Marjoleine schreef:dagmar88 schreef:Dat tot in het extreme op elkaar gericht zijn geeft de stafford voor mij toch wat extra's.
Helaas pindakaas. Het wás een fantastische hobby.
Is dat de reden voor het gros, denk je?
Overigens hoor ik van een staf-fokster hier dat de club niet erg meehelpt momenteel. Zijzelf zorgt dat ze geen dingen doet waarbij dat adrenalinelevel maar blijft stijgen, dus agility en zo is zat maar geen sleuren aan dingen en zo meer.
Maar de club vindt dat voor watjes blijkbaar en organiseert dat soort dingen dus wel.
Jammer.
Het gros ziet alleen dat stukje buitengewoon gezellige huishond en denkt dat dat alles is.
Charlie is zo lief. M'n schoonmaakster vond haar in het begin griezelig. Na een paar weken was ze volledig ingepalmd, "het is net een dikke baby"
Maar sporten of zelfs maar genoeg wandelen wil de gemiddelde eigenaar niet en als het dan thuis niet rustig genoeg is, zijn ze snel geneigd tot geweld.
Een tweede stafford zodat ze samen kunnen spelen moet uitkomst bieden...
De normale eigenaren die ik ken hadden honden van voor of vlak na de afschaffing van de rad. Ook altijd één grotere amerikaan of kruising, of maximaal twee engelsjes.
Die zijn langzaam aan wel op en er komt ook bij hen geen hond van dat type meer.
Bij die mensen was het wel hetzelfde ja.
Ik kijk niet maandelijks, maar voor zover ik weet wordt nog steeds bij geen enkel staffordclubje (hond gerichte) agressie in de mond genomen en wordt het nog steeds op opvoeding gegooid
