We hebben er lang op (en mee) gewacht, maar het is zo ver; Rex heeft een 'broertje' gekregen. 
Mijn man zijn 'eis' voor een tweede hond was 'dat het er dan wel net zo een moet zijn als de eerste'. Nouja, als dat het enige criterium is doe ik daar verder niet al te moeilijk over. Dit is Kay!
Toen hij kwam hingen allebei zn oortjes nog, nu staan ze meestal. Als ie moe is gaat het weer slap hangen.
Rex moest -natuurlijk- wel even wennen, maar het gaat heel leuk samen. Twee is echt leuker dan één.
Rex vindt het wel dodelijk vermoeiend, zo af en toe. Lig je lekker in je mand te maffen, neemt dat mormel een flinke aanloop en springt ie bovenop je. Dan krijgt ie dus op zn lazer. 
Mag er al bij op de bank van die grote.
Mjam.
Moe baasje.
