Een week of drie, vier geleden heb ik een rondje gewandeld waarbij ik halverwege verrast werd door wat duivenbestrijders. Het maakte op dat moment weinig uit of ik verder zou lopen of om zou keren, dus Lola had het hoe dan ook zwaar. Uiteindelijk heb ik haar zelfs aan de kinderwagen vastgeknoopt, omdat ze met haar 10 (of 12
) kilo zo hard trok dat ik er een zere hand van kreeg. Ze was altijd al angstig en gefocust met knalgeluiden, maar sindsdien is het echt ruk. We zijn nu op het punt dat ze twee rondes al helemaal niet meer wil lopen. Ze gaat het eerste stuk strak achter me lopen en om de zoveel meter stilstaan en soms zelfs zitten. Eigenlijk loop ik dan altijd gewoon maar door, maar dan komt vanzelf het punt dat ze aan het eind van de flex wil lopen en keihard gaat trekken. En in beide gevallen snuffelt ze helemaal niet meer. Op zo'n moment vraag je je wel een beetje af waarom je eigenlijk buiten bent.
Ik kom net terug van een ander rondje, met een stuk over de dijk. Aan de overkant van de IJssel hoorde je twee keer iets dat met een beetje fantasie op een knal zou kunnen lijken. Lola vond het weer niks dus. Ik ben benieuwd of ze dit rondje nu ook afgeschreven heeft.
Wat zouden jullie hiermee doen? Het lijkt erop dat het weinig zin heeft om maar gewoon te gaan wandelen, want volgens mij vindt ze er niet veel aan. Ze komt bekaf en hijgend als een gek weer thuis. Maar als ik zeg dat we gaan lopen is ze wel gewoon blij en ons rondje uiterwaarden vindt ze gelukkig wel nog steeds leuk. Maar om dat nou verplicht elke dag te gaan doen...?
De gebruikelijke algemene info: Lo is een gecastreerde teef van een jaar of acht, ze was altijd al angstig en ik heb een heleboel dingen met haar bereikt, maar ze gaat nu weer de verkeerde kant op. We hebben sinds begin dit jaar een baby in huis, zou dit het klassieke aandachtstekort zijn dat zich op de wandelingen buiten uit? Moet ik meer met haar hersenwerken, individuele aandacht en dat soort dingen?
Overigens is Lola niet geïnteresseerd in speelgoed en eten is ook maar matig interessant vindt ze. Aaien onderweg is een absolute no-go, dat vindt ze helemaal niks.
Edit: het ene rondje vindt ze nu niks vanwege die duivenbestrijders, het andere rondje is ze jaren terug een keer aangevallen door twee honden. Op die plek loopt ze altijd al wel gauw door, maar nu doet ze dat dus die hele route.
Lola trok zich daar wel aan op, zeker toen alles nog nieuw was voor haar. Maar dat beestje is al twee jaar dood en verder heeft niemand hier in de buurt een hond waar ze ook daadwerkelijk mee wandelen. Idem voor de hond van mijn schoonouders... dus daar zie ik wel logica, maar weinig kansen 
ik word nu al verdrietig als ik aan de oud&nieuw periode denk.
maar graag, lijkt me een prima plan. Misschien herkent Lola tommy nog wel.
Knallen door het jaar heen (motoren, vuurwerk, ondefinieerbare knallen, vogelverjaagkanonnen enz) waren toen helemaal goed te doen voor haar, niet leuk maar absoluut goed te doen en het herstellen deed ze ook vrijwel direct terwijl ze voorheen echt de hele wandeling van het padje was eerst.
Het zou ook kunnen dat haar emmer wat vol zit en dat ze daarom meer reageert op dingen buiten. Een baby brengt toch veel nieuwe indrukken met zich mee. Babybezoek, onrustige nachten door babygehuil etc. Kan Lola ook een plas in de tuin doen? Dan zou ik haar gewoon een paar weken mee nemen naar wandelingen die ze wel leuk vind en haar verder in de tuin laten plassen. Daarna de andere rondjes ook weer eens proberen. Bij Pleun werkt dat beter. Het is net alsof ze na die paar weken leuke wandelingen vergeten is dat ze die andere route's heel eng vond. Positieve associaties maken met wandelen zeg maar 
Pleun hoeft trouwens maar 2 keer per dag 'verplicht' mee met wandelen. De andere 2 keer mag ze kiezen. Meestal wil ze dan thuis blijven (en doet dan een plas in mijn tuintje). Dat vind ik prima, ga ik alleen met Flo.
