Als we buiten lopen in het donker en er komt iets aan wat ie niet verwachtte of aan zag komen (een hond, een mens, een vogel, opwaaiend blad, wat dan ook) schrikt ie echt, blaft ernaar, gromt, komt strak tegen ons aanlopen. Bijvoorbeeld een voordeur die open gaat terwijl we langslopen, of iemand die een hoek om komt, is het recept voor blaffen. Meer dan een beetje herrie schoppen doet ie niet. Als het licht is, is er niks van dit al, ook niet als ie mensen, honden of wat dan ook niet zag aankomen omdat ze bijvoorbeeld van achter komen of opeens opduiken uit een steegje. Dan is het enige wat ie toont nieuwsgierigheid, beetje snuffelen, of hij loopt gewoon door.
Het is erger op 'onbekende' plekken, waar allemaal geluiden zijn die hij niet kent. We zijn nu in een huisje en daar is het meer dan thuis. Ook als ie in het donker in de tuin hier is, moeten vogels en dingen die ik niet zie maar hij wel, weggeblaft worden. (En dan moet ie naar binnen van mij, want die herrie mot ik niet.
) Thuis doet ie dat niet, daar is het alleen als we in het donker wandelen. Sowieso is ie wel waaks, hier ook meer dan thuis. Dat vind ik niet erg, want dat is thuis een keer bewezen effectief geweest (inbraakpoging...). Iemand een idee of ervaring?
Tess vindt ook veel in het donker spannender en meer reden om die bek open te trekken. In het licht is dat toch beter in te schatten denk ik. Ze is dan veel meer in waakmodus. Biry, onze oude groenendaeler deed het ook.
Had het er gister nog met een GT over, is gewoon een beetje een verlegen hondje. Als ik met hem een nieuwe ruimte betreed dan loopt ie achter me en blijft ie heel dicht bij me, want spannend! Als ik dat met Ollie doe dan is dat heel anders, die staat helemaal in de startblokken, stormt naar binnen, begroet eventueel aanwezige mensen en gaat op onderzoek. 
)
Nu alleen nog op zoek naar een speeltje met een lichtje erin, zodat we het ding ook weer terug kunnen vinden. 