Herstel na schrik / pijn

[runninggirl]

Mahru heeft een paar keer gehad dat ze erg onder de indruk was van pijn of schrik, en daar heel traag van herstelde. Bijvoorbeeld een keer van schrikdraad, ze heeft de hele dag bedrukt rondgelopen alsof er overal boven haar hoofd weer schrikdraad zou verschijnen. Ook niet willen spelen de rest van de dag en veel steun zoeken. De volgende dag was het wel over.

Vandaag tijdens het spelen met een bevriende hond gaf ze een gilletje van pijn. Ze durfde vervolgens niet meer bij die hond in de buurt te komen en maakte zelfs aanstalten om weg te lopen. Ik heb haar aangelijnd en laten volgen, stukjes worst gegeven als beloning. Na zo'n 200 meter de lijn weer losgeklikt, ze bleef toen nog een tijdlang aan mijn been plakken. Later nam ze een paar meter meer ruimte maar dook wel steeds weg als de andere hond in haar buurt kwam. Het is een jonge puberreu die zich van geen kwaad bewust leek te zijn, maar Mahru wilde echt geen contact meer. Ze kennen elkaar al heel goed, we lopen bijna wekelijks samen op.

Ze is ook wel eens in huis erg geschrokken van een correctie van Jura en heeft toen een paar uur de tuin verkozen. Dat hebben we laten gaan en het is daarna niet meer voorgekomen. Ook tijdens spelen met Jura als er eens eentje van hun een gil geeft van pijn is er niks aan de hand, ze spelen gewoon weer verder nadat er gecontroleerd is dat alles oké is.

Een ander voorbeeld was dat ze een tik heeft gehad van een stok die door een andere hond werd gedragen. Ze durfde de volgende keer dat pad in het bos helemaal niet meer in waar dat was gebeurd.

Ik ben wel benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen van hun eigen hond en hoe jullie daar dan mee omgaan. Mahru is overigens verder helemaal niet erg onzeker of schrikkerig maar juist behoorlijk stabiel. Dit is echt maar een paar keer voorgekomen. Jura heeft het ook eens gehad maar dat was in een veel heftigere situatie en dat kon ik dan ook beter plaatsen.

[*Skye*]

Met Skye kan ik om 12u met oud en nieuw naar buiten en dat doet hem helemaal niets.
Ik heb een keer perongeluk mijn sleutels op zijn hoofd laten vallen met het open maken van de deur en toen wilde hij de eersteerste 10x niet langs die deur. Hij heeft wel vaker van die dingen.
Wat ik merk is dat ik hem maar gewoon moet laten. Ga ik hem lokken of overhalen wordt het een heel ding. Reageer ik er verder niet op is het des te sneller weer normaal.
Dus hier een vrij stabiele hond waarbij ik het idd toch ook herken.

[runninggirl]

Ik zit te denken, ze doen zich tijdens spelen hier met elkaar ook wel eens pijn. Maar dan volgt er altijd een korte pauze en gaan ze elkaar 'checken' / kalmeren. En dan weer vrolijk verder spelen. Misschien mist dat onderdeel wel bij de schrik of pijn ervaringen waar ze zo van onder de indruk blijven?
Die hond van vandaag kalmeerde haar namelijk ook niet, dat is zo'n lompe puber die heeft niet eens doorgehad dat hij iets veroorzaakte geloof ik.

[Paisley]

Ik ben wel benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen van hun eigen hond en hoe jullie daar dan mee omgaan. Mahru is overigens verder helemaal niet erg onzeker of schrikkerig maar juist behoorlijk stabiel.

Volgens mij hebben die twee zaken niets met elkaar te maken. Mayke is hier de onzekere hond, maar die is enorm hard. Als ze tegen schrikdraad aan loopt, gaat ze eerst het schrikdraad staan uitjouwen en vervolgens probeert ze het gewoon nog een keer

Kiwi is stabiel en zeker, maar heeft echt ontzag voor schrikdraad en is ook langer van slag als haar iets overkomt.

[runninggirl]

Ik ben wel benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen van hun eigen hond en hoe jullie daar dan mee omgaan. Mahru is overigens verder helemaal niet erg onzeker of schrikkerig maar juist behoorlijk stabiel.

Volgens mij hebben die twee zaken niets met elkaar te maken. Mayke is hier de onzekere hond, maar die is enorm hard. Als ze tegen schrikdraad aan loopt, gaat ze eerst het schrikdraad staan uitjouwen en vervolgens probeert ze het gewoon nog een keer

Kiwi is stabiel en zeker, maar heeft echt ontzag voor schrikdraad en is ook langer van slag als haar iets overkomt.

Je hebt helemaal gelijk.

[M@scha]

Met Sam heb ik altijd enorme problemen gehad en ik heb het niet op kunnen lossen. Als hij ergens van schrok zoals onweer dan kon je er zeker van zijn dat een dag later ook wind bijvoorbeeld eng was en weer een uur verder ook regen. Dat bouwde dan op en na een paar dagen bouwde het vanzelf weer af

[mijke]

Ik zit te denken, ze doen zich tijdens spelen hier met elkaar ook wel eens pijn. Maar dan volgt er altijd een korte pauze en gaan ze elkaar 'checken' / kalmeren. En dan weer vrolijk verder spelen. Misschien mist dat onderdeel wel bij de schrik of pijn ervaringen waar ze zo van onder de indruk blijven?
Die hond van vandaag kalmeerde haar namelijk ook niet, dat is zo'n lompe puber die heeft niet eens doorgehad dat hij iets veroorzaakte geloof ik.

Misschien ligt het er ook ene beetje aan of ze zelf doorheeft wat de veroorzaker van de schrik/pijnreactie was? Ik kan me voorstellen met schrikdraad dat ze dat niet gezien heeft en voor haar de schrik uit het niets kwam. En ze daardoor dus de hele tijd het gevoel heeft dat het zo weer kan gebeuren. Terwijl als ze met Jura speelt ze weet dat ze pijn van Jura heeft en ze aan Jura haar lichaamshouding kan merken dat het niet de bedoeling was, en ze weet dat het gewoon eens kan gebeuren tijdens het spelen. Dat ze het min of meer kan voorspellen en er dus gevoelsmatig een soortvan controle over heeft?

[lotje&famke]

Och Mahru, vervelend dat ze daar zo'n last van kan hebben.

Kan je de momenten waarop ze schrok en niet snel herstelde misschien linken aan de tijd dat ze loops was of in de schijndracht periode zat? Flo was in die periodes echt een mega Muts om van alles.

Flo doet eigenlijk hetzelfde, al is het in de basis een ander type hond (minder stabiel). Ik denk dat Mahru naast stabiel ook best gevoelig kan zijn en dat ze daarin misschien op dezelfde manier reageren.
Flo is ooit eens gebeten in haar heup door een andere hond. We zijn nu 2,5 jaar verder en ze wil nog steeds niet langs die plek.
Een poosje geleden liepen we samen met Roek en haar baasje op. Die had een flexriem. De flex maakte een geluid wanneer de knop werd ingedrukt. Flo bleef maar van dat geluid schrikken.
Vandaag sprong er op straat een kat op Flo af, de kat deed verder niks maar Flo gilde van schrik.

In andere situaties kan ze weer heel relaxt zijn. Als ik met haar met het openbaar vervoer reis bijvoorbeeld. Dan ligt ze heel braaf languit bij mijn voeten. Terwijl er dan steeds allemaal mensen met vreemde voorwerpen en geluiden langskomen.
Vroeger dacht ik dat ik er iets aan moest doen als ze zo schrikkerig was. Nu heb ik dat veel meer losgelaten. Ik bouw wat meer rust in. En verder denk ik dan maar Flo is nu eenmaal Flo. Het is een muts. De ene dag vindt ze dat er van alles mis is en de volgende dag doet ze alsof ze vrolijk de hele wereld aan kan.

[wolvster]

Dit is op geen enkele manier herkenbaar voor mij. Murdock herstelt altijd heel vlot na dat hij is geschrokken.
Ik zorg wel dat ik er zelf geen ding van maak. Dat wil zeggen; geen extra aandacht, hup geen gezeur.

Natuurlijk reageert iedere hond in de basis anders, maar misschien helpt het als je Mahru gewoon eens in haar sop laat gaarkoken? Geen koekjes en lieve woordjes, maar het gewoon negeren?

Of denk je dat ze er dan nog langer in blijft hangen?

[Jits90]

Ik denk dat het ook meespeelt hoe jij zelf reageert. Hoe meer aandacht jij ervoor hebt (troosten, afleiden, juist ernaartoe brengen), hoe meer de situatie in het geheugen wordt gegrift als zijnde "bijzonder".

Hier geef ik amper aandacht als er iets gebeurd. Bij blaffen of gillen kijk ik van een afstandje of er iets serieus aan de hand is. Zo niet, trekken ze hun plan wel.
In veel gevallen komen ze toch direct naar me toe gerend als er iets scheelt.

Damy is niet snel onder de indruk. Eigenlijk is hij nooit onder de indruk van iets Daar kan ik nog een bom naast afsteken en hij zou kwispelend een tweede afwachten.
Noa is wel een bangerik, maar ze trekt zich fel op aan Damy. Ik vind het altijd grappig als er een plastic zak rondwaait buiten en Noa daar op 50 meter afstand al ogen op steeltjes voor heeft. Damy loopt er dan gewoon langs alsof die zak er niet is Noa kijkt dan heel verbaasd van zak naar Damy en terug, zo van: ZIE JE DAT NIET!?

[grover]

Lastig. Oll hier die herstelt echt supersnel na schrik, kan met oud en nieuw gewoon met 'm naar buiten want het doet 'm toch niks. Ben heel benieuwd hoe dat komende jaarwisseling zal gaan als we er een pup bij hebben maar da's een ander verhaal

Maar, ik heb ooit eens zo'n TreatToob gekregen voor 'm en toen ik die uitprobeerde blies er eerst een beetje lucht uit voordat er lekkers uit kwam. In z'n neus. En daar is ie ZO van geschrokken dat ie het ding nu, een jáár later, nóg eng vindt. Zodra ik het ding zijn kant op steek schuifelt ie naar achter. Zelfs als ik hier hondjes over de vloer heb die het wél snappen, dan komt ie eerst heel nieuwsgierig kijken wat er gebeurt en zodra ik dan het ding zijn kant op steek.. weg

En dat is dezelfde hond die als het onweert voor de balkondeur gaat liggen kijken (of OP het balkon..), geregeld in alle lompheid een koprol maakt in het veld of met z'n lompe harses ergens tegenaan knalt en daar helemaal niks van heeft