Als er een hond is overleden merk ik dat we heel snel de schifting maken "hij/zij heeft een mooie leeftijd bereikt" of "hij/zij was nog te jong." En zelf doe ik dat ook. Ik heb op dit moment geen fokplannen, maar ben toch regelmatig bezig met stambomen uitpluizen. Daarmee neem ik ook de leeftijd van de honden uit die lijn, hun nestgenoten en nakomelingen mee. En als ik dan een hond van 16 zie die is overleden aan kanker, vind ik de oorzaak er niet meer zo toe doen. Een hond gaat een keer dood aan z'n ouderdomskwaaltjes, en dat kan kanker ook zijn. Maar als een hond van 8 overlijdt aan kanker vind ik dat abnormaal en te vroeg. Die grens bedoel ik dus Voor mij ligt die rond een jaar of 10. Ik hoop natuurlijk dat ze nog ouder worden dan dat, en ik zou het triest vinden als de gemiddelde levensverwachting al op dat punt zit. Maar ik vind het wel de leeftijd waarop je de beginnende ouderdomskwaaltjes mag verwachten. En de één vindt een jarenlange weg door al die kwaaltjes heen en leeft nog 6 jaar, terwijl een ander het misschien nog een jaar volhoudt.Nu is dit redelijk toegespitst op m'n eigen ras ook, maar toch. Ik zou niet aan een ras beginnen waarbij de verwachting is dat een hond de 10 niet gaat halen. Ik vind dat echt een minimum. Pech kan je altijd hebben, maar als het uitzonderlijk is dat ze die magische 10 wel halen hoeft het van mij niet.
Waar ligt die grens voor jullie?
) en Pol 15, maar ook die is nog best fit. Hij heeft een kreupele voorpoot, hoort minder goed en slaapt dieper, maar van verplegen is nog geen sprake. 
) en liep met vreemde mensen mee omdat ze mij niet meer herkende. Maar daar had ze zelf geen last van. Ik des te meer omdat ik regelmatig sprintjes moest trekken om haar weer terug te halen. 
Dat is ook precies wat ik bedoel: vanaf welke leeftijd vind jij het al respectabel?
Die grens ben ik benieuwd naar. Wanneer beschouw je iets als een "mooie" leeftijd voor een hond?
. OP een ieniemienie hartruisje na heeft ze totaal geen gebreken en ze accepteert het niet als ze wordt thuisgelaten 
