Poeh, lastig deze. Ik heb ze liever niet, in gezicht / hals of m'n tenen, maar ik kroel en knuffel de "lebbergevers" wel altijd. Ook als dat betekent dat ik ze een armlengte van m'n smoel moet houden en roep "ah so liev!" Geen foei af, of een douw... gewoon een "oh lief braaf hondje!!" lebberlebberlebber-likliklik maar in de lucht
Mijn dames zijn geen slobberaars, nooit geweest, en als er dan incidenteel eentje bedenkt dat mijn voorhoofd zout genoeg is om te proeven sta ik dat toe, terwijl ik m'n schoenen uitdoe. En zeg dan dankjewel. Dat komt zo weinig voor dat ik me dan voel alsof ik door de Paus hemzelve ben gezegend.
Maar meer dan dat is niet mijn ding.