Spijt van (geen) keus ?

[jacq1970]

Spijt tja... eerlijk .... de eerste 1,5 jaar zeker spijt gehad tot keuze van een pup.. ontelbare keren geroepen en bedacht die die hond nu echt weg moest, bloed zweet en tranen.
Daarna ging het steeds beetje makkelijker en nu heb ik 200% geen spijt dat ik haar toch gehouden heb..wereldhond is het het.
Weet van mezelf dat ik geen mens ben voor een pup, vind ze leuk, schattig, cute en noem maar op maar dan vooral bij een ander.
Keuze pup was meer omdat die het beste bij mijn 2 andere honden zou passen, kon kiezen uit 4 of 5 pups, was een nest uit spanje die met hun moeder naar nederland was gekomen, 1 pup bij moeders gebleven en de rest onder verdeeld bij andere pleeggezinnen.
Goed gekeken naar de meest open pup en alle adviezen die die je altijd leest en meekrijgt... dus het werd Bowie.
Vanaf het begin had ze al vreemd gedrag maar dacht dat het kwam doordat ze nog moest wennen etc
Helaas bleef dat gedrag aanhouden en werd erger, Bowie kon bv als ze perse naar buiten wilde met haar kop tegen de deur aan blijven bonken, was regelmatig onbereikbaar , had momenten dat ze agressief gedrag vertoonde, redirectie agressie en mij daarin ook te grazen nam.. en meer van dat soort rare dingen die ik dus echt niet verwacht had.
Gelukkig heel veel steun en begeleiding gehad aan de hondenschool en door veel trainen en leren over gedrag en wat te doen toch volgehouden... en af en toe flink potje janken
Toen ze 1,5 werd ging het langzamerhand stukje bij beetje beter, meer te bereiken, beter reageren op mij zodat ik haar goede gedrag kon belonen want daar reageerde ze dus ook nooit op.
Achteraf hoorde ik van de stichting uit dat uit het hele nest er 4 of 5 honden al waren herplaatst, en dat er nog meer mensen waren die echt agressie problemen hadden met hun hond.. dus er is ergens toch iets niet helemaal lekker gegaan in of met de nest.
Inmiddels kan ik zeggen dat alle energie die ik in Bowie hebt gestopt zich ook uitbetalen, ik heb al jaren een super fijne hond die los kan lopen, die heerlijk mee wandelt en voor ons een super fijne en lieve hond is en die hopelijk nog een jaar of 5 bij ons mag zijn... ze is inmiddels 9 ( april 2016) en kan me nu echt geen betere hond voorstellen.. al een jaar of 7 niet meer trouwens

[Tineke]

Lucie was de enige nog in het nest maar nooit , tot nu toe in ieder geval , spijt van gehad.
Ze is leuk, past perfect bij Abra , Sien en Micron en bij ons.

[LongFields]

Sjefke was destijds de enige pup die over was dus bij haar hadden we geen keus. Achteraf begrijp ik absoluut niet waarom zij er nog zat en de anderen al weg waren. Ze was echt een hele leuke hond, lief, sociaal, altijd bereid tot werken maar niet neurotisch. Ik ben dus erg blij dat de andere pupkopers haar hebben laten zitten.

Nozem heb ik gekozen uit mijn eigen nest, dus ik kon me een heel goed beeld vormen van welke teef mij het meest aansprak. Van haar heb ik ook geen seconde spijt gehad dat ik haar heb uitgekozen. De andere 2 teefjes uit het nest waren ook leuk, maar daar had ik minder een klik mee.

Tapas is ook mijn eigen keus geweest uit Nozems tweede nest. Beide andere teefjes kwamen voor mij niet in aanmerking dus daarom viel de keus op haar. Eerlijk gezegd heb ik ergens wel spijt gehad van deze keuze, aangezien Tapas verre van de gemakkelijkste hond was en is. Maar aan de andere kant heb ik haar liever hier rondlopen dan dat ze ergens anders naartoe was gegaan, met alle mogelijke gevolgen vandien. Inmiddels heb ik een goede methode gevonden om met haar minder positieve kanten om te gaan en daar ben ik op het moment prima tevreden mee. En volgens mij Tapas ook.

Bij Mojo had ik eerste keus uit het nest, en jeetje wat vond ik dát moeilijk na 2x gekozen te kunnen hebben uit eigengefokte nesten! Twijfel was aan de orde van de dag en ik ben wel 20x geswitcht van welke pup het dan maar moest worden.
Uiteindelijk heb ik puur op karakter passend bij mijn 2 meiden gekozen en dus de meest relaxte van de 3 uitgekozen.
Spijt? Ehm...... nee. Hoewel de andere 2 reutjes ook heel goed zijn opgedroogd ben ik er zeker van dat Mojo voor ons de beste match was en is. Bijkomend voordeel is dat hij van een in mijn ogen lelijk (en vooral dik) eendje is uitgegroeid tot een prachtige en flink bespierde zwaan.
En samen met Tapas vormt hij een perfecte match waarbij Tapas wat van haar scherpere randjes kwijt lijkt te raken zo hier en daar.

[Angel1985]

Angel is mijn eerste hond, en was een 4 maand oude herplaatser destijds. Uitgekozen vanaf een foto op marktplaats (erg fout). Maar ik heb met haar zoooo vreselijk veel mazzel gehad! Het is een stafford, maar ik denk 1 van de makkelijkste staffies die er rond lopen. Een enorme lieverd, en luistert van nature al fantastisch. Ik heb amper iets aan opvoeding hoeven doen.
Toen wilde ik na een jaar of 4 een tweede hond erbij, dat werd Spike. Spike komt uit een nest van 2, en mijn keuze viel op zijn broertje, maar deze was al verkocht.
Dus werd het kleine drukke Spike... Wat ik stiekem wel jammer vond. Als pup was het al een vrije vogel, die lak had aan werkelijk alles. De eerste dag thuis hing hij al constant in iedereen zijn broekspijpen. Toen besefte ik me meteen, hier ga ik mijn handen aan vol hebben. Als pup terroriseerde hij alle pups bij de training, en dat doet hij nog steeds, hij haat pups en kleine(re) honden. Jarenlang moeten trainen dat hij niet weg liep, als de deur maar even open stond was hij weg. Buiten als hij op een verlaten stuk even los mocht, kreeg je een denkbeeldige middelvinger als hij bij me moest komen. En ging dan echt lopen treiteren door dicht in je buurt te komen, en hem snel te peren als je dacht hem te kunnen pakken. Hij heeft zeeeeeeer regelmatig mijn bloed laten koken Sinds hij een aantal jaartjes terug gecastreerd is, is hij eindelijk wat meer handelbaar geworden, komt (meestal) netjes als ik hem roep, loopt niet meer weg. Maar hij blijft een irritantje en een enorme lomperik
Ja ik heb spijt gehad van Spike, en ik heb er van geleerd, dat ik niet meer een pup voor lief neem omdat hij nog over is, en ik hem alleen maar mooi vind.
Ik heb mazzel dat Angel een voorbeeldige dame is, want als ik 2 Spike's zou hebben, zou ik gillend gek worden. Ook al is hij verder echt wel lief.
Maar desondanks heb ik voor hem gekozen, en hij blijft hier tot zijn laatste adem. Ik ken hem door en door, en daar kan ik naar handelen.
Maar zou ik het over mogen doen met weten wat ik nu weet? Had ik hem niet gekozen destijds

[-Gaby-]

Rhodin heb ik als herplaatser genomen, we hadden dus niet wat te kiezen. Wel heb ik soms spijt van hem. Ik vind het gewoon niet altijd een leuke hond. We zijn enorm consequent, maar als je 100 keer nee zegt en één keer komt hij er (toevallig) mee weg, dan probeert hij het nog 1000 keer. Bij alle honden die ik ooit heb gehad, heb ik het gevoel gehad dat ze me zouden helpen, stel dat ik in een rolstoel zou komen bijvoorbeeld. En Rhodin denkt dan: "Mooi, die kan niet meer lopen. Wat kan ik nu uithalen wat ik eerder niet kon?" Zo is hij nou eenmaal en ik ben er aan gewend, maar ik had gehoopt dat hij wat milder en betrouwbaarder zou worden in de loop der jaren (hij is nu bijna acht). Dit is echter niet gebeurd.
Daarnaast haat ik zijn enorme focus op eten. En dat is zo zelfbelonend dat ik het er niet uit krijg.

Bij Mila hadden we ook geen keus, de fokker koos voor ons. We hebben haar alleen gezien met twee weken oud en omdat ze uit Engeland kwam, zagen we haar pas weer toen we haar op gingen halen. Ze had ons wel het wat pittigere hondje gegeven, omdat wij meer ervaring hadden met opvoeden en trainen. Dat had van mij niet gehoeven, maar ik heb er nooit een moment spijt van gehad. Ze had een zusje, die aanvankelijk mijn eerste keus zou zijn geweest, omdat ze wat groter was, maar Mila vind ik nu qua uiterlijk mooier dan haar zus en ze zijn even groot geworden. Maar had ik haar zus gehad, dan had ik het vast ook prima gevonden.

Overigens vind ik het wel normaal dat een fokker voor je kiest of dat het op zijn minst in overleg gaat. De fokker kent de pups het best. Het uitkiezen van een pup lijkt me toch vooral een momentopname wanneer je bij zo'n nestje staat. Ik had er geen problemen mee in elk geval en ben erg blij met Mila.

[-Lilo-]

Lola is mijn once in a lifetime hond, maar als we het vooraf hadden geweten hadden we haar nooit geadopteerd. We zochten een ongecompliceerd, leuk, klein hondje, maar kregen een jagende, angstige diva met heel veel hele rare trekjes en verlatingsangst. Jánkend op de bank het eerste halfjaar, maar toch nooit echt spijt als in: ze moet weer terug. Ik kan lezen en schrijven met haar

Als ik andere mensen zie met vrolijke, spelende, sociale honden kan ik wel heel jaloers zijn, maar dat is iets om bij een volgende hond op te letten, haha.

[Aedema]

Ik heb mijn buitenlands straathondje gekregen toen ze (waarschijnlijk) een jaar was, en nog geen dag spijt van gehad! Het is soms wel moeilijk, maar de liefde die ik van haar terug krijg is onbeschrijflijk. Nog nooit eerder heb ik zo'n band met een dier gehad.

[Sanne!!]

Spijt niet echt. Wel heel vaak met mijn handen in het haar gezeten in de puppy tijd. Ze had enorme verlatingsangst waar ik me echt ontzettende zorgen om heb gemaakt.
Ik dacht nog regelmatig aan de woorden van de fokker. Die heeft wel een pittig karakter hoor... Maar toch koos ik haar.
En nu, ik kan zo goed met haar. Ik snap haar steeds beter en ze is zo werklustig. Echt wel een heerlijke hond.
Alleen zo 1 als Zazoe tref ik nooit meer. Dat hoeft ook niet maar dat was echt mijn once in a lifetime....

[Anne&Taar]

Beide honden hebben hun nukken, maar goed, die heb ik ook. Ik heb geen spijt van mijn keuzes en zou weer zo beslissen; dan zie ik wel eens heel andere problemen voorbij komen...Familie van mij heeft destijds een hond gehad waarmee er bij 1 familielid absoluut geen klik was. Wat legt dat een enorme stempel op het familieleven zeg...Ik persoonlijk zou dan herplaatsen. Je kan niet alles voorzien; en als de klik er niet is, houdt het op. Gelukkig heb ik dit zelf nog nooit zo hoeven ervaren; mijn honden sluiten heel goed bij mijn leven aan.

[senseotje]

Spijt van de manier hoe ik aan onze eerste hond ben gekomen,

zagen een advertentie met stabij/labrador pups 25 jaar geleden, wij er heen want ik was toe aan een hond. komen in een stal met vreselijk veel puppies en allemaal verschillende rassen. daar een schattig beestje gekocht en trots als een pauw naar huis. een WERELD hond was het op een paar rare dinge na. bang voor mannen behalve eigen baas niet, enorme verlating angst dus heel veel kapotte kozijnen, koelkast, keuken kast. had ik toen geweten van broodfokkers was ik knetter snel weg gegaan, maar spijt van de hond nooit gehad op die dingen na want het was echt een wereld diertje.

Tijdens het leven van dit hondje kwam ik op het idee dat ik een tweede wilde, inmiddels 3 kleine kinderen erbij mag ach moet kunnen toch. man lief vond het prima mits het een klein hondje werd. man lief vond een jack russel geweldig, klein compact maar groot in doen en laten.
kleine man loopt nog rond, bijna 14 maar ik nooit weer een jackrussel. wat een wil heeft zo'n dier zeg, en zo eigenwijs en dat terwijl ik dat ook ben, zijn wil was wet maar mijn wil is ook wet. net of je als ouder tegen over je puber kind staat soms zo strijd. het opvoeden van de dieren en kinderen kwam op mijn brood terecht en het is mij gelukt. hij kan af, zit en meerdere commando's zonder cursus en de laatste 2 jaar met hand gebaren (stokdoof) en mijn man kan hem alleen maar aaien :p

schat van een hond maar ik geen jackrussel weer, net als mij veelste eigenwijs

[Goldylocks]

25 jaar geleden hebben wij onze eerste hond uit het asiel van Martin Gaus gehaald;een gele labrador Mac.
Ik had helemaal geen verstand van honden en vroeg nog `is dat wel goed,dat loopje met zn achterpoten?
Maar ze vertelden dat hij helemaal gezond was en niks aan de hand,Mac was toen 8 jaar al trouwens.

Hij heeft ons een klein fortuin gekost mag ik wel zeggen,dat rare loopje bleek toch ernstige artrose aan beide heupen.
dat was zeer waarschijnlijk de reden dat hij in het asiel belandde denk ik.

Toch 0,0 spijt van hem gehad,door hem ben ik verknocht geraakt aan het ras Labrador en ik zal hem nooit vergeten,mijn eerste beste vriend Mac.

[Secricible]

Bij onze eerste hond hadden we geen keuze. Fokster vond er maar 1 geschikt voor ons dus die mochten we kopen. Voor ons was dat juist diegene die we als laatste keuze hadden, dus we hebben even moeten slikken.
We zijn echt gigantisch blij met haar en qua karakter past ze inderdaad onzettend bij ons. Dus nee, geen spijt!

[80564M]

Onze fokster "kiest" voor ons. Ben ik blij mee. Ze kent ons, ons verhaal, en zij kan het hondje kiezen wat het best bij ons past.

Als eerste kwam Saar. Toen woonden wij nog in Scheveningen, dus zijn maar 3x gaan kijken bij het nestje. Schot in de roos, een beter karaktertje hadden wij niet kunnen kiezen. Twee jaar later kwam Miep. En ik was er de ochtend na de geboorte van de eerste pup (Mieppie, achteraf!) en ben er heel vaak geweest. En natuurlijk ging ik voor de donkerste teef. Maar fokster vond Miep beter passen. En dat was ongeveer de lichtste teef, maar wel degene die naadloos in ons huishouden paste. Nu, 13.5 jaar later ben ik de fokster nog steeds dankbaar.

[Inne]

Spijt dat Madison er is en dat Boris er was? Nooit.

[Cockermans]

Mijn eerste pup van bij een "goede" fokker werd mij in mijn handen geduwd. Ik ging voor een reu en kwam thuis met een teefje. Nooit spijt van gehad, ze is nu elf en nog altijd mijn grootste schat.
Bij de volgende pup had ik de eerste keus uit vier teefjes, ik koos in overleg met de fokster "de liefste en de rustigste uit het nest". Dat heb ik geweten ja en ik heb mij dikwijls afgevraagd wat die anderen dan voor karakter hadden...En ik had tevoren zelfs nog overwogen om haar toch af te zeggen (mail stond klaar). Maar echt spijt heb ik nooit gehad, hoewel ik mij nog dikwijls afvraag of ze bij mij wel gelukkig is. Ze is lief en doet alles voor mij, maar naar de andere honden toe kan ze best nukkig zijn. Zou ze beter af zijn bij mensen waar geen andere honden zijn? Is het egoïstisch van haar te houden?
De andere puppen heb ik helemaal zelf gekozen en zeker geen spijt van.

[Ptje]

Spijt van Rasta heb ik nog nooit ook maar 1 seconde gehad, hij past naadloos bij mij en ik kan lezen en schrijven met die goedsul.
Ziggy zou ik nooit hebben uitgekozen zo op het eerste oog.
Hij heeft me heel wat hoofdbrekens bezorgd na flink wat aangevreten sokken, verscheurde brieven en gejat eten maar inmiddels hebben we ons draadje naar elkaar gevonden en alhoewel ik nog steeds moet opletten op wat hij uit kan vreten en soms de denkbeeldige middelvinger krijg heeft dat kleine etterbakkie me toch volledig ingepakt, 's avonds lekker met zijn drietjes op de bank Rasta vaak met zijn kop op schoot en Ziggy op schoot of er naast en gaat er het liefst zo bij liggen dat ik zijn buik kriebelen moet of anders dan maar bovenop Rasta liggen.

[Lulutopie]

Wat leerzame en eerlijke ervaringen kunnen jullie mee delen ! Hond mensen zijn blijkbaar zo. Zo een spijt wil ik dus niet ervaren. Jij voelt zo rot als dat gebeurt. Het bij mij gebeurt met een poesje. Uit impuls voor de verjaardag van mijn oudste gekozen. Ik heb altijd katten gehad. Ik wist een hoop van. Toch was deze onbehandelbaar. Ze plaatste overal en was uber dominant tegen mijn oudste poes. Ging van alles en wat stellen. Ik wist het al toen ik bij die mensen was eigenlijk. Ik had geen gedoe gevoel daarbij. Ik denk zowieso als jij alleen maar een kleine twijfel hebt : niet doen.
Tenminste spaar jij jezelf de ellende van "ik wist het".
Onze poes Is weggelopen en uiteindelijk naar een andere familie beland uit een asiel.
Ik voelde mij zo ontzettend schuldig en rot door die keuze.
Daarom neem ik ook zoveel tijd in het zoektocht voor een hond. Ik mag best eigenwijs zijn maar niemand (dier of mens) hoeft door mijn verkeerde keuzes de prijs van betalen ...