De definitie van een hondwaardig bestaan.

[teckeltoos]

N.a.v. Deze topic ben ik benieuwd wat jullie definitie is
van een hondwaardig bestaan.
Er is tegenwoordig zoveel mogelijk en er zijn op medisch gebied voor honden bijna evenveel specialismen en hulpmiddelen als voor mensen.
Sarah loopt moeilijk en af en toe vind ik haar zielig. Veel meer dan slapen eten en af en toe wat in de tuin rondscharrelen doet/kan ze niet maar
dat doen oude honden na 2 hernia's nou eenmaal. Ik vind dat nog steeds een hondwaardig bestaan. Ik ga wel twijfelen als ze op pijnstilling moet leven.
Ook heb ik lang gedacht dat lopen in een hondenrolstoel niet hondwaardig was totdat ik een filmpje zag van een groepje rolstoelhonden die
achter ballen aanrenden en hoe zit het met geamputeerde poten en/of ongeneselijke/chronische ziektes enz...

Waar houdt het bij jullie op ?

[Gollum]

Hmm. Gollum leeft al een paar jaar op pijnstilling vanwege artrose. Ze gaat elke dag mee wandelen op een aangepast tempo en mag elke dag in het water rondscharrelen. Soms zwemt ze nog een oude wijvenrondje maar meestal loopt ze wat rond in het water. Ze krijgt af en toe nog een dolle bui, dan draait ze keihard rondjes om haar as, het liefst met een speeltje wat ze heen en weer zwiept
Het zou voor mij ophouden wanneer ze dement wordt of niet meer mee kan wandelen. Niet mee kunnen met de rest vindt ze namelijk echt niet leuk.

Ik denk dat het verschilt per hond wat een hondwaardig bestaan is.

[Anne&Taar]

Deze mening zal zo ontzettend, van persoon tot persoon alleen al, variëren, daar is geen zinnig antwoord op te geven. Daarom zou ik persoonlijk ook nooit de behoefte voelen om middels een openbaar forum een mening over een ethisch dilemma te vragen. Dergelijke discussies reserveer ik voor dierbaren.

[lieke]

Tja, mijn ouwe besjes Kyra en Lyndie hadden rond hun 6-7e jaar al zware artrose. Zaten dus vanaf toen op pijnmedicatie. Ze sjokten wat rond, sliepen veel. Niet erg actief dus. Maar ach, ze waren om te beginnen al niet bijster actief.
Vanaf een jaar of 11 gingen ze allebei ook dementeren maar ze keutelden op hun eigen manier in hun eigen wereldje gewoon door. Lyndie werd ook wat incontinent maar ik heb daar geen problemen mee. Ik zie zelf wel of ze zich nog gelukkig voelen.
Ik heb pas de grens getrokken toen Kyra omviel met poepen en niet meer overeind kon komen. Die blik in haar ogen, deed mij besluiten dat het tijd was. Bij Lyndie heb ik wat langer gewacht maar zeker niet tot ze niet meer kon.

Ik denk dat voor iedereen de grens anders is. En iedere hónd is anders. Er zullen zat mensen zijn die bijvoorbeeld een actieve herder of zo hebben en als die het leven van Maggie zouden leiden, zouden zowel hond als baas diep ongelukkig zijn. Maggie vindt het wel prima, met haar brace 2x per dag een half uur rondkeutelen en 2x per dag 15-20 minuten.

[DesireeB]

Ik denk dat het heel persoonlijk is en per hond verschillend.
Droef heeft slechte heupen en ellebogen. Hier heeft hij af en toe last van maar voor nu is dit met supplementen goed te doen. Als we een keer te gek hebben gedaan of hij heeft een verkeerde beweging gemaakt dan krijgt hij wel een pijnstiller(de helft van wat voorgeschreven is) een dagje rust en dat helpt prima. Zelfs als hij last heeft is hij nog vrolijk en doet van alles. Zolang hij meer goede dan slechte dagen heeft vind ik het nog hondwaardig.

Zo ook met bijvoorbeeld een hond in een rolstoel, niet elke hond zal hier gelukkig van worden en dan kan je altijd nog laten inslapen. Maar een hond die een gelukkige indruk maakt en geen pijn heeft zal ik lekker zo door het leven laten gaan.

Een operatie indien nodig met uitzicht op een goed leven zou ik ook gewoon doen, mits de hond niet al een vol leven achter de rug heeft. Want een hond van bijvoorbeeld 8 jaar met een gemiddelde leeftijd van 10 jaar zou ik dat niet meer aan willen doen. Daarvoor vind ik het geen win situatie meer. Maar diezelfde hond op bijvoorbeeld 4 of 5 jarige leeftijd laten opereren zou ik dan nog wel doen. Maar ook dan alleen maar ter verbetering van het leven en niet op te rekken bijvoorbeeld. Een chemokuur zou ik dan nooit doen, dat vergt zoveel van een hond en die hond heeft geen idee waarom en wordt in de eerste instantie alleen maar zieker. Dan is het nog maar hopen dat het niet meer terug komt. Dit is voor mij een duidelijk grens, hier zou ik nooit aan beginnen.

Oh ja dementie is hier ook reden van laten gaan. Bij mijn eerste echte eigen hond ook mee gemaakt. Na een week werd ik er zelf ook gek van en dat werkte gewoon niet. Ze was niet dement op de manier van vergeten of grappige rare nieuwe gewoontes. Ze was continu in blinde paniek als het 's avonds donker werd en liet hierbij ook meerdere maken op een avond haar plas lopen. Uiteraard is ze verder helemaal nagekeken door de DA en hebben we nog geprobeerd of het echt niets met pijn te maken had en een mogelijke blaasontsteking maar na 3 dagen zag ik geen verbetering. Al met al heb ik haar na een dag of 8 laten gaan vanaf dat de paniek begon. Ze is 14,5 geworden en was altijd perfect gezond. Lichamelijk had ze mogelijk nog wel 10 jaar mee gegaan want daar was niks mis mee, alleen haar koppie liet haar in de steek.

[lieke]

Oh ja dementie is hier ook reden van laten gaan. Bij mijn eerste echte eigen hond ook mee gemaakt. Na een week werd ik er zelf ook gek van en dat werkte gewoon niet. Ze was niet dement op de manier van vergeten of grappige rare nieuwe gewoontes. Ze was continu in blinde paniek als het 's avonds donker werd en liet hierbij ook meerdere maken op een avond haar plas lopen. Uiteraard is ze verder helemaal nagekeken door de DA en hebben we nog geprobeerd of het echt niets met pijn te maken had en een mogelijke blaasontsteking maar na 3 dagen zag ik geen verbetering. Al met al heb ik haar na een dag of 8 laten gaan vanaf dat de paniek begon. Ze is 14,5 geworden en was altijd perfect gezond. Lichamelijk had ze mogelijk nog wel 10 jaar mee gegaan want daar was niks mis mee, alleen haar koppie liet haar in de steek.

Ja, als een hond werkelijk doodsbang wordt, is het niet leuk meer. Maar mijn Kyra was zóó grappig dement. Dan liep ze met de eerste de beste benen mee die ze zag (en ja, haar oogjes waren nog best ), ze was vergeten dat ze eigenlijk bang voor vuurwerk en onweer was (zag je zo'n verbaasde blik van 'wat wás dat nou ook al weer?) en kwam je wel 3x maal begroeten als je thuis kwam omdat ze vergeten was dat je er al was.
Of tijdens het uitlaten dat ze ineens een andere weg insloeg en dat ik er achter aan moest of ineens besluiten dat ze niet meer wilde lopen en dan kon ik haar naar huis dragen en lag ze met zo'n stralende blik met haar hoofd op mijn schouder.
Nou ja, of ze nam me in de maling. Dat kan ook.
Maar ik vond het een enorm fijne periode. Ontroerend ook.

[TessaThomas]

Ik denk dat het per hond verschilt én per leeftijd verschilt. Bij Tay en Winni zou ik het niet hondwaardig vinden als zij niet meer elke dag zouden kunnen rennen, niet zouden kunnen trainen en eigenlijk alleen korte rustige rondjes zouden kunnen (met pijnstillers bijvoorbeeld). Daar vind ik ze te jong voor en hebben ze nog veel te veel energie voor. Tessa is ouder en is minder energiek, bij haar zou het nog steeds hondwaardig zijn in mijn ogen als zij gewoon de wandelingen mee kan, met af en toe haar gekke minuten, zonder dat ze er dagen last van heeft. Een keer last vind ik niet erg, dat kan elke hond hebben.

Ik vind ook dat er een beperking aan pijnstillers moet zitten, ze moeten wel goed genoeg werken. Rolstoelen wil ik niet aan beginnen. Net als sommige operaties, de ene zal ik bij de ene hond wel doen, bij de ander niet. En dan is het nog kijken hoe oud ze zijn, wat de prognose daarna is enzovoorts.

Dus een antwoord heb ik niet

[mosquito1980]

Hond moet vrolijk en pijnvrij zijn
Ik zal nooit een hond door een lange lijdensweg laten gaan omdat hij/zij misschien een beetje beter wordt

[xSuzannex]

Ligt heel erg aan de hond.
Is het een jonge hond die plots een hoop niet meer kan, maar wel barst van de energie is zielig.
Een oude hond, zoals hier Jessie, is doof, behoorlijk slechtziend, wat incontinent, hartpatient en een beetje dement maar geniet nog volop. Zolang ze gewoon nog rondes mee kan, lekker kan rennen, en er niet mee zit dat ze af en toe wat urine verliest, kan ze gewoon lekker door gaan.
een half jaar geleden dachten we dat we haar moesten laten gaan omdat ze plots overal flauw van viel, van een paar meter lopen, van blij zijn omdat iemand thuis kwam, van een klein sprintje. Dat is niet hondwaardig. Maar na 2 weken hartpillen was er niets meer aan de hand en die krijgt ze nog steeds, zonder nog flauw te zijn gevallen.
Het grootste deel van de dag slaapt ze, of loopt ze wat voor zich uit te piepen in huis, maar dat is een neurotisch trekje wat ze schijnbaar haar hele leven al doet. Maar ze eet goed, gaat graag mee wandelen en scooten, ze loopt nog regelmatig de dictator uit te hangen, heeft geen pijn en is blij. Voorlopig nog waardig genoeg

[ellen en de birmanen]

Ik heb eigenlijk maar één criterium.
Het moet voor zowel de hond als voor mij nog leuk zijn.
Als de hond het leven ervaart als een last is het gemakkelijk. Dan is het einde bericht. Maar voor mij is het dat ook als ik de hond ga ervaren als een last. Ik heb geen zin in een demente hond die onzindelijk is.

Dit dus en daarbij kijk ik naar de hond. Ooit een golden gehad die niet meer mocht zwemmen en niet ver meer kon lopen omdat ze door haar achterhand heen zakte, dat was voor die hond niet hondwaardig meer want haar lust en leven waren zwemmen en rennen. Zou zo ik ook nooit chemo doen met een dier. Als er een tumor wordt ontdekt en het is operabel en de hond is onder de 10 jaar wil ik er nog over na denken. Sowieso boven de 10 laat ik niks levensverlengend doen.

Ellen

[Fotogravinnetje]

De afweging die ik zou maken: heeft de hond nog minimaal de helft van de tijd plezier in z'n leven? Is de situatie tijdelijk slecht of is er goed zicht op voldoende verbetering? Is de revalidatie-tijd in verhouding met de tijd dat het daarna waarschijnlijk goed zal gaan? En de leeftijd van de hond: bij een jonge hond zal ik eerder wat laten doen dan bij een oudere hond.
In het geval van Takkie zou het feit dat er te weinig te zeggen was over hoe het verder zou gaan verlopen voor mij voldoende reden geweest zijn om hem in te laten slapen, gecombineerd met de onzekerheid van de lengte van de revalidatie en het resultaat ervan

[Zamunda]

Ik zie niet in waarom pijnstilling het minder hondwaardig zou maken?


Hondwaardig is voor mij dat de hond, díe specifieke hond dus, het naar zijn zin heeft en de meeste dingen die hij wil nog kan doen.
Kan een hond niet meer op de bank springen maar vindt hij dat prima, dan is er niks aan de hand wmb. Wil hij dat nog wél heel graag dan vind ik dat wel een probleem. Mister kon het vrijwel altijd nog zelf, maar omdat het niet altijd even makkelijk ging heb ik wel gezocht naar manieren om het te vergemakkelijken (opstapjes) maar daar wilde hij pertinent geen gebruik van maken (en het hielp ook niet veel); had hij niet meer de bank op gekund dan was het einde verhaal geweest.

Zo vind ik dat een hond die zich niet zelf kan voortbewegen nou niet bepaald hondwaardig. Maar lukt dat in huis (evt. met wat aanpassingen) prima en kan de hond zich buiten in een rolstoel helemaal uitleven en is hij verder gewoon blij... tja dan vind ik dat ook nog wel hondwaardig. Maar de hond moet dan wel ook zonder die rolstoel het in huis naar zijn zin hebben en zelf rond kunnen lopen. Ik zie zelf nog niet voor me dat ik zover zou gaan trouwens, maar dat wil niet zeggen dat ik het per definitie niet hondwaardig vind.

[mosquito1980]

Gisteren heeft een kennis van me met veel verdriet haar negen jaar oude Ierse terriër in laten slapen. Hij was opeens verlamd en bleek Schiff Sherington te hebben; kans op genezing na (uiteraard kostbare) behandeling in Utrecht was 5%. Ik geef haar groot gelijk.
Ik zou het denk ik voor mezelf niet eens willen. Hoe kom je daar uit?

Dit bedoel ik dus... een lange lijdensweg omdat er misschien een heel miniem klein kansje bestaat dat ie een beetje beter wordt
Hoe triest het inslapen ook is, maar bedenk dat de hond 9 jaar een fijn leven heeft gehad

[stoffeltje]

Toen mijn oude aan artrose lijdende blinde Dame dement werd ging ook haar blijheid weg....ze kwispelde niet meer...
Dat was voor mij het punt om haar in te laten slapen, hoeveel verdriet het ook deed.
Het was mijn laatste daad van liefde aan haar.

[Brindlecardi]

Ik vind het juist hondwaardiger om een hond pijnstilling te geven. Ik zou daar bij een hond als Sarah echt geen seconde over twijfelen.
Kijk eens in een gemiddeld bejaardentehuis, daar slikt ook iedereen medicijnen. Waarom zou je dat niet voor je hond doen?
Onze golden begon al wat te kwakkelen met een jaar of 9. Uiteindelijk heeft ze een kwalitatief goed leven gehad en is ze 13,5 geworden. Ze heeft daarvan wel zeker drie jaar op pijnstilling gestaan.

Of het verder hondwaardig is, is natuurlijk best wel persoonlijk en hondafhankelijk. Sommige mensen zijn er heel makkelijk in en kunnen een hond heel makkelijk laten inslapen, anderen gaan wat verder daarin. Het belangrijkste is voor mij dat een hond geen pijn heeft. Het kan best zo zijn dat een hond misschien geen botjes meer kan knagen omdat de hond geen tanden meer heeft, dat is natuurlijk niet leuk, maar er zijn andere manieren om een hond net zo gelukkig te maken.
Een beetje ongemak hoort ook gewoon wel bij het ouder worden, je moet ook niet meer verwachten dat een hond van 14 uitbundig sprintjes trekt de hele wandeling.
Onze labrador is nu bijna 14, is behoorlijk doof en ook echt wel blind aan het worden. Tikkeltje in de war, hij heeft hoogtevrees en soms een gekke aanval. Maar hij trippelt wel nog 2-3 uur mee per dag op wandeling, hij rent dagelijks de sloot in en weer uit, eet nog als een bouwvakker etc. Die doofheid en dat blind worden dat hoort er dan gewoon bij. Als hij slechter zou lopen of moeite zou krijgen met opstaan zou ook hij gewoon pijnstilling krijgen.

[kloesje]

Bij mij is kwaliteit belangrijker dan kwantiteit, maar ik heb nog nooit een beslissing hoeven te maken om een hond te laten gaan.
Dus wellicht makkelijker praten, dan wanneer het aan de orde is.

Voor mijn honden moet het leven nog waardevol zijn, ze moeten pijnvrij en nog redelijk actief kunnen zijn. Mijn inziens moet een hond fatsoenlijk kunnen bewegen, zij het met pijnstillers.

Ik hoop dat ik tzt zie wanneer mijn hond er weinig plezier meer in heeft en ik hem een lijden kan laten besparen.

[joline]

Droef heeft slechte heupen en ellebogen. Hier heeft hij af en toe last van maar voor nu is dit met supplementen goed te doen. Als we een keer te gek hebben gedaan of hij heeft een verkeerde beweging gemaakt dan krijgt hij wel een pijnstiller(de helft van wat voorgeschreven is) een dagje rust en dat helpt prima. Zelfs als hij last heeft is hij nog vrolijk en doet van alles. Zolang hij meer goede dan slechte dagen heeft vind ik het nog hondwaardig.
.

Lijkt mij dat hij pijn heeft door zijn slechte heupen en slechte ellebogen. Waarom staat hij alleen op supplementen?

[DeDiana]

Voor mij is het hondwaardig als de hond de meeste dingen die hij leuk vindt nog kan doen zonder al te veel ongemak of pijn (ondanks pijnstilling). Dat verschilt natuurlijk heel erg per hond en voor een oudere hond zullen de behoeftes ook heel anders zijn dan voor een jonge hond.

Taartje heeft twee kwaadaardige tumoren gehad en waarschijnlijk uitzaaiingen in haar lichaam, maar heeft daar nu nog helemaal geen last van. Dat gaat wel een keer gebeuren natuurlijk. Bij pijn zou ik dan wel pijnstilling geven, maar als ze andere klachten krijgt zoals benauwdheid, dan ga ik met haar op haar leeftijd niet meer dokteren.
Bij een jonge hond zou ik dat wel doen als de prognose goed zou zijn en als de hond daarna weer de dingen zou kunnen doen die hij graag doet. Bij een chronische ziekte idem; dat geldt bijvoorbeeld ook voor Amy en die kan daar prima een hondwaardig bestaan mee hebben.

[lucie]

een keiharde definitie is natuurlijk niet te geven. het belang, karakter en plezier van de hond staan voorop voor mij.
Mijn Douscha was op 6 jarige leeftijd al haast opgegeven door de da; een hond met zo'n achterhand kon in theorie al niet meer lopen, laat staan nog een lang leven beschoren zijn. Vanaf dat moment heeft ze altijd met pijnstilling en supplementen geleefd. Er is geen hond denkbaar die meer uit het leven wist te halen dan zij! Alles was feest, en hoewel het lijf niet altijd heel goed meewerkte, liet zij zich daardoor totaal niet tegenhouden of uit het veld slaan.
Ik durf oprecht te zeggen dat zij een heerlijk leven heeft gehad en niets was haar te gek. Tot op het eind kon ze nog prima twee uur meelopen en als het aan haar had gelegen nog wel langer . Uiteindelijk is zij op 12 1/2 jarige leeftijd aan hartfalen overleden.
Gelukkig maar, want haar lijden zou pas echt zijn begonnen als zij mentaal nog had gewild maar fysiek niet meer. Als ze door haar pootjes was gezakt met plassen bv of de trap niet meer op had gekund (met onze hulp) om bij ons te zijn. Nee, dan hadden we de knoop doorgehakt. Hoe gruwelijk ik haar ook nog steeds mis, ik ben blij dat zij op zo'n waardig moment heeft mogen gaan.

Maar voor een hond die minder 'hoeft' gelden er wellicht weer heel andere criteria.

[malinois]

Ik heb eigenlijk maar één criterium.
Het moet voor zowel de hond als voor mij nog leuk zijn.
Als de hond het leven ervaart als een last is het gemakkelijk. Dan is het einde bericht. Maar voor mij is het dat ook als ik de hond ga ervaren als een last. Ik heb geen zin in een demente hond die onzindelijk is.

Dit vat t wel samen... Een hond die dagelijks wakker wordt in zn eigen urine em ontlasting vind ik doodzielig bijv en is t klaar. Een tongamputatie is voor mij dus ook not-done omdat ik a. Voor de hond een cruciaal onderdeel mist waarmee hij eet/drinkt/communiceert etc. En b. Omdat een hond enigzins zelfstandig moet kunnen functioneren en niet maanden van mij afhankelijk moet zijn om te leren eten en drinken.
Rolstoel zou ik ook niet willen denk ik. T beperkt teveel gezien de enorme energie die ze hebben.
Oud worden hoort erbij evenals bijbehorende ongemakkrn. Die had Xena ook en daar kon ze prima mee leven event met supplenten als groenlipmossel.

[Joey.K]

Ik ga niet zo heel ver denk ik. Ik vind het soms voor mensen al te ver gaan, dus zal eerder de 'stekker eruit trekken'

[teckeltoos]

Een hond die dagelijks wakker wordt in zn eigen urine em ontlasting vind ik doodzielig bijv en is t klaar.

En dat speelde nou precies na Sarah's tweede hernia.
Sarah zat toen in een curver bak met puppypads en waakten om de beurt bij haar.
Na elke plas zetten we haar met de kont in een bak warm water en fohnden het weer droog.
Poepen wilde ze beslist buiten doen en de eerste paar dagen deed ze dat plat op de grond zittend.
Tijdens het poepen mochten we niet aan haar komen want dan hield ze meteen op.
Als ze klaar was moesten we de drol vaak uit haar kontje losmaken.
Uiteindelijk DE omschrijving van een hondonwaardig leven maar we wisten dat het weer goed zou komen en deze situatie heeft
zo'n twee weken geduurd.

We hebben wel besloten om dat haar niet nog een keer door te laten maken.

[Terry]

Het is zo persoonlijk maar bij mij ligt de lat als er geen kans op genezing cq. grote verbetering mogelijk is na behandeling of met medicatie.
Heb 2 honden met kanker gehad en zo gauw ik merkte dat pijn om de hoek kwam kijken, was het genoeg voor mij.
Een hond had in aanleg geen heupen en rotte knieën, die liep met pijn na twee operaties aan zijn knieën, ook met pijnstilling. Aan de heupen was niets te opereren, pijn zou alleen maar erger worden. Met heel veel verdriet hem in laten slapen.
Kira had het aan haar hart en longen, leefde al jaren op de pillen. Toen ze zich af ging zonderen, onzindelijk was en niet meer wilde eten heb ik het nog een paar dagen aangezien en haar toen haar rust gegund.

Voor mij betekent een hondwaardig bestaan vooral dat ze kunnen genieten van hun wandelingetje, hoe kort ook. Met smaak eten, geen pijn lijden evt. met pijnstilling en geen neerslachtige indruk maken.

[Izzie_Anneke]

Wat iedereen hier zegt, dé definitie van hondwaardig bestaat gewoon niet.

Ik ben er best vroeg mee, Luna heb ik laten inslapen toen ze echt aftakelde en moeite begon te hebben met lopen. Voor haar, en voor mij, was dat genoeg. Een ander zal er misschien mee hebben gedokterd en dat moet die ander dan ook zelf maar weten. Madam liep naar haar 15e dus moeilijk vond ik de beslissing niet. Haar missen, dat was moeilijk, maar een paar extra weken zouden daar geen verschil in hebben gemaakt.

[Liesbeth]

Moeilijk om hier een eenduidig antwoord op te geven, omdat het zo afhankelijk is van de situatie en de hond.
Persoonlijk zou ik een hond zonder tong in laten slapen. Als ik naar Takkie kijk zie ik een heel levenslustig hondje, die goed om kan gaan met zijn beperkingen. Toch vind IK die beperkingen te veel voor een 'hondwaardig' bestaan.
Als ik naar mijn honden kijk en wat die allemaal met hun tong doen, dan vind ik het gemis van zo'n belangrijk lichaamsdeel te groot.

Als je het hebt over een rolstoel voor een hond dan vind ik dat heel erg afhankelijk van de hond.
Voor Luuk zou ik er nog wel over na willen denken. Die is rustig, hoeft niet zo nodig door velden te rauzen etc en zou best gelukkig kunnen zijn met zo'n aanpassing.
Voor Tessa daarentegen zou het einde verhaal zijn. Die zou onnoemlijk gefrustreerd raken als ze haar ´ding` niet meer kan doen.

M.b.t. pijn ben ik van mening dat zolang die te onderdrukken is met medicatie is het prima. Lukt dat niet (meer), dan houdt het op.

[Rebble]

Het ligt aan de hond en aan de oorzaak. Wij hebben afgelopen weekend besloten om volgende week Izzy in te laten slapen. We merken dat het zwaarder gaat worden, ze is veel sneller moe. Als dit ouderdom was geweest had ik haar lekker door laten keutelen want ze heeft het nog wel naar haar zin maar het is een bottumor dus heeft ze altijd pijn aan haar poot en wordt niet meer beter, ik zie dus totaal geen meerwaarde in complete aftakeling (sowieso niet maar meer aftakeling dan nu bedoel ik). Dus ze gaat volgende week, nu is ze nog blij en heeft plezier en is snel moe, erger hoeft het voor haar niet te worden.

[Maeve]

Dat verschilt zo per hond en situatie vind ik.
Toen Coda bij de specialist terecht kwam en de diagnose Myasthenia Gravis kreeg, was er in theorie wel een behandeling. Maar daarvoor moest ze worden opgenomen, dat zou zo'n 2 weken hebben geduurd. Daarna zou er een abortus/castratie volgen en als ze die had overleefd en er van was hersteld kon de behandeling tegen MG beginnen, waarbij statistisch gezien 50% van de honden overleeft. De andere 50% overlijdt tijdens de behandeling van de ziekte zelf (acute ademnood als de spieren voor ademhaling het begeven) of van de bijwerkingen van de medicatie. Dat vond ik niet hondwaardig, en daar heb ik ook niet over getwijfeld. Bij een andere hond en andere situatie had ik er misschien langer over na moeten denken. Als het een hond was die makkelijker alleen kon blijven was de opname niet zo'n struikelblok geweest, als ze niet drachtig was geweest hadden we meteen kunnen beginnen met behandelen etc etc.

Een rolstoel gaat mij ook te ver denk ik, al kan je er misschien pas over oordelen als je voor de keuze staat. Maar zoals ik er nu in sta denk ik dan: een rolstoel laat wel bewegen, maar niet natuurlijk bewegen. De hond wordt in de rolstoel constant geforceerd tot een staande houding, kan z'n achterlijf niet gebruiken en daarmee valt ook een groot deel van de lichaamstaal weg. En waarom? Even heel cru, de hond merkt niet zoveel van inslapen. Dan houdt het gewoon op, het wordt zwart. Wat overblijft is een baas met verdriet. Maar is het dat waard om mijn hond in een rolstoel te hijsen? Bij een actieve hond zou ik zeggen dat het niet hondwaardig is. Bij een rustige hond ligt dat misschien al anders, maar ook dan zou ik het 't niet waard vinden om mijn verdriet uit te stellen. Een hond leeft met de dag, en als die, ik noem maar wat, 4 mooie rolstoelloze jaren heeft gehad is dat ook mooi. Daar hoef ik er dan niet nog 8 in een stoeltje aan vast te plakken.

[welshwitch]

Bij de katten zeggen we altijd dat als er 2 dingen zijn die ze echt geweldig vinden wegvallen door ziekte, ouderdom of wat dan ook, dan is dat meestal wel de tijd om ze te laten gaan.
Dat zou bij Tommy ook wel mijn leidraad zijn.
Een slechte prognose zou ook een reden zijn om te zeggen, nu is het genoeg.

[Lunatic]

Dat verschilt per hond denk ik.
Gelukkig hebben al mijn honden zelf laten zien dat het genoeg was, dan is de keus 'makkelijker' te maken.

Zonder tong, met een rolstoel en dat soort dingen zou ik niet doen, dat is voor mijn honden iig niet hondwaardig. Ik heb ook altijd gezegd dat ik niet aan chemo ga beginnen, puur omdat je de hond niet uit kan leggen waarom hij zo beroerd is, dat doe je dan voor mijn gevoel meer voor jezlef dan voor de hond, omdat jij nog geen afscheid kan/wil nemen.

[Lunatic]

Het ligt aan de hond en aan de oorzaak. Wij hebben afgelopen weekend besloten om volgende week Izzy in te laten slapen. We merken dat het zwaarder gaat worden, ze is veel sneller moe. Als dit ouderdom was geweest had ik haar lekker door laten keutelen want ze heeft het nog wel naar haar zin maar het is een bottumor dus heeft ze altijd pijn aan haar poot en wordt niet meer beter, ik zie dus totaal geen meerwaarde in complete aftakeling (sowieso niet maar meer aftakeling dan nu bedoel ik). Dus ze gaat volgende week, nu is ze nog blij en heeft plezier en is snel moe, erger hoeft het voor haar niet te worden.

Sterkte volgende week!