Leeftijd telt mee?

[antoinette]

Ik denk niet dat leeftijd er echt heel veel mee te maken heeft. Sommige mensen zijn ook gewoon goed in honden opvoeden,ongeacht hun leeftijd.

[Roelfien]

Ik ken al een paar jaar twee jonge meiden, ene Clausje en ene Lysette, die het beter doen dan menig volwassenen.

[Takkie]

Ik ben het wel een beetje met Jidde eens en met Quan, maar dat komt misschien omdat ik zelf ook een beetje in die leeftijdsgroep zit, ik ben 20.

Ik zeur al 4 jaar voor een eigen hond. Ik woon nog thuis en we hebben Ernie, die is 13 en kan echt bijna niets meer. Hij heeft heel erg last van de ademhaling. Maar...Ernie is van ons allemaal en ik verlang zo erg naar een hond die helemaal van mij is en waar ik de hele verantwoording voor heb. Die verantwoordelijkheid die heb ik gewoon nodig, ofzo.
Ik heb zowat elk boek over de hond gelezen, ben er zelfs een opleiding over begonnen (dierverzorging) heb ik in het asiel gewerkt, mijn hele kamer hangt vol met <a href="http://www.ntsearch.com/search.php?q=po ... posters</a> van honden, maar het mag NIET van mijn vader.

Ik heb niet veel ambities om een carriere te maken. Ik zou graag mijn hele leven willen aanpassen om een hond te hebben. Dat doe ik nu al, om te laten zien dat ik het echt serieus bedoel. Ik werk parttime. En ik wil ook niet meer werken, omdat ik dan geen hond zou kunnen houden. Ja, belachelijk misschien, maar het is echt waar.

Ik heb niet veel vrienden, ga niet vaak stappen of naar de kroeg, ga nooit op vakantie, ik geef daar niet om. Het liefste heb ik een hond die van mij houd en bij mij hoort.

[Golden Stanley]

Natuurlijk kan een puber met enig verantwoordelijkheidsgevoel een hond opvoeden. Maar helaas zijn er daar maar weinig van, hoor. Wat dat betreft is het knap dat jij zo bij jouw standpunt blijft en als hondenfreak hoort dat denk ik ook. Maar vergis je niet in de verantwoording die je draagt als je dadelijk gaat werken, samenwonen etc. Die is echt nog veel groter dan dat jij nu thuis draagt voor Nanni. En ook ik vind dat je lekker zou moeten puberen en je grenzen zo verleggen om eruit te halen wat erin zit. Het duurt allemaal maar zo kort.

[Kayka]

Ik ben het wel een beetje met Jidde eens en met Quan, maar dat komt misschien omdat ik zelf ook een beetje in die leeftijdsgroep zit, ik ben 20.

Ik zeur al 4 jaar voor een eigen hond. Ik woon nog thuis en we hebben Ernie, die is 13 en kan echt bijna niets meer. Hij heeft heel erg last van de ademhaling. Maar...Ernie is van ons allemaal en ik verlang zo erg naar een hond die helemaal van mij is en waar ik de hele verantwoording voor heb. Die verantwoordelijkheid die heb ik gewoon nodig, ofzo.
Ik heb zowat elk boek over de hond gelezen, ben er zelfs een opleiding over begonnen (dierverzorging) heb ik in het asiel gewerkt, mijn hele kamer hangt vol met <a href="http://www.ntsearch.com/search.php?q=po ... posters</a> van honden, maar het mag NIET van mijn vader.

Ik heb niet veel ambities om een carriere te maken. Ik zou graag mijn hele leven willen aanpassen om een hond te hebben. Dat doe ik nu al, om te laten zien dat ik het echt serieus bedoel. Ik werk parttime. En ik wil ook niet meer werken, omdat ik dan geen hond zou kunnen houden. Ja, belachelijk misschien, maar het is echt waar.

Ik heb niet veel vrienden, ga niet vaak stappen of naar de kroeg, ga nooit op vakantie, ik geef daar niet om. Het liefste heb ik een hond die van mij houd en bij mij hoort.

Jee, dit is precies 'mijn verhaal'... Ik ben 21, enig verschil is dat ik samenwoon, en ik mag wel een hond nemen alleen kan het momenteel nog niet door mn studie (waarmee ik ook geen enkele ambitie heb...). Maar zodra we kunnen verhuizen zal ik hetzelfde doen als jij; maximaal parttime werken, geen verdere wensen, alleen maar DIE HOND. Wij snappen elkaar wel denk ik.

[Neeltje]

Ik denk niet dat leeftijd er echt heel veel mee te maken heeft. Sommige mensen zijn ook gewoon goed in honden opvoeden,ongeacht hun leeftijd.

Maar ik denk dat de anderen meer doelen dat er meer in het leven is dan alleen honden en zeker op zo'n jonge leven, moeten ze alles benutten wat kan. Als je nog thuis bij je ouders woont, kan nog heel veel, maar als je het huis uitgaat, dan wordt alles toch wel even heel anders, zeker als je dan nog een hond hebt die je bindt.

Ik wilde ook een hond vanaf de dag dat ik op mezelf ging wonen, ik was toen 26, maar het heeft nog tot 5 jaar geleden geduurd voordat ik de beslissing echt definitief heb genomen. Daarvoor wilde ik nog graag gaan reizen en andere dingen doen, die moeilijker worden als je 'n hond hebt, want ik wil m'n hond niet aan anderen opschepen, laat staan in 'n pension.

Op zo'n jeugdige leeftijd kun je totaal nog niet bevatten wat de rest van je leven gaat worden. Op m'n 16de dacht ik ook dat ik met 22 getrouwd zou zijn en kinderen zou krijgen. Ben nu 45 en nog steeds alleen. Je weet nooit op zo'n jonge leeftijd hoe je leven gaat worden.

En ja ze wil graag in een pension/asiel werken. Zou het lukken daar een baan te krijgen?? Weet ze ook dat het salaris daar miniem is, wil ze daar de rest van d'r leven genoegen mee nemen?? Wat als de hond niet mee naar het werk kan??? Idealen en dromen zijn prachtig, maar die komen niet altijd uit.

[miekmiek]

Ikzelf ben ook nog niet zo oud, maar toen ik 17/18 was, was ik toch meer bezig met jongens en stappen dan met honden. Dit is natuurlijk voor iedereen verschillend. Ik weet alleen dat ik toen niet de zorg had kunnen dragen voor een hond.
Nu ik zelfstandig woon en geen vaste baan heb kan ik wel voor een hond zorgen.

Overigens; als je mij op mijn 17e gevraagd had of ik voor een hond zou kunnen zorgen had ik een overtuigend pleidooi gehouden dat ik dat zeker kon en dat volwassenen te weinig vertrouwen in de jeugd hebben. En nu denk ik daar dus heel anders over.

[Caro.]

Ikzelf ben ook nog niet zo oud, maar toen ik 17/18 was, was ik toch meer bezig met jongens en stappen dan met honden. Dit is natuurlijk voor iedereen verschillend. Ik weet alleen dat ik toen niet de zorg had kunnen dragen voor een hond.
Nu ik zelfstandig woon en geen vaste baan heb kan ik wel voor een hond zorgen.

Overigens; als je mij op mijn 17e gevraagd had of ik voor een hond zou kunnen zorgen had ik een overtuigend pleidooi gehouden dat ik dat zeker kon en dat volwassenen te weinig vertrouwen in de jeugd hebben. En nu denk ik daar dus heel anders over.

Ik denk ook eerlijk gezegd dat dit voor de meeste kinderen wel zo is. Een enkeling uitgezonderd natuurlijk die werkelijk helemaal ''hondenlijp'' is.

Op de leeftijd van 13/14/15/16 jaar kan je volgens mij nog niet volledig inschatten hoe groot de verantwoordelijkheid is. Ook kan je de hond niet financieel onderhouden.

Prima als er ouders zijn die erachter staan, die de eindverantwoordelijkheid nemen, maar echt een hond puur voor het kind, nee dat vind ik niet zo verstandig.

[Mol]

wat ik wel vind is dat als je op een jongeleeftijd de verandwoording krijgt over een hond en met wat ik in mijn eerste stuk ook al zij de begelijding op bepaalde punten dat je wel een voorsprong hebt ten opzichte van menig mens,met baten je verandwoordings gevoel en de ervaring die je op doet met honden,als ik dit hier nu allemaal leest zij de meeste nog nat achter hun oren over het rijlen en zijlen met honden en zijn ze of nog met hun eerste hond bezig of net hun tweede,en ze zijn ouder dan ik ben op gegroeit met honden op me 8 jaar ben ik bezig gegaan bij een fokker waar ik elk vrij uur door bracht met het trainen van de honden en het leren hoe je het beste iets kon doen.
dus min ervaring ligt hoger dan van iemand die nu voor het eerst pas begint

mol

[M@ri@nne]

IK denk dat het net zo iets is als pubers die zich helemaal op een sport, de muziek etc richten. Natuurlijk kan het en natuurlijk zijn er pubers die dat met alle plezier doen. Maar ik denk dat er later een hoop pubers terug kijken en moeten concluderen dat ze toch wel een hoop gemist hebben. En dat er maar een aantal zijn die de prijs het waard vonden. En zolang je er zelf als puber nog midden in zit weet je niet wat die uitslag zal zijn.
En ik zie sommige hier praten over 20 ....vind ik toch wel iets anders dan 14 hoor.

[Hutsje]

Ik zal dan wel zo'n "hondenlijp" zijn. Of beter gezegd, dierenlijp. Ik fokte op mijn 8e al cavia's, had parkieten, konijnen, goudvissen, muizen, ratten en we hadden een hond. Ik heb ook een geitje met de fles grootgebracht. Ik zorgde overal zelf voor. Ik reed ook paard vanaf mijn 8e. Mijn ouders werden gek van mij. Toen de hond op 15 jarige leeftijd overleed was ik 12. Toen wilde ik zelf een hond. Dat werd mijn eerste Flatcoat die ik helemaal alleen heb opgevoed. Uitlaten, naar de dierenarts, ik deed alles zelf. Ik stond dus ook te trainen op de club (GG1 en GG2 gehaald met een Flatcoat), en op mijn 13e stond ik elke week op het trainigsveld jachttraining te doen. Eke week werd ik opgehaald en zaten we een uur in de auto om te gaan trainen. Toen ik 14 was kreeg ik ook nog mijn eerste paard en leste ik 3 keer per week en reed ik elk weekend concours. Ik had het dus erg druk maar genoot van elke minuut. Ik heb niet het idee dat ik iets gemist heb want ik ging ook nog vrolijk stappen en kwam vaak te laat thuis. Heb tussen neus en lippen door ook nog de HAVO gedaan. Had ook vriendjes, ook daar niets te klagen. Ik was helemaal niet wereldvreemd en heb het altijd als een hobby en liefhebberij gezien, nooit als verantwoordelijkheid of last. Ik ben zeker ook puber geweest en heb ook gestudeerd maar toen leefden de honden niet meer en omdat ik ging werken heb ik dus een paar jaar geen honden gehad. (wel katten, een paard en poapegaaien). Ik kon niet zonder hond dus na die paar jaar ben ik voor de hond parttime gaan werken en ik was weer helemaal gelukkig. En ik ben nooit een steek veranderd want het is hier nog steeds een beestenbende en ik rijd nog steeds met de paarden, loop shows en train met de honden en zorg voor de andere dieren. Als ik terugkijk zou ik het zeker niet anders willen hebben en ben ik blij dat mijn ouders mij die ruimte gegeven hebben. Maar ik besef ook dat niet iedereen dit kan en wil, maar ik denk dat je als ouder wel kunt bepalen of je kind iets echt heel graag wil en ook aankan. Mijn zusje wilde het ook allemaal graag maar die haakte inderdaad snel af bij het eerste vriendje. Dat was van te voren te verwachten. Ik denk ook niet dat zo'n verantwoording slecht is, ik denk dat veel kinderen hier tegenwoordig een puntje aan kunnen zuigen!

[Tarz]

Ik weet niet of leeftijd echt wat uitmaakt. Vaak is het een bevlieging en is het iets wat maar tijdelijk leuk is maar dat is niet leeftijdgebonden denk ik.
Ik kreeg mijn eerste hond toen 11 jaar was, maar ik heb er meteen de verantwoordelijkheid voor genomen, en ben dat altijd blijven doen. Het voordeel is dat toen ik nog jonger was, ik veel leergieriger was en echt uuuuuuren in de boeken zat en heel veel aan het trainen was met de honden. Nu komen er wat meer dingen op mij af en ben ik daar niet zo meer mee bezig.
Bij een eerste hond doe je nooit alles goed.. maar is niet alleen zo als je 'puber' bent, ook als je volwassen bent denk ik.

[Hutsje]

Ik kan me nog wel herinneren dat ik veel hoorde over programma's op tv die ik nog nog nooit gezien had. Ik keek nooit tv, daar had ik het te druk voor. Ik was liever met de dieren bezig van voor de tv hangen. Oh, ik keek wel veel natuurdocu's.

[Baily]

Het ligt denk ik aan het kind en niet aan de leeftijd. Ook al heb je geen hond, er zijn altijd verschillen tussen pubers. Er zijn pubers die niks anders doen als feesten, zoals mijn oudste zoon, en mijn andere zoon die graag thuis is, een enkel keertje uit gaat en veel meer met andere dingen bezig is.(marcel). Een vriend van Marcel heeft wel een hond, hij is nu 18 jaar en heeft de hond sinds twee jaar.. Als ze met zijn allen gaan voetballen buiten gaat de hond mee en loopt mee te rennen achter de bal aan. De hond is stapel op zijn baas en luistert geweldig. Ik kan daar echt nog wat van leren met mijn 43 jaar. Het is vaak zo dat jongeren gewoon heel enthousiast iets doen, zonder dat ze zich afvragen hoe het gaat uitpakken. Dat enthousiastme kan voor honden heel leuk zijn.

Hij volgt nu een opleiding en als zijn geestelijk gehandicapte broer thuis is laat hij de hond voor hem uit. De jongen is volwassen maar is in rpicipe 8 jaar. En als je hem met die hond ziet lopen. dat is geweldig. Wat opvoeding betreft is het natuurlijk niks, want hij lacht alleen maar on alles wat Wolf uithaalt, maar het is schitterend om die twee te zien.

Dus ik denk dat het per kind en per hond verschillend is of het kan. Ik zou Marcel bij mij daar al een aantal jaren goed mee vertrouwd hebben en mijn dochter ook trouwens. Maar zelf voel ik me dan inderdaad wel eindverantwoordelijk. Op die basis zou ik het aandurven.

[Neeltje]

wat ik wel vind is dat als je op een jongeleeftijd de verandwoording krijgt over een hond en met wat ik in mijn eerste stuk ook al zij de begelijding op bepaalde punten dat je wel een voorsprong hebt ten opzichte van menig mens,met baten je verandwoordings gevoel en de ervaring die je op doet met honden,als ik dit hier nu allemaal leest zij de meeste nog nat achter hun oren over het rijlen en zijlen met honden en zijn ze of nog met hun eerste hond bezig of net hun tweede,en ze zijn ouder dan ik ben op gegroeit met honden op me 8 jaar ben ik bezig gegaan bij een fokker waar ik elk vrij uur door bracht met het trainen van de honden en het leren hoe je het beste iets kon doen.
dus min ervaring ligt hoger dan van iemand die nu voor het eerst pas begint

mol

Dat je niet eerder een hond hebt genomen wil nog niet perse zeggen dat je niet genoeg ervaring/kennis hebt van honden. Soms is het ook behoorlijke wijsheid om je hond niet eerder te nemen maar pas als de tijd daar rijp voor is.

[Mol]

wat ik wel vind is dat als je op een jongeleeftijd de verandwoording krijgt over een hond en met wat ik in mijn eerste stuk ook al zij de begelijding op bepaalde punten dat je wel een voorsprong hebt ten opzichte van menig mens,met baten je verandwoordings gevoel en de ervaring die je op doet met honden,als ik dit hier nu allemaal leest zij de meeste nog nat achter hun oren over het rijlen en zijlen met honden en zijn ze of nog met hun eerste hond bezig of net hun tweede,en ze zijn ouder dan ik ben op gegroeit met honden op me 8 jaar ben ik bezig gegaan bij een fokker waar ik elk vrij uur door bracht met het trainen van de honden en het leren hoe je het beste iets kon doen.
dus min ervaring ligt hoger dan van iemand die nu voor het eerst pas begint

mol

Dat je niet eerder een hond hebt genomen wil nog niet perse zeggen dat je niet genoeg ervaring/kennis hebt van honden. Soms is het ook behoorlijke wijsheid om je hond niet eerder te nemen maar pas als de tijd daar rijp voor is.

dat zeg ik volgens mijn toch niet helemaal zo ,maar als je het zo leest zal ik het anders formuleren,de praktijk er varing is er dan nog niet.

mol

[majelle]

Ligt aan het kind. Vanaf mijn vijfde reed ik paard en vanaf mijn negende verzorgde ik een paard en alles er omheen want de eigenaren zaten in het buitenland. Mijn vader keek wel toe. Dus verantwoordelijkheidsgevoel kende ik wel. Ook hadden we altijd honden. Toen ik 12 was kreeg ik mijn eerste eigen hond een bouvier uit het asiel en toen ik 13 was kocht ik mijn eerste pup. Nooit geen problemen gehad en ik deed alles zelf. Behalve het zindelijk maken heeft mijn moeder gedaan omdat ik op school zat. Toen ik 15 was ging ik op mezelf en nam mijn beesten mee de ene is wat vroeger wijs dan de ander. En al doende leert men, ook met honden hoe oud je ook bent en het ligt aan het karakter van het kind.

[estelle]

Ik mocht dus nooit geen hond vanwege de verantwoordelijkheid die het met zich mee bracht, mijn moeder zei altijd 'zodra je het huis uit bent neem je maar zoveel beesten als je zelf wilt, maar nu nog niet'.....

Toen vond ik dat stom maar achteraf ben ik echt blij om geweest dat ik nooit een hond heb mogen aanschaffen.
Wel was ik inderdaad zo'n beestenlijp, ik ging nooit uit, nooit naar feestjes toe. Had wel vriendinnen hoor en daar deed ik ook wel dingen mee maar zodra het over 'jongens' ging en over de nieuwste discotheek hield ik het voor gezien....
Ik heb jaren de honden uit de buurt uitgelaten van maltezertjes tot een Beauceron aan toe, dat vond k geweldig. Uit school, gelijk bij de mensen langs om vervolgens te tutten in het park met de hond.

Ratten mocht ik wel en daar zat ik uren mee op mijn kamer, ik bouwde mijn hele zolderkamer om voor die beesten, leerde ze kunstjes, kocht lekkere dingen voor ze etc...

Later kregen mijn buren een Golden Retriever, elke dag ging ik daar 2x mee op stap. Uit school haalde ik haar op, liep dan hele wijken door, nam haar mee naar het dorp, fietse met haar naar het bos en op zondag mocht ze mee als we met zijn allen ergens in een verder gelegen bos gingen wandelne of mijn vader bracht me naar het strand met die hond.....geweldig vond ik dat. Ik leerde haar dingen en ze was dan ook stapelgek op me, schat van een beest was het.
Maar achteraf was ik dus wel blij dat ik nooit hoefde als ik eens geen zin had of als het plensde dat die hond dan niet van ons was.....

Als ik nu dan ook zie hoeveel zorgen de honden ( maak me best snel bezorgd over ze namelijk) met zich mee brengen en hoeveel tijd ik in ze steek......nee daar had ik op mijn 16e niet aan moeten denken.....

[crutz]

Estelle, t lijkt wel of je mijn verhaal verteld,
wilde ook altijd al graag een hond, maar mocht niet vanwege de verantwoordelijkheid, dat moest ik maar doen als ik t huis uit was..........

mn moeder zegt nog steeds, ik hou wel van dieren/honden en zou er graag 1 willen, maar wil het het dier niet aandoen om regelmatig alleen te zitten omdat ze de hort op is,
ach, nu hebben wij er 4 en komt ze hier maar zo af en toe knuffen

heb wel thuis altijd katten gehad,
toen ik op kamers ging kwam er ook eerst een kat, later nog 1, want alleen is maar alleen
en pas toen ik van mn 1 kamer studio naar een echt huis (etage) ging is er een hond gekomen,
nr 2 kwam pas toen we een huis met een tuin hadden
en ach ja, zoals jullie weten volgenden 3 en 4 erg snel mams vind t nu wel een beetje veel, maar ziet wel in dat we er goed en verantwoord mee omgaan en dat wij niet zo van die stap/strandvakantie types zijn

ben wel blij dat ik heb moeten wachten en dat de keuze ook echt mn eigen keuze is geweest en niet een keuze vanuit een puberaal "ik wil" ......................

[Hutsje]

Mijn keuze is ook op die leeftijd mijn eigen keuze geweeest, en nooit een puberaal "ik wil". En ik ben blij dat ik niet heb hoeven wachten

[Belle]

Van mijn ouders mocht ik nooit een hond. Maar ik ben al jong op mezelf gaan wonen (16) en had binnen twee weken een pup via het asiel. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets gemist heb. We gingen ook wel uit, maar de hond ging altijd mee en op vakantie ook. Natuurlijk heb ik genoeg fouten gemaakt bij zijn opvoeding, maar die zou ik waarschijnlijk ook gemaakt hebben als ik mijn eerste hond op latere leeftijd had gekregen. Was ook al jong moeder (22), dat begrepen mensen ook niet, maar ik vond het prima. Ook als ik nu terugkijk, zou ik het niet anders doen.

[Tamara/Bayko]

Als ik jullie meningen zo hoor ben ik dus kennelijk hondenlijp. Ik kreeg mijn eerste hond toen ik 16 was (Bayko dus) en vanaf het begin was hij mijn verantwoordelijkheid. Ik betaalde alle kosten, zorgde dat hij aan zijn trekken kwam en hij staat ook van pup af aan op mijn naam. Ik ben geen uitgaanstype, dat ligt gewoon niet in mijn karakter. Mijn favoriete tv zenders zijn Animal Planet, Discovery en National Geographic Mijn vrienden komen ook allemaal uit het hondenwereldje en zijn net zo hondengek.Aan een relatie heb ik totaal geen behoefte, daarvoor heb ik iets te veel meegemaakt met het mannelijk geslacht. Ik doe een thuisstudie, zal later geen full time maar parttime gaan werken en als dat lukt wordt het thuiswerk. Vakantie hou ik wel in de achtertuin, tenzij de honden meekunnen. Ik heb voor mezelf niet veel nodig, mijn geld gaat op aan benodigdheden voor de honden. De honden zijn mijn leven, sterker nog als Bayko destijds niet in mijn leven was gekomen had ik hier nu niet meer gezeten. Ik hoop mijn eigen kennel op te kunnen zetten, wat inhoudt dat er nog meer honden zullen komen. Wellicht dat jullie nu zeggen 'jaja over een paar jaar denkt ze er vast heel anders over' maar ik ken mezelf en ik weet dat als ik toekomstplannen maak dat het dan geen loze woorden zijn.

[annemie]

Ik heb mijn hond gekregen op mijn achttiende, daarvoor wilden mijn ouders het niet. Zonder hond had mijn leven er waarschijnlijk anders uitgezien. Ik maak nu inderdaad geen verre reizen en bouw geen glanscarrière uit en mischien heb ik daar later spijt van, maar ik heb nu wel een geweldig leuk leven en dat is wat telt voor mij Hoeveel mensen storten zich niet op hun werk en krijgen daar spijt van als ze veertig zijn.

[Joyce]

Toen ik 12 was wilde ik maar één ding als ik groot was: op een boerderij wonen met alleen maar dieren. Toen ik 16 was had ik dit idee al iets aangepast en wilde ik graag een grote hond (hoeveel ik ook van m'n sjiwie hield). Uiteindelijk na 2 jaar zeuren mocht ik dan een hond, een labrador. We waren al naar Eindhoven gereden en hadden de pup al uitgezocht, ik had zelfs al een naam. Twee weken voordat de pup kwam kregen we een hond te logeren en dit ging na een paar dagen al verkeerd. Ruzie over wie de hond uit moest laten, wie hem eten had gegeven. Mijn moeder die klaagde over het haar en de viezigheid. Ik heb toen besloten om de pup af te zeggen omdat dit nooit goed zou gaan.

Nu woon ik op mezelf en heb ik 3 honden. (:)) Ik hou ontzettend veel van ze, maar ze vragen ook een heleboel verantwoordelijkheid. Elke morgen vroeg opstaan om ze uit te laten, tussen de middag naar huis om ze uit te laten. 's Avonds als je moe bent van het werk eerst nog een uur wandelen in het bos voordat je kan eten. Dan 's avonds nog een keer uitlaten. Ook moet je af en toe gewoon dingen laten voor de honden, ik kan niet zomaar een dag weg zonder honden. Om nog maar niet te beginnen over de kosten... van alle DA kosten, eten, speelgoed e.d. had ik al heel wat leuke dingen kunnen doen.

Ondanks dit alles weegt niks op tegen de gezelligheid van mijn 'dames'. Maar het is toch anders als je 14 bent en een familie hebt om op terug te vallen. Dus vind ik dat je iemand van 14 die verantwoordelijkheid moet geven? Nee. Een hond is een superleuk maatje als je die leeftijd hebt, maar als ouder moet je verantwoordelijk blijven en kan je niet verwachten dat je kind dat altijd kan.

[Mama Sanneke]

We hebben vorig jaar Luka in ons midden gebracht voor onze dochter Tineke.
Tineke is nu 14, ze speelt met Luka, ze gaat wandelen en da's voor mij genoeg.
Op die leeftijd zijn er zoveel andere dingen die je kan doen.
Ik sluit niet uit dat er kids zijn die de verantwoordelijkheid aankunnen maar dan moeten ze 100 % geëngageerd zijn.
Het lijkt me nog altijd aangewezen dat ik verantwoordelijk blijf voor de hond en dat me dochter zen maatje is en deelt in de verzorging.
Trouwens, Tineke is de helft van de vakantie op Kortverblijf voor gehandicapten, dan neem ik het heft volledig in handen.
Zelfs al ben je 100 % geëngageerd, je moet toch nog kunnen genieten van al die leuke dingen op 14 en 16.
Sanneke

[Hutsje]

Ik genoot destijds net als nu overigens van de leuke dingen. Als ik weg moest of ging was er oppas, net als nu.

[Lysette]

Ik heb met mijn 13e Floor gekregen en ik heb er nooit spijt van gehad. Verre reizen ofzo hebben me nooit getrokken. Als we op vakantie gaan regelen we wel iets dat de honden mee kunnen. Als ik een keer een dagje weg ga zorgen mijn ouders voor de honden. Dat vinden ze niet erg, want zij genieten ook van de hondjes. Maar het blijft wel mijn verantwoordelijkheid. Als zij die dag ook weg willen zal ik thuis moeten blijven. Soms moet je er misschien iets voor laten, maar je krijgt er ook heel veel moois voor terug

[cindy1986]

Toen ik 12 was kregen we Rakker, daar was ik niet verantwoordelijk voor, denk dat ik daar toen ook iets te jong voor was (verschilt per persoon) Toen ik 14 was kreeg ik Kiera. Kiera is dus mijn hond. Ik ben dus verantwoordelijk voor haar. Het wandelen (het echte wandelen dan, niet het laten plassen en poepen) doe ik, anders doet niemand het. Uitlaten doet mijn vader als ik niet kan, maar dat is gewoon laten plassen en poepen, soms wel in de tuin.
Maar de echte wandelingen doe ik, en ik vind dat heerlijk Als ik een keer geen zin heb, maakt niet uit, ze worden niet gek als ze een dagje niet kunnen rennen. Ik heb Kiera ook opgevoed, natuurlijk hielp iedereen mee met het zindelijk maken, maar ik ben steeds met haar bezig. Training doe ik ook, ik heb GG1 met haar gedaan afgelopen winter, maar ze vind het niks meer aan dus ben ik daar mee gestopt.
Vanaf mijn 15e/16e ben ik echt helemaal gek van honden. Ik lees ook veel boeken en ben er echt de hele dag mee bezig Ik ben nu 17 trouwens. Train met allebei de honden. Behendigheid, en met Rakker ga ik straks beginnen met Club GG.
Ik kan die verantwoordelijkheid wel aan. Het is niet zo dat het echt zo is van "mijn hond" mijn zusjes gaan er ook weleens mee wandelen (als het mooi weer is ) en als ik een dagje weg ben dan wordt er wel voor de honden gezorgd. Ze krijgen dan niet heel veel beweging, maar aandacht enzo. Ik ben niet zo'n puber die veel met jongens of uitgaan bezig is. Ik ben de hele dag met de honden bezig, en zij zijn gewoon mijn leven.
Er zijn ook genoeg pubers van mijn leeftijd die de verantwoordelijkheid niet aankunnen, maar zo weet ik ook genoeg volwassenen die ik niet echt als een goede baas voor de hond zie.
Ik vind dat leeftijd geen rol speelt, maar je karakter, hoe je bent.

[Neeltje]

Toen ik 12 was kregen we Rakker, daar was ik niet verantwoordelijk voor, denk dat ik daar toen ook iets te jong voor was (verschilt per persoon) Toen ik 14 was kreeg ik Kiera. Kiera is dus mijn hond. Ik ben dus verantwoordelijk voor haar. Het wandelen (het echte wandelen dan, niet het laten plassen en poepen) doe ik, anders doet niemand het. Uitlaten doet mijn vader als ik niet kan, maar dat is gewoon laten plassen en poepen, soms wel in de tuin.
Maar de echte wandelingen doe ik, en ik vind dat heerlijk Als ik een keer geen zin heb, maakt niet uit, ze worden niet gek als ze een dagje niet kunnen rennen. Ik heb Kiera ook opgevoed, natuurlijk hielp iedereen mee met het zindelijk maken, maar ik ben steeds met haar bezig. Training doe ik ook, ik heb GG1 met haar gedaan afgelopen winter, maar ze vind het niks meer aan dus ben ik daar mee gestopt.
Vanaf mijn 15e/16e ben ik echt helemaal gek van honden. Ik lees ook veel boeken en ben er echt de hele dag mee bezig Ik ben nu 17 trouwens. Train met allebei de honden. Behendigheid, en met Rakker ga ik straks beginnen met Club GG.
Ik kan die verantwoordelijkheid wel aan. Het is niet zo dat het echt zo is van "mijn hond" mijn zusjes gaan er ook weleens mee wandelen (als het mooi weer is ) en als ik een dagje weg ben dan wordt er wel voor de honden gezorgd. Ze krijgen dan niet heel veel beweging, maar aandacht enzo. Ik ben niet zo'n puber die veel met jongens of uitgaan bezig is. Ik ben de hele dag met de honden bezig, en zij zijn gewoon mijn leven.
Er zijn ook genoeg pubers van mijn leeftijd die de verantwoordelijkheid niet aankunnen, maar zo weet ik ook genoeg volwassenen die ik niet echt als een goede baas voor de hond zie.
Ik vind dat leeftijd geen rol speelt, maar je karakter, hoe je bent.

Dat betekent dus dat je kunt terugvallen op je familie, want je vader gaat met de hond wandelen als je niet kunt. Wat als je dadelijk uit huis gaat en alleen bent en de hond gaat mee?? Wat als je gaat werken en je hond van nu leeft nog, maar is niet gewend om alleen te zijn?? Wat dan?

Dat je op deze leeftijd verantwoordelijkheid kunt nemen, prima, dat kunnen sommigen inderdaad, maar je kunt niet in de toekomst kijken. Wat wil je verder met je leven, qua studie/werken etc etc. Dat zijn dingen die je echt niet kunt overzien. Wat als je dan geen opvang hebt voor je hond?? Wat dan??

[Hutsje]

Dat betekent dus dat je kunt terugvallen op je familie, want je vader gaat met de hond wandelen als je niet kunt. Wat als je dadelijk uit huis gaat en alleen bent en de hond gaat mee?? Wat als je gaat werken en je hond van nu leeft nog, maar is niet gewend om alleen te zijn?? Wat dan?

Dat je op deze leeftijd verantwoordelijkheid kunt nemen, prima, dat kunnen sommigen inderdaad, maar je kunt niet in de toekomst kijken. Wat wil je verder met je leven, qua studie/werken etc etc. Dat zijn dingen die je echt niet kunt overzien. Wat als je dan geen opvang hebt voor je hond?? Wat dan??

Als de hemel valt hebben we allemaal een blauwe hoed.


Maw je kunt niet in de toekomst kijken, ook niet als je niet werkt, parttime werkt of samenwoont, getrouwd bent. Er kan altijd iets gebeuren. Het hoeft niet. Dat wil dus niet zeggen dat je dingen moet laten omdat er eventueel wel eens iets zou kunnen gebeuren waardoor je iets niet meer kunt. Overal zijn oplossingen voor.