Mensen hebben geen idee meer

[mijke]

Ik zou het niet weten, ik ben te jong om daar uitspraken over te doen

[Manuma]

Ik weet wel nog dat we in het dorp soms uit de auto moesten omdat dan de hond van het bruin café verderop weer op de weg lag te zonnen
En in onze straat was het heel normaal dat je 's avonds de deur open zette zodat de hond nog even kon plassen. Die gingen zelf de hort op in het park tegenover. Mijn zusje had een uitlaathond. Ik denk dat ze 6 was want ze droeg nog tuinbroeken. Een Welsh Springer spaniel.

Dat noem ik nou niet echt beter eigenlijk

[malinois]

Ik weet t niet... wel weet ik dat t gemiep steeds groter wordt: dit mag niet, dat kan niet, gevaarlijk, slecht etc.

[Cashel Vale]

Ik denk dat het ook veel uitmaakt waar je opgroeide. Ik woonde op een boerderij en ons werd geleerd dat je respect voor anderen moest hebben ook dieren. Hapte een van de honden naar ons dan moesten we beter opletten de hond kon er niets aan doen, wij moesten opletten, haha. Ik merk wel heel erg het verschil in de puppy aanvragen in vergelijking met 10/15 jaar geleden. Waar eerst de mensen echt voor mijn ras kozen juist vanwege de karakter eigenschappen is dat nu meer het uiterlijk. Ik word daar niet echt vrolijk van.

[Tamara/Bayko]

Waar eerst de mensen echt voor mijn ras kozen juist vanwege de karakter eigenschappen is dat nu meer het uiterlijk. Ik word daar niet echt vrolijk van.

Gelukkig ben je als fokker niet verplicht je pups te verkopen aan mensen die vallen voor het ras vanwege het fluffy uiterlijk en het kekke kleurtje maar niet nadenken over of ze de behoeften van een dergelijke hond wel kunnen vervullen

[veertje]

Ik weet t niet... wel weet ik dat t gemiep steeds groter wordt: dit mag niet, dat kan niet, gevaarlijk, slecht etc.

Volgens mij is dat een algehele trend, in alles. Met kinderen, eten, drinken, school etc.

En ik geloof niet dat het vroeger beter was. Anders was het vast, maar beter denk ik niet. Ter vergelijk neem ik maar even de hond van mijn ex, typische boerderijhond. Een lab, doldwaas. Wilde aandacht maar kreeg alleen aandacht als hij vervelend was. Mocht niet binnen, heeft van mij zijn eerste borstelbeurt gehad, werd maar snel gecastreerd want hij liep weg, dat was na castratie vast opgelost (nee dus). Een dierenarts zag hij pas als de veearts langs kwam.
Zo denk ik een beetje dat het er vroeger aan toe ging. En ja, zo was het vroeger vast niet overal, maar ik leef nog niet zo lang om een goed beeld van 'vroeger' te hebben
Denk dat ik toch liever een verwende Finn ben die binnen op de bank ligt te ronken

[80564M]

Ik weet t niet... wel weet ik dat t gemiep steeds groter wordt: dit mag niet, dat kan niet, gevaarlijk, slecht etc.

Volgens mij is dat een algehele trend, in alles. Met kinderen, eten, drinken, school etc.

Zo was ik hogelijk verbaasd dat bij de plaatselijke carnavalsoptocht in mijn geboortedorp alle kinderen een koptelefoon op hadden. Vijftien wagens die eventjes met wat muziek door de straat rijden, en wat fanfare's
Nou ja, ik weet dat ik nooit een koptelefoon op heb gehad en ik ben nog steeds niet doof.

En wat honden betreft, ook onze hond vroeger liet zichzelf uit. Hij had wel een riem, maar die was alleen voor vakantie enzo. En die hond is trouwens ook aangeschaft voor de kinderen, mijn zus wilde zo graag een hondje voor haar verjaardag. Maar toen het kado gegeven werd, was het dikke tranen met tuiten. Want ze wilde een witte poedel. Toen besloot ik dus, als vijfjarige, dat het mijn hond werd
Grote zus heeft eigenlijk ook nooit veel met de hond gedaan, later ook nooit aan honden begonnen.

[dagmar88]

Waar eerst de mensen echt voor mijn ras kozen juist vanwege de karakter eigenschappen is dat nu meer het uiterlijk. Ik word daar niet echt vrolijk van.

Gelukkig ben je als fokker niet verplicht je pups te verkopen aan mensen die vallen voor het ras vanwege het fluffy uiterlijk en het kekke kleurtje maar niet nadenken over of ze de behoeften van een dergelijke hond wel kunnen vervullen

Denk maar niet dat je die er voor de volle 100% uit kunt halen.
Een beetje googlen en de gewenste antwoorden zijn wel duidelijk.
Het had niks gescheeld of we hadden één van onze pups naar zulke mensen laten gaan.

[Esther12]

Waarom heb jij honden, Nanna?
Denk dat dit wel zo ongeveer dezelfde redenen zullen zijn als die van andere mensen.

Verder is het natuurlijk een trend om overal steeds meutiger over te worden.
Volgens mij een luxe probleem, we hebben het te goed en niks anders meer om ons druk over te maken.

[DeDiana]

What makes a dog tick geen káás van gevreten. [...]

Met het hierboven gequote stukje ben ik het zeker eens, maar ik vind in z'n algemeenheid niet dat honden als minimensjes worden behandeld (soms wel hoor). Wel dat er verwachtingen en eisen aan honden worden gesteld waaraan veel honden nauwelijks nog kunnen voldoen, die zo niets meer met het wezen hond te maken hebben dat het soms absurd wordt. Een hond is natuurlijk wel in de basis een jagend, territoriaal roofdier, maar o wee als we daar iets van terugzien.

Was het vroeger beter, vraag ik u af.

Dat vind ik moeilijk om te zeggen, maar ik heb wel het idee dat honds gedrag vroeger (en dan bedoel ik bijvoorbeeld 30 jaar en langer geleden) meer werd geaccepteerd van honden dan nu.

[blondie]

Het is me wel eens opgevallen dat veel mensen een hond vanwege het uiterlijk aanschaffen en omdat ze bijvoorbeeld een hond kennen die goed luistert en die ze mooi vinden, maar vergeten dat het opvoeden en een hond zover krijgen dat ze doen wat je van ze verlangt wel wat energie kost.
En ook totaal niet zich verdiepen in de kenmerken van het ras en dan verbaasd zijn dat de hond andere mensen en dieren de stuipen op het lijf jaagt en dat veel mensen boos worden

[kooi]

Gewoon weer aan de ketting of in een hok achterin de tuin. Voor de kar van de voddenboer, schoppen en slaag krijgen om te laten gehoorzamen, als voedsel de resten van de baas, geen behandeling tegen vlooien of teken en als het niet meer functioneerde dan werd het door de baas zelf afgemaakt....

Ja twas vroeger veul beterder voor d'hond hoor!
Vandaar ook: hondenweer, geen stok om de hond te slaan, smerige hond, kreng, daar lusten de honden geen brood van, zo ziek als een hond, het bekomt hem als de hond de knuppel na het stelen van de worst....

[lieke]

Ach, dat geloof ik niet dat 'vroeger' alles beter was. Ik kan me bijvoorbeeld nog herinneren dat een kinderloze tante en oom een tot op het bot verwende abrikooskleurige dwergpoedel hadden. Katinka, heette dat kreng.
Goeie genade, wat was dat een secreet. Als ze op de bank lag, kon je als kind er niet eens langslopen want dan beet ze je in de fikken.
En in de buurt woonden diverse mensen met honden die ze gewoon op straat flikkerden als ze hun behoefte moesten doen.
Er mee wandelen? Welnee, dat hoefde niet. Eén van die buren had trouwens behalve een bouvier ook een aapje die met liefde je vingers eraf beet.

Ik ging trouwens als kind langs die buren om te vragen of ik hun hond ook mocht uitlaten. Want dat mocht ik ook met onze duitse herders. Vanaf mijn 6e liep ik dus rustig met een duitse herder, een bouvier en de tekkel op de hoek. Allemaal reutjes trouwens.
Wij reden trouwens als kind ook paardje op onze duitse herders. Die dat overigens best vonden. Net als onze ouders. En er is nooit wat gebeurd.

Ik denk dat er tegenwoordig heel wat meer verstand van honden is dan vroeger. In ieder geval meer aandacht. En meer hondenscholen. Vroeger werden honden die als vals werden gekwalificeerd wel makkelijker afgemaakt. Nu worden er blikken gedragstherapeuten opengetrokken als honden het zat zijn en hun tanden ergens in zetten. Vroeger kregen ze een enkeltje dierenarts.
Honden worden wel veel meer verwend. Dat geloof ik best. En er zijn meer mensen die een hond hebben. Maar meer omdat het bij het ideaalbeeld van huisje-boompje-kindje-beestje hoort.

[Manuma]

Ik heb heel veel onnodige hondenspullen en mijn honden zijn mijn pluizenbaby's en ik neem ze mee naar bed Ik voer gesprekken met hen zonder dat ze terugpraten en ik geef hen kusjes. Soms betrap ik mezelf er zelfs op dat ik met een raar stemmetje doe alsof ze praten

[nelleke]

@lieke,
Niet dat ik mijn kleindochters met Moos liet buiten lopen maar ze deden van kleins af aan van allerlei met hem. Zaten lekker met hem te knuffelen, of liepen in de tuin samen met hem. Vooral de jongste die ietsje ouder was dan Moos was echt een baasje van hem. Hoefde alleen te wijzen en hij begreep het.
Nu ook met Indy is de jongste van 10 jaar nu het duidelijkst voor hem. Bijzonder hoe kinderen het gewoon in zich hebben.

[Johnny Jones]

Ik weet niet of het vroeger beter was. Vaag herinner ik mij een basiscursus waar ik 30 jaar geleden met onze grote 'net uit het asiel' hond naartoe ging. De honden moesten een slipketting om tijdens de cursus, en daar moest je maar een flinke ruk aan geven als de hond aan de riem trok of niet luisterde. Want in de natuur corrigeerden ze elkaar ook door in de nek te bijten (of zoiets). Ik geloof toch niet dat we dat soort praktijken nog tegenkomen in basis gehoorzaamheid cursussen.

[mijke]

Ik weet niet of het vroeger beter was. Vaag herinner ik mij een basiscursus waar ik 30 jaar geleden met onze grote 'net uit het asiel' hond naartoe ging. De honden moesten een slipketting om tijdens de cursus, en daar moest je maar een flinke ruk aan geven als de hond aan de riem trok of niet luisterde. Want in de natuur corrigeerden ze elkaar ook door in de nek te bijten (of zoiets). Ik geloof toch niet dat we dat soort praktijken nog tegenkomen in basis gehoorzaamheid cursussen.

Toch wel. 5 Jaar geleden heb ik zo'n cursus gevolgd met Oor, omdat ik toen geen geld had voor een betere hondenschool. De instructrice voor basis1 was nog wel ok, maar voor basis 2 kregen we haar man en die begon ook met naar de hond schreeuwen en met zn allen dreigend om de hond heen staan (die moest dat dan maar goed vinden en anders was dat slecht ofzo) en de honden dingen naar de kop smijten als ze de blijf op afstand niet ineens een minuut lang volhielden zonder te oefenen. Ik hoef je niet uit te leggen dat ik toen ben gestopt. Die hondenschool werkt nog steeds zo.

[lieke]

Ik weet niet of het vroeger beter was. Vaag herinner ik mij een basiscursus waar ik 30 jaar geleden met onze grote 'net uit het asiel' hond naartoe ging. De honden moesten een slipketting om tijdens de cursus, en daar moest je maar een flinke ruk aan geven als de hond aan de riem trok of niet luisterde. Want in de natuur corrigeerden ze elkaar ook door in de nek te bijten (of zoiets). Ik geloof toch niet dat we dat soort praktijken nog tegenkomen in basis gehoorzaamheid cursussen.

Ik kan me nog herinneren dat ik in 1985 met mijn toenmalige collie ging kijken bij een plaatselijke KC. Daar zag ik letterlijk honden door de lucht vliegen aan hun slip- en wurgkettingen en er werd ook regelmatig een klap of een schop uitgedeeld. Ik ben met mijn hond direct rechtsomkeert gemaakt omdat ik niet van plan was mijn hond aan een dergelijke mishandeling bloot te stellen.

Overigens was het toen ook usance om pups zindelijk te maken door (rode) peper over hun plasjes of poepjes te strooien en ze daar met de neus door heen te halen. Ook al iets wat ik niet deed en waarvoor ik in mijn directe omgeving als een watje werd bestempeld. Want honden (en kinderen) moest je met straffe hand opvoeden. Onder het motto 'wie men lief heeft, kastijdt men'.
Dus nee, ik vind niet dat men tegenwoordig minder verstand van opvoeden heeft. Ja, soms slaan sommige mensen ietwat door in hun apenliefde naar hond of kind, maar er wordt tegenwoordig veel meer rekening gehouden met het wezen van een hond of kind. En wordt er meer respect getoond.
Niets ten nadele van mijn ouders hoor, die waren tenslotte ook het product van hun tijd en opvoeding, maar er werd menig pak rammel uitgedeeld. En zij waren echt niet de enigen die een dergelijke opvoedingsmethode hanteerden.

[blondie]

Maar zijn cursussen dan nodig om met een hond om te gaan? Opgroeiend en ik ben van 1976 had ik eigenlijk nooit van een hondencursus gehoord. De hond die getraind werd die ik kende deed politiehonden training. Maar voor mij was het eigenlijk gewoon een hond waar ik goed mee overweg kon en die ik met mijn 14de á 15de uit liet uit nood niet omdat ik zoveel verstand had van honden, maar dat de eigenaar wel zag dat die hond gek van me was en dat ik eigenlijk uit mijzelf de basis dingen van hem vroeg en dat de hond naar me luisterde
En toen ik jonger was liep ik met een kruising en die mevrouw vertrouwde me volledig met die hond en ik weet nog dat ik die hond basis dingetjes leerde zonder dat mij ooit was verteld hoe ik met honden om moest gaan of hoe je dingen aan leerde. Ik snap het nu overigens nog niet als ik eraan terug denk. Ik was totaal niet opgegroeid met honden of andere dieren, laat staan dat mij was geleerd hoe met bepaalde dieren om te gaan.
Wel toen ik mijn eigen hond kreeg heb ik veel geleerd van de trainingen die ik volgde, maar dat was direct in het diepe gegooid worden eerlijk gezegd.
Ik ging niet naar een pupcursus, ik ging met een hond die meer commando's kende dan ik, trainen, wat overigens ook wel een erg leuke manier is om je hond te leren kennen
Daar heb ik wel veel aan gehad, ook met de tweede en derde hond.

Maar zelf merk ik wel op dat bepaalde mensen ook al hebben ze geen hond, gewoon uit zichzelf dat (even een van mijn leermeesters quoten) dat Fingerspitzengefühl hebben.
En bij anderen denk ik, jemig, waarom heb je een hond, waarom dat type en ga naar een cursus word je zelf blijer van en je hond ook.

[Manuma]

Is ook wel zo. Ik heb van jongs af aan dagelijks tussen de paarden gelopen en dat scheelde wel. Je bent je bewust van gemoedstoestand, hebt geduld leren kweken en je weet hoe je handig zonder fysiek te worden veilig met een dier om kunt gaan.
Ik heb wel die cursus nodig gehad om me bewust te worden van het feit dat het initiatief bij mijn hond lag en ik moest zelfverzekerd worden. Dat heb ik daar geleerd.
Net als dat ik met de paarden ook tweewekelijks privé les kreeg, om nóg meer te leren: bewustwording, je dier, je handigheid. Ik vind het ook wel heel goed als een eigenaar dat met de hond blijft doen. Je wordt toch wat blind voor je eigen dier, een ander ziet weer dingen die jij wellicht niet eens opmerkt en toch kunnen schelen.

[Lanavandevledders]

In mijn jeugd, ik ben van '64 en woonde ik in een klein dorpje, (nu nog trouwens) met veel boerderijen, daar werd nooit met een hond gewandeld, mischien een enkele daargelaten, een hond liep vrij op het erf en werd als waakhond gehouden, sommige kwamen je gewoon kwispelend tegemoed.
onze eerste hond, een bouvier was ook een erf hond, maar die was wel een deel van het gezin en verblleef gewoon bij ons in huis, nooit geen cursus m ee gevolgd, maar luisterde super, ook onze volgende honden werden op die manier gehouden, nooit geen problemen gehad.
nu hebben we een nieuwe pup, ook deze wordt op dezelfde manier opgevoed alleen ga ik hier wel mee naar de cursus, en wandel ermee ,waarom, omdat ik veel meer vrije tijd heb ,de kids de deur uit zijn, zelf lekker in conditie wil blijven en meer een op een dingen wil doen met onze hond , dus voor mij zijn de tijden wel iets veranderd, is deze hond nu gelukkiger dan onze vorie honden , denk het niet, hebben altijd vrolijke gezonde honden gehad ,die goed in hun vel zaten, voldoende aandacht kregen, hoge leeftijden behaalden en nooit bij een da geweest zijn, uitgezonderd hun entingen dan.

[kooi]

Het zal allemaal wel.

Ik kom dagelijks enorm veel hondeneigenaren tegen van- en met alle mogelijke types.
Wat ze vooral met elkaar gemeen hebben hebben is dat ze stapelgek zijn op hun honden, daar graag over willen praten en hen het beste gunnen. En dat beste bestaat dan vooral uit lange wandelingen met veel contacten met andere honden om mee te spelen. Er wordt gesproken over het beste voer en de beste dierenarts en welke hond die er aan komt lopen wel of niet oké is naar andere honden.

Ik zie ze weleens dingen doen waarvan ik denk: oei. En misschien denken ze dat ook weleens van mij. Zij vinden hun hond de mooiste en de liefste en ik vind dat uiteraard ook van de mijne.

Ze is niet speciaal gefokt, ik heb haar van de straat, maar toch is ze qua uiterlijk heel goed gelukt. We zijn bijna 24/7 samen, buiten, op een terras, een restaurant, op bezoek, bij de volkstuin, of in een warm en droog huis. Ze slaapt in haar eigen stoel bij mij op de kamer en ik klets honderduit tegen haar. Ik ben dan kennelijk zo'n 'redder', maar je mag je afvragen of ze mij niet ook redt op haar manier. Ik heb geen fitbit nodig, zij krijgt mij wel aan de tienduizend stappen, dwingt me de gezonde buitenlucht in en brengt me onder de mensen. Ik zal haar vast vermenselijken, maar ik denk niet dat ze daar veel last van ondervindt.

En volgende maand mogen we verschijnen op een hondenparty! Een mevrouw die ook een buitenlander heeft, viert diens tiende verjaardag, met penstaart.

We hebben vast geen idee meer, maar daar heeft geen hond last van.

[Antonetta]

Onze hond wist vroeger zonder problemen de snackbar te vinden en liep zoals veel honden in die tijd meestal los. Ook kwam je toen nog wel eens twee vast zittende honden tegen waar dan een emmer water over heen werd gekieperd. Of die vervelende hond van de buren zat weer tegen je been aan te bokken. Of de hond van de andere buren had een pup gekregen terwijl de buren niet wisten dat ze drachtig was. De engste honden waren de bouvier, Duitse herder, rottweiler en de dobermann. Meerdere oude vrouwen in de buurt hadden een dwergpinscher die ze vertroetelden. Het was idd anders maar of het beter was?

[lucie]

En wat is eigenlijk het wezen hond? Ik heb soms werkelijk geen idee en begrijp niks van ze, hoe zeer ik me ook ik hun wezen probeer te verdiepen Weten ze het zelf eigenlijk nog?
Als ik ga wandelen, lopen ze allemaal met me mee en ieder doet min of meer z'n eigen hondending. Gisteren ging ik langzamer lopen omdat ik morilles in de berm zocht. Het hele stel zat aan m'n benen vastgeplakt, zelfs Kailen, en ik kon geen paddestoel meer zien. Als ik ergens stilsta gaan ze bij me zitten wachten tot ik weer verder ga en echt, ik heb liever dat ze gewoon doorgaan met hond zijn maar ze laten hier alles van mij afhangen. Om mijn huis ligt bos, waar ik vaak met ze wandel en waar Kailen heerlijk in kan dwalen. Ben ik buiten in de tuin, dan is hij zo vrij als een vogel om hetzelfde te doen maar geen haar op zijn lijf die daar dan naar taalt.
Ik heb oprecht wel eens de indruk dat ze met een identiteitscrisis kampen nu ze geen wolf meer zijn, en ook geen werkhond. Daarom natuurlijk ook al die nieuwerwetse initiatieven om het leven van de hond toch leuk te maken en zelf probeer ik dat uiteraard ook.

Maar wat een hond nu ècht wil, van nature

[Mieke2]

In de jaren 70 ging ik op gehoorzaamheidscursus met een van van mijn eerste honden: dat bleek op een enorm parkeerterrein te zijn, er waren zeker 50 tot 80 mensen met honden. En 1 instructeur met een megafoon in het midden die de commando's gaf terwijl wij in een lange lange rij deden wat gezegd werd, linksom, rechtsom,zit en af.

In de jaren 90 waren groepen gemiddeld 15 tot 20 cursisten op 1 instructeur met allemaal de toen gangbare slipkettingen. Ook toen liepen we in formatie over het veld. Er was wat meer ruimte om vragen te stellen.
De behendigheid was in opkomst en de toestellen stonden in een kring langs de randen van het veld opgesteld en een behendigheidsles bestond dus uit om de beurt een rondje maken.

Nu heet het agility en heb je de moeilijkste parcoursen.
Gehoorzaamheid is nu in nog kleinere groepen van 6, hooguit 8 cursisten, positieve training met beloningen en clicker.
Dus er is wel veel veranderd in hondenopvoeding en de kijk op de hond.
Er wordt zeker meer gekeken naar het wezen van de hond, al blijft het een raadsel, wat dat wezen nu precies inhoudt.

[Manuma]

En wat is eigenlijk het wezen hond? Ik heb soms werkelijk geen idee en begrijp niks van ze, hoe zeer ik me ook ik hun wezen probeer te verdiepen Weten ze het zelf eigenlijk nog?
Als ik ga wandelen, lopen ze allemaal met me mee en ieder doet min of meer z'n eigen hondending. Gisteren ging ik langzamer lopen omdat ik morilles in de berm zocht. Het hele stel zat aan m'n benen vastgeplakt, zelfs Kailen, en ik kon geen paddestoel meer zien. Als ik ergens stilsta gaan ze bij me zitten wachten tot ik weer verder ga en echt, ik heb liever dat ze gewoon doorgaan met hond zijn maar ze laten hier alles van mij afhangen. Om mijn huis ligt bos, waar ik vaak met ze wandel en waar Kailen heerlijk in kan dwalen. Ben ik buiten in de tuin, dan is hij zo vrij als een vogel om hetzelfde te doen maar geen haar op zijn lijf die daar dan naar taalt.
Ik heb oprecht wel eens de indruk dat ze met een identiteitscrisis kampen nu ze geen wolf meer zijn, en ook geen werkhond. Daarom natuurlijk ook al die nieuwerwetse initiatieven om het leven van de hond toch leuk te maken en zelf probeer ik dat uiteraard ook.

Maar wat een hond nu ècht wil, van nature

Mooi gezegd.

Ik heb twee oertypes. Die zijn toch wel wat zelfstandiger over het algemeen en je zou zeggen dat die toch wel wat dichter bij de natuur staan qua karakter.
Ja, wat wil zo'n hond nu eigenlijk? Wij zijn op wandeling altijd aan het scharrelen, de ene keer wat verder van me af en de andere keer lopen ze naast me met me mee. Ze wachten ook op me als ik sta te kletsen of als ik op mijn buik lig om een foto te kunnen maken. Ik wacht ook op hen als ze een heel lekker luchtje hebben gevonden en als een van hen iets moois vindt gaan we met z'n allen kijken.
Onze honden mogen heel erg veel. Manu zie ik thuis nauwelijks, die ligt vrijwel altijd in zijn eentje in een andere kamer dan wij te slapen.

Ik merk wel dat vooral Manu een stuk kalmer is geworden sinds hij dagelijks losloopt. Hij kan overal snuffelen, markeren, hij kan ruimte nemen als hij dat wil of juist gaan kijken hoe en wanneer hij wil. Hij is echt hond en ondanks dat ik hem het jagen heb afgenomen heb ik het idee dat hij op een zelfstandige manier zijn wandelingen kan doen omdat ik hem heel vrij laat. Ik roep hem zelden. Dat hoeft ook niet, want hij blijft graag bij me.
Hetzelfde geldt voor Uma.

Sommige mensen vinden dat Manu geen huishond is. Dat zijn mensen die op straat passeren en dan opmerken dat het geen huishond is. En als ze dat van Uma zouden zeggen zou ik ze voor gek verklaren maar van Manu denk ik wel dat dat waar is. Maar ja, wat is nu een huishond? Hij is sowieso gelukkiger als hij zijn eigen gang mag gaan en daarin maar een paar heel duidelijke grenzen heeft. Zoals ik al zei, ik zie hem nauwelijks thuis. Straks hebben we een grote tuin, dan zal ik hem al helemaal nauwelijks zien. Hij trekt zichzelf terug en gaat ergens liggen waar hij lekker kan slapen, frisse lucht kan inademen, de luchtjes op kan snuiven, alle geluiden kan horen en alle voorbijgangers kan zien. Dat vindt hij fijner dan bij ons liggen. Toch komt hij uit zichzelf elke avond bij ons in de slaapkamer liggen slapen.

[Anne&Taar]

Ben het absoluut niet eens met de stelling dat t vroeger beter was. Hoezo wordt een hond meer als 'hond' beschouwd als ie alleen maar z'n plekje op t erf toebedeeld kreeg? Alsof een vroegere waak- erf- of jachthond wel voldoende aandacht en verzorging kreeg. Vanaf acht jaar was ie gewoon uitgerangeerd en kreeg ie de kogel. Ik ben blij dat er nu andere opties mogelijk zijn. Veterinaire gezondheidszorg, verzorgingsproducten, voer, hondensporten...Hierin is veel verbeterd en voor iedereen is wel een keuze te maken, of dit nu voer betreft of diergeneeskundige behandelingen. Ik vind wel dat mensen veel te onbezonnen een hond nemen en er onvoldoende bewust van zijn wat noodzakelijk is bij de verzorging van een hond. Maar dat was vroeger echt niet beter hoor, alleen anders.
Overigens vind ik tegenwoordig wel dat mensen verwachtingen hebben die een hond (of kind) onmogelijk waar kan maken. En dat de tolerantie-drempel naar zowel mens als hond ontzettend verlaagd is...Helaas. Maar dat laatste is een maatschappelijke trend. Dat heeft imo niets met honden te maken.

Overigens, als de stelling was dat je beter 30 jaar geleden kind kon zijn ipv nu, dan ben ik het wel helemaal met de stelling eens.

[Jackira]

Vroeger was de vrijheid van de hond zelf beter, maar dat ligt ook aan de toenemende drukte en regelgeving.

Diezelfde vrijheid werkte vroeger ook tegen ze. Pukkie, de hond van mijn oma woonde in een dorpje in de provincie Groningen, liep altijd om en rond het huis en ging ook wel eens zelf op stap. Hij kreeg tussen de middag, na de warme maaltijd een prakje van het overgebleven eten. met jus erover en zout zat er ook in natuurlijk.

Hij liep lekker los, sliep in de bijkeuken maar mocht overdag ook in huis. Aan de andere kant mocht hij dus ook tegen langsrijdende auto's blaffen. Hij liep dan mee met die auto en is zo na jaren ook verongelukt. Mijn oma had al ingecalculeerd dat dat ooit eens zou kunnen gebeuren maar had er desondanks veel verdriet van. Dat zijn dan weer de ( voor mij ook wel een beetje onbegrijpelijke) nadelen.

Maar de hond zelf werd wel als hond behandeld en niet helemaal uitgeplozen en beredeneerd. je deed gewoon wat en als hij iets deed wat niet mocht kreeg hij een klets. En ze vonden hem heel lief verder maar een hond was bijzaak.

[Jackira]

dubbel

[lucie]

Maar wat een hond nu ècht wil, van nature

Mooi geschreven, Lucie.
Misschien kampen zowel mens als hond met een identiteitscrisis. Zoals Nanna ook al schreef: we komen steeds verder van de natuur te staan. Zowel mens als hond.

Ik verwonder me bijna dagelijks over het wezen hond. Het is zo bijzonder dat de mens en hond door de tijd zulk een hechte band hebben gekregen. Honden en mensen hebben een enorm aanpassingsvermogen en de hond dan nog meer dan de mens volgens mij.

Wat een hond nu echt van nature wil?
Voer, sociale relaties, veiligheid, warmte? Ongeveer hetzelfde als de mens van nature wil.

mee eens ja, de mens is zijn 'wezen' ook al aardig kwijt. En hoe dichter ik bij de natuur probeer te staan, hoe minder ik van de wereld om me heen snap
Dat de hond zich blijkbaar zo aangetrokken voelt tot de mens (en vice versa) zal inderdaad wel komen door de overeenkomstige behoeften, die we wederzijds denken te kunnen vervullen. Maar een volle buik en een warme mand is niet genoeg om ze tevreden te houden, net zomin als het dat voor ons is.

En ik heb oprecht het idee dat de hond niet goed (meer) weet hoe ie hond moet zijn, dus zeg maar zonder mens. Misschien wel juist het gevolg dat we alles voor ze regelen.
Je ziet ze hier nog wel, van die scharrelaars waar totaal niet naar om wordt gekeken en lekker een beetje gaan rondzwerven. Toen we hier nog niet woonden, maar al wel vaak vertoefde, kwam er regelmatig een Fox mixje aangewandeld die dan een tijdje met onze roedel meedraaide. Hij vond het héérlijk in huis bij de kachel, dol op balspelletjes, lekker eten, even van zijn vlooien bevrijd worden en gezellig meewandelen. Maar na een tijdje was ie dan weer de hort op. We noemden hem Swiebertje en volgens mij was dit een zielsgelukkig hondje!
Maar het kan ook andersom. Vrienden van ons hebben een hond waar niks mee wordt gedaan, en alleen 's nachts het huis in mag, maar die letterlijk onbeperkte vrijheid heeft om te gaan en staan waar hij wil. Af en toe doet hij dat ook wel (bv met andere wandelaars mee want dat vindt ie veel gezelliger dan in zijn eentje) maar het liefst krijgt ie heeeel veel aandacht en zou hij thuis op de bank willen liggen.

Misschien is wel het grote verschil met 'vroeger' dat we ons 'nu' juist meer druk maken over de behoeftes van De Hond