Angstige buitenlandse hond

[McHil]

Hoi Iedereen!,

Allereerst: bedankt voor het lezen van mijn bericht. Ik heb al eerder goed advvies gehad op die forum, vandaar dat ik hier weer terug kom.
Afgelopen maandag hebben wij een hond geadopteerd uit het buitenland. Dit is niet onze eerste buitenlandse hond, maar de derde. In het asiel een lieve, leuke en blije hond. Wel was ze wat terughoudend naar vreemden, maar met vreemde mensen was ze aanhankelijk en hield ze van de aandacht. Buiten het asiel lopen hebben ze voor ons uit geprobeerd. Dit vond ze wat spannend, maar de tweede keer leek het al wat beter te gaan. Ze is trouwens 1 jaar oud.

Nu is het hondje sinds afgelopen maandagavond bij ons. Nu blijkt het echter best een angstige hond te zijn. Niet echt wat ik had verwacht, om eerlijk te zijn.. Maar ze is nu hier en we gaan er wat van maken.

Zoals hier boven al staat is dit niet onze eerste buitenlandse hond, maar wel de eerste angstige hond. Binnenshuis gaat ze nu wel wat vooruit. Ze vertrouwt ons nog steeds niet geheel, maar komt nu wel een beetje uit dr schulpje gekropen. Zo komt ze ons al kwispelend begroeten als we thuis komen/beneden komen na het slapen.

Het naar buiten gaan is op dit moment alleen heel erg spannend. Als we uit gaan (we doen hetzelfde rondje, niet zoveel spannends) blijft ze in haar mand liggen en wil ze eigenlijk niet mee. We lijnen haar dan aan (riempje blijft nu aan, om gedoe daarover te voorkomen). Ze komt dan regelmatig met tegenzin wel mee. Soms moeten we haar uit het mandje tillen. Ik weet dat je niks moet forceren etc., maar op dit moment durft ze ook nog niet in de tuin en ze moet toch haar behoefte doen. Tijdens het lopen zelf gaat het wel aardig. Ze doet haar behoefte buiten en snuffelt wat. Wel wordt ze weer erg angstig als we onze straat inlopen. Ze wil dan zo snel mogelijk naar binnen.

Anyway, dit berichtje is eigenlijk om wat tips te vragen over het uitlaten. Hoe zouden jullie dit uitpakken? En ook om wat ervaringsverhalen te horen. Hebben jullie ervaring met (buitenlandse) angstige honden? Kan dit nog goed recht trekken? Ze is hier natuurlijk nog maar een paar dagen en het hoeft van mij echt niet binnen 2 weken opgelost te zijn. En ik snap best dat het wellicht geen grote held zal worden. Maar ik hoop gewoon wel heel erg dat we op termijn de gewone hond-baas dingen kunnen doen. Daar bedoel ik mee: lekker naar het strand, in de buurt lopen, naar het park (drankje drinken), en op termijn hopelijk ook bij mensen op visite, op een terrasje zitten. Zoals gezegd heb ik nog geen ervaring met angstige honden, en ik ben een beetje bang dat dit zo gaat blijven.

Oja, nog ter info: er is nog een andere hond in huis (reu), welke erg open is en niet angstig. Echt een allemansvriend,

Alvast bedankt voor jullie reactie!

[Izzie_Anneke]

Hebben jullie ervaring met (buitenlandse) angstige honden? Kan dit nog goed recht trekken? Ze is hier natuurlijk nog maar een paar dagen en het hoeft van mij echt niet binnen 2 weken opgelost te zijn. En ik snap best dat het wellicht geen grote held zal worden. Maar ik hoop gewoon wel heel erg dat we op termijn de gewone hond-baas dingen kunnen doen. Daar bedoel ik mee: lekker naar het strand, in de buurt lopen, naar het park (drankje drinken), en op termijn hopelijk ook bij mensen op visite, op een terrasje zitten. Zoals gezegd heb ik nog geen ervaring met angstige honden, en ik ben een beetje bang dat dit zo gaat blijven.

Oja, nog ter info: er is nog een andere hond in huis (reu), welke erg open is en niet angstig. Echt een allemansvriend,

Alvast bedankt voor jullie reactie!

Izzie komt uit Turkije en was ook bang. Toen ik haar ophaalde zijn we eerst een wandeling gaan maken maar mee naar binnen durfde ze niet en ontsnapte ze op Houdini achtige wijze uit haar tuig (nóg weet ik niet hoe ze het voor elkaar heeft gekregen). Bezoek binnen was eng en werd grommend achterna gelopen, buiten plakte ze aan mij vast en voor mensen die haar benaderden sprong ze weg.
Ik had er ook totaal geen ervaring mee maar het is helemaal goed gekomen. Bij bezoek moet ik haar nog wel begeleiden maar verder is het een heerlijk hondje, in alle opzichten.

Ik geloof niet dat ik veel bijzonders gedaan heb. Haar de eerste tijd met rust gelaten en alleen geknuffeld als ze zichzelf meldde. Haar veel en vaak bemoedigend toegesproken, ik liep als een gekke gerritje op straat te kraaien wat een knap hondje ze was. Veel belonen. Nooit straffen of boos worden (toen ik mijn teen stootte en alle goden vervloekte lag Izzie trillend in een hoekje, je word er vanzelf Zen van, van zo'n bangerd). Na een paar weken begon ze me te vertrouwen en ging ze 'vanzelf' dingen voor me doen en van me aannemen.

Meestal komt het met de tijd goed.

[Fotogravinnetje]

Ik zou voorlopig het buiten lopen beperken tot een minimum. Laat haar eerst eens wennen aan het leven in een woonhuis ipv in een asiel. Dan komt het buiten ook heus wel

[McHil]

Hebben jullie ervaring met (buitenlandse) angstige honden? Kan dit nog goed recht trekken? Ze is hier natuurlijk nog maar een paar dagen en het hoeft van mij echt niet binnen 2 weken opgelost te zijn. En ik snap best dat het wellicht geen grote held zal worden. Maar ik hoop gewoon wel heel erg dat we op termijn de gewone hond-baas dingen kunnen doen. Daar bedoel ik mee: lekker naar het strand, in de buurt lopen, naar het park (drankje drinken), en op termijn hopelijk ook bij mensen op visite, op een terrasje zitten. Zoals gezegd heb ik nog geen ervaring met angstige honden, en ik ben een beetje bang dat dit zo gaat blijven.

Oja, nog ter info: er is nog een andere hond in huis (reu), welke erg open is en niet angstig. Echt een allemansvriend,

Alvast bedankt voor jullie reactie!

Izzie komt uit Turkije en was ook bang. Toen ik haar ophaalde zijn we eerst een wandeling gaan maken maar mee naar binnen durfde ze niet en ontsnapte ze op Houdini achtige wijze uit haar tuig (nóg weet ik niet hoe ze het voor elkaar heeft gekregen). Bezoek binnen was eng en werd grommend achterna gelopen, buiten plakte ze aan mij vast en voor mensen die haar benaderden sprong ze weg.
Ik had er ook totaal geen ervaring mee maar het is helemaal goed gekomen. Bij bezoek moet ik haar nog wel begeleiden maar verder is het een heerlijk hondje, in alle opzichten.

Ik geloof niet dat ik veel bijzonders gedaan heb. Haar de eerste tijd met rust gelaten en alleen geknuffeld als ze zichzelf meldde. Haar veel en vaak bemoedigend toegesproken, ik liep als een gekke gerritje op straat te kraaien wat een knap hondje ze was. Veel belonen. Nooit straffen of boos worden (toen ik mijn teen stootte en alle goden vervloekte lag Izzie trillend in een hoekje, je word er vanzelf Zen van, van zo'n bangerd). Na een paar weken begon ze me te vertrouwen en ging ze 'vanzelf' dingen voor me doen en van me aannemen.

Meestal komt het met de tijd goed.

Goed om te lezen dit! Hoe lang heb je Izzie nu?
En zou je haar bijvoorbeeld ook mee kunnen nemen op bezoek/ naar terras, of is dit nog te veel gevraagd?
Nu zitten wij gewoon binnen, maar de deur naar de tuin staat open. Wij hebben een tuin en daarachter een gezamelijke tuin waar kinderen in spelen. Je merkt wel dat wat onrustig wordt van deze geluiden. Zou ze hier ook nog aan wennen?

Opzich heb ik wel wat ervaring met buitenlandse honden. Mijn eerste hond was ook niet in één keer aangepast, tot aan aggressie aan toe (mensen bijten). En dat is gelukkig ook helemaal goed gekomen.

Door haar verzorger in het asiel werd ze wel omschreven als een hele blije, lieve hond.. dus neem aan dat het er wel in zit:).

[laeken]

De enige tip die ik je wil geven is tijd gunnen. Wat je hond nodig heeft is een relatie met jou als baas en jij moet je zo opstellen dat je zelfverzekerd en duidelijk bent. Echt iemand om tegenop te kijken. Een lieve betrouwbare en duidelijke baas.
Ik heb zelf ook honden uit het buitenland en de laatste is een extreem bang hondje geweest. Die kwispelde echt niet naar ons de eerste twee weken al kwam hij wel knuffelen en slijmen om in de roedel opgenomen te worden. Mijn andere hondje was bang voor auto's, tractoren en honden. Hoe langer ik ze heb hoe minder problemen ze hebben. Eerste hondje is nergens meer bang voor. Die is nog meer chill dan de meeste honden die als pup van een fokker komen en ideaal gesocialiseerd zijn. Dat hondje kan met elke hond en elk mens en elk dier goed opschieten en luistert perfect. Nooit meer bang dus. Mijn nieuwe hondje is inmiddels na 3 maanden ook echt super chill buiten. Loopt altijd los en luistert als een afgerichte politiehond. Puur door vertrouwen, regelmaat en alles kalm en rustig opbouwen en routine maken. Mijn laatste hondje is echter wel erg waaks en afwerend naar vreemden. Dat gaat wel beter maar de waaksheid neemt ook toe. Dus daar komt deze week iemand naar kijken. Ik weet niet precies of ik moet corrigeren of juist helpen en proberen hem opener te maken. Ik wil nl geen hele waakse hond die bezoek aan wil vallen. En ik wil ook niks verkeerd doen.

Hij is overigens meestal al prima met bezoek. Afgelopen week 3 keer bezoek gehad waarvan 2 keer perfect ging. De keer die niet goed liep moest hij even 5 minuten in de bench en vervolgens was hij wel redelijk ok met die vreemde man in huis. Komt ook goed. Hondje is er net 3 maandjes en komt uit een extreem ellendige situatie.

Dus als jij je rug recht kan houden, niet teveel meeveert met je hond en je toont als grote voorbeeld samen met je andere hond dan moet je echt resultaten gaan zien de komende maanden. Kost tijd. De basis is een hele sterke band met jou. Dat kost sowieso een paar weken tot maanden. Dan pas kan je echt goed gaan begeleiden en de hond zal je dan ook totaal gaan vertrouwen. Nu is het een moetje dat hij bij je is. Hij had geen keuze en jij hebt hem en houdt hem gevangen.

[laeken]

Ik zou voorlopig het buiten lopen beperken tot een minimum. Laat haar eerst eens wennen aan het leven in een woonhuis ipv in een asiel. Dan komt het buiten ook heus wel

Dat zei iedereen tegen mij ook. En mensen zeiden ook dat ik Tom kalm moest houden omdat hij zo mager was. Toch heb ik meteen lange stukken gelopen. Aan de flex en geen druk. En daar ging hij al heel erg snel enorm van genieten. Juist die buitenlucht en juist dat meteen in het diepe gooien heeft hem overal doorheen getrokken. Hij sliep pas echt diep na een lange wandeling. Hij was pas echt rustig en lief na een uur in het bos. Dus soms is dat wandelen erg belangrijk. Leek alsof juist dat wandelen onze band maakte. We zaten immers aan elkaar vast al heeft hij tientallen keren geprobeerd bij me weg te komen. Ik keek hem dan aan of zei wat en dan ging de staart tussen de benen en de hond rennen.....

Als je hem nu ziet, uitermate trouw en oh zo volgzaam is dat haast niet te geloven. Ik kan en durf hem altijd los te laten. Die hond gaat nooit meer bij me weg want hij wil niks liever dan achter me aan lopen. Zo leuk en mooi om mee te maken.

[laeken]

Hebben jullie ervaring met (buitenlandse) angstige honden? Kan dit nog goed recht trekken? Ze is hier natuurlijk nog maar een paar dagen en het hoeft van mij echt niet binnen 2 weken opgelost te zijn. En ik snap best dat het wellicht geen grote held zal worden. Maar ik hoop gewoon wel heel erg dat we op termijn de gewone hond-baas dingen kunnen doen. Daar bedoel ik mee: lekker naar het strand, in de buurt lopen, naar het park (drankje drinken), en op termijn hopelijk ook bij mensen op visite, op een terrasje zitten. Zoals gezegd heb ik nog geen ervaring met angstige honden, en ik ben een beetje bang dat dit zo gaat blijven.

Oja, nog ter info: er is nog een andere hond in huis (reu), welke erg open is en niet angstig. Echt een allemansvriend,

Alvast bedankt voor jullie reactie!

Izzie komt uit Turkije en was ook bang. Toen ik haar ophaalde zijn we eerst een wandeling gaan maken maar mee naar binnen durfde ze niet en ontsnapte ze op Houdini achtige wijze uit haar tuig (nóg weet ik niet hoe ze het voor elkaar heeft gekregen). Bezoek binnen was eng en werd grommend achterna gelopen, buiten plakte ze aan mij vast en voor mensen die haar benaderden sprong ze weg.
Ik had er ook totaal geen ervaring mee maar het is helemaal goed gekomen. Bij bezoek moet ik haar nog wel begeleiden maar verder is het een heerlijk hondje, in alle opzichten.

Ik geloof niet dat ik veel bijzonders gedaan heb. Haar de eerste tijd met rust gelaten en alleen geknuffeld als ze zichzelf meldde. Haar veel en vaak bemoedigend toegesproken, ik liep als een gekke gerritje op straat te kraaien wat een knap hondje ze was. Veel belonen. Nooit straffen of boos worden (toen ik mijn teen stootte en alle goden vervloekte lag Izzie trillend in een hoekje, je word er vanzelf Zen van, van zo'n bangerd). Na een paar weken begon ze me te vertrouwen en ging ze 'vanzelf' dingen voor me doen en van me aannemen.

Meestal komt het met de tijd goed.

Dat duurt gewoon even inderdaad. Die ervaring heb ik ook. Zorgen dat je je presenteert als betrouwbaar en stabiel en dan komt de hond vanzelf.

[Izzie_Anneke]

Goed om te lezen dit! Hoe lang heb je Izzie nu?
En zou je haar bijvoorbeeld ook mee kunnen nemen op bezoek/ naar terras, of is dit nog te veel gevraagd?
Nu zitten wij gewoon binnen, maar de deur naar de tuin staat open. Wij hebben een tuin en daarachter een gezamelijke tuin waar kinderen in spelen. Je merkt wel dat wat onrustig wordt van deze geluiden. Zou ze hier ook nog aan wennen?

Opzich heb ik wel wat ervaring met buitenlandse honden. Mijn eerste hond was ook niet in één keer aangepast, tot aan aggressie aan toe (mensen bijten). En dat is gelukkig ook helemaal goed gekomen.

Door haar verzorger in het asiel werd ze wel omschreven als een hele blije, lieve hond.. dus neem aan dat het er wel in zit:).

Izzie is hier nu 2 jaar en gaat nog steeds vooruit. Ze is nog steeds wat onzeker bij nieuwe dingen maar een wereld van verschil toen ze net hier was. Er zit herder in en dat helpt: Bij nieuwe dingen die ze spannend vindt (water, bruggetjes etc) kijkt ze altijd eerst naar mij. Als ik zeg dat het goed is, doet ze alles. Ze kan mee naar terrassen, in groepen, kan allemaal. Koekjes helpen en zelf rustig blijven en haar blijven bevestigen.

En natuurlijk went ze, alles is nu nieuw. Eigenlijk staat alles in het stukje van Laeken, werk aan je band met haar en geef haar de tijd, de rest komt daar wel achteraan.

[S@ndr@]

Het neemt tijd, en verder wel steun geven, maar niet weglopen of de angst voeden, jij zorgt voor de hond, de leeftijd is ook nog wel een gevoelige zeker als er in de angst fase niet veel mee gedaan is of ze ergens van geschrokken is.......... tijd, zoals gezegd en niet tevel prikkels tegelijk... en geniet van ieder klein minimetertje voorwaarts

[McHil]

De enige tip die ik je wil geven is tijd gunnen. Wat je hond nodig heeft is een relatie met jou als baas en jij moet je zo opstellen dat je zelfverzekerd en duidelijk bent. Echt iemand om tegenop te kijken. Een lieve betrouwbare en duidelijke baas.
Ik heb zelf ook honden uit het buitenland en de laatste is een extreem bang hondje geweest. Die kwispelde echt niet naar ons de eerste twee weken al kwam hij wel knuffelen en slijmen om in de roedel opgenomen te worden. Mijn andere hondje was bang voor auto's, tractoren en honden. Hoe langer ik ze heb hoe minder problemen ze hebben. Eerste hondje is nergens meer bang voor. Die is nog meer chill dan de meeste honden die als pup van een fokker komen en ideaal gesocialiseerd zijn. Dat hondje kan met elke hond en elk mens en elk dier goed opschieten en luistert perfect. Nooit meer bang dus. Mijn nieuwe hondje is inmiddels na 3 maanden ook echt super chill buiten. Loopt altijd los en luistert als een afgerichte politiehond. Puur door vertrouwen, regelmaat en alles kalm en rustig opbouwen en routine maken. Mijn laatste hondje is echter wel erg waaks en afwerend naar vreemden. Dat gaat wel beter maar de waaksheid neemt ook toe. Dus daar komt deze week iemand naar kijken. Ik weet niet precies of ik moet corrigeren of juist helpen en proberen hem opener te maken. Ik wil nl geen hele waakse hond die bezoek aan wil vallen. En ik wil ook niks verkeerd doen.

Hij is overigens meestal al prima met bezoek. Afgelopen week 3 keer bezoek gehad waarvan 2 keer perfect ging. De keer die niet goed liep moest hij even 5 minuten in de bench en vervolgens was hij wel redelijk ok met die vreemde man in huis. Komt ook goed. Hondje is er net 3 maandjes en komt uit een extreem ellendige situatie.

Dus als jij je rug recht kan houden, niet teveel meeveert met je hond en je toont als grote voorbeeld samen met je andere hond dan moet je echt resultaten gaan zien de komende maanden. Kost tijd. De basis is een hele sterke band met jou. Dat kost sowieso een paar weken tot maanden. Dan pas kan je echt goed gaan begeleiden en de hond zal je dan ook totaal gaan vertrouwen. Nu is het een moetje dat hij bij je is. Hij had geen keuze en jij hebt hem en houdt hem gevangen.

Bedankt voor je reactie! Doet me goed.
In principe ga ik altijd heel erg op mijn gevoel af met de andere honden die ik heb (gehad). Ze zijn beide goed opgeknapt, dus blijkbaar doe ik (en mijn vriend) toch wel iets goed . Fijn om te lezen dat jouw angstige hond nu gewoon goed buiten loopt.. dat lijkt me persoonlijk wel echt heel fijn als dat bij ons ook gaat gebeuren. Op zich komt deze hond niet uit een ellendige situatie. Ze is als pup afgegeven bij het asiel met broertjes en zusjes. Eigenlijk dus gewoon weinig meegemaakt.

Opzich heeft deze hond al een zachtaardig karakter. In het asiel heel lief naar mensen en dieren en gewoon een blije hond. Hoop dat binnenkort ook een beetje terug te gaan zien. Die vliegreis heeft dr ook geen goed gedaan. Wat bedoel je trouwens met niet meeveren met de hond? Is wat we nu doen met uitlaten ok? We lopen dus geen grote rondes ofzo, maar we nemen haar dus wel mee naar buiten omdat ze toch dr behoefte moet doen (ookal stribbelt ze wat tegen). Buiten geef ik dr wel complimentjes als ze wat snuffelt/ dr behoefte doet etc. Snoepjes (frikandel) wil ze nog niet echt aanpakken.

[laeken]

Meeveren bedoel ik mee niet meegaan in de angst en haar bv gaan troosten of haar zin geven. Je kan haar haar zin wel geven maar dan omdat je dat aanvoelt en niet omdat zij dat aangeeft met bv angst. Ik deed ook dingen eerst nog niet omdat ik wist dat de hondjes bang zouden worden. Maar als ze bang waren en het gebeurde gewoon dan gingen we dat wel gewoon doen en niet weglopen en bevestigen dat het eng was. Snap je een beetje wat ik bedoel?

[mariabel]

IK zou vooral nu een goed en veilig tuig kopen zodat ze niet kan ontsnappen. Misschien eerst in de tuin en huis laten wennen en eerst lopen in prikkelarme omgeving . Ik zou haar nu nog niet blootstellen aan veel prikkels en vooral voorspelbare dingen doen. Met geduld, vertrouwen en tijd komt het vaak goed.

[laeken]

Wat jij geen ellendige situatie noemt is wel de meest ellendige situatie die je je kan indenken voor een hond. Geen eigen baas, geen aandacht genoeg, geen goede socialisatie, geen kennis van wonen in een huis, lopen op straat etc etc. Je hondje heeft dus juist heel erg veel gemist op eten en warmte en een droge plaats met honden na. Je kan als hond beter op een straatje wonen, bedelen op een terras en veel te mager zijn dan in een asiel opgroeien. Dus bedenk dat het veel erger is geweest dan je denkt. Dat schept ook begrip. Jouw hond heeft misschien zelfs nooit een auto gezien....

[McHil]

Wat jij geen ellendige situatie noemt is wel de meest ellendige situatie die je je kan indenken voor een hond. Geen eigen baas, geen aandacht genoeg, geen goede socialisatie, geen kennis van wonen in een huis, lopen op straat etc etc. Je hondje heeft dus juist heel erg veel gemist op eten en warmte en een droge plaats met honden na. Je kan als hond beter op een straatje wonen, bedelen op een terras en veel te mager zijn dan in een asiel opgroeien. Dus bedenk dat het veel erger is geweest dan je denkt. Dat schept ook begrip. Jouw hond heeft misschien zelfs nooit een auto gezien....

Ja, als je het zo neerzet klopt dat inderdaad. Wellicht heb ik dat wat verkeerd ingeschat.
Als je het zo neerzet doet ze het misschien al best goed.
Die slechte socialistie is dan ook wat me wat nerveus maakt voor de toekomst. Denk je dat we ondanks die slechte socialisatie nog wel een heel eind met haar kunnen komen? (zoals beschreven in je eerdere bericht) Als je op internet gaat zoeken naar slechte socialisatie, dan staat er soms genoemd dat dat niet echt goed kan komen.

[McHil]

Iedereen trouwens bedankt voor jullie reacties:).

[Gollum]

Wat jij geen ellendige situatie noemt is wel de meest ellendige situatie die je je kan indenken voor een hond. Geen eigen baas, geen aandacht genoeg, geen goede socialisatie, geen kennis van wonen in een huis, lopen op straat etc etc. Je hondje heeft dus juist heel erg veel gemist op eten en warmte en een droge plaats met honden na. Je kan als hond beter op een straatje wonen, bedelen op een terras en veel te mager zijn dan in een asiel opgroeien. Dus bedenk dat het veel erger is geweest dan je denkt. Dat schept ook begrip. Jouw hond heeft misschien zelfs nooit een auto gezien....

Ja, als je het zo neerzet klopt dat inderdaad. Wellicht heb ik dat wat verkeerd ingeschat.
Als je het zo neerzet doet ze het misschien al best goed.
Die slechte socialistie is dan ook wat me wat nerveus maakt voor de toekomst. Denk je dat we ondanks die slechte socialisatie nog wel een heel eind met haar kunnen komen? (zoals beschreven in je eerdere bericht) Als je op internet gaat zoeken naar slechte socialisatie, dan staat er soms genoemd dat dat niet echt goed kan komen.

Mijn ervaring is dat dat zeker goed kan komen, vooral als de hond veiligheid bij jou als baas ervaart. Rani komt uit Spanje en was bang voor vreemde mannen en kinderen. Ik heb haar daarvoor een hele tijd beschermd, haar niet laten aaien en benaderen door vreemden en kinderen. Alleen als ze zelf toenadering zocht mochten ze haar aaien en zodra ze wegliep gelijk stoppen en niet achter haar aan lopen. Niet onverwacht aanraken, etc. Ik zag Rani steeds meer ontspannen en haar persoonlijke zone werd steeds kleiner. Op een gegeven moment kon ze mensen gewoon vlakbij passeren en laatst liep ze vrolijk af op het meisje waar ze vorig jaar nog hevig tegen blafte. Dat meisje wist dat Rani niet van aaien hield en zei dat ook, en ik vertelde haar toen dat Rani haar nu wel leuk vind en dat ze haar best even mocht aaien

[laeken]

Wat jij geen ellendige situatie noemt is wel de meest ellendige situatie die je je kan indenken voor een hond. Geen eigen baas, geen aandacht genoeg, geen goede socialisatie, geen kennis van wonen in een huis, lopen op straat etc etc. Je hondje heeft dus juist heel erg veel gemist op eten en warmte en een droge plaats met honden na. Je kan als hond beter op een straatje wonen, bedelen op een terras en veel te mager zijn dan in een asiel opgroeien. Dus bedenk dat het veel erger is geweest dan je denkt. Dat schept ook begrip. Jouw hond heeft misschien zelfs nooit een auto gezien....

Ja, als je het zo neerzet klopt dat inderdaad. Wellicht heb ik dat wat verkeerd ingeschat.
Als je het zo neerzet doet ze het misschien al best goed.
Die slechte socialistie is dan ook wat me wat nerveus maakt voor de toekomst. Denk je dat we ondanks die slechte socialisatie nog wel een heel eind met haar kunnen komen? (zoals beschreven in je eerdere bericht) Als je op internet gaat zoeken naar slechte socialisatie, dan staat er soms genoemd dat dat niet echt goed kan komen.

Het komt meestal wel goed. Wat niet goed komt is honden die niks meemaken. Die krijgen kennelsyndroom. Jouw hondje kent mensen en kent honden. Alleen niet goed genoeg wat mensen aan gaat. Dat komt dus echt wel goed. Een hondje dat zonder mensen op moet groeien is andere koek. Ik zou me geen zorgen maken. Ze kwispelt naar je dus dan spreekt ze met je.

[laeken]

Wat jij geen ellendige situatie noemt is wel de meest ellendige situatie die je je kan indenken voor een hond. Geen eigen baas, geen aandacht genoeg, geen goede socialisatie, geen kennis van wonen in een huis, lopen op straat etc etc. Je hondje heeft dus juist heel erg veel gemist op eten en warmte en een droge plaats met honden na. Je kan als hond beter op een straatje wonen, bedelen op een terras en veel te mager zijn dan in een asiel opgroeien. Dus bedenk dat het veel erger is geweest dan je denkt. Dat schept ook begrip. Jouw hond heeft misschien zelfs nooit een auto gezien....

Ja, als je het zo neerzet klopt dat inderdaad. Wellicht heb ik dat wat verkeerd ingeschat.
Als je het zo neerzet doet ze het misschien al best goed.
Die slechte socialistie is dan ook wat me wat nerveus maakt voor de toekomst. Denk je dat we ondanks die slechte socialisatie nog wel een heel eind met haar kunnen komen? (zoals beschreven in je eerdere bericht) Als je op internet gaat zoeken naar slechte socialisatie, dan staat er soms genoemd dat dat niet echt goed kan komen.

Mijn ervaring is dat dat zeker goed kan komen, vooral als de hond veiligheid bij jou als baas ervaart. Rani komt uit Spanje en was bang voor vreemde mannen en kinderen. Ik heb haar daarvoor een hele tijd beschermd, haar niet laten aaien en benaderen door vreemden en kinderen. Alleen als ze zelf toenadering zocht mochten ze haar aaien en zodra ze wegliep gelijk stoppen en niet achter haar aan lopen. Niet onverwacht aanraken, etc. Ik zag Rani steeds meer ontspannen en haar persoonlijke zone werd steeds kleiner. Op een gegeven moment kon ze mensen gewoon vlakbij passeren en laatst liep ze vrolijk af op het meisje waar ze vorig jaar nog hevig tegen blafte. Dat meisje wist dat Rani niet van aaien hield en zei dat ook, en ik vertelde haar toen dat Rani haar nu wel leuk vind en dat ze haar best even mocht aaien

Zo is Tom ook. Hij moet genegeerd worden en is daarna niet te beroerd om te komen knuffelen, op schoot te springen en bij een vreemd iemand in slaap te vallen. Zijn persoonlijke zone wordt alleen klein als die bij het eerste contact gerespecteerd wordt. Zodra iemand erin wil komen sluit Tom af en wordt het ook niks meer. Dan houdt hij die persoon constant in de gaten. Bijt zelfs naar handen en voeten die zijn kant op komen. Dus negeren en negeren en nogmaals negeren en voor je het weet is hij je beste vriendje... Dan pas kan hij ontspannen en de persoon accepteren nl.

[Gollum]

Wat jij geen ellendige situatie noemt is wel de meest ellendige situatie die je je kan indenken voor een hond. Geen eigen baas, geen aandacht genoeg, geen goede socialisatie, geen kennis van wonen in een huis, lopen op straat etc etc. Je hondje heeft dus juist heel erg veel gemist op eten en warmte en een droge plaats met honden na. Je kan als hond beter op een straatje wonen, bedelen op een terras en veel te mager zijn dan in een asiel opgroeien. Dus bedenk dat het veel erger is geweest dan je denkt. Dat schept ook begrip. Jouw hond heeft misschien zelfs nooit een auto gezien....

Ja, als je het zo neerzet klopt dat inderdaad. Wellicht heb ik dat wat verkeerd ingeschat.
Als je het zo neerzet doet ze het misschien al best goed.
Die slechte socialistie is dan ook wat me wat nerveus maakt voor de toekomst. Denk je dat we ondanks die slechte socialisatie nog wel een heel eind met haar kunnen komen? (zoals beschreven in je eerdere bericht) Als je op internet gaat zoeken naar slechte socialisatie, dan staat er soms genoemd dat dat niet echt goed kan komen.

Mijn ervaring is dat dat zeker goed kan komen, vooral als de hond veiligheid bij jou als baas ervaart. Rani komt uit Spanje en was bang voor vreemde mannen en kinderen. Ik heb haar daarvoor een hele tijd beschermd, haar niet laten aaien en benaderen door vreemden en kinderen. Alleen als ze zelf toenadering zocht mochten ze haar aaien en zodra ze wegliep gelijk stoppen en niet achter haar aan lopen. Niet onverwacht aanraken, etc. Ik zag Rani steeds meer ontspannen en haar persoonlijke zone werd steeds kleiner. Op een gegeven moment kon ze mensen gewoon vlakbij passeren en laatst liep ze vrolijk af op het meisje waar ze vorig jaar nog hevig tegen blafte. Dat meisje wist dat Rani niet van aaien hield en zei dat ook, en ik vertelde haar toen dat Rani haar nu wel leuk vind en dat ze haar best even mocht aaien

Zo is Tom ook. Hij moet genegeerd worden en is daarna niet te beroerd om te komen knuffelen, op schoot te springen en bij een vreemd iemand in slaap te vallen. Zijn persoonlijke zone wordt alleen klein als die bij het eerste contact gerespecteerd wordt. Zodra iemand erin wil komen sluit Tom af en wordt het ook niks meer. Dan houdt hij die persoon constant in de gaten. Bijt zelfs naar handen en voeten die zijn kant op komen. Dus negeren en negeren en nogmaals negeren en voor je het weet is hij je beste vriendje... Dan pas kan hij ontspannen en de persoon accepteren nl.

Ja precies Rani, ook geen lokgeluidjes of iets dergelijks want dan vind ze je raar. Als er visite komt gaat ze meestal bij degene liggen die niks met honden heeft en haar totaal negeert

[DeDiana]

Wat jij geen ellendige situatie noemt is wel de meest ellendige situatie die je je kan indenken voor een hond. Geen eigen baas, geen aandacht genoeg, geen goede socialisatie, geen kennis van wonen in een huis, lopen op straat etc etc. Je hondje heeft dus juist heel erg veel gemist op eten en warmte en een droge plaats met honden na. Je kan als hond beter op een straatje wonen, bedelen op een terras en veel te mager zijn dan in een asiel opgroeien. Dus bedenk dat het veel erger is geweest dan je denkt. Dat schept ook begrip. Jouw hond heeft misschien zelfs nooit een auto gezien....

Ja, als je het zo neerzet klopt dat inderdaad. Wellicht heb ik dat wat verkeerd ingeschat.
Als je het zo neerzet doet ze het misschien al best goed.
Die slechte socialistie is dan ook wat me wat nerveus maakt voor de toekomst. Denk je dat we ondanks die slechte socialisatie nog wel een heel eind met haar kunnen komen? (zoals beschreven in je eerdere bericht) Als je op internet gaat zoeken naar slechte socialisatie, dan staat er soms genoemd dat dat niet echt goed kan komen.

Jazeker kan dat nog goedkomen. Amoz is ook opgegroeid in een asiel, heeft daar gewoond tot hij 6 jaar was, was daar onbenaderbaar door mensen en vertoonde angstagressie als hij niet weg kon komen. Hij had echt helemaal niets van de wereld gezien en dus ook geen vertrouwen in mensen. Dat is helemaal goed gekomen.
Zoals Gollum het beschrijft met Rani heb ik het met Amoz ook aangepakt: eerst gewerkt aan vertrouwen in mij, ik beschermde hem tegen vreemde mensen, daar hoefde hij helemaal niets mee. Mensen moesten hem negeren en mochten hem niet aaien. Pas toen hij zich goed kon ontspannen bij vreemde mensen en zelf toenadering ging zoeken, mochten mensen hem ook aaien. Dat heeft in zijn geval wel een klein jaar geduurd voordat hij zelf actief contact ging zoeken, maar hij vindt mensen nu helemaal geen enkel probleem meer. Hij weet dat hij het uit de weg kan gaan als hij geen contact wil en dat ik hem daarbij help.
Met de onbekende buitenwereld heb ik hem in kleine stapjes kennis laten maken en vooral nooit iets geforceerd. We zijn wel meteen begonnen met wandelen, maar dat was de eerste paar dagen alleen nog naar een veldje aan het eind van de straat. Ik kan me nog goed herinneren dat hij de eerste keer niet durfde en in de heg van de buren ging liggen. Ik ben gewoon rustig blijven staan tot hij uiteindelijk - met hulp van mijn andere honden - toch opstond en een paar stapjes durfde te zetten. Dat heb ik beloond en zo deden we eigenlijk alles: zonder druk, er de tijd voor nemen en alle minuscule stapjes in de goede richting belonen (al is het maar met stem). De auto in durfde hij bijvoorbeeld ook niet. De eerste keer heb ik wel drie kwartier in de auto gezeten met alle autodeuren open, tot hij er uiteindelijk toch zelf instapte. De dag erna duurde het nog maar een kwartier, etc. Optillen of forceren was in zijn geval, in verband met die angstagressie, destijds ook helemaal geen optie.
We hebben buiten vooral veel tijd genomen om rustig ergens te gaan zitten en samen naar van alles te kijken op afstand. Hij moest vooral leren dat het bij mij veilig was, dat ik zijn grenzen respecteerde en hem niet in situaties bracht die hij niet aankon.
Dat ging achteraf gezien eigenlijk best snel en zo konden we ook langzaamaan steeds meer gaan doen. Toen dat basisvertrouwen er was en hij niet meer bang was voor basale dingen als auto's, fietsers, kinderen op afstand, etc. ging de rest ook heel snel. Nu zijn we twee jaar verder en is er nog nauwelijks iets te merken van zijn totale gebrek aan socialisatie. Ik kan nu inderdaad zonder problemen met hem op een terrasje gaan zitten of over een markt lopen, hij is dan ook ontspannen en heeft geen stress.

[McHil]

Wat jij geen ellendige situatie noemt is wel de meest ellendige situatie die je je kan indenken voor een hond. Geen eigen baas, geen aandacht genoeg, geen goede socialisatie, geen kennis van wonen in een huis, lopen op straat etc etc. Je hondje heeft dus juist heel erg veel gemist op eten en warmte en een droge plaats met honden na. Je kan als hond beter op een straatje wonen, bedelen op een terras en veel te mager zijn dan in een asiel opgroeien. Dus bedenk dat het veel erger is geweest dan je denkt. Dat schept ook begrip. Jouw hond heeft misschien zelfs nooit een auto gezien....

Ja, als je het zo neerzet klopt dat inderdaad. Wellicht heb ik dat wat verkeerd ingeschat.
Als je het zo neerzet doet ze het misschien al best goed.
Die slechte socialistie is dan ook wat me wat nerveus maakt voor de toekomst. Denk je dat we ondanks die slechte socialisatie nog wel een heel eind met haar kunnen komen? (zoals beschreven in je eerdere bericht) Als je op internet gaat zoeken naar slechte socialisatie, dan staat er soms genoemd dat dat niet echt goed kan komen.

Jazeker kan dat nog goedkomen. Amoz is ook opgegroeid in een asiel, heeft daar gewoond tot hij 6 jaar was, was daar onbenaderbaar door mensen en vertoonde angstagressie als hij niet weg kon komen. Hij had echt helemaal niets van de wereld gezien en dus ook geen vertrouwen in mensen. Dat is helemaal goed gekomen.
Zoals Gollum het beschrijft met Rani heb ik het met Amoz ook aangepakt: eerst gewerkt aan vertrouwen in mij, ik beschermde hem tegen vreemde mensen, daar hoefde hij helemaal niets mee. Mensen moesten hem negeren en mochten hem niet aaien. Pas toen hij zich goed kon ontspannen bij vreemde mensen en zelf toenadering ging zoeken, mochten mensen hem ook aaien. Dat heeft in zijn geval wel een klein jaar geduurd voordat hij zelf actief contact ging zoeken, maar hij vindt mensen nu helemaal geen enkel probleem meer. Hij weet dat hij het uit de weg kan gaan als hij geen contact wil en dat ik hem daarbij help.
Met de onbekende buitenwereld heb ik hem in kleine stapjes kennis laten maken en vooral nooit iets geforceerd. We zijn wel meteen begonnen met wandelen, maar dat was de eerste paar dagen alleen nog naar een veldje aan het eind van de straat. Ik kan me nog goed herinneren dat hij de eerste keer niet durfde en in de heg van de buren ging liggen. Ik ben gewoon rustig blijven staan tot hij uiteindelijk - met hulp van mijn andere honden - toch opstond en een paar stapjes durfde te zetten. Dat heb ik beloond en zo deden we eigenlijk alles: zonder druk, er de tijd voor nemen en alle minuscule stapjes in de goede richting belonen (al is het maar met stem). De auto in durfde hij bijvoorbeeld ook niet. De eerste keer heb ik wel drie kwartier in de auto gezeten met alle autodeuren open, tot hij er uiteindelijk toch zelf instapte. De dag erna duurde het nog maar een kwartier, etc. Optillen of forceren was in zijn geval, in verband met die angstagressie, destijds ook helemaal geen optie.
We hebben buiten vooral veel tijd genomen om rustig ergens te gaan zitten en samen naar van alles te kijken op afstand. Hij moest vooral leren dat het bij mij veilig was, dat ik zijn grenzen respecteerde en hem niet in situaties bracht die hij niet aankon.
Dat ging achteraf gezien eigenlijk best snel en zo konden we ook langzaamaan steeds meer gaan doen. Toen dat basisvertrouwen er was en hij niet meer bang was voor basale dingen als auto's, fietsers, kinderen op afstand, etc. ging de rest ook heel snel. Nu zijn we twee jaar verder en is er nog nauwelijks iets te merken van zijn totale gebrek aan socialisatie. Ik kan nu inderdaad zonder problemen met hem op een terrasje gaan zitten of over een markt lopen, hij is dan ook ontspannen en heeft geen stress.

Goed om te lezen! Als ik haar met jouw hond vergelijk, was ze in het asiel zeker wel wat socialer. Ze was wel echt gesteld op de vrijwilligers, die meerdere keren per week langs kwamen (en de vrijwilligers ook op haar volgens mij). Ze heeft ook geen angstagressie. Als het met hem nu goed gaat, zou het met haar toch ook moeten lukken .Merk nu dat het wat wisselend gaat. Soms gaat het al best goed en andere momenten is ze in dezelfde situatie weer angstiger. De ene dag zoekt ze ook meer toenadering dan de andere dag.

Wel grappig om te lezen dat er toch verschillen in aanpak zit (wat betreft wel/niet buiten lopen). Zit daar toch nog wel een beetje over na te denken hoe we dit aan moeten pakken. Als we gaan lopen gaat ze soms nog in een hoekje zitten en wil ze niet mee komen. Soms tillen we dr dan wel even kort op uit het hoekje, en daarna loopt ze dan zelf mee. (en dit belonen we dan met stem) Zou dit verkeerd zijn?

Op dit moment durft ze nog niet in de tuin. De deur staat wel altijd open. Zouden jullie dit zo laten en haar zelf laten kiezen wanneer ze de tuin in wil, of haar naar buiten proberen te lokken? Soms roep ik haar wel even als ik met de andere hond buiten ben, maar dat ziet ze dan toch nog niet zitten. Ze heeft trouwens ook nogniet heel veel interactie met de andere hond. Ik denk dat ze daar nog niet genoeg voor op haar gemak is. Wel loopt ze hem buiten achterna. In het asiel was ze blijkbaar wel goed sociaal met de andere honden, dus neem aan dat dat nog gaat komen.

Sorry dat ik zoveel vragen stel, ik wil het gewoon goed aanpakken met haar.

[kipo]

Aura komt uit hetzelfde asiel als Amoz, zij was ook als pup dat binnengekomen. Niks meegemaakt dus en dat is inderdaad behoorlijk onhandig. Met Aura hebben we in het begin alleen maar dezelfde route gewandeld, net zolang tot dat vertrouwd was. Het kost tijd en geduld, maar Aura is net als Amoz en heel eind gekomen.

Verstuurd vanaf mijn SM-G930F met Tapatalk

[DeDiana]

Goed om te lezen! Als ik haar met jouw hond vergelijk, was ze in het asiel zeker wel wat socialer. Ze was wel echt gesteld op de vrijwilligers, die meerdere keren per week langs kwamen (en de vrijwilligers ook op haar volgens mij). Ze heeft ook geen angstagressie. Als het met hem nu goed gaat, zou het met haar toch ook moeten lukken .Merk nu dat het wat wisselend gaat. Soms gaat het al best goed en andere momenten is ze in dezelfde situatie weer angstiger. De ene dag zoekt ze ook meer toenadering dan de andere dag.

Het is fijn als de hond al goede ervaringen met mensen heeft opgedaan en daar in ieder geval mee gesocialiseerd is, dat scheelt al heel wat! Ze zal zeker nog heel veel vooruit kunnen gaan. Bij de ene hond gaat dat sneller dan bij de andere en de ene hond blijft wat meer angst houden dan de andere, maar tenzij het echt een flink getraumatiseerde hond is (wat ik niet uit je verhaal lees), komen ze allemaal best een eind. Bij Amoz zie ik nu na twee jaar nog steeds verandering, al zijn dat nu kleine dingen en niet meer zulke grote stappen als in het begin.

Wel grappig om te lezen dat er toch verschillen in aanpak zit (wat betreft wel/niet buiten lopen). Zit daar toch nog wel een beetje over na te denken hoe we dit aan moeten pakken. Als we gaan lopen gaat ze soms nog in een hoekje zitten en wil ze niet mee komen. Soms tillen we dr dan wel even kort op uit het hoekje, en daarna loopt ze dan zelf mee. (en dit belonen we dan met stem) Zou dit verkeerd zijn?

Ik denk dat je bij dit soort dingen vooral van je gevoel uit moet gaan. Als jij denkt dat je haar juist even over de drempel helpt door haar een stukje te tillen, moet je dat doen. Ik heb in het verleden ook wel bange opvanghonden gehad waarbij ik juist soms wel koos voor even door de zure appel heen bijten, als ik wist dat er daarna ook echt niets aan de hand zou zijn. Soms werkt dat ook gewoon heel goed. Ik denk dat er geen goed of fout is zolang je goed naar je hond blijft kijken en je aanpak daarop afstemt.
Met Amy, die ik op een leeftijd van 11 maanden in een sinaasappelboomgaard in Spanje heb gevonden (was ook nergens mee gesocialiseerd) heb ik soms een heel andere aanpak gekozen dan met Amoz, omdat zij ook gewoon anders in elkaar zit.

Op dit moment durft ze nog niet in de tuin. De deur staat wel altijd open. Zouden jullie dit zo laten en haar zelf laten kiezen wanneer ze de tuin in wil, of haar naar buiten proberen te lokken? Soms roep ik haar wel even als ik met de andere hond buiten ben, maar dat ziet ze dan toch nog niet zitten. Ze heeft trouwens ook nogniet heel veel interactie met de andere hond. Ik denk dat ze daar nog niet genoeg voor op haar gemak is. Wel loopt ze hem buiten achterna. In het asiel was ze blijkbaar wel goed sociaal met de andere honden, dus neem aan dat dat nog gaat komen.

Sorry dat ik zoveel vragen stel, ik wil het gewoon goed aanpakken met haar.

Lokken doe ik nooit Dat vind ik bijna altijd een slecht idee: het legt druk op de hond, is vaak onduidelijk voor de hond en een onzekere of gestreste hond gaat het daardoor vaak alleen maar spannender vinden. In het geval van de tuin zou ik er zelf voor kiezen om haar het zelf te laten beslissen en er geen aandacht aan te besteden. Maar als het vanuit praktisch oogpunt belangrijk is dat ze wel de tuin in komt, kun je ook kijken of je haar bijvoorbeeld aangelijnd de tuin in kunt nemen, daar wat brokjes strooien om te snuffelen en haar daarna loslaten zodat ze weer zelf kan kiezen waar ze wil zijn.
Wat betreft de interactie met de andere hond: ja, dat kan een tijd duren, een angstige hond is vaak nog wat in zichzelf gekeerd. Fijn dat ze zo te lezen buiten wel steun aan hem heeft; de rest komt vanzelf wel.

[laeken]

Lokken is altijd slecht bij dit soort honden. Ze herkennen het uit slechte tijden en ik heb nog nooit een hond gehad die baat had bij het bieden van die keuze. Lokken is vragen...smeken etc. Mijn huidige hondje kan er helemaal niet tegen behalve als wij het doen nu. Je kan beter op je gat gaan zitten 1 of 2 meter van je deur af. Rug naar de hond toe en je andere hond liefdevol en kalm toespreken en knuffelen. Je hond moet blij tonen en jij klein en kalm. Je hebt best kans dat je nieuwe hond ineens erbij komt staan en komt kijken. Dan mag je haar gerust aaien. Niks doen verder. Ze leert het wel waarderen allemaal.

Mijn hondje werd nl helemaal para van lokken. Juist dan wilde hij wegrennen. Iedereen die hem lokt bekijkt hij met argusogen. Kan je hem nog beter gewoon ineens aaien. Een vreemde die hurkt en hem aankijkt en lokt met een hand uitgestoken vindt hij echt dood en doodeng.

Dus je hond naar de tuin krijgen doe je door hem te negeren en een hele niet bedreigende situatie te tonen. Dat werkt wel denk ik. Nooit vragen, dwingen of andere gekke dingen want voor je het weet is het alleen maar 10 keer spannender. Ik heb de meeste dingen meteen gedaan toen mijn hondje nog zwak en weerloos was. Auto in getild en hem bang en rillend laten rond kruipen. Kon ook niks anders want we moesten hem in Eindhoven ophalen. Volgende dag weer in de auto getild en weer lag hij verkrampt met de nagels uit in de bekleding platgedrukt. Schotels van ogen die van links naar rechts gingen van stress. Toch sprong hij dag 5 ofzo zo de auto in achter mijn andere hond aan en was alles over. Zo ging dat met alles. Elke dag gingen dingen beter.

[laeken]

Snap achteraf trouwens niet dat hij me nooit gebeten heeft. Ik tilde hem gewoon op met de staart tussen de benen en grote angstogen. Als iemand dat nu doet bijt hij denk ik. Hij was echter heel erg zwak en uit gemergeld. Eigenlijk bijna dood meer. Hij gromde wel heel diep toen we hem ophaalde. Ik durfde hem niet aan te lijnen zelf.
Nu kunnen wij alles met hem doen en is hij het zonnetje in huis. Speels en vrolijk. Vrij en blij. Effe wat werken aan bezoek en vreemden en we zijn er. Ideaal hondje geworden in 3 maandjes. Wel mazzel en onze andere hond heeft enorm geholpen. Hij doet alles na wat zij doet en leert zo razendsnel.

[Zamunda]

Op dit moment durft ze nog niet in de tuin. De deur staat wel altijd open. Zouden jullie dit zo laten en haar zelf laten kiezen wanneer ze de tuin in wil, of haar naar buiten proberen te lokken? Soms roep ik haar wel even als ik met de andere hond buiten ben, maar dat ziet ze dan toch nog niet zitten.

Niet lokken en niet roepen (roepen heeft nog geen zin en legt nu een druk op). Ze vindt momenteel elke omgeving erg spannend lijkt het, dus ook de tuin en dan blijft ze liever zitten waar ze zit. Daarnaast zie je bij veel van deze honden dat ze doorgangen spannend vinden en daar dan ofwel niet doorheen durven zelf ofwel heel snel doorheen schieten.

Voor zo'n angstige hond lijkt het me fijn om in de relatief veilige omgeving van een omheinde eigen tuin te kunnen plassen/poepen, daarom zou ik haar ook direct laten wennen aan de tuin. Dus meermaals per dag even meenemen de tuin in, aan de lijn. Geen druk erop dat ze iets moet doen, maar gewoon zijn. Eventueel kroelen als ze dat fijn vindt en daarvan ontspant, of tegen je aan laten zitten als ze daar steun uithaalt. Dan samen weer naar binnen.


Ze is nog jong, dus dat is een groot voordeel qua leervermogen. Het kan vrij snel gaan, maar het kan ook heel lang duren, het kan gigantisch verbeteren, maar ook op een niveau blijven dat het altijd nog in flinke mate aanwezig blijft. Het is niet echt te voorspellen. Ik hoop dat je haar de tijd wil geven, je bent in ieder geval fijn bezig door hier veel vragen te stellen en erover na te denken .

[lotje&famke]

In februari is Pleun hier gekomen. Van haar verleden weet ik weinig. Ze heeft een chip met een nummer uit Tsjechië / Polen. Wat dat betreft uit het buitenland, maar ze is hier gekomen via een Nederlands asiel.
Niet gesocialiseerd en daardoor was ze bang voor alles wat ze niet kent.
Pleun was al snel vertrouwd met mij en mijn andere hond Flo. In huis is het een blij, open, speels, grappig en aanhankelijk hondje. Ze kan nu ook beter haar rust pakken en languit blijven liggen terwijl ik heen en weer loop.
Het heeft ongeveer 3 maanden geduurd voordat ze al haar plas en poep buiten durfde te doen in de stad (ze deed dat toen nog vaak veilig binnen omdat ze buiten te gespannen was). Nu is ze goed zindelijk
In het begin vond ze de tuin eng, vooral ook omdat er in de aangrenzende binnentuin kinderen spelen. Maar nu heb ik met het mooie weer vaak de deur open staan en gaat ze ook zonder mij in de tuin scharrelen
Wandelen wisselt. De ene keer gaat het goed en de andere keer heeft ze weer vreselijke drempelvrees. Laat ze stress zien en loopt ze vast (bevriezen). Dan doen we een stap terug. Vaak strooi ik dan weer een paar dagen haar ontbijt uit buiten net over de drempel van de buitendeur. Dan gaat ze daar brokjes snuffelen en kijken we samen een poosje naar wat voorbij komt. Niet te lang, daarna gewoon weer naar binnen. Verder P en P ze dan in mijn tuintje. Dat werkt hier goed. Na 2 a 3 dagen is ze vaak weer over haar drempelvrees heen en loopt ze dapper mee naar buiten.
Het heeft allemaal tijd nodig. Zo heeft het 4 maanden geduurd voordat ze in de stad lekkers van mij aannam / opat. Ze is dol op eten en binnen of in een groengebied nam ze ook wel lekkers aan. Maar in de stad was ze daar te gespannen voor. Ik kies vooral momenten waarop het rustig is in de stad om met haar te lopen. Zoals heel vroeg in de ochtend. Dan loopt ze met plezier 1,5 uur mee. Pleun is inmiddels gewend aan het aangelijnd passeren van vreemde honden. Ze doet dat netjes. Ik zorg er wel voor dat ze vooral positieve ervaringen opdoet en vermijd daarom drukke uitlaatveldjes. Andere mensen vind ze spannend, maar zolang ik er voor zorg dat ze met rust wordt gelaten, gaat dat prima.
Buiten de stad, in groengebieden, ging het wandelen vanaf het begin al veel beter. Ik neem haar dus ook vaak mee de stad uit om te wandelen. Ze loopt daar los en blijft goed bij me. Pleun gaat ook mee in het openbaar vervoer. Dat gaat prima, als ze maar bij me op schoot mag zitten Ik vind dat ze het al heel goed doet allemaal, zo na 5 maanden. Alleen bezoek heeft ze nog veel moeite mee. Maar als ik zie hoe ze vooruit is gegaan op andere gebieden denk ik dat dit met veel oefenen ook nog wel zal verbeteren.
Vanuit mijn hondenschool wordt wel aangeraden te steunen als de hond bang is en ook de ruimte te geven om afstand te nemen van wat eng is. Niet overdreven gaan troosten ofzo. Maar wel tegen je aan laten staan / zitten. Zodat de hond er vertrouwen in krijgt dat ze op jou kan rekenen als er iets is.
Met Pleun heb ik in het begin vooral veel dingen samen gedaan die we beide leuk vinden. De nadruk gelegd op wat wel goed ging. Al het andere komt met kleine stapjes vanzelf wel. De onzekerheid over de toekomst over hoe ze zich verder zal ontwikkelen vond ik in het begin best moeilijk. Maar ik merk dat het vertrouwen naar elkaar groeit en dat ik bij een terugval steeds beter weet hoe ik daar mee om kan gaan. Vallen en opstaan en vooral genieten van wat allemaal goed gaat!

[hewi]

Ik heb veel angstige opvangers gehad , wat hier altijd werkte was rust regelmaat ritme.
Continu zelfde uitlaatrondje, liepen ze die vrolijk dan gingen we verder.
Niks verwachten gewoon normaal doen wat je normaal ook doet.
Denk alleen wel om eventueel ontsnaproutes , dus geen deuren open laten staan etc .
Tijd tijd tijd.

[lieke]

Ik heb veel angstige opvangers gehad , wat hier altijd werkte was rust regelmaat ritme.
Continu zelfde uitlaatrondje, liepen ze die vrolijk dan gingen we verder.
Niks verwachten gewoon normaal doen wat je normaal ook doet.
Denk alleen wel om eventueel ontsnaproutes , dus geen deuren open laten staan etc .
Tijd tijd tijd.

Dat dus. Ik laat de hond met rust. Hoogstens bij het langslopen een nonchalante aai over de bol. Maar verder de hond zo veel mogelijk het dagelijkse ritme van mijn huishouden leren kennen. Mijn ervaring is wel dat hoe jonger de hond Is, hoe sneller het gaat.
Bij een hond onder de 2 jaar ging het wennen in een paar masnden. Een hond ouder dan 6 jaar kan je er wel een jasr voor uittrekken.

[McHil]

Gisteren heeft ze haar eerste stapjes in de tuin gezet. Ik ben inderdaad met de andere hond naar buiten gegaan en daar met hem gaan kroelen. Ze is best nieuwsgierig, dus kwam toch even kijken. Na een paar stapjes weer naar binnen, maar de eerste stapjes zijn gezet:).
Vanochtend zag ik zelfs een eerste kwispel tijdens het lopen op het veldje.

Nu alleen een ander ding: Ze vindt het dus heel eng als we iemand tegemoet lopen. Dan bedoel ik op de stoep of op een paadje. Ze raakt dan echt een beetje in paniek. Ik probeer dit wel te voorkomen, maar soms kom je gewoon iemand tegen. Is dit een angst die ook met de tijd kan zakken, of moet hier wel echt op getraind worden? En: wat is het beste om te doen in zo'n situatie. Rechtsomkeert maken (als dit kan, soms kan dit ook gewoon niet), of toch langs die persoon lopen. Zij is dan wel heel angstig.