Zelf vind ik het goed hoor, dat je juist dit soort vragen stelt kooi. Zeker iets om even goed te benoemen en denk ik leerzaam voor iedereen!
Ik zal mijn best doen je vraag te beantwoorden en algemeen mijn ervaring te geven.
Daarmee begin ik even met melden dat dit niet mijn eerste flessekittens zijn en ik zelf heel erg in kattengedrag zit. Ik werk (vrijwilliger in dierenasiel en kattenoppas) veel met katten en heb daardoor ook wel al aardig wat ervaring opgebouwd. En ook daar zie ik katten zoals jij beschrijft. Met de hand opgevoed en met duidelijk abnormaal kattengedrag. Zelf zeg ik best vaak: Een kitten groot/volwassen krijgen is het moeilijkste niet, dat kan haast iedereen wel. Een kitten laten opgroeien tot stabiele volwassen kat, dát is wat niet iedereen kan.
Wat veel mensen vergeten is dat het niet alleen gaat om het groot krijgen van het kitten, oftewel ze de fles geven, zorgen dat ze warm liggen en het ontlasten stimuleren. Waar het eigenlijk nog veel meer om gaat is dat het kitten moet leren met stress, frustratie en grenzen om te gaan en dat die kat is met bijbehorend gedrag. Daar ben ik me wel heel erg bewust van, dat ik een kitten dat moet leren als die zonder moeder opgroeit en daar begin ik dus altijd vrijwel gelijk al mee!
Hoe doe ik dat dan? (en ik ben ook niet perfect, laat ik dat voorop stellen, ik doe wat ik kan en tot nu toe heeft het altijd gewerkt)
Veel mensen die een flessenkitten grootbrengen zien het haast als porseleinen poppetjes om het maar even zo te noemen. Bij elk piepje wordt het kitten opgepakt, er wordt een strak voedingsschema aangehouden, enorm vertroeteld en owee als er iets mis gaat. Ik kan je zeggen, zo ben ik niet. Ik voed ze nu ongeveer elke drie uur, maar dit gaat totaal niet op de minuut. Soms een kwartier eerder, soms een half uur later. De nacht ga ik mijn bed al niet meer uit, ik maak een kortere nacht maar ik sla dus wel al een voeding over. Natuurlijk houd ik er rekening mee dat ze voldoende voedingen krijgen, maar zolang het tevreden kittens zijn én ze goed groeien dan gaat het gewoon prima. Na de voeding piepen ze soms ook even. Als ik weet dat ze genoeg melk op hebben, goed ontlast hebben en ze lekker warm kunnen liggen laat ik ze lekker even piepen. Vaak vallen ze binnen een paar minuten weer in slaap. Het prille begin van omgaan met frustratie.
Het echte werk begint eigenlijk vanaf de leeftijd die Wiesje nu heeft, zo rond de 4 weken. Dan gaan ze rondwandelen, beginnen ze te spelen en reageren ze echt op je. Ook de leeftijd waarbij ze echt leren omgaan met bijvoorbeeld frustratie. Pak je ze nu op bij ieder piepje en blijf je ze net zo lang vasthouden tot ze in slaap zijn gevallen voor je ze terugzet, dan zal het kitten alleen maar sneller en harder om je gaan gillen. Wiesje loopt bij mij na elke voeding eventjes rond op mijn bureau ofzo. Ze is nog heel wiebelig dus groot hoeft de plek nog niet te zijn. Ook neem ik haar wel eens mee richting keuken of sjouw ik haar mee als ik mijn eigen katten eten geef of even drinken pak ofzo. Ze reageert echt al een beetje op prikkels om haar heen en zo komt ze op een rustige manier al met prikkels in aanraking. De foto's maak ik meestal op een kleedje op de babyweegschaal. Daar loopt ze dan ook op en kukelt ze vanaf als ze te ver doorloopt. Ze is niet van porselein en eronder ligt ook een fleecekleed, dus lekker laten gaan en laten ontdekken.
Als de kittens een week of vijf zijn hebben ze echt meer ruimte nodig en zijn ze een stuk sterker. Dan gaan ze regelmatig in een konijnenren in de woonkamer. Daarin een mandje, krabpaaltje, speeltjes en ontdekken maar. In mijn woonkamer krijgen ze alle prikkels mee van in huis en ook héél erg belangrijk, daar lopen mijn eigen katten! Mijn katten reageren heel verschillend op de kittens. Ze accepteren allemaal prima dat ze er zijn, maar wel op hún voorwaarden. De ene wil compleet met rust gelaten worden en zoekt ze zelf ook amper op. Eentje vind het hele interessante dingen zolang alle interactie op haar manier gebeurd. Eentje bromt in het begin altijd wat maar eenmaal spelen zijn ze leuk. En eentje moet even aftasten en gaat later echt met ze spelen en wassen etc. Ik blijf er altijd bij als de kleintjes in de ren zitten, maar ik laat mijn eigen katten ze wel opzoeken. Die kunnen zelf in en uit het rennetje wanneer ze willen. De kittens laat ik in de ren vaak hun gang gaan zonder mij er steeds mee te bemoeien waardoor de kittens niet zo extreem mensafhankelijk zijn als veel flessekittens. Het knuffelen etc doe ik natuurlijk heus wel, maar niet de hele tijd en ik ben niet overbeschermend. Lekker zelf de boel laten ontdekken en ze leren vanzelf met vallen en opstaan. Door de interactie met mijn eigen katten en één van de katten die ook wat over ze moedert leren ze in die periode ook al kattengedrag etc, heel belangrijk in mijn ogen en ik hecht daar ook veel waarde aan!
Vanaf een week of zes klimmen de kittens zelf uit de ren en dan probeer ik vaak eerst nog een aantal dagen de helft van mijn kamer af te zetten zodat ze eerst meer ontdekken maar ik nog wel ruimte heb zonder kittens. Maar tegen de zeven weken klimmen ze met gemak uit de ren dus dan lopen ze gewoon lekker los in huis. Mijn eigen katten hebben altijd een kamer waar de kittens niet mogen komen zodat zij zich terug kunnen trekken. Maar verder loopt dus alles bij elkaar, hebben ze veel interactie met elkaar en zo blijven ze leren. Daarnaast ben ik ook iemand die heel goed is in consequent zijn en negeren. Dus de kittens weten heel gauw dat ze niet in mij mogen klimmen, dat als ik eten heb zij zichzelf moeten entertainen en dat als ze iets doen wat ik niet wil hebben dat ik een lange adem heb met ze steeds weer wegzetten.
Alles bij elkaar doe ik dus niet eens zoveel bijzonders. Ik laat ze zelf ontdekken, vallen en opstaan. Behandel ze niet als van porselein. Laat ze bewust zichzelf vermaken en het zelf uitzoeken. En ik stimuleer interactie tussen de kittens en mijn eigen katten. Op die manier groeien ze veelal op als elk ander kitten (met moeder) en worden het eigenlijk altijd sociale stabiele katten die kunnen omgaan met stress en frustratie, die weten dat ze kat zijn en de kattentaal begrijpen en die grenzen en regels kennen. Van een aantal flessekittens heb ik later nog gehoord hoe ze het deden en die waren allemaal uitgegroeid tot stabiele volwassen katten. Wél heel duidelijk mensgericht en heel sociaal, maar ook zonder probleemgedrag of andere bijzondere gedragingen.
Bij deze nog even waarom ik het zo enorm belangrijk vind dat juist flessekittens interactie hebben met andere katten bij het opgroeien. Dit is een foto van een van mijn eigen katten Bisji die helaas overleden is, maar een super pleegmoeder was voor de kittens. Ze mochten altijd bij haar komen om bij haar te liggen, voor een wasbeurt en moederliefde. Maar ze wist ze ook altijd heel duidelijk regels mee te geven en de kittens kregen dus ook gerust wel eens een tik ofzo als ze bovenop Bisji sprongen met spel of te lomp waren oid.
Sorry voor het hele lange verhaal. Maar dit is dus zo'n beetje mijn werkwijze. Ik ben het er helemaal mee eens dat je vaak aan het gedrag van flessekittens kan zien dat ze met de hand zijn opgevoed. Maar ik vind dus eigenlijk dat je dit helemaal niet zo moet kunnen zien en juist dán heb je je werk als opvanggezin goed volbracht. Want inderdaad, er zijn veel kittens die met de hand worden opgevoed die later niet goed om kunnen gaan met stress, frustratie en grenzen en zo echt niet altijd een heel fijn leven hebben.
Oja, het verhaal kan nog langer. Het is ook bewust dat de twee frummels die ik nu heb nog niet samen zitten. Vlo is nu precies vandaag twee weken oud, zijn oogjes gaan bijna open. Wiesje is zo'n vier weken, minstens twee keer zo groot en ziet al goed en wil al een beetje spelen. Het verschil in ontwikkeling is nu nog te groot en Vlo te kwetsbaar. Ik laat ze dus soms wel al samen, maar behalve dat ze elkaars gespin heel fijn vinden kunnen ze nog niks samen. Zodra Vlo zijn oogjes open zijn en hij dus wat meer de wereld begint te ontdekken (komende week zal dat zijn) dan kijk ik of ze goed gaan samen en als dat zo is mogen ze lekker samen blijven. Dan kan Vlo zich wat gerichter voortbewegen en ook bij Wiesje wegkruipen. Nu ziet hij nog niet waar hij naartoe gaat etc. Maar ik hoop dus dat ze over een week wel samen zitten.
Ze eet nu dus helemaal zelfstandig en blijft netjes aankomen. Daarnaast is ze ook al perfect zindelijk en gaat ze zelf naar de bak. Heb serieus haar twee keer erop gezet tijdens het ontlasten stimuleren en sindsdien deed ze het zelf. Ook had ze meer behoefte aan ruimte en spelen, ze speelt nu ook écht met speeltjes. Vanaf vandaag zitten ze dan ook de hele dag in een rennetje. Vlo in zijn doos waar hij, behalve als hij honger heeft en mij heeft gezien, nog niet uitkomt. En Wiesje kan de doos zelf in en uit en dus lekker spelen en klimmen in het rennetje. Ze worden groot! 
Wordt dus tijd voor een nieuwe doos met lage instap, want nu kan hij er niet zelf terug in terwijl hij er steeds makkelijker uit klimt. En nog even een kritiekmomentje gehad met hem, pff wat een zorgen. Hij doet het echt super, eet goed, erg tevreden, plast goed. Maar hij hoort ook te poepen en dat kwam er maar niet uit. Ik blijven masseren en stimuleren en gelukkig daar leek het eindelijk te komen. Alleen kreeg Vlo het er niet uit, hij perste als een malle en piepte van de pijn, maar de drol was te groot. Het arme ding, de laatste 12 uur is hij best wat uit zijn doen geweest en veel onrustiger. Uiteindelijk is hij vanochtend alsnog van zijn drol verlost, anders was ik vandaag naar de dierenarts gegaan met hem. Het was een keurige drol, maar erg groot voor zo'n kleine uitgang en al best hard. Maar gelukkig is hij daar nu van verlost en met een vol buikje viel hij daarna intens tevreden in slaap!
