Pup stadia opnieuw doorlopen

[blondie]

Geen rare dingen of problemen, maar ik vraag het me gewoon af.

Kan het dat een hond die toch wat heeft gemist in opgroeifase, ineens verschillende ontwikkelingsfases weer gaat doorlopen

[natalie]

Ik begrijp niet zo goed wat je bedoelt. Wat voor verschillende ontwikkelingsfasen? Ik zie bij Abel na drie jaar nog steeds dat hij groeit, dat hij nieuwe dingen ontdekt, meer vertrouwen krijgt. Maar dat is waarschijnlijk niet waar jij op doelt.

[blondie]

Thanks. Was een vraag omdat als voorbeeld Chara eigenlijk nooit echt ergens van onder de indruk was. En nu bij bepaalde objecten ineens in angstfase lijkt te komen. Onderzoekend, maar plat op de grond en op een bepaald moment ervan weg willen rennen. Was een "dood" object zoals een ketting van een boot waar stof omheen zit. Ligt er al weken, en nu ineens is het "eng".

En ineens slopen , nooit naar schoenen of slippers omgekeken en ineens begint ze aan mijn slippers en schoenen. Opruimen dus maar weer, net als bij een pup
Ze krijgt genoeg aandacht en kauwmateriaal, dus dat is het niet.

Het is een fase, zullen we maar weer voor ogen houden

[natalie]

Maar dat kan dan toch inderdaad een angstfase zijn? Die hebben ze rond de leeftijd van anderhalf jaar bijv. nog een keer. Ik weet niet hoe oud Chara is. Maar ik zou er zelf helemaal geen ‘label’ opplakken. Blijkbaar heeft ze nu weer wat extra steun en aanmoedigen nodig, ongeacht of dat volgens de boekjes zo ‘hoort’ te gaan

[blondie]

Plak er ook geen label aan hoor, het viel me gewoon op. Chara is nu denk ik ongeveer anderhalf jaar inderdaad
Het is meer bepaalde dingetjes die ons opvallen, maar waar we wel om moeten lachen en uiteraard haar daarin begeleiden.
Maar ik dacht omdat ze waarschijnlijk nooit écht pup heeft kunnen zijn, dat dat soort dingen nu ineens allemaal eruit komen

Het is een blije gup in ieder geval, maar soms qua gedrag net een hond van een paar maanden oud

Waarschijnlijk ook de ontwikkeling en het zich prettig bij ons voelen. Ze probeert eens wat, komt dan weer "slijmen" en weet precies welk koppie daarbij te trekken..
Zodat we of onze lach onderdrukken achter een hand, of een van ons kijkt gewoon weg omdat het te grappig is om haar gedrag te zien.

Geen ernstige dingen hoor. Maar ze jat graag bijvoorbeeld speelgoedmuizen van de kat. Die is dan lekker aan het spelen, en dan pakt zij hem sneaky weg. Paar keer hebben we aangegeven dat muis voor kat is.
En nu komt ze dus met een bepaalde schuldbewuste blik bij ons staan (zonder dat wij uberhaupt wisten dat ze weer de muis heeft gejat) gaat op een bepaalde manier snuiven met bolle wangetjes, en als ze onze aandacht heeft laat vervolgens het muisje in haar bek zien
Die ze dan ook mag houden hoor

Ze is gewoon grappig en een herplaatser, dus ja dan is het fijn dat ze meer en meer zichzelf gaat zijn en durft te zijn.

[natalie]

Hahaha, wat een heerlijk portret. Zeker fijn dat ze steeds meer zichzelf durft te zijn. Ik geniet nog iedere dag van de ontwikkelingen die ik zie

[DeDiana]

Het is een blije gup in ieder geval, maar soms qua gedrag net een hond van een paar maanden oud

Dat herken ik wel, dat had Amy ook heel erg. Zij was natuurlijk erg ziek als jonge hond/puber en kon nauwelijks lopen, laat staan spelen en ontdekken, dus bij haar leek het inderdaad een soort inhalen van de verloren pupfase en puberteit.
Verder zijn het natuurlijk ook fases waar veel buitenlandse honden en herplaatsers doorheen gaan: van wat voorzichtiger, meer aan je plakken en misschien wat overdonderd in het begin naar meer durven, wat grenzen opzoeken en ook meer echt binnen laten komen (waardoor dingen opeens opvallen die eerder niet echt geregistreerd werden). Of dat ze gewend zijn, niet meer zo veel nieuwe prikkels te verwerken hebben elke dag en daardoor uit verveling wat ongewenst gedrag gaan laten zien. Die fases zag ik bij al mijn herplaatsers, Amoz' heeft ook echt een beetje een losgeslagen fase gehad waarin hij bij het wandelen alleen maar als een gek rende en rende en rende en totaal niet luisterde (en hij was toen al 7, dus dat had echt niets met puberteit te maken), terwijl in de maanden daarvoor dat hierkomen supergoed ging. Dat trok later vanzelf weer bij, dus ik heb er niet veel mee gedaan. Arlo heeft dat nu ook, die voelt zich eindelijk zeker genoeg om ook wel eens stout te durven zijn en meer initiatief te tonen.

[blondie]

Als een kip zonder kop het op een rennen zetten heeft ze nu inderdaad ook.

Ze is nu van een mager scharminkel aan het uitgroeien tot een flinke dame (ze heeft een dikke reet gekregen )
Gisteren zaten we nog wat te mijmeren. We weten natuurlijk niets over haar puptijd. Jac zei nog wel .. asiel etc. etc.

Maar ik geloof wel dat ze daar even in heeft gezeten (als ik zo reken met een maand of 8/9 denk ik), en dat er daarna op opvangadres niet op haar blijvende magerheid is gelet. Maar zelf krijg ik het idee dat ze wel goed door mama is verzorgd en in de eerste maanden wel goed gesocialiseerd is. Ze weet zo goed met mensen om te gaan, en ook nooit gedoe gehad met alledaagse dingen in huis of verkeer buiten dat het voor mijn gevoel niet anders kan dat er wel degelijk zorg en aandacht is geweest voor haar in het begin van haar leven. De eerste periode is toch vaak het belangrijkst, wat de basis legt voor een bepaalde blik op de wereld en vertrouwen in mensen.

Dat ze nu uit zichzelf bijvoorbeeld af en toe in de bench gaat liggen, geeft me dan weer vertrouwen dat ze ons vertrouwd. We hebben haar na de ene keer toen ze hier net was in ieder geval nooit meer in de bench laten gaan en nu gaat ze er zelf af en toe in liggen.

Maar goed, bepaalde dingen die nog steeds aangewend/geleerd moeten worden doen we nog steeds met in ons achterhoofd haar die dingen bij te brengen als zijnde dat ze pup is. O.a. gedrag naar andere dieren zoals de schapen en paarden. Lange adem gaat dat worden, en blijven opletten. Denk niet dat ze de tanden erin zet, maar drang om op te jagen heeft ze wel. En meer herder gedrag daarin denk ik, dat poten en konten snappen. (weet ik omdat ze dat bij Aki en bij de katten doet) Die dat lang tolereren, maar soms krijgt ze wel een snauw van Aki of een pets van de kat ineens te verwerken.

Eigenlijk weet ik ook wel dat na een paar maanden een herplaatser zich weer wat meer gaat vormen, of wat anders kan gaan gedragen. Bij Bluf en Finn was dat niet anders. Maar daar wist ik min of meer van hoe ze waren opgegroeid, en kon ik ook de vorige bazen soms benaderen over bepaalde dingen die me opvielen. Ze waren ook al wat ouder toen, en meer gevormd.
Chara is gewoon nog erg jong.

[Alfilillo]

Dat herken ik inderdaad ook wel van Alfil, niet het puppengedrag, maar dat hij na een paar maanden bij ons, hij was toen bijna 1, veel meer hypergedrag ging vertonen. De eerste maanden was hij zo gedrukt, heel onderdanig naar mensen (heeft hij bij onbekenden nog steeds wel een beetje). Toen kwam puppy Lily en werd dat minder, misschien ook omdat alle energie ging naar urenlang per dag ravotten met Lily. Vervolgens kreeg hij een heel moeilijke periode. Hij was toen ongeveer 1,5: heel veel (agressief) herderregelgedrag. Bij spanning reageerde hij dat af op Lily of onze jongste zoon; ze mochten van hem dan nog geen vin verroeren (waar ik natuurlijk meteen mee aan de slag gegaan ben want dat was echt onleefbaar) en naar mijn vriend reageerde hij ook heel gespannen. Na die fase is hij voor mij eigenlijk een heel makkelijke hond geworden.
Maar, zoals je schrijft, die pupfase is zo belangrijk. Fijn dat je vermoed dat Chara in die periode goed verzorgd en gesocialiseerd is. Helaas was dat bij Alfil niet het geval: verwaarlozing, ondervoeding, mishandeling.... Hij blijft makkelijk in angst hangen en veralgemeniseert. Maar dat is het enige, los van dat is het een ideale huishond geworden.

[DeDiana]

Ja, die vraagtekens houd je altijd, maar meestal zie je inderdaad dat honden die wel bij mensen zijn geboren/opgegroeid in hun eerste maanden daarna veel makkelijker wennen aan vreemde mensen en makkelijker zijn met mensen in het algemeen. Wat betreft huiselijke geluiden, verkeer etc. hadden Amy en Amoz daar ook geen enkele moeite mee, en van hen weet ik 100% zeker dat ze daar nooit echt mee in aanraking waren geweest. Maar zij lieten alles maar een beetje over zich geen komen, zoals ik in het vorige bericht ook al schreef, wellicht in combinatie met het voorbeeld van de andere hond(en) die er ook niet op reageerden. Een beetje zo van: alles is hier nu raar en anders, dus dit neem ik ook maar gewoon voor lief. Het zijn beide ook geen angstige honden van karakter, hoewel ze wel hun onzekerheden hebben. Taartje vond het allemaal een prachtig en grappig schouwspel, maar die heeft kort gezworven, dus had in ieder geval al iets meer van de wereld gezien.
Die fases van ontwikkeling blijven leuk en mooi om te volgen, en bij een jonge hond komt daar inderdaad ook nog de groei naar volwassenheid bij.