Beschouw jij je hond als je eigen kind?

[Zoek stok!]

Is dat eigenlijk wel zo fijn voor een hond? Zo'n doorgeslagen baasje?

Ergens in doorslaan is nooit fijn voor de ander. Doorgeslagen ouders, grootouders en partners dus ook niet. Maar wat doorgeslagen is, daar heeft ieder dan weer een andere mening over. Dat blijkt wel uit dit topic.

[Mojuan]

Is dat eigenlijk wel zo fijn voor een hond? Zo'n doorgeslagen baasje?

Ergens in doorslaan is nooit fijn voor de ander. Doorgeslagen ouders, grootouders en partners dus ook niet. Maar wat doorgeslagen is, daar heeft ieder dan weer een andere mening over. Dat blijkt wel uit dit topic.

Dat denk ik ook.
Want ik zie mijn honden als veel meer dan alleen maar honden.
Ze zijn mijn kindjes, maatjes, in zekere zin ook een soort partners en familieleden.
Maar ze blijven wel gewoon hond.
Ze betekenen hetzelfde voor me als een dierbare mens, maar op een andere manier.
Juist omdat ik zoveel van ze hou, wil ik dat ze hond blijven.
Maar wel heel bijzonder voor mij.
Met beide een eigen karakter.
Met beide honden heb ik ook een heel andere band, maar wel net zo speciaal.

[Caro.]

Is dat eigenlijk wel zo fijn voor een hond? Zo'n doorgeslagen baasje?

Ergens in doorslaan is nooit fijn voor de ander. Doorgeslagen ouders, grootouders en partners dus ook niet. Maar wat doorgeslagen is, daar heeft ieder dan weer een andere mening over. Dat blijkt wel uit dit topic.

Plus dat een hond daar niets van hoeft te merken (ligt natuurlijk ook aan de mate van doorgeslagenheid).
Ik geef toe dat ik waarschijnlijk 'teveel' van mijn honden hou, maar ik verlies nooit uit het oog dat het een hond is die zich honds moet kunnen gedragen.

Toen ik Moritz heb laten inslapen, was ik maanden stuk van verdriet, maar daar heeft hij nooit wat van gemerkt, terwijl veel mensen dit overdreven en 'doorgeslagen' zullen noemen.
Toen ik een beslissing moest nemen, nam ik de beslissing, misschien juist wel omdat ik zoveel van hem hield.

Ik vermoed trouwens dat de meeste mensen die hier komen, wel lichtelijk doorgeslagen zijn in de ogen van de gemiddelde mens

[Rami]

Is dat eigenlijk wel zo fijn voor een hond? Zo'n doorgeslagen baasje?

Nee, dat zei ik eerder ook al. Ik zou het een hond niet aan willen doen. Die wil gewoon hondendingen doen.

En toch... in de buurt waar ik vroeger woonde, had ik een 80-jarige buurvrouw. Ze had geen man (nooit gehad), geen kinderen, was zelf enig kind, dus geen broers, geen zussen, geen nichten, geen neven. Ze was echt helemaal alleen (op wat buren-contacten na). Maar ze had wel een hondje. Schipperke. En Schipperke was alles wat ze had. Wij zijn twee verschoppelingen, zei ze vaak.
Buurvrouw was heel slecht ter been en Schipperke kwam niet verder dan de tuin. Een keer per dag ging ik (of een andere buur) even met hem lopen.
Dan deed ze de halsband van Schipperke heel strak omdat ze bang was dat 'ie zou ontsnappen. Als we langer wegbleven dan een kwartier was buurvrouw helemaal in paniek. Toen buurvrouw naar het ziekenhuis moest, wilde het asiel/pension waar Schipperke zat, hem niet teruggeven aan de buurvrouw, omdat ze er niet goed voor zorgde. Hemel en aarde heeft ze bewogen om Schipperke terug te krijgen.
Sindsdien vertrouwde ze niemand meer die zich om haar hondje bekommerde, ook dierenartsen niet. Ze wilde niets weten van een 'goed huis' voor 'm zoeken (hoewel ze wel bewust was dat Schipperke weinig buiten kwam en dat dat 'zielig' was). Dat uitlaten was alles wat ze - maar net - toeliet.

Ik had het er best moeilijk mee, want zag wel dat Schipperke wat tekort kwam; hij kwam weinig buiten, was veel te dik (at, net als buurvrouw, van Tafeltje Dekje ) en deed verder ook weinig hondse dingen. Maar ja, hij was alles wat de buurvrouw had. Haar kind, haar vriend, haar partner...

Schipperke stierf uiteindelijk een vrij snelle dood (darmafsluiting) en buurvrouw ging niet lang daarna naar een verzorgingstehuis.

[M@ri@nne]

Ik vind dat als je door teleurstellingen in je leven stelt dat een dier je beste vriend is, dat je mensen niet kunt vertrouwen en je dier wel, etc dat je jezelf te kort doet. In plaats van te kijken naar je eigen aandeel (hoe komt het dat ik mij zo laat behandelen?) en je eigen leven in handen neemt blijf je stilstaan in je teleurstellingen en doe je je zelf te kort.
Mijn honden betekenen heel veel voor mij maar staan altijd nog een stuk onder mijn dierbaren.

[Bianc@]

Ik ben benieuwd hoe andere mensen hier tegenaan kijken.
Als ik straks de pup heb, zal ik m als mijn kind beschouwen. Ik heb zelf geen kinderen en heb wel het idee dat als je wel kinderen hebt, dat anders ziet als iemand zonder kinderen. Klopt dat?

Voor mij niet, toen wij nog geen kinderen hadden maar al wel honden beschouwde ik mijn honden niet als mijn kinderen.
Mijn honden zijn mijn honden en niet meer dan dat, ben supergek met ze dat wel.

Vind het altijd vreselijk als mensen zeggen dat ze de mama en papa van hun "kindjes" zijn waar kindjes dan de honden zijn. :N: brrr.

[M@ri@nne]

Zijn er ook mensen die hun kinderen als honden behandelen?

Ik heb vorige week wel apport geroepen tegen Lotte toen ik een bal het water in gooide.

[miekmiek]

Zijn er ook mensen die hun kinderen als honden behandelen?

hahaha, soms! Wanneer ze iets pakken wat ze niet mogen hebben roep ik wel eens 'LOS'.

[Mojuan]

Zijn er ook mensen die hun kinderen als honden behandelen?

Volgens mij behandelt tot nu niemand die hier heeft gereageerd zijn honden als kind.
Maar sommigen zien hun hond gevoelsmatig wel als een soort kind, maar blijven de hond wel als hond behandelen.

Dus ik denk dat dit een overbodige vraag is.
Ik moet er wel een beetje om lachen als ik het voor me zie, riempje om.... oh oh, ja, mijn ouders deden dat!
Ik had vroeger een tuigje om omdat ik steeds verdween in de drukte, dus ik ben als hond behandeld

[Jaap*]

Is dat eigenlijk wel zo fijn voor een hond? Zo'n doorgeslagen baasje?

Nee, dat zei ik eerder ook al. Ik zou het een hond niet aan willen doen. Die wil gewoon hondendingen doen.

En toch... in de buurt waar ik vroeger woonde, had ik een 80-jarige buurvrouw. Ze had geen man (nooit gehad), geen kinderen, was zelf enig kind, dus geen broers, geen zussen, geen nichten, geen neven. Ze was echt helemaal alleen (op wat buren-contacten na). Maar ze had wel een hondje. Schipperke. En Schipperke was alles wat ze had. Wij zijn twee verschoppelingen, zei ze vaak.
Buurvrouw was heel slecht ter been en Schipperke kwam niet verder dan de tuin. Een keer per dag ging ik (of een andere buur) even met hem lopen.
Dan deed ze de halsband van Schipperke heel strak omdat ze bang was dat 'ie zou ontsnappen. Als we langer wegbleven dan een kwartier was buurvrouw helemaal in paniek. Toen buurvrouw naar het ziekenhuis moest, wilde het asiel/pension waar Schipperke zat, hem niet teruggeven aan de buurvrouw, omdat ze er niet goed voor zorgde. Hemel en aarde heeft ze bewogen om Schipperke terug te krijgen.
Sindsdien vertrouwde ze niemand meer die zich om haar hondje bekommerde, ook dierenartsen niet. Ze wilde niets weten van een 'goed huis' voor 'm zoeken (hoewel ze wel bewust was dat Schipperke weinig buiten kwam en dat dat 'zielig' was). Dat uitlaten was alles wat ze - maar net - toeliet.

Ik had het er best moeilijk mee, want zag wel dat Schipperke wat tekort kwam; hij kwam weinig buiten, was veel te dik (at, net als buurvrouw, van Tafeltje Dekje ) en deed verder ook weinig hondse dingen. Maar ja, hij was alles wat de buurvrouw had. Haar kind, haar vriend, haar partner...

Schipperke stierf uiteindelijk een vrij snelle dood (darmafsluiting) en buurvrouw ging niet lang daarna naar een verzorgingstehuis.

Dat zou ik een hond dus niet aan willen doen, ik "begrijp" het wel in de situatie waarin zo'n vrouw verkeert, maar een hond die rol laten vervullen is toch niet eerlijk in mijn ogen. Reagerend vanuit een lichamelijk en geestelijk min of meer gezonde situatie natuurlijk

[Rami]

Is dat eigenlijk wel zo fijn voor een hond? Zo'n doorgeslagen baasje?

Nee, dat zei ik eerder ook al. Ik zou het een hond niet aan willen doen. Die wil gewoon hondendingen doen.

En toch... in de buurt waar ik vroeger woonde, had ik een 80-jarige buurvrouw. Ze had geen man (nooit gehad), geen kinderen, was zelf enig kind, dus geen broers, geen zussen, geen nichten, geen neven. Ze was echt helemaal alleen (op wat buren-contacten na). Maar ze had wel een hondje. Schipperke. En Schipperke was alles wat ze had. Wij zijn twee verschoppelingen, zei ze vaak.
Buurvrouw was heel slecht ter been en Schipperke kwam niet verder dan de tuin. Een keer per dag ging ik (of een andere buur) even met hem lopen.
Dan deed ze de halsband van Schipperke heel strak omdat ze bang was dat 'ie zou ontsnappen. Als we langer wegbleven dan een kwartier was buurvrouw helemaal in paniek. Toen buurvrouw naar het ziekenhuis moest, wilde het asiel/pension waar Schipperke zat, hem niet teruggeven aan de buurvrouw, omdat ze er niet goed voor zorgde. Hemel en aarde heeft ze bewogen om Schipperke terug te krijgen.
Sindsdien vertrouwde ze niemand meer die zich om haar hondje bekommerde, ook dierenartsen niet. Ze wilde niets weten van een 'goed huis' voor 'm zoeken (hoewel ze wel bewust was dat Schipperke weinig buiten kwam en dat dat 'zielig' was). Dat uitlaten was alles wat ze - maar net - toeliet.

Ik had het er best moeilijk mee, want zag wel dat Schipperke wat tekort kwam; hij kwam weinig buiten, was veel te dik (at, net als buurvrouw, van Tafeltje Dekje ) en deed verder ook weinig hondse dingen. Maar ja, hij was alles wat de buurvrouw had. Haar kind, haar vriend, haar partner...

Schipperke stierf uiteindelijk een vrij snelle dood (darmafsluiting) en buurvrouw ging niet lang daarna naar een verzorgingstehuis.

Dat zou ik een hond dus niet aan willen doen, ik "begrijp" het wel in de situatie waarin zo'n vrouw verkeert, maar een hond die rol laten vervullen is toch niet eerlijk in mijn ogen. Reagerend vanuit een lichamelijk en geestelijk min of meer gezonde situatie natuurlijk

Nee, het is ook niet eerlijk. Maar uit mededogen met die vrouw (die altijd reikhalsend aan de deur stond als ik met Schipperke terug kwam) kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om in te grijpen.
Ik weet niet beter dat honden 'honden' zijn. Dat is van huis uit al zo en mijn honden zijn ook gewoon (nou ja, gewoon... ik ben er erg gek mee, dat spreekt vanzelf) honden.
Maar ik kan me wel voorstellen dat het voor sommige mensen anders is (geworden).
Dat is natuurlijk dieptriest maar zeg dat maar eens tegen een 80-jarige vrouw die kind nog kraai heeft.

[Jaap*]

Dat is natuurlijk dieptriest maar zeg dat maar eens tegen een 80-jarige vrouw die kind nog kraai heeft.

Dat zou ik ook niet snel doen hoor
Een buurvrouw van mijn moeder had net zoiets, het hondje is onlangs overleden. Wat een tranen. Die ging er wel mee wandelen trouwens. Nu is mijn moeder plaatsvervangend zorgobject geworden want die heeft na haar knieoperatie nog wat "wandeltherapie" nodig hahaha.

[renee-uk]

Dat is natuurlijk dieptriest maar zeg dat maar eens tegen een 80-jarige vrouw die kind nog kraai heeft.

Dat zou ik ook niet snel doen hoor
Een buurvrouw van mijn moeder had net zoiets, het hondje is onlangs overleden. Wat een tranen. Die ging er wel mee wandelen trouwens. Nu is mijn moeder plaatsvervangend zorgobject geworden want die heeft na haar knieoperatie nog wat "wandeltherapie" nodig hahaha.

Ik neem aan dat je het niet zo bedoelt als het bij mij overkomt, maar zijn tranen dan erg als je je hond verloren bent?

Het heeft mij 5 ja vijf jaar gekost om over het verlies van mijn eerste witte herder heen te komen.
Nee hij was niet als een kind voor me maar wel mijn maatje, mijn vriend door dik en dun.
Het was ook niet de eerste hond die ik heb moeten laten inslapen, maar wel degene waar ik de diepste/sterkste band mee had.
Hij was heel erg speciaal voor me, anders dan alle andere honden die ik ooit gehad heb.
En het heeft al die tijd geduurd voordat ik kon accepteren dat hij er niet meer was.
Maar dat is dus vreemd?

[Jaap*]

Dat is natuurlijk dieptriest maar zeg dat maar eens tegen een 80-jarige vrouw die kind nog kraai heeft.

Dat zou ik ook niet snel doen hoor
Een buurvrouw van mijn moeder had net zoiets, het hondje is onlangs overleden. Wat een tranen. Die ging er wel mee wandelen trouwens. Nu is mijn moeder plaatsvervangend zorgobject geworden want die heeft na haar knieoperatie nog wat "wandeltherapie" nodig hahaha.

Ik neem aan dat je het niet zo bedoelt als het bij mij overkomt, maar zijn tranen dan erg als je je hond verloren bent?

Ja, dat komt verkeerd over dan. Ze heeft er gewoon heel erg veel verdriet van.

[Dutchie63]

Ik kan me het goed indenken hoor van die oude buurvrouw met het schipperke. en van de oude buurvrouw van Jaap's moeder. Ik heb ook geen kinderen, mijn honden zijn mijn alles..niks is er teveel voor hun, maar ze zijn wel honden..ja waar ik ook naar toe ga, ze zijn altijd bij me, als dat kan..maar ik laat ze ook gewoon alleen thuis..
Een hond is een hond..( maar voor mij zijn ze mijn kids)..en wat dan nog, ik doe er toch niemand pijn mee als ik ze zo behandel? Liever zo dan helemaal niks geven om honden en jammer genoeg gebeurt dat veel te veel..Marion

[iones]

Is dat eigenlijk wel zo fijn voor een hond? Zo'n doorgeslagen baasje?

Nee. Het legt een enorme druk op zo'n hond; hij moet beantwoorden aan verwachtingen waar hij niet aan kan voldoen.
Een hond , hoe leuk en lief ook, is niet in de wieg gelegd om de rol van volwaardig levenspartner van de mens over te nemen.

DAt vind ik eerlijk gezegd onzin. Waarom legt een mens druk op die hond? WAarom die verwachtingen? ik heb geen verwachtingen van mijn honden. Ik hou er zo ook al heel veel van.

Bovendien kun je druk leggen op elke vorm van liefde. Wat dacht je van ouders die bepaalde verwachtingen hebben van hun kinderen, terwijl die daar niet aan kunnen of willen voldoen? En waarom moet een levenspartner persé een mens zijn? Mijn vriend is mijn levenspartner, maar mijn honden oók. Alleen anders. Zij vullen het in op hun hondenmanier.

[Ilona_Diego]

Mijn hond is wel als een kind voor me.. aangezien ik zelf nog geen kids heb. Ik behandel hem wel als hond.. maar ik zou door het vuur gaan voor hem en hij voor mij!

[mma]

Mijn chihuahua heb ik echt als mijn kind behandeld,dat deed ik ook met mijn herder.Totdat mijn vriendin zei,dat ik hem vermenselijkte.Ik dacht anders dan de hond en moest gaan denken hoe een hond denkt.Natuurlijk zijn mijn herder en mijn nieuwe hond mijn kinderen,maar nu in mijn hart,ik laat ze nu hond zijn,denk ook dat dat waardiger is

[iones]

Je moet inderdaad altijd vanuit oogpunt van de hond denken. Honden houden vaak van andere dingen dan mensen. Maar ze willen ook dezelfde dingen als mensen: onder de anderen zijn, en niet alleen.

[Valerie]

Ik ben benieuwd hoe andere mensen hier tegenaan kijken.
Als ik straks de pup heb, zal ik m als mijn kind beschouwen. Ik heb zelf geen kinderen en heb wel het idee dat als je wel kinderen hebt, dat anders ziet als iemand zonder kinderen. Klopt dat?

Voor mij niet, toen wij nog geen kinderen hadden maar al wel honden beschouwde ik mijn honden niet als mijn kinderen.
Mijn honden zijn mijn honden en niet meer dan dat, ben supergek met ze dat wel.

Vind het altijd vreselijk als mensen zeggen dat ze de mama en papa van hun "kindjes" zijn waar kindjes dan de honden zijn. :N: brrr.

Nou op zich noem ik Tyra soms ook mn kind, zeg ik kom maar naar mama en zijn mijn ouders opa en oma Maar goed ze is een hond, doet hondse dingen en ik ben zeker gek op haar maar ik denk dat als ik ooit kinderen krijg dat toch wel een heel ander soort liefde is.

[blondie]

Ik heb ook geen kinderen, beschouw mijn hond en katten niet als plaatsvervangers.. ik heb niet echt een kinderwens, en irriteer me er soms aan als mensen zeggen "het is toch je kindje he?!"
Toch zijn ze veel voor me, kom niet aan mijn dieren..en ik mis ze als ik weg moet en ben bezorgd als ze niet bij mij zijn.. toen ik jonger was ook, mijn dieren wordt niet mee gesolt! Het zijn me maatjes, en ik bepaal... als kinderen zie ik ze dus niet.

[omafia]

Dat is natuurlijk dieptriest maar zeg dat maar eens tegen een 80-jarige vrouw die kind nog kraai heeft.

Dat zou ik ook niet snel doen hoor
Een buurvrouw van mijn moeder had net zoiets, het hondje is onlangs overleden. Wat een tranen. Die ging er wel mee wandelen trouwens. Nu is mijn moeder plaatsvervangend zorgobject geworden want die heeft na haar knieoperatie nog wat "wandeltherapie" nodig hahaha.

Ik neem aan dat je het niet zo bedoelt als het bij mij overkomt, maar zijn tranen dan erg als je je hond verloren bent?

Het heeft mij 5 ja vijf jaar gekost om over het verlies van mijn eerste witte herder heen te komen.
Nee hij was niet als een kind voor me maar wel mijn maatje, mijn vriend door dik en dun.
Het was ook niet de eerste hond die ik heb moeten laten inslapen, maar wel degene waar ik de diepste/sterkste band mee had.
Hij was heel erg speciaal voor me, anders dan alle andere honden die ik ooit gehad heb.
En het heeft al die tijd geduurd voordat ik kon accepteren dat hij er niet meer was.
Maar dat is dus vreemd?

Natuurlijk zijn tranen niet erg als je je hond verliest, ik heb ook dagen lopen janken toen mijn honden dood gingen, niemand zegt dat je geen verdriet mag hebben, dat zal helemaal gek zijn , ik ben ook dol op mijn hondje en ook op de honden die inmiddels overleden zijn

[margriet]

JA timber was echt mijn kind.Ik heb een zoontje van bijna 2 maar timber was even belangrijk voor me.
Omdat ik hem van pup af aan had zie ik hem ook als mijn eigen kind.Sommige zeiden dat hij bepaalde dingen echt van mij had over genomen.dan zei ik ook"het is ook mijn eigen vlees en bloed".
Dit zullen een hoop erg raar vinden maar zo zag/zie ik het.
Nu timber overleden is kom ik er ook achter dat ik nog nooit zo kapot van verdriet ben geweest,en heb toch al wat dierbaren verloren.
Maar ondanks dat hij mijn kind was liet ik hem wel hond,geen kleren aan en andere gekke dingen.Gewoon mijn hondekind!
Noemde mijzelf trouwens niet zijn mama maar zijn vrouwtje!!

[wilma23]

mijn hondjes zijn mijn allesjes echt mijn kindjes. zo voelt het nou eenmaal kan ik ook niks aan doen. ben totaal geen echte kinderliefhebber. leuk als ze van een ander zijn of als mn neefje of nichtje een keertje komt maar dat stopt het ook mee.

hou het lekker bij mn hondjes en daar hou ik zielsveel van

[Dutchie63]

Zo zie ik het ook..ik noem mij geen baasje,maar mommy..vanaf de eerste dag heb ik dat gedaan, mijn ouders zijn opa en oma..en dat weten ze heel goed.
Leuk is dat..en ja, natuurlijk zijn en blijven ze honden..

[Mojuan]

Mijn zusje en ik noemen haar dochtertje het nichtje van mijn honden
En haar dochtertje heeft dus een vierpotig nichtje en neefje.

[fromstaceyhome]

heb 3 zonen en nu nog maar 2 staffies maar ik heb ook nooit mij honden als kinderen behandelt ,maar als ik het geweten had had ik nu 10 staffies gehad en geen kinderen ,zijn veel makkelijker en luisteren ook veeeel beter ,nee als ik het geweten had 30 jaar geleden wist ik het nu wel

[mma]

JA timber was echt mijn kind.Ik heb een zoontje van bijna 2 maar timber was even belangrijk voor me.
Omdat ik hem van pup af aan had zie ik hem ook als mijn eigen kind.Sommige zeiden dat hij bepaalde dingen echt van mij had over genomen.dan zei ik ook"het is ook mijn eigen vlees en bloed".
Dit zullen een hoop erg raar vinden maar zo zag/zie ik het.
Nu timber overleden is kom ik er ook achter dat ik nog nooit zo kapot van verdriet ben geweest,en heb toch al wat dierbaren verloren.
Maar ondanks dat hij mijn kind was liet ik hem wel hond,geen kleren aan en andere gekke dingen.Gewoon mijn hondekind!
Noemde mijzelf trouwens niet zijn mama maar zijn vrouwtje!!

Ik zie het net zo,hoe jij het ziet en ik ben ook nog nooit zo kapot geweest als met het overlijden van mijn Spiky(chihuahua)en nog vloeien er soms tranen.Het is over een paar dagen ook pas een jaar geleden,dus het verdriet zit er nog steeds ondanks een nieuw leuk hondje heb