meer kennis /ervaring = meer zorgen

[lucie]

Hoe ervaren jullie dit?
Naarmate je meer kennis van en ervaring met honden opbouwt, maak je je dan sneller of juist minder snel zorgen (met name op medisch vlak) als er iets is?

Ik heb zelf eigenlijk het gevoel dat ik eerder iets 'zie' en heb dan gelijk -tig scenario's in mijn hoofd over wat het kan zijn. Niet dat ik nou erg neurotisch ben (vooralsnog ) maar naarmate je meer meemaakt raak je toch ook wat meer die onbevangenheid kwijt vind ik.
Zoals nu. Ik ben nog nooit met een hond naar de da geweest omdat ie misselijk was, maar gisteren dus wel met Amber. Terecht, zo bleek, maar toch. Ik denk dat ik hierna veel sneller met een misselijke hond naar de da zal gaan dan hiervoor.

[gonnie]

Ja, dat heb ik ook. Ik ben nog niet zo erg als Gerard. Maar nu ik weer pups heb, heb ik af en toe buikpijn als er wat gebeurd, als ze vast zitten met hun poot onder de bank bijvoorbeeld. Ons bankstel is van voor en aan de zijkanten nogal laag, kan er ook niet onder stofzuigen daar moet ik de bank voor naar voren trekken, en gisteren zat Tanja vast met haar poot.
Nu heeft Gerard er latjes onder geschroefd zodat hun poten er niet meer onder kunnen. Hahaha.

[lucie]

Ja, dat heb ik ook. Ik ben nog niet zo erg als Gerard. Maar nu ik weer pups heb, heb ik af en toe buikpijn als er wat gebeurd, als ze vast zitten met hun poot onder de bank bijvoorbeeld. Ons bankstel is van voor en aan de zijkanten nogal laag, kan er ook niet onder stofzuigen daar moet ik de bank voor naar voren trekken, en gisteren zat Tanja vast met haar poot.
Nu heeft Gerard er latjes onder geschroefd zodat hun poten er niet meer onder kunnen. Hahaha.

[Tineke]

Als ik het niet vertrouw dan ga ik wel naar de da toe ja. Niet om niets maar wel als ik het niet vertrouw of dat het nodig is.
En dat pakt toch vaak best goed uit , Micron heeft andere medicijnen erbij gekregen voor zijn hartproblemen en die is me toch met sprongen vooruit gegaan
Dierenarts was ook zeer enthousiast over zijn vooruitgang net als wij.
Met niet gaan spaar je wel je portemonnee want da's zijn wel ontzettend duur geworden naar mijn idee.

[gonnie]

Ja, dat heb ik ook. Ik ben nog niet zo erg als Gerard. Maar nu ik weer pups heb, heb ik af en toe buikpijn als er wat gebeurd, als ze vast zitten met hun poot onder de bank bijvoorbeeld. Ons bankstel is van voor en aan de zijkanten nogal laag, kan er ook niet onder stofzuigen daar moet ik de bank voor naar voren trekken, en gisteren zat Tanja vast met haar poot.
Nu heeft Gerard er latjes onder geschroefd zodat hun poten er niet meer onder kunnen. Hahaha.

Ja, leuk he? Echt mooi. Ik zei: dat ze gewoon op moeten letten waar ze hun poten steken, maar Gerard zei: de dierenarts is duurder dan die paar latjes. Haha.

[lucie]

Integendeel. Ik ben juist veel meer van het aankijken geworden en zelf handelen en pas naar de dierenarts gaan als ik denk dat het werkelijk nodig is.
Ik ren zelf ook niet naar de huisarts als ik misselijk ben

ik al helemaal niet, maar van jezelf kun je nog een redelijke inschatting maken hoe hoog de nood is, terwijl dit bij een dier toch veel moeilijker is.
vanochtend nog, vond Lizzy het nodig om even lekker haar ontbijt uit te kotsen over de keukenvloer, maar verder leek er niks aan de hand en ik weet heus wel dat die dingen nu eenmaal gebeuren. Maar Amber was echt accuut heel ziek. Hoe lang kijk je dat aan?

[lucie]

Ja, dat heb ik ook. Ik ben nog niet zo erg als Gerard. Maar nu ik weer pups heb, heb ik af en toe buikpijn als er wat gebeurd, als ze vast zitten met hun poot onder de bank bijvoorbeeld. Ons bankstel is van voor en aan de zijkanten nogal laag, kan er ook niet onder stofzuigen daar moet ik de bank voor naar voren trekken, en gisteren zat Tanja vast met haar poot.
Nu heeft Gerard er latjes onder geschroefd zodat hun poten er niet meer onder kunnen. Hahaha.

Ja, leuk he? Echt mooi. Ik zei: dat ze gewoon op moeten letten waar ze hun poten steken, maar Gerard zei: de dierenarts is duurder dan die paar latjes. Haha.

en gelijk heeft ie

[mosquito1980]

Slimme man heb jij Gonnie..... scheelt ook in stofzuigen

ik ben niet neurotisch, maar nadat Alex kanker in z'n neus had zit ik nu toch in Vusi's neus te kijken als even 1 keer "te veel" niest
En dan hoor ik haar denken... ga toch weg gek mens, ik ben Alex niet

[lucie]

Slimme man heb jij Gonnie..... scheelt ook in stofzuigen

ik ben niet neurotisch, maar nadat Alex kanker in z'n neus had zit ik nu toch in Vusi's neus te kijken als even 1 keer "te veel" niest
En dan hoor ik haar denken... ga toch weg gek mens, ik ben Alex niet

ja, dat bedoel ik!

[gonnie]

Slimme man heb jij Gonnie..... scheelt ook in stofzuigen

ik ben niet neurotisch, maar nadat Alex kanker in z'n neus had zit ik nu toch in Vusi's neus te kijken als even 1 keer "te veel" niest
En dan hoor ik haar denken... ga toch weg gek mens, ik ben Alex niet

Hahaha, via de voorkant kon ik toch al niet zuigen. Ik moet heel die bank naar voren trekken om te zuigen. En die tweezits valt nog mee, maar de driezits is een stuk zwaarder. Want moet ze een stukje omhoog tillen om over het kleed heen te komen.

[Yara]

Met de honden ben ik niet zo snel in paniek. Dit zijn wel sterke honden die wel wat kunnen hebben en een keertje kotsen of een dagje niet eten komt altijd wel eens voor. Maar als ze echt ziek zijn dan gaan de alarmbellen wel rinkelen en ga ik wel naar de DA. Zoals met jouw Amber dan was ik ook wel gegaan hoor. Je voelt dan zelf wel dat het niet in de haak is. Als Famke een dagje niet eet dan kijk ik daar totaal niet van op, die slaat wel vaker eens over. Maar als de zwarten niet eten dan is er toch wel iets loos. Die laten hun eten nooit staan, dus dat is dan wel reden om ze even extra goed in de gaten te houden.

[sbientje]

het valt wel mee. Ik ging altijd al, en nu nog steeds, op mijn gevoel af. Als het echt ernstig is, zie ik dat meestal wel aan de hond. Pom heeft als pup eens gehad dat ze alleen maar spuugde. Echt niets bleef er in, geen water, geen eten, niets. Een ellendig hoopje. Toen ben ik meteen naar de DA gegaan. Als ze zich zo voelen is dat gewoon akelig, en ze was nog maar een week of 8-9. Maar gemiddeld voor een keer spugen of diarree ga ik niet meteen naar de DA. Ik laat het dus afhangen van wat ik aan hun zie buiten de echte symptomen zoals kotsen e.d. Ik merk wel dat ik me makkelijk zorgen maak als ze niet helemaal okee zijn, maar verder eigenlijk ook niets aanwijsbaars hebben. Daar kan ik soms wel een beetje mee zitten...

[renee-uk]

ja, ik heb dat een beetje net als jij lucie, maar aan de andere kant ben ik ook wel blij met de meerdere kennis/ervaring die ik inmiddels heb.

als ik bij rita niet gezien had dat ze een aantal dezelfde symptomen had als jan in zijn laatste dagen, had ik haar misselijkheid waarschijnlijk gewoon afgedaan met 'ach, ze heeft een buikgriepje, gaat wel weer over' en had ik de da ook niet kunnen overtuigen van het feit dat er meer aan de hand was dan dat en waarschijnlijk een week of wat later opeens een dooie hond gehad.
ben nog steeds heel erg blij dat ik haar verder lijden heb kunnen besparen.

[Paisley]

Ik denk dat die zorgen wel zouden komen als je hond vaker in de lappenmand ligt. Ik heb zelf op medisch vlak altijd geluk gehad met honden, dus ik ben heel relax.

Maar ik ken het met paarden. Ik heb vroeger een paard gehad die altijd wat mankeerde, wat voor heel veel verdriet en kosten heeft gezorgd en wat niet goed is afgelopen. Mn paard erna was enorm gezond en hard, maar het duurde wel even voordat ik er vertrouwen in had.
Hij kwam een keer kreupel het land uit en ik zat al helemaal in de stress voordat ik gewoon even ging kijken hoe zn hoeven eruit zagen. Toen bleek dat hij een stuk prikkeldraad in zn hoef had hangen. Gelijk een pak van mn hart want na verwijderen heeft ie nooit 1 stap meer kreupel gelopen.

Maar Kiwi heeft laatst een hele sterfscene uitgevoerd maar t bleek amateurtoneel. Ze was gestoken door een wesp en vond daardoor 1 van dr poten totaal ongeschikt om op te lopen Heb er geen hartslag meer om gedraaid.

[blondie]

Weet niet of ik meer zorgen heb, of nauwlettend de huidige honden in de gaten houd. Helaas aan medische dingen heb ik met mijn eerste 2 honden wel behoorlijk wat info opgedaan
Het maakt wel dat bij sommige normale gedragingen (zoals behoorlijk hijgen) ik het "eng" vind. Omdat ik dan het beeld van Bluf voor ogen krijg die het zo benauwd kreeg vanwege haar hart.
Een jaarlijkse volledige lichamelijke check zonder dat er iets is doe ik dus nu wel. Die paar euro's extra wil ik daarvoor betalen.

Verder heb ik volgens mij een scherp oog als er daadwerkelijk iets is. Bij Finn had ik dat al, en bij Bluf (helaas dus in beide gevallen daadwerkelijk iets behoorlijk mis) en bij Jol had ik dat 2 jaar geleden ook. De da kon niets vinden maar ik stond er op pijnstillers voorgeschreven te krijgen omdat ik het gewoon niet vertrouwde. En blijkbaar had ze dus echt ergens pijn want langzaam aan kwam ze weer bij en werd ze weer levendig. En vervolgens weer gestopt met de pijnstilling uiteraard.

Ik zie mezelf niet als overbezorgd, bij manken of een beetje misselijk ren ik niet direct naar een dierenarts, mijn vriend was daar voorheen wat extremer in, maar deels komt het ook voort uit een nuchtere dierenarts die ook telefonisch advies geeft en afgaat op mijn info en inschatting. Want bij twijfel bel ik wel, en net als bij Bluf dat ik absoluut dacht dat het fout zat hoorde ze dat ook aan mijn stem en kon ik direct komen.

[Lanavandevledders]

heb geen ervaring met zieke honden, onze vorige honden, 4 op een rij, zijn nooit bij de DA geweest,
ja er mankte wel eens een hond, omdat hij de paarden zat te klieren of de schapen uit zat te dagen, en dan een tik op zijn neus kreeg,
en er werd ook wel eens gekotst, maar zolang ze aten, speelden en niet lusteloos waren, ging ik er nooit mee heen, na een paar dagen was het ook wel weer over.
tot dus verre geldt dit hetzelfde voor Lana,
ga niet voor elke scheet die dwars zit naar de DA,
maar als ik het echt niet vertrouw, dan ga ik alla minuut.

[blondie]

Ik zou het eigenlijk breder willen trekken, omdat jij m.n. medisch aanschrijft.

Vervelender vind ik het dat ik wat meer naar gedragingen en maatschappelijk aanvaardbaar of niet aanvaardbaar gedrag ben gaan kijken.

Vanuit dat oogpunt ben ik mijzelf gaan beperken (en mijn honden) eerlijk gezegd.

[lucie]

Ik zou het eigenlijk breder willen trekken, omdat jij m.n. medisch aanschrijft.

Vervelender vind ik het dat ik wat meer naar gedragingen en maatschappelijk aanvaardbaar of niet aanvaardbaar gedrag ben gaan kijken.

Vanuit dat oogpunt ben ik mijzelf gaan beperken (en mijn honden) eerlijk gezegd.

ook dat ja, absoluut waar.
bij voorbeeld het hele SPA-gedoe. Toen ik nog in NL met de honden liep, verblikte of verbloosde ik niet als ik er een zag of tegenkwam. Met alles wat ik inmiddels, met name hier , over gelezen heb, ben ik wel stukken voorzichtiger geworden. Over een paar maanden ga ik weer eens een weekje jullie kant op, maar wel een beetje met het lood in mijn schoenen eerlijk gezegd. En dat terwijl ik persoonlijk geen nare ervaringen heb opgedaan

O ja, bedenk ik me net. Laatst wilde Kailen tegen een autoband aanpiesen. Daar zou ik zelf totaal niet mee zitten, maar toen schoot me de rel hierover op het HF te binnen en heb ik hem gauw meegetrokken . Ik wil natuurlijk niet voor aso worden uitgemaakt

[lucie]

ja, ik heb dat een beetje net als jij lucie, maar aan de andere kant ben ik ook wel blij met de meerdere kennis/ervaring die ik inmiddels heb.

als ik bij rita niet gezien had dat ze een aantal dezelfde symptomen had als jan in zijn laatste dagen, had ik haar misselijkheid waarschijnlijk gewoon afgedaan met 'ach, ze heeft een buikgriepje, gaat wel weer over' en had ik de da ook niet kunnen overtuigen van het feit dat er meer aan de hand was dan dat en waarschijnlijk een week of wat later opeens een dooie hond gehad.
ben nog steeds heel erg blij dat ik haar verder lijden heb kunnen besparen.

dat is zeker de positieve kant van het verhaal, en daarom blijf ik me er wel over informeren.
zo was Amber een paar jaar gelden ook 'niet lekker'. Net als jij dacht ik: buikgriepje, gaat wel weer over. niet eten is niet erg voor even en overgeven doen ze allemaal wel eens. Dus keek ik het aan. Maar de volgende dag spoot het bloed er van achteren gewoon uit . In vliedende vaart naar de da, die piroplasmose constateerde. Een paar uur later zou ze dood zijn geweest
Dus ja, door dit soort incidenten word ik zelf wel kritischer als er eens 'iets' is.

[blondie]

ja, ik heb dat een beetje net als jij lucie, maar aan de andere kant ben ik ook wel blij met de meerdere kennis/ervaring die ik inmiddels heb.

als ik bij rita niet gezien had dat ze een aantal dezelfde symptomen had als jan in zijn laatste dagen, had ik haar misselijkheid waarschijnlijk gewoon afgedaan met 'ach, ze heeft een buikgriepje, gaat wel weer over' en had ik de da ook niet kunnen overtuigen van het feit dat er meer aan de hand was dan dat en waarschijnlijk een week of wat later opeens een dooie hond gehad.
ben nog steeds heel erg blij dat ik haar verder lijden heb kunnen besparen.

dat is zeker de positieve kant van het verhaal, en daarom blijf ik me er wel over informeren.
zo was Amber een paar jaar gelden ook 'niet lekker'. Net als jij dacht ik: buikgriepje, gaat wel weer over. niet eten is niet erg voor even en overgeven doen ze allemaal wel eens. Dus keek ik het aan. Maar de volgende dag spoot het bloed er van achteren gewoon uit . In vliedende vaart naar de da, die piroplasmose constateerde. Een paar uur later zou ze dood zijn geweest
Dus ja, door dit soort incidenten word ik zelf wel kritischer als er eens 'iets' is.

Maar daar hoef je niet eens "voorkennis" voor te hebben. Met mijn eerste hond was ik overbezorgd, moet zeggen dat ik in het begin ook al direct met hem met de neus in de boter viel toen hij dus ging kotsen en diarree kreeg omdat hij een halve tennisbal naar binnen had gewerkt. Normaliter doet een "normale" hond dat niet. Maar hij had honger, was in korte tijd enorm veel afgevallen toen ik hem kreeg en had toch een en ander meegekregen uit die korte periode dat hij niet optimaal de aandacht had gekregen die hij verdiende te krijgen.

Daar heb ik overigens ook veel van geleerd, ik leerde hem kennen als een vrolijke zelfverzekerde, open hond, de hond die ik in huis kreeg was een schim van hem, terwijl het dezelfde hond was.
Dat heeft me wel geleerd dat het belangrijk is om niet te snel een oordeel over een hond te vellen. Jol was ook niet de makkelijkste voor mij toen ze bij mij/ons kwam wonen en nu kan ik van haar genieten ook omdat ze in mijn ogen ten positieve is veranderd. Ze is rustiger geworden en vraagt ook om steun in plaats van dat ze zichzelf afzondert. En dat vind ik voor haar fijn, maar ook voor mijzelf. Het maakt ook dat ik nu kan zien aan haar als er medisch iets mis is. Een hond die op zichzelf blijft of zich afzondert kun je moeilijk steunen of daar kun je minder snel van constateren dat er iets anders aan de hand is als ze zich afzonderen.

[blondie]

Ik zou het eigenlijk breder willen trekken, omdat jij m.n. medisch aanschrijft.

Vervelender vind ik het dat ik wat meer naar gedragingen en maatschappelijk aanvaardbaar of niet aanvaardbaar gedrag ben gaan kijken.

Vanuit dat oogpunt ben ik mijzelf gaan beperken (en mijn honden) eerlijk gezegd.

ook dat ja, absoluut waar.
bij voorbeeld het hele SPA-gedoe. Toen ik nog in NL met de honden liep, verblikte of verbloosde ik niet als ik er een zag of tegenkwam. Met alles wat ik inmiddels, met name hier , over gelezen heb, ben ik wel stukken voorzichtiger geworden. Over een paar maanden ga ik weer eens een weekje jullie kant op, maar wel een beetje met het lood in mijn schoenen eerlijk gezegd. En dat terwijl ik persoonlijk geen nare ervaringen heb opgedaan

O ja, bedenk ik me net. Laatst wilde Kailen tegen een autoband aanpiesen. Daar zou ik zelf totaal niet mee zitten, maar toen schoot me de rel hierover op het HF te binnen en heb ik hem gauw meegetrokken . Ik wil natuurlijk niet voor aso worden uitgemaakt

Ik trek het meer naar eigen ras in mijn verleden wat gedoe gehad met kleinere honden die mijn honden van destijds niet moesten. En voorheen liet ik het altijd maar gaan. Tot ik in een verdomhoek werd gezet. Mijn hond hoorde zich te laten bijten en af te laten blaffen want hij was groter. Terug reageren was no go, dan was het een agressieve hond..
En dat werkt nu nog door met de huidige herder, ik en mijn partner kijken wel beter uit dan dat hij ooit terug reageert naar een blafbek die in zijn kuiten hangt. Maar het blijft zeer irritant. Want ondanks dat veel mensen blijven zeggen zich niet erin te herkennen.. hier blijft het bij tijd en wijlen zeer irritant als vanuit een park een stuk of wat honden op hem af komen terwijl je buiten het park loopt op een stoep waar het aanlijn gebod is. Ik wil niet afwachten wat hij doet.. ik weet dat hij met de minihond (echt mini) van mijn schoonzus prima overweg kan, dus in die zin weet ik dat hij niet kleinere honden als prooi ziet of zomaar bijt. Maar echt belagen en bijten in kuiten en nek, dat accepteert hij echt niet, en dat deed mijn vorige reu ook niet.. en dan houd ik dus wel rekening met de voorkennis/ervaring van mijn vorige stel en de huidige herder. Een ander blijft zeggen, "hij is toch sociaal, prima met andere honden" en zelf blijf ik rekening houden met de grens van acceptatie van mijn hond en de eventuele reactie van mijn hond als hij het te ver vind gaan en daarbij genomen de reacties van de eigenaren van die honden die dus zover mogen gaan dat ze een park uit rennen om blaffend en happend om een aangelijnde hond heen kunnen rennen.

[Tineke]

ja, ik heb dat een beetje net als jij lucie, maar aan de andere kant ben ik ook wel blij met de meerdere kennis/ervaring die ik inmiddels heb.

als ik bij rita niet gezien had dat ze een aantal dezelfde symptomen had als jan in zijn laatste dagen, had ik haar misselijkheid waarschijnlijk gewoon afgedaan met 'ach, ze heeft een buikgriepje, gaat wel weer over' en had ik de da ook niet kunnen overtuigen van het feit dat er meer aan de hand was dan dat en waarschijnlijk een week of wat later opeens een dooie hond gehad.
ben nog steeds heel erg blij dat ik haar verder lijden heb kunnen besparen.

Dat is ook zo , Rio had ooit eens een verstopping en omdat ik eerder een hond was verloren aan een darminvaginatie zat ik er direct bovenop.
Het liep goed af gelukkig met Rio die echt enkel maar een verstopping had maar we waren er wel snel bij.

[Leonie.]

Ja, ik maak me vaak zorgen.

Ik ga niet vaak naar de dierenarts. Laatst had Millie een bak chocolade gegeten, dan denk ik 'kotst ze wel weer uit'. Net als toen ze al die kleefbollen incl staartpunt naar binnen had gewerkt. Ze was er enorm ziek van, maar dan heb ik toch het vertrouwen dat het vanzelf wel goed komt.

En toch denk ik heel vaak dat er bijvoorbeeld iets mis is met haar gewrichten, of dat ze problemen krijgt omdat ze niet gecastreerd is, of wat dan ook. Hoeft helemaal geen aanleiding voor te zijn en ik maak me toch zorgen.

[DesireeB]

Ja en nee.

Mijn eerste(echte eigen) hond heeft nooit wat gemankeerd. Kreeg flinke dementie op een niet leuke manier en toen heb ik haar in laten slapen. Wel ging ik vaker naar de DA toen ze ouder werd en een paar dagen soms diarree had of niet lekker in haar vel zat.
Toen ik Maylo kreeg had ik uiteraard wel veel gelezen over de ellende binnen het ras maar nooit verwacht dat ik dat ook zou mee maken. Tot hij uiteindelijk fysiek niet goed in elkaar bleek te zitten en later een leverontsteking te krijgen wat hem uiteindelijk fataal werd.

Nog steeds ga ik niet voor elk wissewasje gillend naar de DA. Maar ik kijk dingen wel korter aan en neem niet zomaar genoegen met we hebben geen verklaring. Hier heb je een pijnstiller. Droef zijn elleboog werd eerst ook af gedaan als allergie tussen zijn voeten, vervolgens ED in lichte mate nadat ik na een week terug was en gewoon heb aangegeven dat ik hoe dan ook foto's wilde van zijn ellebogen en doe gelijk zijn heupen er maar bij. Als ik dat niet gedaan had was ik waarschijnlijk een paar weken verder geweest voor die wel nodig bleken te zijn. Toen hij laatst uitgleed bleek hij ook een oude breuk in zijn teen te hebben, ik heb het even aangekeken maar niet de volledig 6 tot 8 weken. Na 2 weken heb ik alsnog een ct scan van zijn elleboog laten maken. En nu is hij dus geopereerd.

Overigens ben ik nu wel veel alerter op hoe een hond beweegt, ook bij Izzy. Die heeft laatst 20 km met me over Texel gelopen en dat is niet een afstand die ze geoefend heeft ofzo. De dag erop was ze duidelijk wat stram, maar goed dat was ik ook , dus even aangekeken en de dag daarop hadden we nergens meer last van. Maar ook bij andere honden let ik er meer op, en zeg ik daar soms best wat van.

[-Saskia-]

Vervelender vind ik het dat ik wat meer naar gedragingen en maatschappelijk aanvaardbaar of niet aanvaardbaar gedrag ben gaan kijken.
Vanuit dat oogpunt ben ik mijzelf gaan beperken (en mijn honden) eerlijk gezegd.

Dit merk ik ook bij mezelf.
Alles moest netjes en strak en maatschappelijk gewenst. Ontmoetingen met vreemde honden was een puntje. Pas sinds kort ben ik daar een stuk relaxter in en heb ik ze meer leren vertrouwen.
En behold, ook zonder commando's laten ze alles mooi met rust en zo niet dan gebeurt er... helemaal niets.
Het heeft een tijdje geduurd eer het besef kwam dat ik geen drie hondsdolle akita's aan de lijn had.

Op medisch vlak vind ik het net een enorm voordeel.
Nog voor ik de dierenarts bezoek heb ik meestal al een idee van mogelijke oorzaken, wat mijn opties zijn en ik hoef niet af te gaan op al dan niet bewust beperkt gehouden informatie.
Mijn jongste reu had onlangs een perianaalkliertumor en ik zag het echt niet zitten hem meteen te laten castreren. Dankzij het verhaal van renee-uk hier op het forum besloten hem na het weghalen van de tumor (voorlopig) intact te laten en blij om die beslissing.
Vooral bij de fretten merk ik een gebrek aan actuele kennis en dan ben ik maar al te blij met Google.

[Pemba]

Ik voel het tot nu toe altijd goed aan als er echt iets mis is met de honden en had het altijd bij het goede eind,
Dat geeft me wel vertrouwen dat ik het in de toekomst ook zal zien als ze echt ziek zijn.
Het is bij mij juist andersom, meer kennis, minder zorgen.

[Kimmie]

ja en nee,soms herken ik dingen wel en weet ik wel hoe zelf te handelen,maar er zijn ook dingen waar ik kriebels van krijg,ik heb eens een hond gehad welke in zijn laatste dagen dat hij leefde epilepsie kreeg,echt vreselijk die aanvallen,deze hond is nu 6 jaar dood,maar nog als een hond te hard schokt tijdens het slapen schrik ik ervan.

of laatst pip die mank liep met een achterpoot,ga ik haast in paniek omdat ik denk dat het botkanker is... ( een hond gehad met botkanker wat begon met mank lopen)

ja soms is het fijn meer mee gemaakt te hebben dat je wat relaxter bent in evt behandelen of tijdsduur,maar soms is het gewoon meteen dat stomme doemscenario wat naar boven komt.

[schelsey]

Heb ik ook, hoe meer ervaring hoe vlugger ik me zorgen maak en ga dan ook veel te dikwijls naar de dierenarts

Maar door de ervaring weet ik ook al dikwijls wat ze mankeren en ga dan naar de DA voor het te bevestigen en ja, medicatie op te halen

[DeDiana]

Ja en nee.
Ik ben niet iemand die in het algemeen meteen van het ergste uitgaat en ben dus vaak geneigd het even aan te kijken. Als een hond een paar passen mankt, ben ik niet direct gealarmeerd, meestal hebben ze zich gewoon verstapt of zit er iets tussen de teentjes. Ik merk het wel aan mijn honden als er iets niet helemaal normaal is, en als dat langer dan een paar dagen duurt, ga ik wel naar de dierenarts.
Ik ben met twee intacte teven altijd wel heel alert op symptomen van mogelijke baarmoederontsteking. Dat is wel iets waar ik me sneller bezorgd om kan maken dan om andere dingen.

Maar aan de andere kant heeft het me ook heel veel geholpen om me heel goed te informeren over Leishmania wat betreft Amy (en naar later bleek ook Amoz). Voorheen dacht ik dat het een soort doodvonnis was dat één en al ellende voor de hond zou betekenen. Nu ik er veel meer over weet, goed op de hoogte ben van alle behandelmogelijkheden en dat traject een keer heb meegemaakt met Amy, kijk ik daar heel anders tegenaan. In dat geval heeft de kennis me juist heel erg gerustgesteld.

[malinois]

Ik kijk t wat makkelijker aan dan vroeger. Maar als mn gevoel zegt dat t niet goed is ga ik. En meestal is dat dan ook verstandig gebleken. Denk dat je dat dan ook juist beter leert herkennen