honden hebben en je partner

[schelsey]

Is jullie partner even gek op de honden als jezelf?

Of is het meer dat ze er voor jou zijn en je partner ze aanvaard om je te plezieren maar er verder niet al te veel tijd en energie in wil steken?

Mijn man aanvaard de honden omdat hij weet dat ik niet zonder kan maar kweet dat hij liever een leven zonder wilde als het aan hem lag

Enige dat mijn man doet is ze wat knuffelen, heel af en toe 1 min even spelen, en heel af en toe samen met mij eens gaan wandelen.

Al de rest doe ik, ook als een hond ziek is trekt hij zich er niet veel van aan en alles valt op mij

Ze mogen niet te veel kosten aan voeding/verzorging maar daar trek ik me niks van aan

Soms vind ik het wel spijtig dat we dit niet samen kunnen doen

Hoe gaat het bij jullie er aan toe?

[Tineke]

Wij zijn beide even dol en betrokken bij onze honden. We doen ook wel afzonderlijk dingen met ze als dat zo uitkomt maar ook heel veel samen. Dat gaat van wandelen tot een workshop ed. Als ze ziek zijn dan zijn we daar ook beide mee bezig. Zou dat niet zo zijn zou ik denk ik wel een hond hebben maar zeker geen 4

[*Skye*]

De honden zijn van mij en echt mijn keuze dat ze kwamen. Als het aan mijn man had geleden waren ze er niet geweest.

Maaaar we hebben het hier wel heel goed over gehad en hij is wel een hondenliefhebber. Ik heb van te voren gezegd dat ik nooit wil horen 'Maar het zijn jouw honden'. Als we het deden wilde ik het echt samen doen.

In de praktijk doe ik het meeste, maar ik werk niet en mijn man meer dan fulltime. Mijn man doet de laatste ronde eigenlijk altijd en laat ze ook wel eens vaker uit. Hij is er eigenlijk net zo gek mee als ik. Hij speelt met ze en gaat 1 of 2x pw hardlopen met ze.

Zoals jij omschrijft zou mij echt heel ongelukkig maken... het lijkt me dan echt een constante spanning die er hangt.

De reden waarom mijn man geen honden zou hoeven hebben is dat hij bang was dat het erg zou beperken. Het beïnvloed je leven natuurlijk wel. Maar ze kunnen goed alleen zijn dus het valt reuze mee. Hij heeft ook een hekel aan de haren die ze verliezen en zand dat ze meenemen. Maar goed, dat is nou eenmaal niet anders.

[tobi__]

We staan er allebei achter, maar dat we een hond hebben komt echt door mij. Ik wilde dat super graag en mijn vriend vond het geen probleem. Voelt ook als een keuze die we beide gemaakt hebben.

Het is wel zo dat ik het meest met Tobi wandel (in de normale situatie, is nu even anders) en mijn vriend het alleen doet als ik het vraag of ik niet thuis ben. We wandelen wel regelmatig samen en dat vind ik eigenlijk nog het leukst. Verder is het mijn vriend die in huis vaak met Tobi speelt, ik speel eigenlijk zelden met hem binnen. Maar Tobi weet dat hij met mijn vriend lekker kan ravotten en zoekt hem dan ook op. Erg leuk om te zien.

Hoewel ik vind dat partners elkaar niet kunnen verbieden om een hond/kat/ander dier te nemen lijkt het mij echt niet leuk als mijn vriend er niet achter zou staan en Tobi alleen zou gedogen in huis.

[Ptje]

Bij mij is het makkelijk, ik heb geen partner dus ik beslis zelf.

[Tamara/Bayko]

Bij mij is het makkelijk, ik heb geen partner dus ik beslis zelf.

Hier idem. Heerlijk

[Jules01]

De honden zijn mijn hobby maar onze keuze.
Ik ben de iniatitiefnemer met de keuze voor welke hond etc. maar Mark moet het er wel mee eens zijn. We doen het samen tenslotte.
Qua verzorging is het dan ook 50/50.

[Manuma]

In het begin was het echt mijn ding. Nu neemt hij ze dagelijks mee naar zijn kantoor en hij is helemaal gek met ze. Hij vindt het geweldig om met ze door de straten te wandelen of beter nog: door het centrum. Dat vindt hij zo gezellig. Hij pakt onze teef in met dekens en hij is heel begaan met ze. Vooral de teef.
Maar, lange wandelingen vindt hij vreselijk. Een uur lopen gaat al gepaard met veel zuchten. Ik vind het juist heerlijk, het leukste dat er is. Maar dat is nu mooi mijn tijd

[S@ndr@]

de honden zijn mijn ding, en in het begin gaf hij nog wel eens tegengas, tot ik tegengas ging geven bij zijn hobby, en toen was t over hij vind ze wel leuk, maar heeft er verder geen bal verstand van en verdiept zich er ook niet in , prima dan ook niet zeuren

[Gimmick]

Mijn man vindt ze leuk en accepteert ze prima.
En "vroeger" heeft hij wel honden uitgezocht, echter dat recht heeft hij verspeeld nadat hij Gimmick uit koos en er vervolgens niks meer mee deed omdat ze te lastig was. Hij heeft zijn lering er ook uit getrokken en laat mij kiezen

[Zamunda]

Is jullie partner even gek op de honden als jezelf?

Jazeker. Ik zou het vreselijk vinden als dat niet zo was. Ik geniet er heel erg van om deze liefde met mijn man te delen, dat we samen enorm kunnen genieten van de honden als ze bijvoorbeeld aan het darren zijn, of er heel zoet bij liggen (dan tikken we elkaar even aan en zeggen dan tegen elkaar ''Mooi hè!''). Heel zoetsappig misschien, maar voor mij ontzettend waardevol.

Enige dat mijn man doet is ze wat knuffelen, heel af en toe 1 min even spelen, en heel af en toe samen met mij eens gaan wandelen.

Tsja dat zou mij dan weer niet zoveel uitmaken. Zolang mijn man gek met ze is en we er samen van genieten is het goed, de exacte verdeling van de taken doet er dan niet zoveel toe. Er zijn nog veel meer dingen die moeten gebeuren in/om huis, dus als de verdeling van het geheel in balans is is het toch prima?

Al de rest doe ik, ook als een hond ziek is trekt hij zich er niet veel van aan en alles valt op mij

Ik weet niet wat je bedoelt met 'trekt hij zich er niet veel van aan', maar bij ons valt bij ziekte ook vrijwel alles op mij. Simpelweg omdat van ons twee ik degene ben die daar het meest geschikt voor is. Maar als ik hulp nodig heb dan zal mijn man helpen als ik dat vraag (okee, soms onder protest).

Ze mogen niet te veel kosten aan voeding/verzorging maar daar trek ik me niks van aan

Hier is het toch ook altijd wel een afweging tussen prijs en kwaliteit hoor. Orijen bijv. is mij echt veel te duur met 50 (en voorheen 80) kilo hond (met 5 kilo hond zou het me niet zoveel uitmaken), maar ik zoek wel een voer uit waarvan ik denk dat het goed is en waar ze het goed op doen (en zijn dat er meerdere ja dan kies ik de goedkoopste) én ik zoek waar ik het het goedkoopst kan inkopen.



Conclusie: rond de honden is het 'werk' niet per sé 50/50 verdeeld, maar we zijn allebei gek op ze en genieten er élke dag weer samen van en dat is voor mij het enige wat echt telt.

[Adjani & Tyson]

Hier zoals jij omschrijft
Ze zijn er omdat ik graag honden heb, hij heeft er liever geen
Alle verzorging doe ik. Uiteraard gaat hij er wel mee wandelen als ik er een keer niet ben
Dagtochtjes en vakanties met de honden vind hij niks, dat doe ik dan samen met mijn zus en haar hond

[tobi__]

Ja dat elkaar aanstoten en zoetsappig over de hond doen, doen wij zeker ook. Vooral gekke stemmetjes opzetten en voor Tobi praten, haha. Liggen dan helemaal in een deuk en die hond maar onschuldig naar je op kijken.

[Floortje]

Mijn partner is even gek op honden als ik.
Toen wij elkaar ontmoetten hadden we ieder een hond. Later is er nog 1 bijgekomen.

We zorgen samen voor ze, maar de verantwoordelijkheid is wel verdeeld. De reu is van mij, de teven van hem.
Kosten als voer en een halsband ofzo gaat uit de losse pols, maar grote dierenartskosten is ieder voor zich.

Het is zelfs zo dat de teven weleens uit logeren gingen als hij een periode veel moest werken.
Ik heb geen zin om na mijn werk ook nog eens 3 honden te entertainen. Mijn eigen relaxte bulletje oké, maar ook nog eens die twee hyper herders van hem, dank je vriendelijk.
Nu maakt het niet zo veel meer uit, want ze zijn ondertussen alle drie bejaard en dus veel rustiger.

Edit:
Wat ik nog vergeet: Als er kots of diaree in het spel is dan wijzen we ook altijd naar elkaar "Dat was jouw hond, ruim zelf maar op"

[Crescent]

Oh vreselijk, het is hier een zoete bende waar ik mezelf af en toe tussen moet wurmen. Hij wil ook wel het beste voor ze wat betreft voeding en medische zorg. Als er eentje twee dagen niet helemaal rad is moet er naar de DA. Als er eentje zn buik schraal heeft aan de duindoorn ook. Zelf kijk ik dat nog even aan. We vinden er vaak wel een middenweg in.

[Fotogravinnetje]

De hondjes zijn van mij, maar m'n man is ook gek op ze. Gait is erbij gekomen omdat ik een tweede hond echt heel graag wilde. M'n man heeft op dit moment liever maar 1 hond, maar dat kan nog veranderen als Gait ook volwassen is en alles dus veel normaler is. Dan vergeet hij dat de puppy- en puberfase zo pittig was
Ik doe dus het meeste, maar m'n man doet ook regelmatig wat met de hondjes. Ik kan dus niet zeggen dat hij net zo gek is op ze als dat ik ben, maar het is zeker niet zo dat hij er niets mee heeft

[mosquito1980]

Ik ben degene die fanatiek is met de hond(en) (alle beesten eigenlijk )
Ik ben opgegroeid met beesten.

Mijn partner heeft nooit beesten gehad, hij vindt de honden en katten leuk en past op ze als ik er niet ben maar hij ziet niet als er wat mis is. OK, natuurlijk als ze stoppen met eten of als er echt iets is, maar de kleine dingen (die snel groot kunnen worden) ziet hij niet. Maar dat geeft ook niet.
Belangrijkste is dat hij ze leuk vindt en hij is helemaal blij als Vusi naar hem luistert

[Gollum]

Ik had Gol al toen ik mijn partner tegenkwam. Hij is opgegroeid met honden en is er heel gek op en Gol was ook gelijk gek met hem. We hebben samen voor Mika en Rani gekozen en Rani is echt zijn hond. Rani luistert veel beter naar vriend en is ook helemaal verliefd op hem. Wat wandelen betreft doe ik het meeste met de honden, ik ben eigenlijk altijd degene die vroeger opstaat om met ze op pad te gaan. Dat is zo gegroeid omdat vriend het meeste werkt en ook nog zijn muziek heeft in het weekend. Als hij tijd heeft gaan we wel altijd met de auto naar een leuk wandelgebied.
Wanneer ze ziek zijn is hij net zo betrokken als ik, hij schuift alles opzij om naar de dierenarts te gaan of hij werkt thuis als er iemand bij ze moet blijven, met mijn werk is dat meestal lastiger. Wat kosten betreft vind hij alles goed als het nodig is, het scheelt ook dat ik niet zo koopziek ben denk ik. Wat dat betreft zitten we wel op één lijn, ook tot hoever we gaan wbt medische kosten en behandelingen.

Kortom, we zijn een perfect hondengezinnetje

[jacq1970]

De honden waren altijd mijn ding, mijn vriend is gek op ze hoor zolang alles binnen kon maar uit zichzelf wandelen ofzo deed hij echt nooit, als ik echt wilde dan ging hij mee naar strand of bos maar daar hoefde ik ook echt niet elke week mee aan te komen.
Moet ik eerlijk zeggen dat mijn vriend internationaal chauffeur is dus eigenlijk alleen zaterdag en zondag thuis is.
2 jaar geleden kwam hij ( na 25 jaar en buiten zijn schuld ) in een arbeidsconflict terecht en kwam hij het eerste half jaar daarvan elke dag thuis en de laatste 1,5 jaar is hij helemaal thuis dus hij doet nu ook veel meer met Bowie, uitlaten en wandelen, eten geven, knuffelen , medicatie geven etc... ik moet vaak gewoon werken dus dan neemt hij het gewoon over, als ik s'nachts om 03.00 uur uit mijn werk kom is hij degene die s'morgens met haar uitgaat .. heerlijk is dat!
Per november gaat hij weer aan het werk en dan wordt alles weer anders alleen wil hij zeker als hij thuis is ook meer met haar doen, hij kent haar nu door en door en hij zegt zelf ook dat hij haar heel erg gaat missen als hij straks weer dagen van huis is.
Hij realiseert zich nu ook dat des te meer je met een hond wandelt en leuke dingen doet des te beter je band wordt met die hond...

[Chihuahua-paws]

Hier ben ik de persoon die eigenlijk alles doet met de dieren, verzorging, uitlaten, kammen van de katten enz.
Maar mijn vriend is stiekum net zo gek met ze met name Toots en Binky die kwam als kitten, de andere kat vind hij zeurderig "is die ook wel" maar ook ontzettend lief.

Ik dacht ook dat mijn vriend niet zou zien als er wat mis is. Maar bijv afgelopen dinsdag had ik da da al gebeld en ben een paar uurtjes van huis gegaan. Belde hij me op dat hij dacht dat er wat bij Toots in zijn bekkie zat hij wist nog niet dat ik de da al had gebeld, en vriend is mee geweest naar de da en heeft niks geklaagd over de prijs indicatie maar had zo iets van wat moet gebeuren dat moet gebeuren. En 2 maanden geleden was ik weg, en mijn vriend heeft chocola gegeten en een blokje op de leuning van de bank gelegd en is toen even naar toilet geweest, toen belde hij me dat Toots chocola had gegeten half in paniek, dat kleine beetje kan gelukkig niet veel kwaad. En een keer dat Binky de kat niet zichzelf was en dat is echt bijzonder want je moet echt weten hoe de kat is en snappen om dat te zien. Dus hij wil net als mij het beste voor ze. En dat is toch wel fijn.

[xSuzannex]

Hij is er net zo gek mee als ik, misschien nog wel gekker.
In eerste instantie leek een hava hem niet echt wat, want dat was geen hond. Nou jammer dan, ik wil al jaren een hava en die kwam dus ook gewoon. Hij hoeft haar niet te kammen, dat doe ik wel. Als het aan hem ligt wordt ze kaal geschoren.
Maar hij is zo vreselijk gek op Saar. Hij grapt vaak dat hij nu nooit meer bij me weg kan want hij kan haar niet achterlaten. En als we fantaseren dat we de staatsloterij winnen zit er standaard in zijn eisenpakket en bouwtekeningen een speciale plek zodat we nog veel meer hava's kunnen nemen. Hij kwam er al vrij snel mee dat 2 honden de grens was, toen dat een 2e hava erbij eigenlijk wel noodzakelijk is, en een derde ziet ie ook wel zitten geloof ik.
Hij gaat ook altijd mee naar wat dan ook. Mee voor de gezondheidsonderzoeken, bij fokkers op bezoek, naar de shows.
Het is ook wel eens anders geweest met een vorig vriendje. Daar was de vraag als ik een weekend kwam logeren of die hond niet thuis op het balkon had kunnen blijven ofzo. Dat draaide uiteindelijk ook wel bij dat zijn familie hem biefstuk onder de tafel voerde want het was zo zielig, en afscheid kwamen nemen toen hij moest worden ingeslapen

[Bulley]

Ik heb altijd honden gehad thuis, man van huis uit niet. Maar nog voordat we samen woonde hadden we samen een hond. En kom niet aan zn hondje haha ik doe wel iets meer met de hond, maar ze gaat dan ook met mij mee naar huis dus ook daar moet gelopen worden. Ik voer meestal, en bepaal welke voeding. Medische kosten vind hij al snel prima. En hij moet van mij mee. Laatst moest er een voortand getrokken worden dus afspraak gemaakt en aan hem doorgegeven wanneer, was prima maar ik vond dat ie wel erbij moest zijn, heeft ie gedaan.
Ik zou t niet leuk vinden als ie het alleen maar prima zou vinden als er een hond is en er niks mee zou doen.

[Elmo/maureen]

Hij was doodsbang voor honden, maar wist ook wel dat zodra we samen gingen wonen er een hond zou komen. Stond hij ook achter, hij doet net zoveel met Elmo als ik. Hij laat elmo uit voordat hij naar het werk gaat, zodat ik dat niet hoef te doen en doet de laatste ronde. Eten geven doe ik, maar dat is gekomen omdat elmo dubbel gevoerd werd Hij is zo gek met Elmo en andersom ook.

[Leonie.]

Mijn man aanvaard de honden omdat hij weet dat ik niet zonder kan maar kweet dat hij liever een leven zonder wilde als het aan hem lag

Dat lijkt me best wel moeilijk en niet zo leuk. Als ik ooit een vriend/partner wil is dat zodat we samen kunnen wandelen

In het begin was het echt mijn ding. Nu neemt hij ze dagelijks mee naar zijn kantoor en hij is helemaal gek met ze. Hij vindt het geweldig om met ze door de straten te wandelen of beter nog: door het centrum. Dat vindt hij zo gezellig. Hij pakt onze teef in met dekens en hij is heel begaan met ze. Vooral de teef.
Maar, lange wandelingen vindt hij vreselijk. Een uur lopen gaat al gepaard met veel zuchten. Ik vind het juist heerlijk, het leukste dat er is. Maar dat is nu mooi mijn tijd

Nou ja, dit klinkt ook nog wel leuk en praktisch

[mijke]

Ik had Oor al toen ik mijn vriend leerde kennen. Zelf is hij helemaal geen hondenmens en hij zou nooit van zijn leven zelf een hond genomen hebben. Maar áls hij dan een hond moet hebben, dan maar een als Oor, want hij is echt heel dol op haar. Hij heeft later wel eens verteld dat hij godsgruwelijk blij is dat Oor zo'n leuke, rustige en vooral brave hond is, want als dat niet zo was geweest was het een dealbreaker. En dat begrijp ik erg goed, ik ken ook honden die echt Vreselijk Vervelend zijn en waar ik voor geen goud mee zou willen samenleven. Andersom zou het voor mij een dealbreaker zijn geweest als Marinus echt helemaal niks van Oor had moeten hebben. Gelukkig is er tussen Oor en Marinus wel een enorme klik.

In de takenverdeling is Oor nog steeds wel echt mijn hond, ik doe in principe alles met haar wat nodig is. Marinus zal niet uit zichzelf gaan wandelen of borstelen ofzo, en naar de dierenarts gaan, gezondheid in de gaten houden etc. doe ik ook allemaal. En als ik een weekend weg ga oid heeft hij ook echt geen zin om het hele weekend op Oor te passen en zou ik oppas moeten regelen als ik haar niet mee neem. Wel vonden we het allebei, toen we net gingen samenwonen, belangrijk dat hij en Oor een band zouden krijgen en daarom geeft hij haar 's avonds eten en loopt hij het allerlaatste poep en plas rondje met haar. Dat is eigenlijk altijd zo gebleven en dat vinden ze volgens mij allebei heel fijn. In het begin was het gewoon aan de riem 5 minuten werktuigeiljk heen en weer lopen, maar tegenwoordig is hij ook echt bezig met hoe hij haar het best kan laten luisteren en volgen en hebben ze een hele routine ontwikkeld. Verder speelt hij overdag ook regelmatig met haar, ze knuffelen regelmatig en ze hebben eigenlijk meer rituelen samen dan Oor en ik. 's Morgens bij het wakker worden hebben ze een dingetje, 's avonds na het eten spelen ze samen en mag ze bij hem op schoot, en als hij naar bed gaat (ik lig er dan altijd al in) brengt hij Oor 'naar bed'. Dan neemt hij haar mee naar de bank, zegt 'zoek maar een plekje', en als ze lekker ligt fluistert hij nog wat zoete woordjes in haar oortje en geeft haar een kus op haar hoofd Voor ik samenwoonde mocht Oor 's nachts nooit op de bank, maar toen ik er achter kwam dat hij dit stiekem zo deed vond ik het zo schattig dat ik het zo gelaten heb

Toch denk ik stiekum dat hij inmiddels ongemerkt wel een beetje meer hondenmens geworden is. Ik heb wel hoop dat we een volgende hond, als we die echt samen uitzoeken, misschien wat meer echt van ons samen voelt en dat hij er ook wat meer mee gaat doen. Met Oor voelt dat toch anders, niet alleen omdat ze al van mij was maar ook omdat ze toch best wel een eenpersoonshond is. Waarmee ik bedoel te zeggen dat ze echt enorm op mij gericht is. Als Marinus weg van huis is is er niks aan de hand, maar als ik weg ben en Marinus thuis dan ligt ze eigenlijk alleen maar melodramatisch op de bank te zuchten en te wachten tot ik weer terug ben. Dat ze dol is op Marinus doet daar helaas niks aan af en dat vind ik soms wel eens jammer. Marinus zou nog graag een Duitse Herder hebben als hij dan mocht kiezen, omdat hij in zijn jeugd zo'n hond in de familie had. Persoonlijk lijkt mij dat voor ons een maatje te veel, maar een leuk herderachtig type van een stichting zie ik hier ooit nog wel eens komen.

[Belle]

Bij mijn man thuis hebben ze altijd honden gehad die door de kinderen uitgelaten moesten worden. Ook moesten ze op zondag verplicht mee wandelen in het bos. Toen hij het huis uitging, had hij zich voorgenomen nooit honden te nemen. Tot hij mij tegenkwam, ik had al een hond. Hij vond het prima, maar wilde niks hoeven doen. Geen probleem, het was mijn hond en ik deed alles (uitlaten, verzorgen etc.) met veel plezier. Er kwam een tweede hond, en een derde..... Nu zijn we ruim 35 jaar en heel veel honden verder en doet hij elke dag de eerste en de laatste ronde (geheel vrijwillig). Trainen en lange wandelingen in het park of het bos vindt hij nog steeds niet leuk en zal hij ook niet doen (behalve toen ik op vakantie was), maar hij is stapelgek op de hondjes en er zit er altijd minstens een bij hem op de bank.

[schelsey]

Op 1 hond is hij altijd stapelgek geweest, Kenji, de malamutekruising.

Daar ging hij mee wandelen als ik eens niet kon, en ook als ik thuis was zei hij uit zichzelf," ik ga eens een goede wandeling doen met Kenji", dan was dat een wandeling van 2.5 tot 3 uur.

Was kenji ziek maakte hij tijd vrij om mee naar de dierenarts te gaan, zelf mee naar Gent.
Hij verzorgde Kenji mee toen hij kanker had.
Daar kreeg ik geen commentaar op als de onderzoeken en derg. zoveel geld koste
Kenji mocht mee op verlof en dat vond mijn man altijd heel leuk

Maar de berners die ik nu heb zijn wel lief, zijn zen woorden, maar verder kan hij er niet veel mee
Als ik vraag waarom hij nooit met hen uit zichzelf een wandeling doet bv dan zijn zen woorden, ach, die hebben dat niet zo nodig

Ik kan Kenji helaas niet terug brengen, hij is overleden aan kanker vorig jaar

Maar het stoort me toch wel

[Daisy@]

Hier allebei even gek

Ik zou er niet zo gelukkig van worden als het alleen 'mijn ding' zou zijn.
Oké, is er één ziek komt het meer op mij neer, maar gewoon omdat dat meer in mij zit. Ben ik er niet dan neemt hij zonder morren alles op zich als er 1 ziek is ofzo, geen probleem.

[DesireeB]

Ik ben van de honden voor vrienlief hoefde het niet zo. Hij laat ze wel eens snel poepen en plassen als ik een avonddienst heb maar veel meer ook niet.
In huis vind hij ze leuk maar alle zorg vind hij maar niks. Wel is het zo dat als er nood aan de man is hij altijd bijspringt.

Gek genoeg toen ik Maylo in had laten slapen was hij de eerste die riep dat er weer een OEB moest komen.
Ergens is het wel fijn dat hij me een beetje tegenhoud anders liepen er nu van 10 grote honden rond.

[** Angela **]

Ik heb mijn vriend leren kennen op de hondenclub
Hij toen even hondloos en ik had er 3

We hebben ook samen getraind , maar hij heeft er vanwege t werk geen tijd meer voor
Dus verzorg en train ik ze , en werk ik ook wat minder vanwege de honden wat helemaal zijn idee was en ik was er wel blij mee

Kyto en Pinky zijn eigenlijk van hem , en t gebeurd dan ook regelmatig dat ik thuis kom en ik 2 honden mis of dat hij vraagt of Pinky nog mee moet trainen en dan gaat of Kyto alleen of Kyto en Pinky samen mee naar de zaak ( eigen bedrijf )

Dus allebei gek op de honden , en een leven zonder kunnen we allebei niet voorstellen
Maar ik doe er dus t meeste mee