Heavy schreef:-Lilo- schreef:Ik ga met Diana mee. Elke keer is er wel een verklaring als je maar diep genoeg graaft, maar dat is geen oplossing. Jip moet zich hartstikke niet-fijn voelen, als dat door een echo van een paar weken terug komt is dat wel heftig. Dat ga je niet oplossen met wat minder achter je aan laten lopen en liters Bach-druppels. Hoe wel zou ik zo 1, 2, 3 dan ook weer niet weten, maar het lijkt me wel iets om serieus mee aan de slag te gaan.
Liters Bach nog wel, toe maar ga je lekker ?
Maar wat je wil zeggen is dus dat ik het allemaal fout doe maar dat je zelf ook niet weet hoe het moet ?
Bedankt voor je bijdrage

Dat is wat ik veel van je lees: Bach als oplossing. Maar klaarblijkelijk is het dat niet, anders had je nu met een zieke hond gezeten.
Waar jij leest dat ik vind dat je het allemaal fout doet, weet ik niet. Ik snap dat je liever kant en klare oplossingen leest als bijdrage, maar die heb ik dus niet. Sorry dat ik dat er uit mezelf al bij zette

hieronder toch een lap tekst, vind ervan wat je wilt, ik hoop dat er toch iets nuttigs in staat voor jullie.
Ik herken best veel dingen in jou en Jip, daarom reageer ik überhaupt in dit topic. Ik vind het doodzielig klinken voor Jip. Steeds denk je de oplossing te hebben voor het een, maar dan duikt er weer wat anders op. Dat heb ik met Lola ook een poos gehad. Ik was continu bezig met symptoombestrijding, maar daarmee pak je de oorzaak natuurlijk niet aan. Wij hebben de grootste winst geboekt door heel veel duidelijkheid te geven en weinig ruimte voor eigen (irreële) gedachten te geven. Niet specifiek duidelijkheid in de zin van vaste tijden en ritmes, wel in de zin van ritueeltjes en verbale cues. Bijvoorbeeld het alleen thuisblijven waar ik hierboven al over schreef, maar ook een 'Lola niet schrikken', als ik haar moet passeren terwijl ze met iets bezig is. Of een 'Lola, kijk een hondje', als ze die zelf niet op tijd ziet naderen in losloopgebied. We bieden veel structuur door veel aan te kondigen: 'we gaan zo lopen, nu moet je even wachten', 'ga je mee naar boven? Want we gaan slapen' of 'die kennen we', als er bezoek komt waar ze helemaal niet bang voor hoeft te zijn omdat het mijn ouders zijn bijv. Lola hoeft dan niet de stressvolle 'helpwatkrijgenwenouwatgaaternuweergebeuren??'-modus in en blijkbaar doet haar dat goed. Ze kent heel veel woorden en houdt zich daar blijkbaar erg aan vast. Voor ons is het een manier van leven geworden om heel veel te benoemen en eigenlijk merken we alleen terugvallen in angstig gedrag en/of moeilijk alleen zijn als ik me te druk om haar maak. Telkens weer blijkt dat ze een spiegel van mij is en als ik dan wat afstand neem komt het ook altijd vrij snel weer goed.