). Dus of dat nou de spanning is of dat het hem niet zoveel kan schelen? We gaan het uiteindelijk wel merken .
Podenco's zijn Spaan en Portugees toch? Of komen er op Kreta ook podenco's voor?

Geen idee, ik heb even op de website gekeken maar ze lijken inderdaad niet zoveel podenco's te hebben. Ze vielen een beetje buiten de boot als je ze vergelijkt met de anderen in dat asiel.
Hij heeft van die leuke typische podenco puntoren maar die kunnen natuurlijk ook ergens anders van komen. Het slanke lijf (en gespierde kontje ) lijkt een scheutje windhond te suggereren iig, vind hem wel een beetje lurcher achtig. Alleen het koppie is niet typisch windhond kruising. Je hebt wel de cretan hound, daar vind ik het hoofd wel wat op lijken Die heeft wel weer een krulstaart.

Nouja, tis een mooie hond. Emma zou ook absoluut niet los kunnen en ontzettend jagen trouwens, maar ze kan er echt geen zak van. Het is wel echt een typische zelfstandige hond die de tijd neemt om weer terug te komen en het liefst de hele dag in de bosjes vieze dingen zoekt.

[RedPassion]

Hoe veel tijd heb je nog voor je een definitieve beslissing 'moet' nemen?
Ik denk ook dat je nog heel, heel veel vooruitgang met hem gaat boeken en ik heb ook zelf de ervaring dat een vluchtgevaarlijke hond ook kan leren vluchten richting huis of eigenaar. Gevoelig kunnen ze blijven (al kan dat ook enorm verminderen), maar de reactie is wel om te buigen. Saar was ook bang voor alles en iedereen en is nog steeds in basis een onzeker en snel angstig hondje. Maar ik ben nooit meer bang dat ze van mij weg zal lopen als er iets is. Bij schrik zoekt ze me op, zowel in als buiten huis.
Als je nog wat bedenktijd hebt zou ik die lekker nemen en over een paar weken dit berichtje nog eens teruglezen. Dan kan je eens bekijken waar je dan staat en hoe hij zich weer verder ontwikkeld heeft. Ik denk zomaar dat er dan al weer heel wat stappen gezet zijn.

[Machie]

Ik heb zo'n hond die heel bang is. In haar geval voor mensen. Nu is het wel echt een herdershondje en dat maakt alles misschien wat makkelijker. Maar ook zij is toen ze een maand of 6 was eens gevlucht voor een andere hond. Naar de auto toe. Blijkbaar was dat het veiligste plekje. Ik vond het doodeng en durfde haar niet meer los te laten omdat ik zo bang was dat ze zou vluchten. Onze band werd doordat we begonnen met trainen met de dag beter en nu komt ze naar mij als ze bang is. Ik ben haar veilige haven geworden. Een hele stap met toen ze er net was

[Eilfy]

Alfy was toen we hem kregen (op 3-4 maanden) niet zozeer bang maar wel enorm onzeker en in die onzekerheid was hij slecht tot helemaal niet te bereiken. Ik heb toen een hele tijd gedacht dat los wandelen er niet in zou zitten en dat ik altijd uit zou moeten kijken met vreemde honden (want dat vond hij echt retespannend).

Inmiddels is hij 6 en loopt hij tussen groepen honden in een losloopgebied, rent hij met veel plezier (en soms iets te veel enthousiasme behendigheidswedstrijden en loopt hij hele routes los. Qua andere honden hoef ik alleen maar echt uit te kijken met stafford achtigen want dan schiet hij weer in de onbereikbare modus maar voor de rest echt nergens last van.

Kortom... het moet wel gek gaan om bij een hond die in 4 weken al zoveel geleerd heeft en waar je al zoveel vertrouwen gewonnen hebt geen enkele vooruitgang meer te zien.

[Sekreetje]

Ik kan me je twijfel wel voorstellen. Het is ook best een hele aanpassing en je weet nooit zeker hoever je met hem gaat komen. Maar als de afgelopen weken een graadmeter zijn dan ga je heel ver met hem kunnen komen.

Ik heb zelf nu 2 jaar een Roemeense hond. Hij heeft in verschillende asiels gezeten waar hij ernstige mishandeling heeft meegemaakt en hij heeft jarenlang in angst geleefd. Gelukkig is hij nooit zijn vertrouwen in mensen helemaal kwijt geraakt. Ook hij is behoorlijk angstig en het eerste jaar wist ik zeker dat ik hem kwijt zou zijn, mocht hij ontsnappen.
Hij maakt nog steeds kleine stapjes in zijn ontwikkeling en heeft ook veel steun aan mijn stabiele teven. Ik laat hem nog steeds niet los lopen, maar merk wel steeds vaker dat hij bij schrikt niet weg vlucht maar steun bij mij zoekt. Een heel fijn gevoel. Het is de grootste lieverd die je je kunt voorstellen en gek genoeg is hij ideaal met mijn kinderen.

Om een lang verhaal kort te maken (te laat! ) : ik denk dat die rooie van jou nog een enorm eind gaat komen en je kan verbazen en ik snap je bezwaren, maar ik geloof niet dat je hem te kort zou doen of dat hem houden niet helemaal fair tegenover hem zou zijn.

[kathy]

Begrijpelijk, je twijfel. Veel van wat je schrijft herken ik. Wij hebben al een aantal echt angstige honden gehad en momenteel hebben we onze Zola, een Engelse setter uit Spanje. Ze kwam, bang voor nagenoeg alles, ze kroop, sloop, durfde niet te eten als we keken of wanneer de andere honden te dicht in de buurt waren. Met hen kon ze het wel uitstekend vinden, alhoewel het geen speelhond is. Na een maand of 3 ben ik haar zo nu en dan apart uit gaan laten, dus niet meer altijd samen met de andere honden, maar alleen, zodat ze ons niet meer als een soort enge surrogaathond zou gaan zien, maar als een wezen, dat haar veiligheid en plezier kan bieden, naast eten natuurlijk. Koekjes, veel koekjes mee en zachtjes praten tegen haar. Beetje speuren, koekjes verstoppen, altijd aan de lange lijn, altijd langzaam en kalm. Samen met de andere honden kon ze na een maand of 4 los in het bos. Alleen bij roepen kwam ze niet, roepen was eng. Verwachtingen en druk zijn eng. Dus zijn we gaan werken met gebaren en nog steeds, koekjes. En met gebaren gaat het prima en met vaste rituelen. Ze schrikt nog steeds snel, maar ik weet dat ze bij enge dingen en schrik naar ons toe komt, want de rest van de wereld is toch een stuk enger dan haar eigen mensen, huis, tuin. Het vallen van de flexlijn hebben we in huis geoefend en in de tuin, dus gecontroleerd. En ook dat werkte heel goed toen het in het echt eens gebeurde. Het is geweldig om te zien hoe ze haar weg gevonden heeft, hoe ze alles uit de kast haalt om ons iets duidelijk te maken, en ja, ze blijft haar eigenaardigheden houden, maar daar valt prima mee te leven.
Met wat ik lees over Willem en met wat hij in die korte tijd met jouw hulp al aan vooruitgang heeft geboekt, denk ik dat het een gouden hond kan worden, met zijn eigen eigenaardigheden.

[Ingrid48]

Begrijpelijk, je twijfel. Veel van wat je schrijft herken ik. Wij hebben al een aantal echt angstige honden gehad en momenteel hebben we onze Zola, een Engelse setter uit Spanje. Ze kwam, bang voor nagenoeg alles, ze kroop, sloop, durfde niet te eten als we keken of wanneer de andere honden te dicht in de buurt waren. Met hen kon ze het wel uitstekend vinden, alhoewel het geen speelhond is. Na een maand of 3 ben ik haar zo nu en dan apart uit gaan laten, dus niet meer altijd samen met de andere honden, maar alleen, zodat ze ons niet meer als een soort enge surrogaathond zou gaan zien, maar als een wezen, dat haar veiligheid en plezier kan bieden, naast eten natuurlijk. Koekjes, veel koekjes mee en zachtjes praten tegen haar. Beetje speuren, koekjes verstoppen, altijd aan de lange lijn, altijd langzaam en kalm. Samen met de andere honden kon ze na een maand of 4 los in het bos. Alleen bij roepen kwam ze niet, roepen was eng. Verwachtingen en druk zijn eng. Dus zijn we gaan werken met gebaren en nog steeds, koekjes. En met gebaren gaat het prima en met vaste rituelen. Ze schrikt nog steeds snel, maar ik weet dat ze bij enge dingen en schrik naar ons toe komt, want de rest van de wereld is toch een stuk enger dan haar eigen mensen, huis, tuin. Het vallen van de flexlijn hebben we in huis geoefend en in de tuin, dus gecontroleerd. En ook dat werkte heel goed toen het in het echt eens gebeurde. Het is geweldig om te zien hoe ze haar weg gevonden heeft, hoe ze alles uit de kast haalt om ons iets duidelijk te maken, en ja, ze blijft haar eigenaardigheden houden, maar daar valt prima mee te leven.
Met wat ik lees over Willem en met wat hij in die korte tijd met jouw hulp al aan vooruitgang heeft geboekt, denk ik dat het een gouden hond kan worden, met zijn eigen eigenaardigheden.

wat een mooi verhaal en wat een goede tips staan hierin

[Zamunda]

Bedankt weer voor al jullie reacties . Ik denk dat ik inderdaad nog versteld ga staan van het vertrouwen wat dit ventje gaat opbouwen. Een goed punt van je Diana, dat ik zelf niet in die schrik blijf hangen op moment dat Willem al veel verder is in zijn ontwikkeling . Ik denk niet dat dat nu nog gaat gebeuren trouwens, aangezien ik nu - door jullie reacties - veel meer een beeld voor ogen heb van wat het gaat worden (dat hij naar mij of naar huis/auto gaat vluchten).

Grappig zeg 'vaagheid', dat plaatje van die Cretan Hound lijkt echt heel erg zo op het eerste gezicht!

[Zamunda]

Afgelopen weekend hebben we een georganiseerde wandeling gelopen met de drie musketiers. Het was koud, erg lag een dikke laag sneeuw en het sneeuwde ook nog eens flink: het was dus erg rustig op de route .

Het was de eerste keer dat we Willem weer meenamen met de auto, dus ik was erg benieuwd hoe hij het zou doen. Ik had besloten deze keer geen bench te gebruiken maar bij hem op de achterbank te gaan zitten. Mister in de achterbak en Lais wisselde zelf af. Willem loopt dagelijks langs de auto, maar toen hij nu doorhad dat hij in de auto moest ging hij flink in de ankers. Rustig doorgezet en hem naar het openstaande portier meegenomen en daar viel mijn mond open, want meneer besloot op dat moment zijn handrem eraf te halen en sprong zelf in de auto . Snel naast hem gaan zitten en daar gingen we dan.
Ik had voertjes bij me (vooral om Mister af te leiden) en weer verbaasde Willem me want hij wilde óók voertjes . Euh okee... Hij was gelijk gaan liggen bij me en af en toe keek hij een beetje naar buiten of kwam hij iets omhoog. Hij vond het best eng, maar er was geen paniek. Super!

Het sneeuwde dus echt. Bedenk hier het geluid van een sirene bij (Mister vindt wachten heul erg (moeilijk)):



Met een beetje fantasie zit de staart van die rooie iets minder ver tussen zijn poten, terwijl wij even van het uitzicht genieten:



De drie musketiers samen op pad. Kijk die staart van die rooie!



Bij de rustpost is het altijd afwachten of honden wel naar binnen mogen, maar met drie honden is het natuurlijk nóg even iets meer de vraag. Gelukig mocht de hele bups mee naar binnen en hebben we allemaal (en Laissah in het bijzonder) even lekker op kunnen warmen.

Vanonder een tafel is het allemaal net iets veiliger:



Alledrie zo braaf :



En weer gebroederlijk op pad. Heerlijk stel!



Willem vond het best spannend, vooral ook omdat hij af en toe fysiek gestuurd moet worden maar het mooie is dat hij daar best snel weer van herstelt.
Wat ik ook heel interessant vind is dat hij, elke keer nadat we weer iets nieuws of extra spannends hebben gedaan, thuis ineens weer meer durft. Alsof het thuis dan ineens weer wat minder eng is, een stuk veiliger/bekender dan het avontuur van die dag. Uiteraard zal daar een keerpunt inzitten, dat als het spannende te vaak voorkomt/te lang duurt hij langer nodig heeft om te herstellen, maar tot nog toe blijven we ver voor dat punt en heeft het een heel positieve uitwerking.

[RedPassion]

Knap weer! Bijzonder dat de auto al zo goed ging voor de eerste keer.

[Nikkielvis]

Ik vind je updates heerlijk om te lezen. En die foto's spreken wel voor zich.

[miriam]

Heerlijk om te lezen weer. Ook ik volg je updates vol belangstelling

[renee-uk]

gaaf zamunda en wat gaat ie hard dat willempie

[twinkeltje]

Een leuk stel is het

[vaagheid]

Wat goed! Het ziet er heerlijk uit.

[Ingrid48]

wat een leuke foto's Willem doet het supergoed zo te lezen, hij moet steeds weer wat meer overwinnen en dat is alleen maar goed voor hem. Zo leert hij jullie te vertrouwen en als hij weer thuis komt, dan is daar rust en kan hij lekker slapen

[Feather__]

Maarree... Mag die nou al blijven?