hier het (erg lange) verslag
Zo, nu even een waar uitgebreider verslagje van ons Britanniahütte-avontuur van afgelopen weekend.
Zondag was het al vroeg dag om alle deelnemers op te halen en met een afgeladen auto(5 personen waren er op te halen) naar de Schwarzbergalp gereden. Je moet toch een beetje voordeel halen uit het feit dat je auto een vrijstelling heeft vanaf de mattmarksee.
Uiteindelijk zijn we om 8.15 vertrokken richting Britanniahütte, met als eerste tussenpunt de Schwarzbergchopf. Een wat steile bergwandeling, waar her en der ook de handjes nodig waren om boven te komen.
Maarrr het resultaat mocht er wezen, met een fantastisch uitzicht over de gletsjers, omringd door bergreuzen.
Nadat we eerst deze conditietest met goed gevolg hadden doorstaan, ging hier de bergwandelweg over in alpinewandeling, dus op zoek naar blauw/wit.
Een klein, kronkelig, zanderig, glad en steil paadje liep naar beneden richting de Allalingletscher. Hoe verder we beneden kwamen, hoe meer stenen we tegenkwamen, tot uiteindelijk alleen maar stenen, waarbij de weg aangegeven was met blauwe stokken. De weg moest je zelf maar een beetje vinden en vooral ook zorgen dat je niet uitgleed. Aan het eind van het stenentapijt lag daar dan de gletsjer, de beloning na de tweede beproeving.
De gletsjer liep vrij makkelijk en we hadden daardoor ook de mogelijkheid rond te kijken en wat plaatjes te kieken.
Van onze groep van 8 personen moesten er 4 de laatste baan halen en 4 zouden er in de hut slapen en hadden dus geen tijdsdruk. Vanaf de eerste gletsjer zijn de hazen wat sneller gaan lopen en de slapers(waaronder ondergetekende) konden wat rustiger doen, veel genieten en wat langer pauzes houden om de pracht goed in ons op te nemen.
Dit bleek wel nodig, de opgeladen duracelletjes hadden we weer nodig voor de volgende test. Niet omdat het zo steil was, of dat de afgrond te diep was, nee, concentratie en oriëntatie was wat weer nodig hadden om deze honderden reusachtige stenen te overwinnen. Het is nauwelijks te beschrijven wat je eigenlijk tegenkomt. Het was klauteren geblazen over de stenen, dan weer in je heen kijken waar de route heenging, en waar je dan je voeten kwijt kon, maar niet alleen de eerste 2 stappen, maar ook verder vooruit, anders liep je jezelf alsnog vast. Het was een soort doolhof van stenen, alleen kon je er wel overheen kijken.
Alles trouwens onder toeziend oog van het einddoel, de Britanniahütte, dus af en toe moesten we even omhoog kijken om te zien waar we dit toch in vredesnaam voor deden. En dan klauterden we weer braaf verder. Uiteindelijk hadden we ons een weg door het stenenlabyrint gevonden en kwamen we bij wat watertjes en stroompjes die ons naar de Hohlaubgletscher begeleiden. Wat een schoonheid weer!
Na de tweede gletsjer van vandaag kwam er nog de laatste opdracht vandaag, nog klein labyrint van stenen, gecombineerd met een smal, steil paadje, met diepe afgrond, naar ons einddoel, die op het laatste stuk zich verstopt had achter een rots.
Na 6 uur hadden we alle proeven doorstaan en kwamen we aan in een klein paradijsje, met wat koele versnaperingen en een heerlijke Walliser Teller hebben we ons een plekje op het terras uitgezocht.
Na een uurtje waren we aardig bijgekomen en had ik nog zin en puf voor een toegift: de Klein Allalin, en kleine 10 minuten omhoog voor een nog mooier uitzicht(Ja dat was mogelijk)
Niet veel later kwam er iemand me gezelschap houden, ook zij kon duidelijk de verleiding niet weerstaan.
Weer terug beneden werd het langzaam tijd voor het avondeten, wat een prima, voedzame maaltijd was en uiteindelijk zijn we niet al te laat het nestje ingedoken.
Maandagochtend was het om 7 uur ontbijten en vlak daarvoor moest de zonsopgang aanschouwt worden natuurlijk <3
Na het ontbijt en het afhalen van de bedden zijn we rond 8 uur vertrokken voor het laatste stukje van ons wandelweekend, naar de gondels bij Felskinn. En niet all te zware wandeling, met wederom 2 gletsjers om over te steken. De eerste was nog erg glad van de nachtvorst en ik heb me ternauwernood staande kunnen houden. De tweede gletsjer had een heul smal begin, waar zelfs ik( en degene die mij kennen, ik draai voor veel dingen mijn pootje niet om, ook niet met twee honden) de kriebels van kreeg. Inademen, uitademen voorste voetje verschuiven, achterste voetje aanschuiven, inademen, uitademen, oefening herhalen, tot de eerste 2 meter overbrugt waren, toen ging het weer en konden we ontspannen de eindspurt inzetten.
Verstuurd vanaf mijn SM-T580 met Tapatalk
