hoe lossen we dit op? +update

[labranwk]

ter info vooraf: Nicki is een labrador van bijna 2 jaar en heeft wat nare ervaringen met kinderen buiten gehad vroeger waar wij niets aan konden doen op dat moment.

Dat Nicki geen allemansvriendje is, wisten we al toen ze 5 maanden was. In haar gedrag was ze gelijk een rottweiler af en toe: grote mond en na veel moeite acceptatie.
Buiten is het wel handig: ze zou nooit tegen vreemden opspringen, maar er juist in een grote boog omheenlopen. Als ze haar aanspreken of willen aaien loopt ze weg of als ze aan de lijn zit, gromt ze als teken dat ze er niet van gediend is aangehaald te worden. Prima verder. Ze zal ook niemand bijten ofzo, want ze loopt gewoon door/weg. maarrrrr.... nu komt het probleem waar we al een tijdje mee kampen en "erger" lijkt te worden.
Thuis accepteerd ze vreemden dus totaal niet. Maar omdat het deels "haar" terrein is, wil ze ze ook weghebben door heel stoer te gaan staan doen: tanden bloottrekken, grommen en soms blaffen. Aan het begin konden wij nog zeggen: goed volk. En dan was het opgelost. Nu helaas niet meer wat ik me afvraag is: wat doen we nou fout? We doen iets fout, dat weten we zeker, anders zou ze dat gedrag niet steeds sterker tonen. We hebben het er gisteravond zowat de hele avond over gehad wat we nou fout zouden kunnen doen, maar we komen niet echt met een antwoord/oplossing.

- straffen lijkt ons geen goed idee: zo krijgt ze misschien nog meer afkeer van vreemden leek ons.
- negeren helpt ook niet, want dan gaat ze steeds harder tekeer als een bezetene gewoon.
- afkappen: werkte tot op heden, maar nu dus ook niet echt meer: zondag hadden we veel visite ivm de verjaardag van Pieter. Nou er kwam een vriend van hem binnen en het was raak hoor: haren overeind, tanden bloot en grommen. Gelukkig hield dat op gegeven moment op en ging ze zelfs op zijn voeten liggen. Maar daarna kwam er een kindje in huis. Dat was helemáál foute boel. Het kindje was ook pas 4, en op zich niet bang voor honden, maar hij vond het toch wel een beetje eng op gegeven moment. We hebben Nick aan de andere kant van de kamer gehouden en op gegeven moment probeerde ik (nadat Nick gekalmeerd was) contact te maken tussen hond/kind. Het kind mocht Nicki wat lekkers geven en dat ging goed. Ze nam het braaf aan en kwispelde zelfs naar hem. Totdat hij haar wilde aaien.... toen begonnen we dus weer van voren af aan.

Lang verhaal met een korte vraag: hoe lossen we dit op en vooral; wat doen wij fout?

[willemien]

Misschien heb je iets aan het boek "honden opvoeden volgens de roedelmethode" van Arjen van Alphen. Het lijkt mij toch dat jullie hond namelijk de baas speelt en het huis niet als jullie territorium beschouwt maar als het hare.

Volgens die methode leer je allerlei signalen die je hond kan begrijpen en die jullie bovenin de roedel plaatsen. Het is een totaalpakket; niet een kleine oplossing voor een deelprobleem maar gewoon algemene omgangsvormen met je hond. Wij hebben onze hond op die manier opgevoed (niet heel strict volgens die methode maar wel met veel richtlijnen in het achterhoofd) en onze hond heeft erg goed door dat het huis en onze spullen van ons zijn. Als je een hele makkelijke omderdanige hond hebt, kan je er uiteindelijk voor kiezen om niet heel streng te doen maar omdat de weimaraner toch wel bekend is om zijn dominante karakter, mag onze hond nog steeds niet op de bank of naar boven. Wij gaan dus vaak lekker met hem op de grond zitten kroelen. We hoeven hem eigenlijk nooit te corrigeren en hij begint steeds vaker in zijn gedrag te tonen dat hij de verhoudingen door heeft; zo wacht hij staads vaker bij de deuren in huis tot wij er als eerste door zijn. Daar trainen we dus niet op maar dat doet hij uit zichzelf.

Als je begint met zo'n stabiele basis te leggen, krijgt je hond misschien al een boel meer zekerheid; sommige situaties lossen jullie zelf wel op en daar hoeft hij zich niet mee te bemoeien. Daarnaast kan hij nog steeds wel angst hebben voor bepaalde situaties of personen en daarom gaan blaffen. Als het gedrag voortkomt uit angst, dan zou ik eens advies vragen van een gedragstherapeut. Maar je kan beginnen met kijken hoeveel invloed jullie eigen gedrag heeft met die roedelmethode.

[Trina]

Oei dit is een moeilijk probleem.
In jullie geval zou ik er niet van uitgaan dat je dit zelf op kunt lossen, de hond is immers al twee jaar en het gedrag wordt steeds slechter.
Ik zou zo snel mogelijk een gedragstherapeute inschakelen en geen risico's meer nemen met kleine kinderen.

Het lijkt me heel erg vervelend voor jullie.

[labranwk]

Misschien heb je iets aan het boek "honden opvoeden volgens de roedelmethode" van Arjen van Alphen. Het lijkt mij toch dat jullie hond namelijk de baas speelt en het huis niet als jullie territorium beschouwt maar als het hare.

Volgens die methode leer je allerlei signalen die je hond kan begrijpen en die jullie bovenin de roedel plaatsen. Het is een totaalpakket; niet een kleine oplossing voor een deelprobleem maar gewoon algemene omgangsvormen met je hond. Wij hebben onze hond op die manier opgevoed (niet heel strict volgens die methode maar wel met veel richtlijnen in het achterhoofd) en onze hond heeft erg goed door dat het huis en onze spullen van ons zijn. Als je een hele makkelijke omderdanige hond hebt, kan je er uiteindelijk voor kiezen om niet heel streng te doen maar omdat de weimaraner toch wel bekend is om zijn dominante karakter, mag onze hond nog steeds niet op de bank of naar boven. Wij gaan dus vaak lekker met hem op de grond zitten kroelen. We hoeven hem eigenlijk nooit te corrigeren en hij begint steeds vaker in zijn gedrag te tonen dat hij de verhoudingen door heeft; zo wacht hij staads vaker bij de deuren in huis tot wij er als eerste door zijn. Daar trainen we dus niet op maar dat doet hij uit zichzelf.

Als je begint met zo'n stabiele basis te leggen, krijgt je hond misschien al een boel meer zekerheid; sommige situaties lossen jullie zelf wel op en daar hoeft hij zich niet mee te bemoeien. Daarnaast kan hij nog steeds wel angst hebben voor bepaalde situaties of personen en daarom gaan blaffen. Als het gedrag voortkomt uit angst, dan zou ik eens advies vragen van een gedragstherapeut. Maar je kan beginnen met kijken hoeveel invloed jullie eigen gedrag heeft met die roedelmethode.

het klinkt misschien gek, maar dat boek heb ik al en ik weet (klinkt misschien wat uit de hoogte) dat ik de baas ben in huis. Dat merk ik nl aan kleine dingetjes: ze loopt altijd los buiten, maar gaat als laatste door de voordeur (en dat doet ze uit zichzelf), als wij eten, gaat ze onder de tafel (of waar ook) liggen en bemoeit zich nergens mee. Als wij eten laten staan, zal ze het noooooit wegjatten. Ze sloopt nooit iets in huis en laat onze spullen met rust. Ze luistert perfect in bgijna alle opzichten en wij leven de regels van t boek dan ook sterk na Ik denk dat de grondlegger van dit probleem buiten veroorzaakt is, door mensen die haar altijd als pup wilden aaien, terwijl zij dat niet wilde.

[labranwk]

t is een goed boek trouwens

[-Jolanda-]

Ik roep maar effe wat , van wat mij te binnen schiet .

Met kinderen: Misschien wat oudre kinderen opzoeken die je kent en waarvan je weet dat zei honden kunnen negeren.
Dus bv een neefje in huis die lekker zijn eigen gang mag gaan en Nicki negeert, gaat dat goed mag hij Nicki een koekje geven en dan weer negeren en dit alles zonder lichamelijk contact tussen die 2.

Dit dan eventueel ook met volwassenen doen die Nicki noet/amper kent.
(ze bromd voornamelijk bij vreemde?)

Tja en van buiten, zolang Nicki weg kan lopen uit die situatie of als ze wel aangelijnd is zorgen dat die mensen haar met rust laten.
(zouden die mensen ondanks dat jij ze gezegd hebt Nicki met rust te laten dit niet doen is het hun eigen schuld, vindt ik)

[labranwk]

die zekerheid die je haar als baas moet geven, ben ik het helemaal mee eens. kan best dat jullie zonder meer door haar als baas geaccepteerd worden, maar in moeilijke situaties (zoals deze) dringt het toch niet voldoende tot haar door dat júllie wel zullen in haar plaats bepalen wie er wel (of niet) in het territorium mag.
het als jonge hond tegen haar zin laten aaien zal haar zeker niet opener voor vreemden hebben gemaakt, daar heb je ook een punt.
daar vrees ik dus ook voor: dat het er niet meer uit te krijgen is
ik denk dat je hier in twee stukken moet denken: hoe kunnen we haar gedrag acceptabel maken, en wat kunnen we maximaal verwachten.

om met het tweede te beginnen: ik denk dat je je er moet bij neerleggen dat ze vreemden (en zeker als het om verschillende mensen tegelijkertijd, én kinderen gaat) in huis nooit echt leuk zal leren vinden. dus als het mijn hond was, zou ik mezelf (en haar) de weg besparen om haar op dat punt te proberen veranderen. natuurlijk mag je aan visite vragen om haar achteloos wat lekkers te geven, maar laat aub. dat 'geaaid moeten worden' achterwege. werkt alleen maar averechts.
ik zou haar dus bij drukte ergens anders in huis, of in de bench, of op haar plaats laten blijven. dat zal aanpassing en training vragen, maar door telkens iets anders te proberen maak je haar nog onzekerder.
van t weekend met die verjaardag dus, heeft ze continu bij mij in de hoek van de kamer gelegen en hield nadat iedereen was gaan zitten op met blaffen/grommen. Dus dat was op zich al positief vond ik. Het enige wat me ervan zo tegenstaat is dat iedereen denkt dat het een valse hond is en dat is ze gewoon niet. Ze wil alleen geen contact met vreemden, maar leg dat een leek maar ns uit. Voordeel is wel dat ze stopt met blaffen als ik haar dat zeg (bij binnenkomst mag ze even aanslaan en laten weten dat ze er is, maar daarmna moet ze stil zijn) alleen nu zijn we op het punt dat zodra de betreffende persoon zich ook maar beweegt, ze weer begint te grommen
en dan het eerste punt, grommen/blaffen : hier accepteer ik het dat dit bij aankomst van de visite gebeurt. ik heb er in mijn roedeltje ook ééntje die helemaal niks van vreemden moet weten. dat moét er bij haar even uit, ze moet haar stress even kwijtkunnen in een waarschuwing. maar dan neem ik het van hun over: gedáán is gedáán. er wordt niét meer geblaft of gegromd, de visite is er, en verder ga ik er wel over.
dat is een punt waar je denk ik héél consequent moet in zijn: je laat haar even waarschuwen, en dan geef je het bevel om te zwijgen. en hoe je dat dan ook bereikt in het begin maakt niet uit - één ding is zeker: al moet je er de visite even totaal door negeren, de opvoeding van de hond gaat voor.
want daar loopt het ook vaak fout: er wordt een keer 'stil' gezegd, of nog een keer, maar je aandacht wordt door de bezoeker in beslag genomen, en dan kan de hond weer lekker zijn ding doen. en dat weten ze zeer snel.

zwijgen is dus echt zwijgen, maar natuurlijk wel belonen telkens ze weer (even) rustig is.

en met kinderen binnen zou ik al helemaal niets willen forceren: veel kans dat ze uit angst echt wél een keer hapt, en dat zou verschrikkelijk zonde zijn.

ja daar heb je gelijk in. Je moet natuurlijk geen risico lopen met kinderen (met volwassenen ook niet trouwens)

bedankt voor je stukje!

[Eline*]

Oei dit is een moeilijk probleem.
In jullie geval zou ik er niet van uitgaan dat je dit zelf op kunt lossen, de hond is immers al twee jaar en het gedrag wordt steeds slechter.
Ik zou zo snel mogelijk een gedragstherapeute inschakelen en geen risico's meer nemen met kleine kinderen.

Het lijkt me heel erg vervelend voor jullie.

Mee eens. Je hond is bang, maar heeft op eigen terrein praatjes voor 10 en voelt zich thuis met bezoek de regelneef. Het feit dat ze op de voeten gaat liggen van iemand die ze in eerste instantie eng vindt geeft aan dat ze op dat moment zich behoorlijk oppermachtig voelt.
Wat er fout gaat is dat de hond beloond wordt en bekrachtigt wordt in haar wegjaaggedrag. Je bezoek vertrekt welliswaar niet, maar je kan mij niet wijsmaken dat ze totaal ontspannen bij jou op de koffie zitten.
Je hond heeft macht met haar grote waffel en dat weet ze. Ze heeft niks te vrezen.
Vraag er een deskundige bij om dit gedrag om te buigen voor zover dat mogelijk is. Ga er niet van uit dat jouw hond niet bijt, want er is geen enkele reden aan te nemen dat ze anders is dan andere honden.
Jouw hond is even gevaarlijk als iedere andere hond. Je slaat jezelf voor je kop als ze een kindje bijt.

[labranwk]

update: daarnet zijn we naar buiten geweest en ze begon dus weer tegen een man (die ik toevallig uit de buurt ken). Ik vroeg hem dus of we even een praatje konden maken en of hij Nick vooral niet aan wilde kijken of ook maar tegen haar praten. Dus dat deed hij. t ging perfect!!!! Ze stopte met blaffen en toen we wilden doorlopen mocht hij haar nog aaien ook (met kwispelstaart nam ze de aai in ontvangst) Dat negeren is miss dan toch een oplossing.