Inslapen en 'de' blik

[blondie]

Bij Tom hebben we ook veel meer gedaan dan ik bij een hele oude hond zou doen. Hij was 1,5 jaar oud dus dan ga je wel wat verder. Wuilus was de dag nadat ze niet meer zelf op kon staan ingeslapen. Prima moment. Dapper kreet kanker en ineens piepte hij als hij omkeek en vond Eva hem helemaal niet meer leuk. Ook viel zijn vacht uit. Dus ingeslapen de dag dat Eva gromde en hij piepte als zijn nek bewoog. Voor elke variatie is een andere overweging te maken. Ik zou een buitenhond met artrose ook eerder laten gaan dan een hondje als Bas met artrose. Of een dog die iets aan zijn poten heeft gaat bij mij ook eerder dan een Yorkshire terriër. Sowieso gaan bij mij grote honden eerder. Een kleine hond kun je makkelijker, beter en veel uitgebreider helpen. Effe de trap af tillen. Even op de bank zetten. Stukje dragen waar het lastig loopt etc. Die kleintjes zijn een stuk handiger als oude besjes en dus geef je ze al snel meer tijd. Ze doen kleine plasjes en alles is te overzien.

Met andere woorden. Inslapen op het juiste moment heeft wel degelijk iets met de last voor de baas te maken. Immers een kleine hond en een grote hond maakt al verschil

Zo sta jij erin.
Ik heb de momenten dat mijn grote hond (38 kilo dus was te overzien) af en toe wat hulp nodig had en me dat liet geven als speciaal ervaren, omdat hij juist een hond was die "zelf" dingen wilde doen.
En schreef in dit topic ook al dat hij gewoonweg niet er klaar mee was. En kleine ondersteuning was nodig op het eind, en hij wilde nog steeds de trap af zoals hij gewend was om naast mijn bed te kunnen slapen, en dan hielp ik hem. En met naar boven gaan idem.
En in huis lagen wat antislip matjes omdat hij soms wat moeite had met opstaan. Plas laten lopen of ontlasting is niet gebeurd. Dat had hij zelf vreselijk gevonden, dus dan had de beslissing eerder zijn gemaakt, maar meer nog omdat hij het dan ook zelf zou hebben aangegeven. Vreselijk onhandig huis ook voor een hond die spierverlies had, we moesten altijd een trap op en af om naar buiten te gaan of naar de tuin te gaan. Maar met wat handige maniertjes lukte het nog gewoon. En die maniertjes vonden we samen uit.
Het maakte dat onze band die al sterk was, in die laatste periode nog sterker is geworden. En uiteraard kan iemand anders daar anders over oordelen, of een andere beslissing maken als ze er zelf voor komen te staan.

Maar weet ook van mijzelf dat ik wel reëel blijf in wat nog gaat en wat niet. Bij Bluf lag de diagnose anders, zij liet niet echt zien dat er wat aan de hand was, maar de resultaten wezen anders uit. Dus moest ik als baas (en de dierenarts vertrouwend) de beslissing maken anders had ze een ellendige dood gestorven. Rekken om ze bij me te houden ten koste van het dier ben ik niet van, maar als het nog gaat en er moeten wat aanpassingen gedaan worden, dan heb ik dat met liefde gedaan, en heb ik daar nog steeds een goed gevoel bij.

Zo sta jij er dus zelf ook in. Stel dat je grote hond niet gedragen wil worden en niet veel meer zelf kan dan houdt het dus op. Ik heb Wuilus altijd de trap op gedragen. 40 kilo hing dan met de poten om mijn nek. Natuurlijk doe ik dat. En ik liep achter haar op de trap als ze zelf omhoog wilde. Hup hup hup om haar mentaal te helpen. Omhoog wilde ze zelf. Omlaag was lastiger vanwege artrose in de schouder.

Dus ik steun een oude hond net als jij. Wat jij zegt doe ik ook al lees jij het anders geloof ik. Met de kleine hondjes kun je alleen nog veel verder gaan. Lange wandelingen en dan in een rugzak indien gewenst. Overal mee naartoe etc. Een grote hond is meer een last bij ouderdom dan een kleine. Dat wilde ik zeggen Ook voor de hond zelf. 35 kilo op een atrosepoot doet echt meer pijn dan 5 kilo. Kleine hondjes kunnen veel gemakkelijker een pootje missen of een slechte rug hebben dan grote.

Ik las sommige dingen inderdaad verkeerd "Sowieso gaan bij mij grote honden eerder" hier bleef ik in hangen denk ik.
Jouw uitleg en redenatie en die van mij ontlopen elkaar inderdaad niet.

[Caro.]

Barnsley, wat ontzettend moeilijk Zo'n jonge hond nog en dan leef je tussen hoop en wanhoop
Alleen jij kan het bepalen, er zal op een bepaald moment iets gebeuren waardoor het doorslaat naar 'hoop' of naar 'wanhoop/niet meer doorgaan'.

Heel veel sterkte gewenst!

[blondie]

Jeetje Barnsley, wat heftig, ik zie nu de foto's en jouw verhaal achter de vraag.
Het is in een korte tijd een heel oude hond geworden hé, terwijl ze nog zo jong is.
Alleen jij weet dat jullie alles hebben geprobeerd, en alleen jullie kunnen beslissen om of verder te gaan in de hoop op herstel, of dat het ergens op gaat houden.
Wens je heel veel sterkte met beslissen.

En de blik of weten wanneer de hond aangeeft dat het genoeg is, dat is en blijft een gevoel, elkaar aan (denken) te voelen en wat je zelf aangeeft, je gevoel los moeten kunnen koppelen van verstand en visa versa.
Wens je veel wijsheid toe, en sterkte. Want ergens denk ik, als je zo een tijd al probeert een hond erboven op te krijgen, maar je ziet ze niet verbeteren, dan is gevoel loslaten en een beslissing nemen iets wat op schrift of in woord een ding is, maar daadwerkelijk doen een tweede.

[DesireeB]

Bij mijn eerste hond was het geen blik maar de dementie, dus alles was overduidelijk. Ze was gewoon op met haar 14,5, een eens zo pittige tante die continu onder de angst zat en als ze niet in de angst zat sliep ze. Na een week of anderhalf vond ik het wel mooi geweest.

Maylo was een ander verhaal. Hij was nog net geen drie. 1,5 maand vreselijk ziek en meerdere malen gedacht dat dit het einde was maar elke keer krabbelde hij weer wat op.



Bij het laatste bezoek schrok de DA vreselijk, Maylo was gewoon Maylo niet meer en moest ondersteund worden om te kunnen lopen, opstaan en te blijven staan of zitten. Zat onder de doorligplekken en trilde nonstop van de pijn. DA voelde ook dat zijn Lever kneiterhard was inmiddels dus hij adviseerde inslapen, dan kans dat Maylo hier boven op zou komen was nihil met het risico dat hij alsnog dood zou gaan of dit meerdere malen in zijn leven zou krijgen. Ondanks dat ik er eigenlijk niet aan wilde kon ik niet anders dan de DA gelijk geven. Achteraf gezien was Maylo er inderdaad echt niet meer bij.
10 dagen voor hij ingeslapen is. Tijdens een goede opleving van een paar dagen. Wel vreselijk mager, maar aan de beterende hand.


3 minuten voor het inslapen.

[LongFields]

Ach jeetje Barnsley, wat heftig! Wat een verschil ook als je de foto's kijkt... daar breekt je hart toch van...

[Rami]

Onverteerbaar vind ik het als een jonge hond zo ziek wordt dat je over inslapen moet nadenken.
Heel veel sterkte, Barnsley.

[petra1]

Toen Dax van levenslustig hondje, wat dagelijks zo'n 10 kilometer liep, naar een moe hondje ging, wat na een wandelingetje van kleine kilometer zo keek:


En uiteindelijk zelfs gedragen wilde worden:


Toen was het voor mij volledig duidelijk.
's Avonds kon ze nog geen 5 minuten meer lopen, toen kwam ze al vragen of ik haar op wilde tillen.

[Chihuahua-paws]

Barnsley, wat een triest verhaal.
Ik wil je sowieso heel veel sterkte wensen.
Vind het zo sneu voor zo'n jonge hond

[petra1]

Ik lees nu net pas het topic helemaal.
Wat een verschrikkelijk moeilijke beslissing moet je maken, Barnsley

[Lunatic]

Wat erg Barnsley Maar ik denk dat het tijd is om de knoop door te hakken. Jullie zijn er al een aantal maanden mee bezig en je zegt het zelf al, ze wordt er alleen slechter op en ze kreunt en steunt bij het gaan liggen door haar dikke buik, dat is in mijn ogen niet hondwaardig meer.

Heel veel kracht en sterkte

[Marie-Josée]

Ik vind 'nooit te vroeg' een beetje een vreemde uitspraak die ik hier wel vaker lees.

Ik vind het een moeilijk proces, want pijn en ongemak horen soms nu eenmaal bij het leven. Voor ons, maar ook voor honden.

Het is natuurlijk wel te vroeg wanneer je je pup van acht maanden in laat slapen omdat ie zo lastig is
Maar bij echt oude honden vind ik eigenlijk dat je nooit te vroeg bent. Meestal wordt zo'n hond te laat ingeslapen "omdat ikkum niet ken missen" en moet ie maar doorleven. Ja, hij eet nog. Maar voor de rest van de dag ligt ie maar wat op zijn zij op zijn mat, een beetje dementerig van zich af te loeren en last te hebben van zijn zere poten en stramme rug en als het even tegenzit is ie nog af en toe incontinent ook. Is dat een leuk leven? In het wild was ie al vele jaren dood geweest.
Ik vind dat je de dood niet moet zien als een geniepige etterbak die je je maatje af komt nemen maar als een genadige vriend die er een eind aan breit voordat het écht niet meer leuk is.

Precies, dat bedoelde ik. Ik dacht dat dat toch wel duidelijk was.
Ik had er nog bij gezet; als liefhebbende baas.

[Pemba]

Wat verschrikkelijk triest Barnsley om je jonge hond zo ziek te zien, echt een oud koppie nu.
Heel veel sterkte

[Jackira]

Wat ontzettend moeilijk Barnsley. Zo'n jonge hond, echt hartverscheurend. Het komt over alsof er alleen maar achteruitgang is. Als buitenstaander zou ik dan denk ik wel zeggen dat de laatste fase bereikt is met haar. Maar ik kan me nooit zo goed in de situatie verplaatsen als jijzelf die haar echt kent en meemaakt. Bovendien ben je de enige die kan zeggen of het tijd is voor haar.

Heel veel sterkte.

[fes/lou]

Heel veel sterkte Barnsley... Wat afschuwelijk!

Verstuurd vanaf mijn CLT-L09 met Tapatalk

[Johnny Jones]

Wat treurig Barnsley dat je jonge hond zo erg ziek is.
Heel erg veel sterkte.

[Caro.]

Ik vind 'nooit te vroeg' een beetje een vreemde uitspraak die ik hier wel vaker lees.

Ik vind het een moeilijk proces, want pijn en ongemak horen soms nu eenmaal bij het leven. Voor ons, maar ook voor honden.

Het is natuurlijk wel te vroeg wanneer je je pup van acht maanden in laat slapen omdat ie zo lastig is
Maar bij echt oude honden vind ik eigenlijk dat je nooit te vroeg bent. Meestal wordt zo'n hond te laat ingeslapen "omdat ikkum niet ken missen" en moet ie maar doorleven. Ja, hij eet nog. Maar voor de rest van de dag ligt ie maar wat op zijn zij op zijn mat, een beetje dementerig van zich af te loeren en last te hebben van zijn zere poten en stramme rug en als het even tegenzit is ie nog af en toe incontinent ook. Is dat een leuk leven? In het wild was ie al vele jaren dood geweest.
Ik vind dat je de dood niet moet zien als een geniepige etterbak die je je maatje af komt nemen maar als een genadige vriend die er een eind aan breit voordat het écht niet meer leuk is.

Precies, dat bedoelde ik. Ik dacht dat dat toch wel duidelijk was.
Ik had er nog bij gezet; als liefhebbende baas.

Mijn reactie was niet specifiek naar jou bedoeld
Ik lees het gewoon wel vaker op het forum 'beter te vroeg' of woorden van die strekking, maar ik trek daar dus weleens mijn wenkbrauw bij
omhoog (net zoals waarschijnlijk omgekeerd).
Wat ik al zei is de balans heel moeilijk: oud? Ongemak? echt pijn? hoop? en wat verderop nog gezegd werd: ook de omstandigheden waarin
een hond leeft zijn van invloed.

De kunst is m.i. niet te vroeg en niet te laat en dat is verrot moeilijk. Maar je moet wel verder met jezelf leven en 'te vroeg' kan toch een
hele nare nawerking hebben op iemand. Ik persoonlijk moet wel minstens voor 99% zeker weten dat het echt klaar is.
Maar ook dat kan voor een ander wellicht weer te vroeg zijn of juist te laat... het is niet zo makkelijk, zoals we eigenlijk allemaal wel weten
en tegelijkertijd weten we het bij onze eigen hond toch meestal wel erg goed in te schatten.

[wolvster]

Och wat vreselijk naar Barnsley!
Unique is de hond met het zwarte vlekje toch?

Wat klote dat ze zo ziek is. Ik kan me voorstellen dat de beslissing maken dan heel anders is dan bij een oude, bejaarde hond.
Heel veel sterkte!

[Tineke]

Enorm blij eens zo rustig het proces te hebben mogen doorlopen i.p.v.
vergiftiging
Kanker
Acuut hartfalen
Scheuring longslagader door hartworm
Momenten waardoor het afscheid te vroeg kwam, er geen keuze was en er acuut gehandeld moest worden

Ik vond dat ook het naderende afscheid van Rio en Micron en Spok verliep allemaal zo rustig en in de aanloop ernaar hebben we echt nog wel mooie momenten gehad.
En een hond is niet bezig met doodgaan, Rio dacht echt niet bij het eten van een rijsttafel dit is mijn galgenmaal, die dacht gewoon jammie.

Umi was de laatste 24 uur duidelijk bezig met sterven hoor. Die heeft ook niet meer gegeten of gedronken, was echt afscheid aan het nemen.

Orson was ook kort maar wel overduidelijk bezig met sterven. Sien ook maar Spok, Micron en Rio niet. Ze hebben alle drie gegeten tot het laatst, en met Rio en Micron hebben we op de laatste dag zelfs nog gewandeld. Daar heb ik echt fijne herinneringen aan. Met Orson en Sien was dat echter, helaas niet meer mogelijk door de snelheid waarmee het ging. Bij hun had ik wel het idee dat ze wisten dat ze dood gingen, bij de andere niet.

[under the red sky]

Wat een triest verhaal. En dat maakt de beslissing inderdaad ook anders. Wij hebben in december een hond van 3 laten inslapen. Al meer dan een jaar aan het dokteren nadat ze door onbekende oorzaak chronische hepatitis had opgelopen. We hadden haar redelijk stabiel met medicatie maar ineens was ze toch anders, wat slomer en matter. We lieten bloed prikken en de waarden waren dramatisch slecht. De internist had maar 1 advies: wacht niet te lang.... We hebben haar dezelfde dag nog laten inslapen.

[crutz]

Enorm blij eens zo rustig het proces te hebben mogen doorlopen i.p.v.
vergiftiging
Kanker
Acuut hartfalen
Scheuring longslagader door hartworm
Momenten waardoor het afscheid te vroeg kwam, er geen keuze was en er acuut gehandeld moest worden

Ik vond dat ook het naderende afscheid van Rio en Micron en Spok verliep allemaal zo rustig en in de aanloop ernaar hebben we echt nog wel mooie momenten gehad.
En een hond is niet bezig met doodgaan, Rio dacht echt niet bij het eten van een rijsttafel dit is mijn galgenmaal, die dacht gewoon jammie.

Umi was de laatste 24 uur duidelijk bezig met sterven hoor. Die heeft ook niet meer gegeten of gedronken, was echt afscheid aan het nemen.

Orson was ook kort maar wel overduidelijk bezig met sterven. Sien ook maar Spok, Micron en Rio niet. Ze hebben alle drie gegeten tot het laatst, en met Rio en Micron hebben we op de laatste dag zelfs nog gewandeld. Daar heb ik echt fijne herinneringen aan. Met Orson en Sien was dat echter, helaas niet meer mogelijk door de snelheid waarmee het ging. Bij hun had ik wel het idee dat ze wisten dat ze dood gingen, bij de andere niet.

Umi is die laatste 24 uur meegeweest in de auto naar de dierenarts (afspraak gemaakt) en DNA test ophalen. Mee voor in de auto vond ze heerlijk. Eenmaal thuis (rond 1800) is ze op haar kussen gaan liggen en er niet meer afgekomen of opgestaan om te gaan verliggen, dat weet ik 100% zeker want tot ze er niet meer was niet meer bij haar vandaan geweest. Mijn man heeft ook alle andere honden verzorgt.

[Tineke]

Sterkte Barnsley, zal niet meevallen met zo'n jonge hond

[Fabiola17]

Wat een moeilijke situatie.
Heel veel sterkte!

[Feather__]

Jeetje wat een verhaal. Honden horen gewoon oud te worden en zo lang mogelijk gezond te blijven. maar helaas werkt het niet zo.

Ik wil je veel sterkte wensen.

[schelsey]

Heb 5 honden laten inslapen.

Ik rek het altijd redelijk lang want weet uit ervaring dat ze altijd een opflakkeing krijgen en het even beter gaat, elke keer als ik denk, ja nu is het tijd en maak ik een afspraak dan de dag erna gaat het terug iets beter

bv bij kenji heb ik tot 4 keer toe de afspraak afgezegd om in te slapen

Hij had momenten dat hij veel pijn had maar toch kon ik het niet, hoopte altijd dat het terug zou beteren en dat was ook zo elke keer

De dag dat hij ingeslapen werd wilde hij niet meer recht staan, wandelde mee tot aan de voortuin en liet zich op de grond vallen, wilde niet meer verder, wilde ook niet meer binnen, en bibberde weer van de pijn zoals hij daarvoor ook soms had, maar nu was het veel erger, dan was tijd om hem te laten gaan
Heeft na diagnose kanker nog 1 jaar geleefd, ook al zeiden ze 3 maanden, dus ben blij dat ik heb volgehouden
Hij heeft nog paar maanden mee genoten van de pup, heeft nog zen aangepaste wandelingen mogen doen, lekker in de wagen en naar bos, zen ding aten doen en terug naar huis, ook al was dat maar 10 min, alleen zijn lievelingseten, vlees, kon niet meer, hij kon daar niet meer tegen

Zelf vind ik het altijd raar dat ik bv een filmpje zie van een vrolijke wandelende/rennende hond die een uurtje in bos zijn ding heeft gaan doen en de mensen dan schrijven, hij is op, vanmiddag laten we hem gaan

[schelsey]

Wat is er mis met oud zijn? Ik word eerlijk gezegd toch een beetje kriegelig hiervan. Een hond is geen kip. En een hond kan veel meer hebben dan je denkt. Ik ben zelf persoonlijk dol op oude honden. Wijsheid, rust en ik vind het heerlijk om ervoor te mogen zorgen. Een oude hond is vaak prima gelukkig als je er maar goed voor zorgt. En pijn is relatief. Mijn oma en opa hadden ook ongemak en soms pijn. Reuma en artrose etc. Dat maakt niet meteen dat ze dood moeten of willen.

Er is echt niks mis met een doof en half blind Jack Russeltje dat elke dag een half uurtje door de tuin scharrelt en in de avond bij de baas op de bank ligt. Die heeft ook die aangepaste behoefte.

Ik denk dat veel honden sneller ingeslapen worden omdat veel mensen geen zin hebben in een oude hond. Hij komt niet meer mee op de wandelingen. So what? Hij wil misschien niet eens mee. Bas heeft ook soms geen zin. Dan kijkt ze me aan. Moet dat?

Lees hier ook dat niet meer reageren op gaan we wandelen of ga je mee een reden is. Mijn honden zijn natuurlijk deels terriërs dus super eigengereid. Als ik smorgens opsta wordt ik soms niet eens aangekeken en als ik zeg we gaan wandelen dan denken ze ook soms ga lekker zelf.

Ik vind het dus een beetje overdreven dat een hond alleen jong vitaal en gemotiveerd mag zijn om te willen leven. Pijn en ongeneeslijk ziek ok. Maar oud als reden om in te slapen? Nee, niet zo mijn ding geloof ik. Een oude hond is namelijk de consequentie van het kopen van een pup. Met wat geluk wordt die oud. Leuk toch. Een oude hond is geweldig. Wij denken er zelfs over om een soort hospice hond op te gaan vangen uit het asiel. Laatste leuke jaar mag dan hier. Kun je gaan roepen inslapen maar waarom?

Dat is hetgeen ik ook dus denk, mensen hebben ook soms dagen pijn maar nemen dan iets in en gaat het beter, zo lang de hond kan geholpen worden met medicatie laat je hem lekker leven, hier gaan ze pas dood als niks meer werkt, dat de dosis zo hoog is, tot zelfs morfine heb ik gegeven

[crutz]

Heb 5 honden laten inslapen.

Ik rek het altijd redelijk lang want weet uit ervaring dat ze altijd een opflakkeing krijgen en het even beter gaat, elke keer als ik denk, ja nu is het tijd en maak ik een afspraak dan de dag erna gaat het terug iets beter

bv bij kenji heb ik tot 4 keer toe de afspraak afgezegd om in te slapen

Hij had momenten dat hij veel pijn had maar toch kon ik het niet, hoopte altijd dat het terug zou beteren en dat was ook zo elke keer

De dag dat hij ingeslapen werd wilde hij niet meer recht staan, wandelde mee tot aan de voortuin en liet zich op de grond vallen, wilde niet meer verder, wilde ook niet meer binnen, en bibberde weer van de pijn zoals hij daarvoor ook soms had, maar nu was het veel erger, dan was tijd om hem te laten gaan
Heeft na diagnose kanker nog 1 jaar geleefd, ook al zeiden ze 3 maanden, dus ben blij dat ik heb volgehouden
Hij heeft nog paar maanden mee genoten van de pup, heeft nog zen aangepaste wandelingen mogen doen, lekker in de wagen en naar bos, zen ding aten doen en terug naar huis, ook al was dat maar 10 min, alleen zijn lievelingseten, vlees, kon niet meer, hij kon daar niet meer tegen

Zelf vind ik het altijd raar dat ik bv een filmpje zie van een vrolijke wandelende/rennende hond die een uurtje in bos zijn ding heeft gaan doen en de mensen dan schrijven, hij is op, vanmiddag laten we hem gaan

Jij vind het misschien vreemd dat mensen hun hond nog leuke dingen laten doen en dan laten gaan (Jeanot hebben we direct na de diagnose uitzaaiingen vd kanker in de longen met al lichte benauwdheid diezelfde dag nog zich uitlaten leven met pakwerk en laten gaan en zn broer Bazooka had met 12,5 zenuwpijn aanvallen. Tussendoor was hij nog prima. Een mooie fotoshoot met ballen en al en daarna is hij gegaan, want wat je niet op de fotoshoot ziet is dat hij minimaal ieder uur een amper te onderdrukken zenuwpijn aanval had)

ik vind het eerder vreemd een gemaakte afspraak, en die maak je niet zomaar, vanwege een opleving weer af te zeggen.

[fenneke]

S morgens vroeg opgestaan en nog met zijn 3en het bos ingeweest en ja daar heb ik foto's van dat Buster met een stok komt aanlopen . Gooien baasje . Dat vond hij zo leuk . Meneer zei nog wel kijk dan moet het echt ? Maar even later viel hij al weer om . Misschien had hij ook nog wel 1 of 2 maanden langer mee kunnen komen maar niet op een busterwaardige manier . En ik was bang dat hij dan misschien nog een poot zou breken door het vele vallen . Dan was ik te laat geweest . Zijn koppie was nog jong , zijn lijf was op.
Om 9 uur kwam de da en was het zo gebeurd na het eten van een bak makreel wat hij altijd zo heerlijk vond.

Barnsley wat enorm moeilijk. Zo jong nog. Mijn eerste is ook maar 4 geworden maar het hakt er enorm in
Sterkte

[Caro.]

De dag dat hij ingeslapen werd wilde hij niet meer recht staan, wandelde mee tot aan de voortuin en liet zich op de grond vallen, wilde niet meer verder, wilde ook niet meer binnen, en bibberde weer van de pijn

En exact dát wil ik mijn hond dus niet aandoen. Als ie een onwaardig leven leidt met veel pijn dan mag ie gaan, ondanks nog wat opflakkeringen.
Die hele oplevingen voegen m.i. namelijk helemaal niets meer toe aan een al afgerond leven.

Daar ben ik het dan ook weer mee eens. Als ik weet dat mijn hond iets heeft waar hij niet beter van wordt en alleen maar (verder) zal aftakelen,
dan is het ook klaar voordat de echte aftakeling begint.

Puchu was al even aan het kwakkelen, soms een hele korte tijd verlamming van de achterpoten en niet lang kunnen lopen. We gingen op zoek
naar de oorzaak, die is voor mij dan wel weer belangrijk zodat ik weet of er wel of niet iets aan te doen is (inslapen zonder dat ik weet wat een
hond mankeert, vind ik erg moeilijk behalve als het echt om ouderdom en normale aftakeling gaat).
Toen we de oorzaak wisten (spierziekte) werd hij de dag daarna ingeslapen. Daar ga ik een hond niet in meeslepen met verlamming en al.

[mosquito1980]

Veel sterkte Barnsley, het is en blijft een moeilijke keuze

Misschien is het toch goed om naar je verstand te luisteren, bij de laatste foto zie ik een hond met een trieste blik. Heel veel sterkte met je beslissing

[blondie]

Daar ben ik het dan ook weer mee eens. Als ik weet dat mijn hond iets heeft waar hij niet beter van wordt en alleen maar (verder) zal aftakelen,
dan is het ook klaar voordat de echte aftakeling begint.

Puchu was al even aan het kwakkelen, soms een hele korte tijd verlamming van de achterpoten en niet lang kunnen lopen. We gingen op zoek
naar de oorzaak, die is voor mij dan wel weer belangrijk zodat ik weet of er wel of niet iets aan te doen is (inslapen zonder dat ik weet wat een
hond mankeert, vind ik erg moeilijk behalve als het echt om ouderdom en normale aftakeling gaat).
Toen we de oorzaak wisten (spierziekte) werd hij de dag daarna ingeslapen. Daar ga ik een hond niet in meeslepen met verlamming en al.

Ja, maar het is niet zwart wit, dat is en kan het voor niemand zijn. Bij mijn eerste hond wist ik dat hij iets had nadat er foto's waren genomen omdat hij op training bepaalde dingen liet zien, en niet meer vrij een hindernis nam.
Verloop daarvan had ook verlamming kunnen veroorzaken, en hoe snel dat zou kunnen gebeuren was niet te voorspellen, maar die verlamming zou te wijten gaan zijn aan een vergroeiing van een bot wat zijn zenuwen aan zou gaan raken, dus als het zover zou komen, pijnlijk.
Dat was de constatering toen hij vijf jaar oud was. En met aanpassingen in de zin van niet meer sporten, niet overmatig laten springen, en veel zwemmen en gewoon veel wandelen en rechtlijnig lopen maakte dat hij er weinig last van ondervond.
Af en toe momenten door de jaren heen waarop ik dacht, oh jee... is het nu zover.. maar met wat pijnstilling en daarna weer afbouwen ging het gewoon weer. En ik heb filmpjes en foto momenten waarop je een hond zag die geen knip voor de neus meer waard leek te zijn, maar 2 weken later liep hij weer 2 uur door duin en over strand.
Tot zijn elfde eigenlijk, maar toen bleek een spierziekte hem fataal te gaan worden.

Er is ook domweg geen antwoord op wanneer laat je je maatje gaan, en wanneer kijk je het aan of probeer je nog dingen.

In mijn eigen "geval" ben ik blij dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd, en naar de dokter die ik ook vertrouwde in haar oordeel
En dat gold voor Finn, waar ik eigenlijk dacht veel eerder al afstand van te moeten nemen, en dat gold voor Bluf, waarbij ik gewoon voor het blok kwam te staan waardoor ik snel moest beslissen in belang van de hond, terwijl zijzelf absoluut niet dacht aan dood gaan, al stond de dood te kloppen aan de deur.