Een spoor van zo'n 60 meter met de eerste 20 meter elke voetstap een bloeddruppel. Dat spoor werd gelegd met een herten/reeënhoef die aan het einde van het spoor was vastgebonden aan een boom. Na 20 meter werd de lengte tussen de bloeddruppels iets verlengd zodat ze wat meer moest zoeken naar de volgende druppel. Dan een ruime bocht na nog eens 30 meter en vervolgens nog 10 meter recht vooruit tot we het eindpunt hadden bereikt. Omdat onze honden überhaupt nog nooit zo'n hoefje hadden gezien kregen ze die eerst aangeboden om eens te besnuffelen. Was op zich niet echt nodig, Segno pakte de hoef stevig in haar bek en was er heel content mee! 
Op naar het spoor dus, dat een uur of 2 daarvoor was gelegd. Bij het startpunt haar even op weg geholpen door haar neus op de grond te laten richten. Dat ging heel snel! En vrijwel meteen schoot ze vooruit het spoor op. De eerste 20 meter liep ze onafgebroken met haar neus op de grond en volgde het spoor in gelijkmatig tempo. Toen kwam het punt dat de bloeddruppels verminderd waren en sloeg de twijfel even toe
Hieraan was duidelijk te merken dat we best veel aan appél hadden gedaan haha, ze verwachtte echt dat ik haar ging vertellen welke kant ze op moest. Bijkomend nadeel is dat ook op dit punt een dode vogel bleek te liggen, nog een spoor dus, maar deze moest genegeerd worden. Terwijl ze toch echt gewend is dat dit geapporteerd moet worden, en ze had het al gevonden! Na wat twijfelen en het weghalen bij de vogel kwam ze toch weer op het spoor, iets minder zelfverzekerd dan de eerste meters maar ze liep het uit tot de bocht. Daar weer even een twijfelmoment en een ruime bocht om de omgeving te verkennen tot ze zelf weer in de juiste richting op het spoor kwam. Daarna foutloos maar niet geheel zeker naar de boomstam waar ze haar hoefje vond, en toen was het feest! 
Na wat belonend spelen met het hoefje mocht ze die vasthouden en meenemen, en ze heeft hem niet losgelaten tot ze weer in de autokennel zat en hem echt even moest afstaan De volgende dag hadden we een wat makkelijker spoor voor haar gelegd om haar zelfvertrouwen op het spoor te vergroten, puur op succes dus! Dit keer zonder bocht maar gewoon een rechte lijn. Wel in een wat ander, ruiger terrein en het spoor was nu een uur of 4 oud. Maar toch werkte dit een stuk beter voor haar! Net als de eerste keer begon ze heel vlot en zat haar neus constant aan de grond geplakt. Bijna bij het eindpunt twijfelde ze even omdat ze lucht kreeg van het looppad van degene die het spoor had getrokken, maar ze koos er ook zelf voor om deze te negeren en het juiste spoor te vervolgen. Toen kwam ze weer snel uit bij het hoefje. De rest van de dagen hebben we (zonder Segno en Ootje) wat andere, meer ervaren honden verschillende zweetsporen zien uitwerken, heel leerzaam! Meer moesten onze eigen dames ook niet doen, zweetwerk is een training die moet "rijpen" werd ons verteld, niet overhaasten dus. Wel kregen we voor we terug gingen naar Nederland nog de kans om wat hoefjes en bloed in te slaan, dus we kunnen ook in Nederland aan de slag hiermee
Al met al een heel leuke ervaring, en iets dat ik wel wil proberen te oefenen naast de jachttraining!De start van het eerste spoor
Segno had een vrij duidelijke "werkhouding"
Gevonden!
Ze was best trots op haar eerste hoefje. Ik ook!
En het tweede spoor een dag later, iets ander terrein!
Ook gevonden!
Ik vond dat ik hem niet kon maken..
