Wanneer een hond herplaatsen?

[Fotogravinnetje]

Heb jij al eens een hond herplaatst en/of iemand geholpen met herplaatsing? Wat was de reden van herplaatsing?Wat zou voor jou een criterium te zijn om een hond te herplaatsen of juist niet?

[Marion.]

Heb jij al eens een hond herplaatst en/of iemand geholpen met herplaatsing? Wat was de reden van herplaatsing?Wat zou voor jou een criterium te zijn om een hond te herplaatsen of juist niet?

Waarom ik een hond zou herplaatsen? Als ik zie dat we het beestje te kort doen, of het niet gaat met de andere hond(en). Maar ik kan me er zelf echt helemaal niets bij voorstellen. Ik denk dat wij dan eerder een jaar of 12 een aparte huishouding gaan voeren (ene hond bij de één, andere hond bij de ander) ofzo. Zelfde geldt eigenlijk andersom, als wij uit elkaar zouden gaan en (ik heb het dan over het koppel Saar en Miep, dat waren me and my shadow) dan gaan we de honden niet uit elkaar halen.
"Geholpen" met een herplaatsing heb ik wel. Ik kreeg viavia te horen dat een goed gefokte Golden ter herplaatsing aangeboden werd, en ik heb alle lijnen opengezet die avond om MoniqueDM te bereiken en zo heeft zij nog vele jaren een gouden hond aan Sandy gehad.
En mijn zusje, die hadden het plan opgevat om voor een Beagle pup te gaan. Ondanks alle verhalen van mij, gingen ze er voor. Maar na anderhalve dag werd al heel duidelijk dat dit gedoemd was te mislukken en heb ik ze gelukkig kunnen overtuigen om per direct de pup weer terug naar de fokker te doen. Maar dat is geen herplaatsing. Wel een heel verstandige beslissing voor de pup.

[Fotogravinnetje]

Wij hebben zelf 1 keer een hond herplaatst. Het was een hondje van ruim een jaar die we gratis via marktplaats kregen. Helaas bleek hij heel gevoelig en daardoor reageerde hij steeds agressiever naar mijn man. En ik kan nu eenmaal niet niet lichamelijk in de stress schieten als er opeens iets verandert, zoals m'n man die naar beneden komt en mijn aandacht vraagt (ik heb nu eenmaal moeite met schakelen). Helaas zag Joris daardoor m'n man als een bedreiging. Ook helaas kenden we toen dit forum nog niet en hadden we niet zelf een geschikt netwerk om zelf een goed plekje voor Joris te zoeken, dus hebben we hem naar het asiel gebracht. Ook daar hadden ze overigens problemen met z'n gevoeligheid en intelligentie. Maar voor ons was 1 ding wel duidelijk geworden: een terriër-karakter past niet bij ons. Gevoeligheid op zich wel, maar door de terriër in Joris werd het een explosieve toestand in huis.

Binnenkort moeten m'n schoonouders helaas hun hond ook gaan herplaatsen. Hun gezondheid is te sterk verslechterd. Gelukkig is Paco echt een heel gemakkelijke en lieve hond. En z'n nieuwe mand is ook al bekend. Hij mag er samen met kat Noortje naar toe en ze mogen er samenleven met een lieve cavalier. Dus dat gaat ongetwijfeld helemaal goed komen

[blondie]

Nooit gedaan, wel overwogen.
Bij Bluf had ik het idee dat we elkaar niet begrepen, en in eerste instantie had ik haar op fokkersvoorwaarden dus ze was ook nog niet echt van mij.
Zij en Finn waren goed met elkaar, maar Finn vond het ook prima om enige hond te zijn merkte ik op een bepaald moment toen Bluf dus bij de fokker verbleef tijdens dracht.
De twijfel bij mij was dus dat ik dacht elkaar niet te begrijpen, zij was zo leuk met kinderen dat ik oprecht dacht dat leven in een gezin veel beter bij haar zou passen, en sport die ik op dat moment met haar deed leek ze ook niet super leuk te vinden, wat wel de bedoeling was om met haar te doen.

Maar goed, niet gedaan omdat Bluf ineens heel duidelijk liet merken als we op bezoek kwamen bij mij en Finn te willen zijn, ineens was de klik tussen haar en mij er en vroeg ik me af dat als ik zou kiezen om afstand van haar te doen, hoe mijn gevoel erbij was en niet te weten hoe het met haar zou gaan bijvoorbeeld. Die gedachte gaf me al een brok in de keel dus was de balans uitgeslagen naar NEE absoluut niet herplaatsen.
En dat was maar goed ook. Heerlijke prettig gestoorde hond aan haar gehad, sporten werd hem niet, maar we hebben zoveel lol gehad met Finn en later met Jol erbij.

Ik zou wel herplaatsen als een nieuweling absoluut niet met de andere huisgenoten overweg zou kunnen. In huis vind ik het belangrijk dat we met een gerust hart alle dieren de vrijheid kunnen geven om rond te lopen zonder hekjes of van elkaar afzonderen omdat ze elkaar iets aan zouden willen doen.
Uitzonderingen daar gelaten, want toen alles intact was moesten tijdens loopsheid teven en reuen wel gescheiden worden als we niet thuis waren.

[teckeltoos]

Peer is als herplaatser bij mij gekomen. De vorige eigenaresse had 3 honden die qua energie level ver boven Peer zijn pet ging. Hij zat niet lekker in die roedel. Toen mijn vorige teckel Sarah over de regenboogbrug was gegaan was het hier stil en leeg. Vooral de mand was leeg en die mand bleek de boter te zijn waar Heer Peer toen zijn kontje in mocht laten vallen.
Peer waarvan gedacht werd dat hij eenkennig was heeft zich vanaf de eerste dag in huize teckeltoos zich als een zuignap aan mij vast geplakt. Ik ben zijn idool en hij is mijn lieve ventje.

[welshwitch]

Voor Tom en Casper heb ik geen hond gehad, dus nog nooit hoeven herplaatsen. Mocht dat wel gebeuren dan zal het zijn omdat we ze niet meer kunnen geven wat nodig is of omdat de situatie tussen beide honden niet meer houdbaar is.

Om de laatste reden heb ik wel mijn eerste eigen kat Puck herplaatst. Wat begon als af en toe onenigheid groeide tot constant gillende en slaande ruzie met Wolly (de andere kat) en ook Tom werd niet gespaard. Via het asiel in Zwolle (die hebben een pagina waar je een herplaatser aan kan melden en zelf de herplaatsing regelen)is ze bij een wat ouder echtpaar terecht gekomen wiens kat overleden was en ze zochten bewust naar een wat oudere binnenkat. Ze zijn tot de dag van vandaag helemaal blij met haar en zij met hen, ze is daar de koningin in huis.

[ranetje]

Ik heb nooit herplaatst.
Nooit zulke grote problemen gehad dat dat nodig was.

Maar ik kan me voorstellen dat als het niet "klikt" met de hond, je er soms beter aan doet een baas te zoeken waar het wel mee klikt.
Je weken, maanden, misschien zelfs jaren aan een hond lopen ergeren lijkt me helemaal niks.
Een van mijn vroegere trainers had zoiets met een van zijn honden.
Het werkte gewoon niet.
Toen zijn buurman dat ontdekte vroeg die of hij de hond mocht hebben.
Die hond is daar oud geworden en werken met de baas was opeens het liefste wat hij deed, terwijl hij bij de eerste baas niets wilde/begreep.

[Tony]

Voordat ik afgekeurd werd en 'officieel' voor een stichting ging opvangen, heb ik naast mijn werk met honden ook mijn hele leven al op persoonlijke titel honden opgevangen en weer herplaatst.
Als ik weet dat een hond goed terecht komt dan ben ik tevreden, ze zijn/worden echt niet alleen bij mij gelukkig dus ik heb daar totaal geen moeite mee (al heb ik zeker ook al wel eens spijt achteraf gehad dat ik er eentje wegdeed maar als ik dan later mail incl. foto's ontvang dan weet ik weer dat het de juiste keuze was...)

Wanneer ik zelf één van mijn eigen honden zou herplaatsen kan uiteenlopende redenen hebben. Het niet samen kunnen met de andere honden, zelf totaal geen klik ermee hebben (en die dan ook niet meer verwacht wordt voor de toekomst), écht onbetrouwbaar richting kinderen (omdat ik oppas opa voor de kleinkids ben en ik de honden daarvoor niet meer weg wil sluiten) etc.
Zoals ik al aangaf, als ik maar weet dat hij of zij goed terecht komt dan ben ik tevreden. Omdat ik natuurlijk mijn hele leven zelf ook heel veel oudere honden heb overgenomen weet en zie (zag) ik dat deze zich allemaal, zonder enige uitzondering, probleemloos aanpassen naar hun nieuwe situatie. De ene had daar misschien iets langer voor nodig dan de ander maar ze pasten zich allemaal probleemloos aan. Dat de mens vaak geen afscheid kan nemen, en er dan ook vaak nog van overtuigd is dat de hond het zonder hun niet gaat redden, is een feit. Wat geen feit is is dat de hond het zonder zijn vorige baas niet red (verkeerde (her)plaatsing daarbij natuurlijk uitgezonderd).

Van mijn eigen honden heb ik er, over ruim 35 jaar, een stuk of 3 á 4 herplaatst. Enkele omdat ze destijds niet geschikt waren voor mijn werk en ik te weinig plek/tijd had om ze aan te houden, en 1 omdat ik daar geen klik mee kreeg, dusdanig dat die voor mij noppa nada niks wilde doen. Voor een clublid deed hij alles waar hij dan ook naar toe is gegaan.

[Qaatje]

Tot nu toe hebben wij nog nooit een hond hoeven herplaatsen. Ik zou alleen een hond herplaatsen als ik er zelf niet meer voor zou kunnen zorgen en er ook geen andere mogelijkheden zouden zijn, zoals iemand die de hond zou uitlaten. Omdat ik denk dat dat laatste geen probleem zou zijn, denk ik dat herplaatsen niet nodig is. Maar je weet het natuurlijk nooit. Dan zijn er denk ik hier genoeg mensen die Qaatje graag bij zich nemen, en anders wordt er via de fokster een goede oplossing gezocht.

[twinkeltje]

Ik heb nooit een hond herplaatst, ik zou het doen als ik een hond niet kan bieden wat hij nodig heeft.
Voor de rest wil ik niet arrogant overkomen, maar denk ik dat ik als ik een hond of pup zie gelijk weet of hij bij mij past

[Chihuahua-paws]

Zelf nooit. Wel iemand geholpen die haar hond moest herplaatsen. Was een beetje een oppas hond die toen niet bij ons kon wonen omdat we toen geen tuin hadden en gevaarlijke trap.

Die kennis was gescheiden en van een boerderij naar een flatje verhuist en als alleenstaande moeder moest ze fulltime gaan werken. Dus er bleef weinig tijd voor de hond over. Er werd een honden uitlaatcervice geregeld en een extra oppas maar als de hond wel alleen thuis was bleef ze blaffen en huilen en toen moest het moeilijke besluit genomen worden om de hond te herplaatsen. Niet eens omdat er geen klik was met de hond maar omdat er gewoon niet genoeg tijd meer was voor de hond en ik vond dat echt de beste oplossing, houden van is soms ook loslaten.

[Crescent]

Bij onhoudbare problemen of een ingrijpende en structurele verandering in m’n leven zou ik herplaatsen. Bijvoorbeeld als ik mezelf tegen een boom aanrijd en m’n benen moet inleveren. Gehandicapt zou ik m’n twee dames echt niet kunnen handelen. Veel te veel hond.

Ik heb een kat herplaatst. Had zelf twee broers maar die werden toen ze ruim volwassen waren heel onaangenaam naar elkaar. Wekelijks handgemeen waarbij de plukken haar in het rond vlogen zag ik niet zitten.

[Hylos]

Ik heb het jaren geleden met Xavi wel overwogen.
Mijn ex en ik gingen uit elkaar en daarna volgde een hele drukke en moeilijke periode.
Dat icm bijna geen oppas maakte het wel erg lastig in je eentje, vooral als je regelmatig rond de klok moet werken.
Gelukkig is het uiteindelijk goed gegaan omdat een vriendin mij er doorheen heeft gesleept en heel veel op heeft gepast en ook mijn nichtje zoveel mogelijk bijsprong. Daarna was er eindelijk een kennis die een uitlaatservice begon voor Xavi-achtigen.
Godzijdank is hij bij me gebleven, ik zou het mezelf nooit hebben vergeven. Mijn grote snoes
Sinds we hier wonen is hij ook weer helemaal op zijn plek, je hebt er geen kind aan.

[Marie-Josée]

Nee gelukkig nooit hoeven doen al begrijp ik wel dat het in veel gevallen gewoon beter is en de hond meestal opbloeit.
Ik heb meer op met mensen die hun hond een beter leven gunnen dan met mensen die maar wat aan blijven klooien en zichzelf en hun hond ongelukkig maken.

[MoTsiTsi]

Hier ook nog nooit een hond herplaatst, wel een konijn. Het was gewoon geen goede match en die is naar een dierenweide gegaan waar meerdere konijnen, cavia's hertjes etc waren.

[Asta01]

Ik heb 1 hond herplaatst en 2 jonge hond terug naar de fokker. Mijn labrador heb ik toen gehouden. Reden daarvoor was een zware depressie en ptsd wat ineens toesloeg en ik stopte met slapen. Nachtmerries herbelevingen etc. De jonge hond wilde ik niet verpesten en kon op dat moment ook niet goed voor 3 honden zorgen dus die is in overleg terug naar de fokker gegaan. De tweede heb ikzelf als herplaatser gekregen en zij was bang van mijn nachtmerries etc en werd er heel onzeker van. Omdat ik toen ook met opnames zat moest ze ook uit logeren. Ze is toen langere tijd gaan logeren bij de fokker van de jonge hond. Daar is ze opgeknapt en die waren gek op haar dus daar woon ze nu nog.

[twinkeltje]

Ja dan heb je toch het beste gedaan voor de honden wat je kon doen knap hoor

[petra1]

Toen ik ging scheiden heb ik helaas een aantal honden moeten herplaatsen.
Nu heb ik er sinds afgelopen 5 december zelf nog een herplaats teckeltje bij en is mijn meute compleet met 3 teckelheren en 2 teckeldames.

[twinkeltje]

5 teckels oei als ik laats las wat die teckel van Alma uitvreet heb ik bewondering dat je dat red met 5 van die teckels

[Fotogravinnetje]

Toen ik ging scheiden heb ik helaas een aantal honden moeten herplaatsen.
Nu heb ik er sinds afgelopen 5 december zelf nog een herplaats teckeltje bij en is mijn meute compleet met 3 teckelheren en 2 teckeldames.

En dan stel je de nieuwe niet eens even voor? Tssss....

Wat ontzettend leuk dat je nu je meute compleet hebt!

[petra1]

Toen ik ging scheiden heb ik helaas een aantal honden moeten herplaatsen.
Nu heb ik er sinds afgelopen 5 december zelf nog een herplaats teckeltje bij en is mijn meute compleet met 3 teckelheren en 2 teckeldames.

En dan stel je de nieuwe niet eens even voor? Tssss....

Wat ontzettend leuk dat je nu je meute compleet hebt!

Dit is nummer 5, Abby


Een teefje van nu vijf jaar, hondje komt uit een roedel van 14 teckels.
Haar baasje was terminaal ziek, en vroeg mij of ik Abby wilde hebben.
Daar eerst een paar dagen over nagedacht, toen met Joy kennis gaan maken.
De beide dames negeerden elkaar, maar trekken nu steeds meer naar elkaar toe.
Toen Abby drie dagen bij mij woonde besloot ze dat ze Teun een lekkere vent vond en werd ze loops.
Nu zit ze aan het eind van de schijndracht en zodra het kan wordt ze gesteriliseerd.

[twinkeltje]

Wat een mooie glimmende vacht en schattig die verbaasde blik

[petra1]

Wat een mooie glimmende vacht en schattig die verbaasde blik

Die blijk is nu wel weg hoor, ze was op de foto net een dag bij me

[twinkeltje]

Ja ze zal nu prima in de groep zitten maar was met 15 ook wel veel gewend denk ik

[ranetje]

Wat is Abby een prachtig hondje

[petra1]

Ja ze zal nu prima in de groep zitten maar was met 15 ook wel veel gewend denk ik

Ik ga haar echte karakter binnenkort pas zien denk ik.
De verhuizing en meteen daarna de loopsheid en schijndracht geven haar echte karakter nog niet weer.
Ze heeft veel te verwerken gehad, en als dat achter de rug is, zal ze wel laten zien wie ze echt is.

[twinkeltje]

Ik ben benieuwt

[teckeltoos]

Wat een mooi prinsesje. Daar verlies je toch meteen je hart aan als je dat ziet ?!

[K9Remi]

Mijn eerste hond heb ik herplaatst, omdat voor elke stap voorwaarts, we er 10 terug deden.

We hadden eerst een paar maanden nodig om elkaar te leren kennen, ze was niet veel gewend, en ze was mijn eerste hond. Het ging eigenlijk net beter, ik kwam er net achter hoe ik haar het beste kon behandelen, en toen werd ze gegrepen door 2 erfhonden, geen grote wonden, wel onder de gaatjes. We schrokken ons kapot, er was niemand in de buurt, heb geschopt, geschreeuwd, kleinere hond (jack russel) aan nekvel van haar af getrokken. Mijn hond probeerde op een bepaald moment steun bij mij te zoeken, maar schrok van mijn brul naar de andere jack russel die ik er net af gegooid had en zich weer wilde gaan vastbijten in haar. Toen beide honden eindelijk afdropen, wilde ik kijken hoe het met mijn hond ging, maar ze kroop van me weg de struiken in. Ik heb haar opgepakt en getild, voor het geval ze terug zouden komen, maar ook als steun voor mezelf; ik stond de trillen en shaken. Ze was 15-20kg. De buren van de honden kwamen toen naar buiten, hand op de borst/keel, vragen hoe het ging, voor mijn gevoel alsof ze dacht dat mijn hond er heel erg aan toe was ofzo... beetje laat :/ Eigenaar kwam daarna ook nog tevoorschijn, vroeg hoe het ging. Ik heb gezegd dat het ging en ben naar huis gelopen.
Sindsdien moest ik weer opnieuw beginnen, maar niet alleen zij had er een klap van gehad, ik ook. Ze viel daarvoor uit maar begon het net een beetje onder controle te krijgen, en nu begon het weer van voor af aan, maar erger, en ik had geen idee hoe en wat. We woonden in het buitenland, hond was nog net geen vee, dus ik kon geen gedragstherapeut regelen. Ze begon ook uit te vallen naar mensen, en als ik hen dan terug zag deinzen schoot ik nog meer in de stress en werd nog verdrietiger.

Weer terug in Nederland voor een paar maanden kon ik bij mijn ouders wonen, en ben een baantje gaan doen. Ik had contact met gedragstherapeuten, maar hun tips en dergelijke hielpen voor mijn gevoel niet veel. Mijn ouders wandelden eigenlijk bijna nooit met de honden toen, ze hadden een grote tuin, wandelingen waren voor in het weekend. Mijn hond viel uit naar de buren, en hun honden begonnen mee te doen. Ook als ik ging wandelen met mijn ouders, ook al was ik al een jaar of langer haar baasje, zodra mijn ouders met hun honden voor ons uit liepen raakte ze helemaal in paniek. Truukjes die een soort van hielpen in het buitenland en als we alleen waren, werkten helemaal niet, ze flipte meerdere keren helemaal, ik jankend aan de andere kant van de lijn. Alleen met haar wandelen wilde ik liever ook niet, mijn ouders wonen afgelegen, dus vond het fijn om samen langs de erfhonden te gaan.

En toen viel ze weer eens uit naar de buren; ik werkte, mijn ouders zaten er ook niet super bovenop, en een van hun honden besloot vanwege mijn honds geblaf in de aanval te gaan, en beet de buurman in zijn hand toen deze het hek tegenhield toen ze er tegenop sprongen of iets dergelijks. Hij zat onder het bloed (aan de bloedverdunners, en ouder en dunnere huid; buurman vond het nog niet eens zo erg, hij vond het deels ook zijn eigen schuld omdat hij het hek vastpakte, maar buurvrouw flipte helemaal, en gaf aan dat de hond die gebeten had weg moest. Ik voelde me zoooo schuldig; mijn hond had hen opgejut, ze waren daarvoor nooit zo. En ik had het al zwaar, we kwamen voor mijn gevoel nergens ondanks hulp, dus besloten haar naar het asiel te brengen, zodat de rust weer terug zou keren en mijn ouders honden weer 'normaal' zouden gaan doen. Mijn hond is in een gezin met kinderen terecht gekomen en zover ik begreep herkende ze bepaalde dingen van haar helemaal niet; ik denk dat we elkaars onzekerheid ook ontzettend gevoed hadden. Mijn ouders hond die gebeten had, ik 'waaks' gebleven en heeft ook andere mensen nog 'gebeten'/gegniept, en moet een muilkorf om met bezoek nog steeds, jaren later, terwijl dat daarvoor nooit hoefde. Hij was soms wel iets onzeker bij visite, maar dat was het. Ik voel me daar nog schuldig over.


En ik met mijn domme hoofd ben toen meteen voor een nieuwe hond gegaan, kleinere hond, omdat gedragstherapeut had aangegeven onder andere dat ik onbewust bescherming had gezocht bij mijn vorige hond en dat ze daarom zo flipte ook; ze kon die verantwoordelijkheid niet aan, had juist zelf steun nodig. Dit gaf ze overigens aan terwijl ik toen nog die andere hond had en werkte aan hoe ik me het beste moest gedragen in bepaalde situaties enzo.
Ik ging voor een kleinere hond zodat ik niet teveel op haar zou kunnen 'hangen', maar ik was zelf nog steeds onzeker, en met een kleinere hond is de schade van een beet al snel veel groter natuurlijk, dus haar iets teveel geïsoleerd (ook omdat in het buitenland we weinig honden tegenkwamen), waardoor ze best onzeker is. Ze is wel ondertussen al bijna 6 jaar, een schat van een hond, ik ben aan de ene kant zooo blij dat ik weer voor een hond ben gegaan. Maar aan de andere kant had ik graag gewild dat ik eerst aan mezelf had gewerkt. Ook omdat ik tot vlak voor de andere hond worstelde met een angststoornis, en Remi heeft ernstige verlatingsangst; waar ze mijn steun en toeverlaat was in het buitenland, tijdens het verhuizen naar een eigen huisje en tijdens corona, merk ik nu dat haar verlatingsangst me erg 'benauwd'. Ik woon in het noorden van het land, geen auto, en daardoor kan ik moeilijk aan opvang komen. Ik ben al sinds voor mijn angststoornis (redelijk) vriendloos, dus dat is ondertussen al bijna 12 jaar. 12 jaar aan beperkte sociale contacten. Ik merk het aan wanneer ik wel met mensen spreek; ben het een beetje verleerd

Ik ben gastouder, werk vanuit huis, speciaal vanwege Remi, maar ik ben de onzekerheid en eigen baas zijn zat. Ik ben een te groot watje, te weinig 'zakelijk', en momenteel een maandloon van 400 euro, geen uitkering of wat dan ook, want fiscaal partner met mijn autistische broertje die mijn huisgenoot is omdat hij anders niet uit huis kon, en ik kon geen hypotheek krijgen als beginnend gastouder. Vanaf 1 april mogelijk een gezin er bij, maar misschien ook niet, begrijp dat (1 van) de ouders zonder werk zitten. Gezin dat ik al heb zag ik op social media dat ze op zoek zijn naar een ander huis... Dus een thuisstudie nu aan het doen, zodat ik in een peuterspeelzaal of kinderdagverblijf kan gaan werken. Thuisstudie vanwege Remi ook al past het minder bij me. Geen uitzendbaan omdat ik geen opvang voor haar kon vinden in de buurt, of werk+opvang wat werkte met mijn werk als gastouder tijdens corona. Maar het moeilijke; ik ga binnenkort stage lopen, en wil uiteindelijk toch wel 4-5 dagen gaan werken. Maar wat doe ik met Remi? Het is niet alleen het niet alleen kunnen zijn, het is ook dat ze aan mij hangt. Wanneer mijn broertje op haar past, piept ze alsnog de hele tijd tot ik terug ben, en wil ze bij hem op schoot piepen en geaaid worden.

Als Remi er niet was geweest had ik nu andere baantjes naast gastouderschap gedaan, en had ik me al meer verdiept in stage. Momenteel heb ik dit nog niet gedaan, omdat ik niet weet welke dagen ik vanaf april (misschien) opvang zal bieden, en ik dan ook nog eens opvang voor Remi zal moeten zien te regelen. Ik zal waarschijnlijk in de stad Groningen moeten gaan werken/stage doen, omdat daar veel meer opvangmogelijkheden zijn. Maar ik zal op de een of andere manier een heel netwerk moeten zien aan te leggen, want wie anders is er zo gek om dan maar 5 dagen in de week aan huis/hond gekluisterd te zijn. Ik ben ergens bang dat Remi me er van zal 'weerhouden' me helemaal te kunnen ontplooien. Tegelijk is ze grotendeels mijn enige 'sociale contact', ik hou ontzettend veel van d'r, kan haar knuffels niet missen.

Komt tijd komt raad. Ik ga er alles aan doen om een opvangnetwerk op te gaan bouwen. Maar mocht dit niet lukken, of ik het niet dekkend genoeg krijgen dat ik te vaak me af zou moeten melden bij werk, en dit in het geding komt... Zal ik mogelijk op zoek moeten naar een nieuw huisje voor haar :'( I love her to the moon and back, maar ik merk dat ik mezelf jaren lang teveel weggecijferd heb voor haar en anderen; ik wil aan mezelf kunnen werken. Al heb ik al zoiets van; zal ik therapie regelen? Maar hoe ga ik opvang regelen? En deze betalen? :') Ik hou maar gewoon vast aan het komt tijd, komt raad.

Sorry voor het lange verhaal. Laatste keer dat ik hier op deze website kwam was ik ook op zoek naar opvang XP En nu dit hele zeurverhaal. Maar lucht wel op. Ook om eens te vertellen over mijn eerste hond. Ik noem haar nu vaak niet op naar anderen (Ik zeg dat Remi mijn eerste hond is), omdat het zo'n heel verhaal is, en omdat ik me schuldig voel over hoe het toen gelopen is.

[MyDoggie2020]

Als de hond beter af is bij iemand anders. En dat is bij mij eigenlijk wel het geval. Zeker nu er een kindje is, daar gaat al mijn aandacht naar uit. Het enige wat ik doe is hem uitlaten, mits dat lukt. Als m'n kindje de hele dag m'n aandacht vraagt, lukt het soms gewoon niet om hem uit te laten, dan doet m'n partner het als hij weer thuis is van z'n werk.

Als ik alleen was geweest, dan had ik geen hond meer gehad. Maar ik heb een partner en die heeft ook een stem in deze keuze. En hij wil hem nog altijd niet wegdoen. Ook al ziet hij dat de hond door ons kindje een heel stuk minder aandacht krijgt.