Welke snack/snoepje is het lekkerst?

[Paisley]

Je kunt het gewoon ontwikkelen hoor, als je maar wilt. Jezelf erbij neerleggen dat je t niet hebt is alvast niet een erg succesvolle route

[mijke]

Je kunt het gewoon ontwikkelen hoor, als je maar wilt. Jezelf erbij neerleggen dat je t niet hebt is alvast niet een erg succesvolle route

Behalve dan dat er niemand daadwerkelijk een concreet antwoord blijkt te kunnen geven op de vraag hoe je dat dan doet.

Zelf ben ik er juist erg gelukkig van geworden dat ik me er wél bij neergelegd heb. Het is niet mijn stijl blijkbaar, maar wat ik doe werkt ook gewoon. Heel goed zelfs.

[_Leonie]

Je kan het wel degelijk ontwikkelen vind ik.
Ik werk met mensen in de zorg en heb in één jaar heel wat overwicht en zelfvertrouwen ontwikkeld. Als ik aan de balie moet staan gaat er tegenwoordig een knop om: ik sta er. Je kan met me overleggen, maar ik laat me niet intimideren.
Sta ik er niet dan heb ik met een jaar een burn-out.

Overigens helpt een hond daar ook wel in, dan heb je ook weinig keuze. Kan moeilijk met een dier samenleven die elke dag mij uittest.

[_Leonie]

Ja de voorbeelden die je aanhaalt die snap ik helemaal, maar dat zijn mensen die het van nature hebben. Ik heb het, net als jij, ook niet van nature. Totaal niet, zou ik zelfs zeggen Hoe heb jij je dat jezelf aangeleerd dan? Want gewoon jezelf voornemen 'vanaf nu heb ik die state of mind' werkt natuurlijk niet. Helaas, want ik heb het vaak genoeg geprobeerd hoor in de tijd dat ik nog Cesar Milan keek Tot mijn ultieme, grote frustratie dus. Het verandert bij mij echt geen zak.

Ik denk ook dat het iets is wat je moet ervaren. Bij mij was dat dus mijn werk, toen werd het ineens noodzaak en 'moest' ik wel. Had ik het kunnen leren uit een boek, of tv-programma? Denk het niet.
Blijft lastig, het is iets wat je moet ervaren maar wel degelijk kan oefenen. Je ziet ook wel mensen die assertiever worden door toneellessen. Misschien een idee?

[mijke]

Tsja maar ik ben dus ook helemaal geen stil grijs muisje he? Ik ben best assterief en zeker, ik ben teammanager geweest en ik sta er ook echt wel. Ook in lastige gesprekken of toen een joch me wilde slaan omdat hij was ontslagen wegens sexuele intimidatie. Ik kon mensen met mijn blik ineen laten krimpen als het nodig was. En toch valt dat niet zo 1 op 1 te kopiëren naar een hond. Ik hou gewoon veel meer van een coöperatieve stijl, ik vind het vreselijk als je telkens de grenzen moet lopen aangeven en die strijd aan moet gaan, ik ben geen politie-agent. En dat is ook helemaal niet nodig als je het op mijn manier doet. Maar ik lees wel heel vaak als antwoord op problemen hier op het forum van sommige mensen dat je iets 'gewoon niet moet toestaan'. Dat is zo vreselijk onconcreet en vaag, en vaak komt het ook over alsof je, als dat je niet lukt, iets mist in overwicht ofzo. Dat frustreert mij soms wel, als ik eerlijk ben. Soms krijg ik het idee dat het beter is om een stoere baas te zijn dan om een prettige gelijkwaardige relatie met je hond te hebben. Bijvoorbeeld uit de manier waarop counter conditioning en in het algemeen belonen met lekkers vaak neerbuigend 'omkopen' genoemd wordt, ook hier in dit topic. Ik vind dat flauw en stom, vooral omdat er in de praktijk ook nooit een concreet antwoord gegeven kan worden op de vraag hoe je dan wel niet zo'n overtuigende baas kunt zijn. Nouja, dat is mijn persoonlijke frustratie dus, tegelijkertijd ben ik wel nieuwsgierig en vraag ik daarom steeds door maar zonder dat er voor mij een bruikbaar antwoord uit komt.

[_Leonie]

Oh zo. Ja wat de hond betreft heb ik dat ook niet zo erg als op mijn werk.
Thuis heb ik overwicht, maar buiten los weet ze ook wel dat ik haar er niet uit kan rennen en ben ik ook meer voor samenwerken. Om in het voordeel te komen.

[DeDiana]

Volgens mij ligt dat ook aan je hond hoor. Het is makkelijk gezegd, maar gaat bij de ene hond wel veel makkelijker dan bij de andere.
Mijn honden zijn dusdanig gevoelig, dat ze al helemaal van slag zijn als ik ze een keer op een strengere manier toespreek (behalve Taartje dan), ze raken gestrest van een correctie - dus een redelijk neutraal uitgesproken 'nee' - en van intimiderende lichaamstaal. Bij hen werkt het dus veel beter om ze te vertellen wat ze wel moeten doen en ze daarvoor uitgebreid te belonen, dan zijn ze vrolijk en ontspannen en doen ze alles graag.
Ik kan ze allemaal (wederom behalve Taartje) prima gehoorzaam laten zijn zonder koekjes of andere beloningen en ze steeds begrenzen met een 'nee' in plaats van gewenst gedrag te vragen, maar dan is de lol er snel af en gedragen ze zich niet meer vrij en blij. Ze worden er niet vrolijk van als ik steeds zo de nadruk leg op wat er allemaal niet mag of wat ze niet goed doen en gaan dan juist omdat ze gespannen zijn vaak alleen maar slechter luisteren. Stemcorrecties gebruik ik dus ook maar sporadisch en alleen voor 'ernstige vergrijpen'.

Maar als je een veel minder gevoelige hond hebt, werkt dit natuurlijk totaal anders.

[Paisley]

Maar als je een veel minder gevoelige hond hebt, werkt dit natuurlijk totaal anders.

Ik ben het grotendeels heel erg met je eens (en ik denk wel dat jij overigens een natuurlijk overwicht hebt. Niet op een intimiderende manier maar ik denk dat honden bij jou heel duidelijk het gevoel hebben dat je mening ertoe doet) maar je hond kan wel veel gevoeliger worden, omdat hij gewend raakt aan die subtiele communicatie.
Mayke druisde vroeger als een dolle stier t bos door en ik heb haar regelmatig moeten 'vangen'. Nu is ze enorm gevoelig voor mijn mening. Zelfs als ik Kiwi roep gaat ze instinctief in de ankers, tot ze een seconde later beseft dat ik het niet tegen haar heb en dan loopt ze weer door.
Als je hond een ongevoelige dove is, is dat niet perse alleen een eigenschap van de hond, maar ook product van de relatie die je ermee hebt.

En dan heb je honden als Kiwi, die eigenlijk vanaf dag 1 alles wat je zegt heel belangrijk vindt. Dat was trouwens ook heel leerzaam, want toen realiseerde ik me pas naar welk gevoel ik met Mayke toe wilde, en dat ik eigenlijk nog veel te veel liet gebeuren terwijl ik er met mn neus bovenop stond en er niets van zei. Geen grote dingen, maar het zat juist in die kleine dingetjes waarop ze puntjes aan het scoren was.

[Paisley]

Nouja, dat is mijn persoonlijke frustratie dus, tegelijkertijd ben ik wel nieuwsgierig en vraag ik daarom steeds door maar zonder dat er voor mij een bruikbaar antwoord uit komt.

Jij bent op zoek naar een stappenplan maar je beseft toch zelf wel dat de subtiele relatie met een hond niet is te 'vangen' in wat geschreven berichtjes over en weer met een paar concrete aanwijzingen waarna het kwartjes regent, zonder dat we elkaar en elkaars honden kennen? Daar zijn honden, mensen en de communicatie ertussen toch veel te complex voor?
Ik heb mn best gedaan te beschrijven wat ik bedoel maar als het allemaal niet bruikbaar is dan ga ik het in vervolg maar niet meer proberen. Misschien kun je het over een tijdje wel in context plaatsen, en snap dan wat ik nu bedoel.

[DeDiana]

Maar als je een veel minder gevoelige hond hebt, werkt dit natuurlijk totaal anders.

Ik ben het grotendeels heel erg met je eens (en ik denk wel dat jij overigens een natuurlijk overwicht hebt. Niet op een intimiderende manier maar ik denk dat honden bij jou heel duidelijk het gevoel hebben dat je mening ertoe doet) maar je hond kan wel veel gevoeliger worden, omdat hij gewend raakt aan die subtiele communicatie.
Mayke druisde vroeger als een dolle stier t bos door en ik heb haar regelmatig moeten 'vangen'. Nu is ze enorm gevoelig voor mijn mening. Zelfs als ik Kiwi roep gaat ze instinctief in de ankers, tot ze een seconde later beseft dat ik het niet tegen haar heb en dan loopt ze weer door.
Als je hond een ongevoelige dove is, is dat niet perse alleen een eigenschap van de hond, maar ook product van de relatie die je ermee hebt.

Dat laatste klopt denk ik inderdaad in veel gevallen ook wel ja.
Maar om even het voorbeeld van Taartje te nemen: zij is niet per se ongevoelig, maar neemt het allemaal niet zo serieus. Mij dus ook niet. Alles is een lolletje en alles vindt ze grappig. Ze is dus ook veel minder onder de indruk van een stemcorrectie, al laat ze zich uiteindelijk wel begrenzen als het er echt toe doet. Maar waar ik bij Mila, Amy en Amoz een vingerknip voor nodig heb, moet ik bij Taartje al bijna een kanon afschieten voor hetzelfde effect.

[Paisley]

Achja, dat herken ik ook wel van andere honden Het is voor een buitenlandse hond die heel lang in een roedel heeft geleefd zonder intensief contact met mensen buiten de dagelijkse verzorging om vast ook niet makkelijk, die zijn zo gewend om hun eigen gang te gaan.

[DeDiana]

Achja, dat herken ik ook wel van andere honden Het is voor een buitenlandse hond die heel lang in een roedel heeft geleefd zonder intensief contact met mensen buiten de dagelijkse verzorging om vast ook niet makkelijk, die zijn zo gewend om hun eigen gang te gaan.

Dat speelt zeker mee, maar het is ook haar karakter. Amoz heeft ook 6 jaar in die situatie geleefd en neemt mij soms juist iets te serieus

[mijke]

Nouja, dat is mijn persoonlijke frustratie dus, tegelijkertijd ben ik wel nieuwsgierig en vraag ik daarom steeds door maar zonder dat er voor mij een bruikbaar antwoord uit komt.

Jij bent op zoek naar een stappenplan maar je beseft toch zelf wel dat de subtiele relatie met een hond niet is te 'vangen' in wat geschreven berichtjes over en weer met een paar concrete aanwijzingen waarna het kwartjes regent, zonder dat we elkaar en elkaars honden kennen? Daar zijn honden, mensen en de communicatie ertussen toch veel te complex voor?

Ja dat is dus precies de reden dat ik die adviezen waar ik mij aan erger dus zo erg niet vind passen meestal

[ranetje]

Ik vind het eigenlijk ook wel heel erg samenhangen met wat voor soort honden je hebt en wat voor soort relatie je met ze hebt.
Ik heb niet heel veel natuurlijk overwicht, maar honden vertrouwen me wel heel snel omdat ik heel kalm en duidelijk ben. Dat is ook iets wat je vervolgens kunt 'gebruiken' in de opvoeding.
Ze krijgen hier niet vaak 'nee' te horen, ik hoef me ook helemaal niet steeds te laten gelden ten opzichte van mijn honden en wil ook absoluut niet in een soort strijd verzanden, maar als er dan wel een keer een 'nee' komt, nemen ze die ook wel serieus. Ik heb gevoelige honden, dus een ietwat strenge stem, dito blik en rechte lichaamshouding zijn genoeg om ze op andere gedachten te brengen. En daarna zijn ze natuurlijk weer de liefste en braafste hondjes van de wereld en dat is ook heel duidelijk voor ze.
Maar die grens is heel subtiel, want als ik echt wat intimiderend overkom, raken met name Amoz en Amy erg gestrest en dat heeft meestal een heel averechts effect. En dat is juist niet bevorderlijk voor die vertrouwensband waarop in ons geval de hele gehoorzaamheid is gestoeld. Ik zal ook nooit iets van ze eisen wat ze helemaal (nog) niet kunnen, dus ze krijgen ook alleen een 'nee' te horen als het gaat om dingen waarvan ik 100% zeker ben dat ze begrijpen wat de bedoeling is en het ook aankunnen.
Uiteindelijk zijn ze allemaal behalve Taartje heel erg gevoelig voor mijn goedkeuring en dat weet ik, dus afkeuring laten blijken is iets waar ik gedoseerd mee omga. Taartje ligt daar minder wakker van, maar die is weer heel goed in inschatten wanneer het echt menens is en dan legt ze zich daar ook goed bij neer.

Daar heb je al 90% mee in je voordeel