Het hoeft niet persé angst te zijn. Ik had een herplaats teefje die gewend was om in de tuin/op het erf te plassen en te poepen bij de vorige eigenaar. Als ik dus de tuindeuren opendeed ging ze haar behoeften doen in de tuin. Zij was wel al volwassen toen ik haar kreeg en kende het woord nee, en toen ze het deed zei ik dus steevast nee en ging (weer) met haar naar buiten en benoemde plassen en poepen tijdens de wandelingen en bij groenstroken. Ze ging namelijk gerust ook daar piesen en poepen waar het haar uitkwam, midden op de stoep, of midden op straat als je overstak

.
Terwijl we vrij direct ook bij gras waren. Ik heb het haar dus wel aan kunnen leren om buiten bij groene plekken haar behoeften te doen, en niet meer in de tuin.
Onze pup heeft het eigenlijk niet in de tuin of op de plaats gedaan, binnen een minuut konden wij op de groenstrook staan waar hij dus kon plassen en poepen, en dat beloonden we uiteraard ook met het benoemen van poepen en plassen en de jippie

goed zo knul!

, de fokker heeft daar denk ik al een groot aandeel in gehad, want onze hond was al 14 weken als ik het me goed herinner toen we hem kregen.
Ik benoem het trouwens nog, mijn eerste hond was het zo al geleerd door de eerste eigenaar en ik ben het blijven benoemen. Als ik zie dat de huidige honden na een wandeling nog niet echt hebben gepoept, of geplast dan zeg ik het vlak voor we naar binnen gaan nog een keer. Effe poepen nog? Klinkt heel stom, maar als ze echt moeten gaan ze toch nog even
