Mensen hebben geen idee meer

[kooi]

Wij lagen vroeger ook niet op de bank hè?
We zijn zo geconstrueerd dat we het grootste deel van de dag kunnen rondscharrelen naar voedsel, droogte en veiligheid. Een schraal bestaan. In samenwerking met anderen, want alleen overleefden we niet. Voor de hond geldt dat ook. En samen zijn we geëvolueerd tot de couch potatoes.
En nu doen we soms samen net alsof we weer die primitieve wezens van weleer zijn.

[Alfilillo]

En wat is eigenlijk het wezen hond? Ik heb soms werkelijk geen idee en begrijp niks van ze, hoe zeer ik me ook ik hun wezen probeer te verdiepen Weten ze het zelf eigenlijk nog?
Als ik ga wandelen, lopen ze allemaal met me mee en ieder doet min of meer z'n eigen hondending. Gisteren ging ik langzamer lopen omdat ik morilles in de berm zocht. Het hele stel zat aan m'n benen vastgeplakt, zelfs Kailen, en ik kon geen paddestoel meer zien. Als ik ergens stilsta gaan ze bij me zitten wachten tot ik weer verder ga en echt, ik heb liever dat ze gewoon doorgaan met hond zijn maar ze laten hier alles van mij afhangen. Om mijn huis ligt bos, waar ik vaak met ze wandel en waar Kailen heerlijk in kan dwalen. Ben ik buiten in de tuin, dan is hij zo vrij als een vogel om hetzelfde te doen maar geen haar op zijn lijf die daar dan naar taalt.
Ik heb oprecht wel eens de indruk dat ze met een identiteitscrisis kampen nu ze geen wolf meer zijn, en ook geen werkhond. Daarom natuurlijk ook al die nieuwerwetse initiatieven om het leven van de hond toch leuk te maken en zelf probeer ik dat uiteraard ook.

Maar wat een hond nu ècht wil, van nature

Wil je lily een weekje te logeren hebben?

[lucie]

En wat is eigenlijk het wezen hond? Ik heb soms werkelijk geen idee en begrijp niks van ze, hoe zeer ik me ook ik hun wezen probeer te verdiepen Weten ze het zelf eigenlijk nog?
Als ik ga wandelen, lopen ze allemaal met me mee en ieder doet min of meer z'n eigen hondending. Gisteren ging ik langzamer lopen omdat ik morilles in de berm zocht. Het hele stel zat aan m'n benen vastgeplakt, zelfs Kailen, en ik kon geen paddestoel meer zien. Als ik ergens stilsta gaan ze bij me zitten wachten tot ik weer verder ga en echt, ik heb liever dat ze gewoon doorgaan met hond zijn maar ze laten hier alles van mij afhangen. Om mijn huis ligt bos, waar ik vaak met ze wandel en waar Kailen heerlijk in kan dwalen. Ben ik buiten in de tuin, dan is hij zo vrij als een vogel om hetzelfde te doen maar geen haar op zijn lijf die daar dan naar taalt.
Ik heb oprecht wel eens de indruk dat ze met een identiteitscrisis kampen nu ze geen wolf meer zijn, en ook geen werkhond. Daarom natuurlijk ook al die nieuwerwetse initiatieven om het leven van de hond toch leuk te maken en zelf probeer ik dat uiteraard ook.

Maar wat een hond nu ècht wil, van nature

Wil je lily een weekje te logeren hebben?

da's toch die hond zonder will to please laat maar komen hoor, lijkt me heerlijk een hondje die zichzelf vermaakt (zonder te gaan jagen dan). Maar die is na een week vast ook weer zo mak als een lammetje

[Alfilillo]

@lucie: ja, dat is inderdaad die hond en ik denk dat ze het fantastisch zou hebben op jouw terrein. En ze jaagt niet; ze scharrelt alleen maar en speelt met andere honden. Ik denk dat de plek waar jij woont toch wel één van de meest ideale plekken is voor een hond, waar een hond het meest zichzelf kan zijn.

[mijke]

Ik denk dat je het wezen hond nog nauwelijks los van de mens kunt zien. Ze evolueren immers met ons mee, en ook door ons, via de fokkerij. Overigens hebben we in de afgelopen jaar middels wetenschappelijk onderzoek echt enorm veel geleerd over honden, dingen die we nog niet wisten. Dus in die zin weten we nu juist meer van het wezen hond dan ooit.

[Manuma]

Ik weet wel heel zeker dat Manu mij echt niet nodig heeft. Hij vindt me leuk maar hij kan zichzelf ook prima zonder mij vermaken en z'n kostje bij elkaar scharrelen.
Die hond zou het ook heerlijk vinden nooit een riem te dragen. Dan zou hij gewoon op pad gaan, de bossen, parken of duinen in en dan zou je 'm 's avonds op kunnen halen in de kroeg, met tegenstribbelende kerels om hem heen. Meneer wandelt nu al tussen alle tafels op de strandtenten en hij weet dondersgoed bij wie hij wat te snaaien kan halen zonder bedelen. Het interesseert hem allemaal niks, als ie maar wat rond kan wandelen. Hij krijgt ook alles voor elkaar, altijd. Hij is nou echt een scharrelaar.
Die kun je op straat gooien en hem na een jaar opzoeken en zien dat dat eigenlijk prima gaat De buurt zal wat kippen armer zijn Dat zelfstandige is bij hem heel goed en snel te merken, mede dankzij dat enorme ego..

[lieke]

Ik weet wel heel zeker dat Manu mij echt niet nodig heeft. Hij vindt me leuk maar hij kan zichzelf ook prima zonder mij vermaken en z'n kostje bij elkaar scharrelen.
Die hond zou het ook heerlijk vinden nooit een riem te dragen. Dan zou hij gewoon op pad gaan, de bossen, parken of duinen in en dan zou je 'm 's avonds op kunnen halen in de kroeg, met tegenstribbelende kerels om hem heen. Meneer wandelt nu al tussen alle tafels op de strandtenten en hij weet dondersgoed bij wie hij wat te snaaien kan halen zonder bedelen. Het interesseert hem allemaal niks, als ie maar wat rond kan wandelen. Hij krijgt ook alles voor elkaar, altijd. Hij is nou echt een scharrelaar.
Die kun je op straat gooien en hem na een jaar opzoeken en zien dat dat eigenlijk prima gaat De buurt zal wat kippen armer zijn Dat zelfstandige is bij hem heel goed en snel te merken, mede dankzij dat enorme ego..

Gek eigenlijk, dat verschil in onafhankelijkheid en zelfstandigheid. Mijn Maggie is enorm zelfstandig en streetwise. Zal ook vast geen ongeluk krijgen want ze weet perfect verkeer te ontwijken. Kan zich ook prima in leven houden door het plunderen van vuilnisbakken, opgraven van kevers, etc.
Maar ze is niet onafhankelijk. Sterker nog, ze is (bijna op het ongezonde af) aan mij gehecht. Als ik weg ga, gaat ze op de mat bij de deur liggen wachten. Als ik thuis kom, is ze zowat in tranen zo blij dat ik er weer ben. Als ik thuis werk, dan komt ze elk uur wel even bij me om te controleren of ik er echt, écht wel ben.
Als zoonlief de honden uitlaat, loopt ze aangelijnd wel mee maar met enorme tegenzin en moet ze eerst 'gevangen' worden en wanneer hij weer thuiskomt, dan springt ze me zowat in de nek van vreugde.
Wel roerend hoor en het heeft me 2 jaar gekost om haar zo ver te krijgen.

Terwijl Abby het wel allemaal gescheten vindt. O, ze vindt me reuze leuk en lief hoor. Maar iedereen die haar aandacht geeft en vooral te vreten geeft, is haar best.
Daarin lijkt ze toch heel erg op mijn andere collies. Die lopen met Jack de Ripper mee, als-ie ze maar voert. Maar zouden een straatleven nooit overleven want daar zijn ze niet slim genoeg voor en zeker niet gehaaid genoeg.

[semmyboy]

ik ben het volledig met je eens!

[malinois]

Ondanks dat ze hier baasgericht zijn zouden ze ook prima overleven. T zijn uitermate goede jagers als ze de kans krijgen.

[Alfilillo]

Ik weet wel heel zeker dat Manu mij echt niet nodig heeft. Hij vindt me leuk maar hij kan zichzelf ook prima zonder mij vermaken en z'n kostje bij elkaar scharrelen.
Die hond zou het ook heerlijk vinden nooit een riem te dragen. Dan zou hij gewoon op pad gaan, de bossen, parken of duinen in en dan zou je 'm 's avonds op kunnen halen in de kroeg, met tegenstribbelende kerels om hem heen. Meneer wandelt nu al tussen alle tafels op de strandtenten en hij weet dondersgoed bij wie hij wat te snaaien kan halen zonder bedelen. Het interesseert hem allemaal niks, als ie maar wat rond kan wandelen. Hij krijgt ook alles voor elkaar, altijd. Hij is nou echt een scharrelaar.
Die kun je op straat gooien en hem na een jaar opzoeken en zien dat dat eigenlijk prima gaat De buurt zal wat kippen armer zijn Dat zelfstandige is bij hem heel goed en snel te merken, mede dankzij dat enorme ego..

En als Manu niet zou weten waar zijn roedel uithangt, zou hij dan ook zo'n vrijbuiter zijn?
Wat je beschrijft is in detail Lily, maar ik weet bijna zeker dat ze in onbekend gebied en zonder haar roedel binnen bereik (hoeft niet in haar blikveld te zijn, maar ze moet wel weten dat ze ze kan bereiken als ze wil) heel angstig zou worden.

Ik heb erg moeten lachen om je caféverhaal. Zo herkenbaar. Een paar huizen verderop is een café waar ze traditioneel Spaans eten serveren. Ik moet Lily een heel eind aan de lijn houden voordat ik haar kan losklikken en op de terugweg ook weer een heel stuk van huis aanlijnen, omdat ze anders naar het café in vlíégt. Er ligt natuurlijk allerlei lekkers op de grond daar en de vorige keer dat ik haar weer uit het café moest plukken stond ze al bij de ingang van de keuken

[Manuma]

Hahaha! Ik vind dat toch zo slim.
En ja, hij zou ook zonder te weten waar ik ben wel op pad gaan. Máár, ik heb er heel veel bloed, zweet en tranen in gestopt dat hij het met mij allemaal nóg veel leuker vindt. Er zijn nog wel topics te vinden van Manu's jeugd Een rothond, ik zeg je. En nu zo braaf en kalm Ik ben zo trots op alles wat hij doet. Die hond is echt mijn wereld, juist omdat hij zo lekker doet wat hij wil en mij toch wel wil betrekken in zijn wereldje. Manu heeft geen baas, hij heeft vrienden
Soms heeft hij ook geen zin in doen wat ik wil. Ik ben heel de dag bezig met compromissen sluiten Word ook maar niet boos op hem, dat vindt hij allemaal onnodig :pfff: Druk gedoe

[lucie]

@lucie: ja, dat is inderdaad die hond en ik denk dat ze het fantastisch zou hebben op jouw terrein. En ze jaagt niet; ze scharrelt alleen maar en speelt met andere honden. Ik denk dat de plek waar jij woont toch wel één van de meest ideale plekken is voor een hond, waar een hond het meest zichzelf kan zijn.

lief van je Voor mij is er niks belangrijkers bij het hebben van dieren dan dat ze zich zoveel mogelijk 'natuur eigen' kunnen gedragen. Dat geldt voor mijn honden, mijn kippen en zeker ook voor mijn paarden die in een kudde van vier 15 hectare ter beschikking hebben .
Maar ja, wat doen mijn honden met al die vrijheid? Niks. Wandelen willen ze, met balletjes spelen en door mij vermaakt worden; de verwende mormels
Lily klinkt inderdaad als een hond die hier perfect zou passen

[stoffeltje]

onze eerste hond was trixie een vuilnisbak keeshond. In die tijd, de jaren 60 waren volgens mij de enige verkrijgbare hondenbrokken die van bonzo...dus die kreeg trix en 's avonds wat overbleef van de warme maaltijd. Inenten? nee dat was niet gebruikelijk...alleen toen er een uitbraak van hondsdolheid was kreeg zij de verplichte prik en een penning aan haar halsband.Overdag liep ze vrij op het erf. Ze sliep 's nachts in haar hondehok in de kennel zowel in de zomer als in de winter...ze was niet graag binnen...ik denk dat dat kwam door haar dikke vacht. De enige keren dat zij naar binnen wilde was als er onweer dreigde, daar was ze bang voor, maar zo gauw de bui voorbij was wilde ze weer naar buiten.
Onze trix hebben we op 18 jarige leeftijd moeten laten inslapen omdat ze door de achterhand zakte.
Hebben mijn latere en huidige hond het beter gehad dan trix? Nee! want het belangrijkste hebben ze altijd allemaal gekregen...Liefde!

[Budkes]

...wat het wezen hond inhoudt.
Ze zien het als een vervangkind dat vertroetelt moet worden en kiezen daarvoor graag kleine wrakkige rassen die veel verzorging nodig hebben. Of het moet juist een pikverlenger zijn en daarvoor wordt gekozen uit de 'stoere' rassen. Of het moet zo eentje zijn als die van de buren want die luistert zo goed.
Of ze willen een hond 'redden' en kijken dan naar de buitenlanders. Of gewoon een pup omdat de kids daar om lopen te janken en die geef je nu eenmaal hun drammerige zin.
What makes a dog tick geen káás van gevreten. Ze zien het als minimensjes. En het lijkt steeds erger te worden; mensen staan ook steeds verder van de natuur af.

Was het vroeger beter, vraag ik u af.

Ik denk niet dat het vroeger beter was. Ik denk echter wel dat het voor veel honden vroeger een stuk duidelijker was. En dat is volgens mij voor het wezen hond ook niet verkeerd.
Voor mijn gevoel werden honden vroeger veel vaker fysiek mishandeld en ook verwaarloosd.
Nu worden honden daarentegen voor mijn gevoel mentaal vaker mishandeld en fysiek door overbezorgdheid.
Zo kwam ik 40 jaar terug nog weleens tegen dat iemand in t openbaar een hond een schop verkocht. Nu nooit meer. Nu sta ik echter bij de kassa in de supermarkt achter mevrouw met langhaar dwergkees in een jas met capuchon gepropt in 2 dekentjes gewikkeld in het mandje van haar scootmobiel gepropt terwijl het 17 graden is. Kirrend tegen de cassiere dat het hondje haar leven is.
Ik kan het dan niet helpen om te sissen dat ze haar hond mishandeld maar dat snapt dan niemand. Persoonlijk denk ik dat als mijnheer keeshond mocht kiezen dat ie liever een keer en schop onder zijn bevallige bips had gehad dan als vervangende baby in een scootmobiel zijn leven door moest brengen.

Het zou fijn zijn als mensen de gulden middenweg zouden weten te bewandelen. De psyche van de hond zouden respecteren en hem zouden begeleiden als hond in onze drukbevolkte maatschappij.

Ik denk dat het vroeger zeker niet beter was, maar ik vind het nu vaak weer doorslaan naar de andere kant. Een hond is een hond, geen minimens. Behandel hem zo. Daar wordt volgens mij iedereen een stuk gelukkiger van.

[gonnie]

...wat het wezen hond inhoudt.
Ze zien het als een vervangkind dat vertroetelt moet worden en kiezen daarvoor graag kleine wrakkige rassen die veel verzorging nodig hebben. Of het moet juist een pikverlenger zijn en daarvoor wordt gekozen uit de 'stoere' rassen. Of het moet zo eentje zijn als die van de buren want die luistert zo goed.
Of ze willen een hond 'redden' en kijken dan naar de buitenlanders. Of gewoon een pup omdat de kids daar om lopen te janken en die geef je nu eenmaal hun drammerige zin.
What makes a dog tick geen káás van gevreten. Ze zien het als minimensjes. En het lijkt steeds erger te worden; mensen staan ook steeds verder van de natuur af.

Was het vroeger beter, vraag ik u af.

Ik denk niet dat het vroeger beter was. Ik denk echter wel dat het voor veel honden vroeger een stuk duidelijker was. En dat is volgens mij voor het wezen hond ook niet verkeerd.
Voor mijn gevoel werden honden vroeger veel vaker fysiek mishandeld en ook verwaarloosd.
Nu worden honden daarentegen voor mijn gevoel mentaal vaker mishandeld en fysiek door overbezorgdheid.
Zo kwam ik 40 jaar terug nog weleens tegen dat iemand in t openbaar een hond een schop verkocht. Nu nooit meer. Nu sta ik echter bij de kassa in de supermarkt achter mevrouw met langhaar dwergkees in een jas met capuchon gepropt in 2 dekentjes gewikkeld in het mandje van haar scootmobiel gepropt terwijl het 17 graden is. Kirrend tegen de cassiere dat het hondje haar leven is.
Ik kan het dan niet helpen om te sissen dat ze haar hond mishandeld maar dat snapt dan niemand. Persoonlijk denk ik dat als mijnheer keeshond mocht kiezen dat ie liever een keer en schop onder zijn bevallige bips had gehad dan als vervangende baby in een scootmobiel zijn leven door moest brengen.

Het zou fijn zijn als mensen de gulden middenweg zouden weten te bewandelen. De psyche van de hond zouden respecteren en hem zouden begeleiden als hond in onze drukbevolkte maatschappij.

Ik denk dat het vroeger zeker niet beter was, maar ik vind het nu vaak weer doorslaan naar de andere kant. Een hond is een hond, geen minimens. Behandel hem zo. Daar wordt volgens mij iedereen een stuk gelukkiger van.

Precies.

[Tenmashi]

Ik heb heel veel onnodige hondenspullen en mijn honden zijn mijn pluizenbaby's en ik neem ze mee naar bed Ik voer gesprekken met hen zonder dat ze terugpraten en ik geef hen kusjes. Soms betrap ik mezelf er zelfs op dat ik met een raar stemmetje doe alsof ze praten

Ik heb mijn takketeef per ongeluk aangeleerd dat ze alleen stil blijft wanneer ik weg ga als ik haar eerst een kusje op haar hoofd geef.

[iones]

Toch is er door verdieping wel meer kennis over honden, en over bepaalde huisdieren in het algemeen beschikbaar dan vroeger. Er worden programma's op tv uitgezonden, boeken geschreven en ook gelezen etc.
Alleen zul je altijd mensen houden die zich niet in een hond verdiepen en er om verkeerde redenen aan beginnen.

En vroeger hielden mensen veel minder vaak een hond, "tenzij hij nut had". Nu neemt men een hond uit luxe.
En ik denk ook dat méér mensen een hond nemen dan vroeger en dan nemen de uitwassen ook toe. Verkeerde redenen, onbegrip, etc. Terwijl men juist in deze tijd beter zou moeten weten. Het is ook onverschilligheid.

Je zou mij kunnen scharen onder "redden", "vertroetelen" en ik weet niet wat meer.
Ik heb Sokkie immers ook "gered" en ik heb mijn honden vooral omdat IK de behoefte voel om hun gezelschap en ze aan te halen. Is op zich niets mis mee, zolang ik hún welzijn en behoeftes niet uit het oog verlies. Mijn honden vormen een stabiele roedel, hebben veel momenten waarop ze blij zijn, of echt tevreden. Ik denk dat mijn honden gelukkig zijn.

Overigens zijn wrakkige rassen niet voor mij weggelegd. Vanwege het grote verdriet als ik een hond verlies, vind ik gezondheid en hoge leeftijdsverwachting erg belangrijk. Geef mij maar een taaie rakker.

En vergis je niet in de beweegredenen voor mensen om een hond uit het buitenland te kiezen.
Ze willen dan gewoon een herplaatser en de keuze in Nederland is gewoon erg beperkt, tenzij je van herders en stoere rassen houdt.

[AnnekeP]

Ik heb heel veel onnodige hondenspullen en mijn honden zijn mijn pluizenbaby's en ik neem ze mee naar bed Ik voer gesprekken met hen zonder dat ze terugpraten en ik geef hen kusjes. Soms betrap ik mezelf er zelfs op dat ik met een raar stemmetje doe alsof ze praten

Ik heb mijn takketeef per ongeluk aangeleerd dat ze alleen stil blijft wanneer ik weg ga als ik haar eerst een kusje op haar hoofd geef.

ik denk dat ze me aan de andere kant van de straat hebben horen lachen. Géniaal.

Overigens ben ik geen haar beter. Ik ben al een week bezig om de beestenboel hier voor te bereiden op de verhuizing. De katten hebben al minstens drie keer gehoord waar we gaan wonen, hoe het eruit ziet, hoe hun nieuwe vriendjes heten (of nieuwe aartsvijanden, maar dat woord vermijd ik zorgvuldig) en dat het heus spannend gaat zijn maar dat ze muizen mogen vangen enz. Wodan vertel ik elke week hoeveel nachtjes nog tot hij echt van ons is.
Ik vertel mijn beesten waarom ik blij ben of verdrietig en de beestendingen gaan voor mijn nieuwe broek.
Ik ben een ontzettende emotrut als het op mijn beesten aankomt, er mag veel, maar wat niet mag, mag ook écht niet. En als het even kan heb ik ze liefst in een zo natuurlijk mogelijke omgeving waarin ze met zo min mogelijk bemoeienis van mij happy hun gang kunnen gaan.

Ik denk dat we in de loop der jaren die natuurlijke omgeving een tikje uit het zicht verloren zijn. Overigens is natuurlijke omgeving wat mij betreft iets anders dan natuurlijke aanpak. Ik geloof niet dat de aanpak van vroeger zoveel beter of natuurlijker was.
Ik denk dat oprecht kijken naar wat iedere hond (mens/ander dier) nodig heeft om vrijuit zichzelf te zijn de meest natuurlijke benaderingswijze is. Als we het dan toch over het wezen van de hond hebben, is dat -voor mij- waar het over moet gaan.

[twinkeltje]

Ik denk niet dat het vroeger veel anders was, toen namen mensen verschillende rassen om verschillende redenen en gingen er verschillend mee om net als nu

[iones]

Op Duitsland was laatst een heel interessant programma over honden, over hun natuurlijke aard. En ondanks dat ze afstammen van wolven, zijn ze wel degelijk verschillend. Zo zijn honden heel goed in staat om gezichtsuitdrukkingen bij mensen te interpreteren. Dat kunnen wolven niet, want die zijn niet te domesticeerd.

Hier een heel interessant artikel over onderzoek bij honden, waar je nog wat meer antwoorden kunt vinden over het wezen hond.
https://blendle.com/i/knack/hoe-genetis ... dmNjg1ZiJ9


Ik zet het even in z'n geheel hier neer, in het geval dat niet iedereen het kan openen. Ik kan het ook nog maar tijdelijk openen en dan is het termijn voorbij voor mij.

Hoe genetisch onderzoek bij honden de mens vooruithelpt
Chihuahua’s hebben zoiets als een waterhoofd, dobermanns doen aan zelfverminking en beagles hebben autistische neigingen: omdat het zo’n populair huisdier is, spendeert de wetenschap veel geld aan genetisch onderzoek bij honden. Geen erg, het blijkt nu ook voor de mens nuttig te zijn.
Door DIRK DRAULANS

DOBERMANNS vertonen vaak obsessief-compulsief gedrag.
De band met ‘s mens trouwste vriend is zo’n 30.000 jaar oud. Toen begon de moderne mens een speciale band te kweken met de voorloper van de hond. Mensen en wolven deelden niet alleen hun leefgebied, maar ook de gave van een uitgesproken sociaal gedrag. Het is niet uitgesloten dat de connectie begon met uitzonderlijke persoonlijkheden in zowel de mensen- als de wolvenwereld: individuen die elkaar vonden in een modus vivendi – een prehistorische variant van wat acteur-regisseur Kevin Costner deed in de western Dances with Wolves.
Waarschijnlijk vonden prehistorische jagers af en toe ook wolvennesten en namen ze de welpen mee, als speelkameraadjes voor de kinderen. Misschien waren tamme wolven goede wakers of helpers bij de jacht. Maar echt gedomesticeerd kon je ze niet noemen. Zelfs vandaag is het aartsmoeilijk om wolven handstam te maken. Je kunt ze wel laten wennen aan een permanente menselijke aanwezigheid, maar het zijn geen honden. Als een wolf wegloopt van een mens zal hij zich nooit omdraaien om te kijken of de mens volgt. Een hond doet dat wel.
In de wolvenaard zitten wel eigenschappen die de hond op de goede weg zouden zetten om een leven samen met de mens op te bouwen. Een studie in Frontiers in Psychology toont aan dat wolven aandacht schenken aan elkaar én aan mensen. Ze zijn ook toleranter en socialer dan veel andere dieren. Maar wolven missen het vermogen om makkelijk met andere soorten te communiceren. Hondenpuppy’s zijn vanaf hun geboorte in staat om adequaat te reageren op mensen, bij wolven lukt dat zo goed als nooit. Wolven zullen ook nooit hun argwaan tegenover mensen opgeven, honden doen dat wel.
De mens had een hand in de ontwikkeling van de hond uit de wolf, al was het maar door systematisch te kweken met de meest sociale dieren waar hij mee te maken kreeg. Het echte proces van domesticatie, via kunstmatige selectie die kenmerken zoals minder agressiviteit en grotere volgzaamheid bevorderde, zou zo’n 15.000 jaar geleden begonnen zijn. Dat betekent niet alleen dat de hond zich fluks als een nieuwe soort manifesteerde, maar ook dat de enorme veelzijdigheid aan hondenrassen zch verrassend snel doorzette.De kleinste rassen, zoals de chihuahua, kunnen zelfs niet meer paren met reuzen zoals de Deense dog. Hun DNA blijft natuurlijk wel vergelijkbaar genoeg om ze als soortgenoten te beschouwen.
Het genoom van de hond is zo flexibel dat het de ontwikkeling van grote verschillen in het skelet mogelijk maakt, waardoor je opvallende rassenverschillen krijgt. Bij katachtigen is dat niet het geval, waardoor de meeste kattenrassen op elkaar lijken. Katten hebben evenmin dezelfde sociale flexibiliteit als honden – in de natuur zijn veel katachtigen territoriaal. Ze gebruiken de mensenwereld voor hun eigen welzijn, maar in feite maken ze er niet echt deel van uit. Honden wel.
Geschikte geleidehonden

YORKSHIRE De agressiviteit van yorkshireterriërs is te wijten aan een gen dat hen kleiner én agressiever maakt.
Wetenschappers krijgen steeds meer zicht op de aanpassingen waarmee honden zich in de mensenwereld konden inwerken. Door het succes van de hond als huisdier is er veel geld beschikbaar voor diepgravend onderzoek van de psychologie en de persoonlijkheid van honden. Zelfs dure hersenscans behoren tot het gamma. Onderzoekers kunnen honden zo trainen dat ze proefjes doen in scanners, waarbij de werking van hun hersenen in beeld wordt gebracht.
Zo meldt Scientific Reports dat hersen-scans een belangrijke hulp kunnen zijn om te bepalen welke honden geschikt zijn om geleidehond te worden. Meestal worden daar zachtaardige en leergierige rassen zoals de labrador of de golden retriever voor geselecteerd. Maar zelfs dan moet 70 procent van de dieren tijdens de training uit het programma worden gehaald, omdat ze toch niet de juiste kwaliteiten blijken te hebben. Omdat zulke trainingen duur zijn, is het zaak om foute keuzes zo veel mogelijk uit te sluiten. Met een hersenscan kan de kans op een mislukte selectie worden teruggedrongen. Zelfs dieren die ogenschijnlijk kalm lijken, kunnen tijdens experimenten in een scanner vrij veel activiteit vertonen in de amygdala, een zone in de hersenen die met emotionele opwinding en angstreacties in verband staat.
Wetenschappers weten ondertussen dat er zelfs bij honden optimisten en pessimisten zijn. Voor belangrijke taken kan het nuttig zijn om te kunnen leunen op een optimistisch dier dat een groot vertrouwen heeft in een goede afloop. In de hondenwereld zouden er verhoudingsgewijs meer optimisten zijn dan in de mensenwereld. Een recente studie in Public Library of Science ONE toont ook aan dat honden in staat zijn voedsel te delen met andere individuen, zeker als het dieren zijn die ze kennen. Ze zouden zelfs meer voedsel delen als er andere individuen, mensen inbegrepen, op staan te kijken. Noem het een variant van wat wij sociale druk noemen. Sommige dieren zijn trouwens genereuzer dan andere – er lijkt een grote variatie in persoonlijkheid onder honden te bestaan.
Honden zouden de intelligentie van een tweejarig kind hebben. Het verklaart waarom mensen tegen hun hond praten alsof het een baby is.
Studies met hersenscans leren ons ook hoe honden in staat zijn om mensen te begrijpen, of op z’n minst beter te begrijpen dan vroeger, toen ze nog wolven waren. Het topvakblad Science rapporteert dat honden informatie puren uit de woordenschat van mensen en uit de intonatie waarmee mensen woorden uitspreken. Ze gebruiken daar dezelfde zones in de hersenen voor als wij, die instrumenteel zijn in het linken van een vorm van betekenis aan klanken en toonhoogtes. Dat betekent niet dat honden in staat zijn woorden te begrijpen, wel dat ze in de context van een interactie met een mens correcte informatie uit de communicatie kunnen halen. De intelligentie van honden wordt soms vergeleken met die van jonge mensapen, of van kinderen van een jaar of twee, wat mee kan verklaren waarom de meeste mensen tegen hun hond praten alsof het een baby is: langzamer en met hogere tonen dan in een normaal gesprek.
Honden zijn in staat om vrij goed menselijke emoties in te schatten. Ze kunnen meer afleiden uit een menselijk gezicht dan niet-hondenliefhebbers willen geloven. Ze kunnen het onderscheid maken tussen gelukkige en minder gelukkige gezichten, en daar gevolgen aan koppelen over het humeur van de persoon die ze zien. Een studie in Biology Letters meldt dat ze daar geen eenvoudige indicaties voor gebruiken, maar dat ze aan de hand van de input van verschillende zintuigen een soort ‘abstracte mentale representatie’ van emoties maken, die ze zelfs kunnen toepassen op mensen die ze niet kennen. Het gaat dus om meer dan wat aangeleerde patronen van hun baasje.
Schuldige hondenblik

RHODESIAN RIDGEBACK Een gen dat bij Rhodesian ridgebacks epileptische aanvallen uitlokt, is ook bij mensen aan epilepsie gelinkt.
Er is goed nieuws voor de vele hondeneigenaars die ervan overtuigd zijn dat hun troetel, in tegenstelling tot katten, meer in hén geïnteresseerd is dan in het voedsel dat ze verschaffen. Voor een studie in Social, Cognitive and Affective Neuroscience, die ook al op hersenscans gebaseerd was, werden keuze-experimenten gehouden. Wat zou de hond kiezen: het eten of het baasje? Van de dertien geteste honden kozen er amper twee expliciet voor het voedsel. Vier kozen resoluut voor de eigenaar. Bij de rest hing het resultaat in de balans: de helft van de tijd kozen ze voor het voedsel, de andere helft voor de eigenaar. Het is evident dat de geteste dieren niet hongerig waren, anders zouden de resultaten ongetwijfeld anders geweest zijn.
Maar niet alles wat hondenliefhebbers in hun dieren zien, is correct. De zogenaamde schuldige hondenblik van een beest dat iets gedaan heeft wat niet mocht, blijkt niet te bestaan. De blik is louter het gevolg van de eigenaar die het dier iets verwijt, of er op z’n minst zo naar kijkt dat het voelt dat er iets niet juist is. Een hond die de kat heeft aangevallen, zal niet bij voorbaat bang zijn voor represailles (wat bleek uit onderzoek dat in Behavioural Processes verscheen). En hoe goed de relatie tussen een hond en zijn eigenaar ook is, recent onderzoek gepubliceerd in Animal Cognition wijst uit dat een dier, als het echt niet anders kan, zijn eigenaar misleidt als het daardoor aan een grote beloning (het best denkbare hondenkoekje) kan komen. Het is natuurlijk niet zeker of honden bewust ‘misleiden’. Misschien etaleren ze gewoon een gedrag waardoor ze makkelijker beloond worden.
In de loop van de geschiedenis van het leven heeft geen enkel dier zich zo sterk aan de mens aangepast als de hond. De oorspronkelijke gezel is een familielid geworden, dat dikwijls een naam krijgt die zijn baasje evengoed aan zijn of haar kinderen had kunnen geven. Bovendien is de selectie van honden de voorbije eeuwen zo geëvolueerd dat ze aan verwachtingen tegemoet kunnen komen: een goede waker, goed gezelschap op de sofa, een speelvogel. Er zijn zelfs hypes, rassen die eventjes populair worden vanwege hun kleur- en andere kenmerken, en vervolgens vervangen worden door een nieuwe hype. Maar hoe hipper een hondenras is, hoe groter de kans op ernstige afwijkingen. De selectie van honden in richtingen die sterk afwijken van de roots van de dieren, heeft uiteraard een effect op het genetisch materiaal. Moderne technieken voor grootschalige genoomanalyse maken het mogelijk om greep te krijgen op de veranderingen.
Zo publiceerden wetenschappers in BMC Genomics een grondige analyse van een reeks genen voor 29 hondenrassen, waaronder de Tervuurse herder en het schippertje. Ze ontdekten onder meer waarom keffertjes agressiever uit de hoek komen dan grotere rassen: rassen zoals de yorkshireterriër hebben een gen dat hen tegelijk kleiner maakt én agressiever, zelfs tegenover hun eigenaars. De onderzoekers konden twaalf genen isoleren die de angst en agressiviteit van honden meebepalen. De studie steunde deels op enquêtes van eigenaars die hun honden intens observeren. Als onderzoekers de eventuele vooringenomenheid van eigenaars tegenover hun dieren kunnen doorbreken, kan dat grote mogelijkheden bieden voor het onderzoek naar het verband tussen genen en gedrag, want dan hoeven ze een belangrijk deel van het werk niet zelf te doen.
Eén hond op de zes heeft minstens één genetische afwijking.
Mensen hebben van de oorspronkelijke wolf meer dan 350 hondenrassen gemaakt, waarvan sommige fysiek zo erg lijden onder hun typische kenmerken dat ze verboden zouden moeten worden. Kleine dieren met een vrij grote kop en een platte snuit, zoals de pekinees en de mopshond, zijn gemaakt om ook in hun volwassen leven de indruk te wekken dat ze puppy’s zijn. Maar de dieren hebben zo veel ademhalings- en andere problemen dat ze geen gemakkelijk leven leiden. De chihuahua torst het hondenequivalent van een waterhoofd, omdat sommige mensen dat mooi vinden. Veel diertjes lijden als gevolg van de doorgedreven selectie aan genetische afwijkingen.
Een studie in PLoS ONE screende 7000 honden van 230 rassen op een honderdtal genetische afwijkingen. Ze ontdekte dat één hond op de zes minstens één genetische afwijking heeft. Sommige afwijkingen die aan een bepaald ras worden toegeschreven, zoals ernstige hartafwijkingen voor dobermanns, werden ook in andere rassen aangetroffen. Een recente studie in Proceedings of the National Academy of Sciences linkte een gen voor epileptische aanvallen in de Rhodesian ridgeback aan hetzelfde gen voor de mens. Het gen stuurt een boodschappermolecule in de hersenen in de war, bij hond én mens.

BEAGLE Drie genen die bij mensen gekoppeld zijn aan autisme, bepalen of beagles makkelijk hulp vragen aan vreemde mensen.
Die laatste studie illustreert dat mensen nut kunnen puren uit iets wat eigenlijk een funest gevolg van hun activiteiten is. Omdat de genetica van mensen veel gevarieerder is dan die van honden, kunnen zeker rashonden nieuwe inzichten geven in de koppeling van genen aan gedrags- en andere afwijkingen. De redenering is: als je kleine genetische verschillen kunt puren uit de studie van genetisch zo goed als identieke individuen, en die kunt koppelen aan mentale of gedragsafwijkingen, kun je de geneeskunde een stap vooruithelpen. New Scientist gaf een voorbeeld van een studie met dobermanns, die niet alleen met hartafwijkingen worstelen maar ook met wat wij obsessief compulsief gedrag noemen, dat tot ernstige persoonlijkheidsstoornissen kan leiden. Dobermanns kunnen hun flanken en poten tot bloedens toe blijven likken. Onderzoekers identificeerden vier genen die een rol spelen in het uitlokken van dat gedrag. Drie daarvan zijn al bij mensen beschreven, ze spelen een rol in de communicatie tussen zenuwcellen. Een medicijn dat compulsief gedrag bij mensen bestrijdt, blijkt ook bij honden te werken, wat de hoop versterkt dat de studie van de aandoening bij honden nuttig kan zijn voor het medisch onderzoek.
Bijzonder onthullend was een onderzoek uit Scientific Reports. Bij 500 beagles werd getest of ze in staat waren hulp te vragen aan een vreemde mens om een moeilijke taak uit te voeren. Ongeveer de helft van de dieren deed dat. Het speurwerk legde vijf genen bloot die daar een rol in spelen. Van die vijf genen werden er bij de mens drie in verband gebracht met autisme. Een vierde gen speelt een rol in de vatbaarheid voor schizofrenie. Kortom: onderzoek naar genen die veranderingen veroorzaken in het sociaal gedrag van honden kan nuttig zijn bij de studie van menselijke gedragsproblemen. Of hoe uit de hand gelopen modegrillen medische kansen openen.

[ranetje]

Op zich aardig, vooral wat betreft genen die bij bepaalde ziektes horen.

Maar waarom staan bepaalde conclusies beschreven bij een ras?
Deze bijv. bij een Ridgeback

Maar niet alles wat hondenliefhebbers in hun dieren zien, is correct. De zogenaamde schuldige hondenblik van een beest dat iets gedaan heeft wat niet mocht, blijkt niet te bestaan. De blik is louter het gevolg van de eigenaar die het dier iets verwijt, of er op z’n minst zo naar kijkt dat het voelt dat er iets niet juist is

Een samengehusseld zootje eigenlijk, dat verhaal

[iones]

Men zegt dat honden zich niet schuldig kunnen voelen maar het klopt niet.

Als je binnen komt, kun je nog niet weten of ze iets uitgevreten hebben. Maar je ziet het meteen aan ze. Ze verraden zichzelf.

[Marjoleine]

BEAGLE Drie genen die bij mensen gekoppeld zijn aan autisme, bepalen of beagles makkelijk hulp vragen aan vreemde mensen.

Dus er zijn genen gevonden voor autisme en honden zijn in staat actief hulp te vragen?

Bijzonder.

[ranetje]

Men zegt dat honden zich niet schuldig kunnen voelen maar het klopt niet.

Als je binnen komt, kun je nog niet weten of ze iets uitgevreten hebben. Maar je ziet het meteen aan ze. Ze verraden zichzelf.

Daar is een onderzoek naar geweest.
Als de omstandigheden net zo zijn als de omstandigheden waarbij ze een boze baas hebben ervaren, dan kunnen ze daarna, ook als de baas het nog niet gezien heeft net zo reageren.
Zelfs ook ................. als ze niet schuldig zijn.

Ze leggen bijv. een verband tussen een hoop kapot papier op de grond en een boze baas.
Ze leggen geen verband tussen het kapot bijten van dat papier en een boze baas.
Gooi een berg snippers in de kamer en de hond reageert net zo terwijl hij er geen barst mee te maken heeft.

Ik vond dat een interessant artikel

[Marjoleine]

Ik vond dat een interessant artikel

Heb je een bron?
Lijkt mij ook interessant!

[ranetje]

Ik vond dat een interessant artikel

Heb je een bron?
Lijkt mij ook interessant!

Was het maar waar dan had ik dat er bij gezet.
Ik heb geen idee meer waar ik het heb gelezen en ik ben zo stom geweest om het niet op te slaan.
Er staat me iets bij van Los Vast van O&O, maar dat kan heel goed fout zijn

[M@scha]

Ik vond dat een interessant artikel

Heb je een bron?
Lijkt mij ook interessant!

Was het maar waar dan had ik dat er bij gezet.
Ik heb geen idee meer waar ik het heb gelezen en ik ben zo stom geweest om het niet op te slaan.
Er staat me iets bij van Los Vast van O&O, maar dat kan heel goed fout zijn

dat denk ik haast van wel. dat is het enige hondenblad waar ik op geabonneerd ben geweest en jouw verhaal klinkt voor mij herkenbaar dus ik gok ook de losvast

[Crescent]

dubbel

[Crescent]

Wat houdt het wezen hond in? Vanaf de eerste aaseters die zich rond de kampvuurtjes vormden tot de vermenselijkste schoothondjes... soms hebben we een idee en soms niet. Of het vroeger beter was zou je kunnen meten aan hoe er met honden om werd gegaan... oorlogshonden die met explosieven het veld over gejaagd werden, de hondenkar, neus door de urine wrijfen en trainen met een katapult waren allemaal geijkte methodes en gebruikswijzen (en zij het soms helaas nog steeds). Of het de hond iets kan schelen? Zolang we respectvol en met enige baat aan beide kanten met elkaar samenleven is de wiebelende communicatie een grappig bijverschijnsel van ons gebrek om als hond te praten. Ze zullen zich ongetwijfeld vermaken bij onze pogingen om een betekenisvolle band met ze te onderhouden.

[Fransebulldog1]

Ik denk dat mensen die juist hun honden op allerlei cursussen sturen waar ze ook nog eens een cijferlijst krijgen doorslaan. Hond gewoon lekker hond laten. Lekker los laten lopen, vrij zijn en met andere honden en mensen laten spelen.

En oja ps. TS je bent een hypocriet mens.