
Manu voor zijn aanpassingsvermogen. Het maakt niet uit waar ik heen ga, hij gaat overal mee naartoe en is gewoon braaf. Zoals vandaag, autopech, mee in de auto op de sleepwagen en in de leenauto terug. Heel lang wachten en (allebei trouwens) ontzettend geduldig en kalm.
Zijn enorme moed staat wel op 2. Wat ik ook vraag, hij doet het. Als ik zeg dat hij dat kan, dan doet hij dat.
Zijn communicatie, hij is heel duidelijk in wat hij niet wil en maakt dat op een mooie, rustige manier duidelijk zonder ooit agressie. Of het nu kinderen, volwassenen of honden zijn.
Maar waar ik toch wel dagelijks van geniet is wel die samenwerking, na jaren en zelf geloven dat ik het nooit zou kunnen met hem, hebben we het voor elkaar. Die toch ontzettend zelfstandige hond, die enorme trots en het ook wel starre, wat hij toch om kan zetten op momenten waarbij ik het graag toch van hem wil. Die blik die hij me dan geeft kan me echt bijna doen janken van trots

Uma is bijzonder. Ik ben enorm trots op haar dat ze nu tussen de mensen durft te zijn omdat ik er ben. Ze heeft de moed gevonden, ook dankzij Manu, om op een druk terras gewoon rustig te kunnen slapen. Languit, snurkend. Dat had ik nooit gedacht. Ik ben trots dat ze stout durft te doen en echt zichzelf durft te zijn.
Dat ze durft te spelen en dat ze op wandeling haar neus in iemands knieholte steekt omdat ze nieuwsgierig is naar de geur.
Dat ze springend van geluk bij de deur staat omdat we ons vaste rondje gaan lopen. Maar dat ze zelfs mee gaat kamperen en dat zelfs leuk vindt

En mijn duo
