Beschouw jij je hond als je eigen kind?

[eefje_ates]

Dat jij je niet kunt voorstellen dat iemand compleet kapot is door het verlies van een hond, wil niet zeggen dat diegene dat niet zo voelt. Niet nodig om daar over te oordelen of dat te vergelijken met kinderen.

Ik ben ook helemaal kapot van de dood van mijn vorige honden,als ik aan hun denk,mijn maatjes,lopen mijn ogen weer vol. Maar tóch vind ik het makkelijker,als een hond dood gaat,als dat een dierbare overlijd.
Want ik weet van te voren dat ik mijn hond max. ca. 13 jaar bij me heb,daar ben ik altijd op ingesteld Maar bij mijn kinderen is het zo,dat ik wel verwacht en hoop dat ze veel langer leven als dat ik dat zou doen.

[IngeK]

Mensen zonder kinderen kiezen daar niet altijd bewust voor!! Wij ook niet.

Als hier dan een dier doodgaat is dat verdriet enorm omdat dat die "kinderen" zijn waar wij onze liefde aan geven ipv aan echte kinderen die we niet kunnen krijgen. En onze honden zijn alle 3 hond, onze katten alle 3 kat maar wel alles wat we hebben om voor te zorgen.

"erger dan een ander verdriet" is er ook volgens mij niet, ieder beleefd dat op zijn eigen manier. De een huilt wekenlang (dus het zal wel erg zijn) de ander huilt helemaal niet (is zeker niet zo verdrietig).

[Ozzfest]

Ik denk niet dat het nou echt voordelen heeft je hond als kind te zien of te behandelen.

Een hond is een hond (die hier platgeknuffeld etc etc,lekker tegenstrijdig)

Ach iedereen mag zijn/haar hond zien als ze willen,zolang hond en baas maar tevreden zijn.
Gelukkig denken we niet allemaal hetzelfde,zou saai zijn..

[Tamara.]

Ik denk niet dat het nou echt voordelen heeft je hond als kind te zien of te behandelen.

Ik heb hier nog niemand zien schrijven dat ze hun hond als kind behandelen

[iones]

Ik hou van mijn honden alsof het mijn kinderen zijn, maar ik zie ze niet als kinderen. Als ik kinderen had gewild, had ik wel kinderen gehad. Maar ik wilde honden, en dus heb ik honden en geen kinderen.

Vrienden met kinderen zeggen regelmatig dat wij niet weten wat het bezorgd zijn voor een kind inhoudt, omdat dat je eigen vlees en bloed is.
Eigenlijk vind ik dat onzin (wij hebben geen kinderen), want ik geef voor onze huisdieren de beste zorg die mogelijk is. Net zoals ik dat zou doen als ik een kind zou hebben. Dat die zorg voor mijn huisdieren anders is dan voor een kind is logisch. Maar dat wil niet zeggen dat ik minder van mijn huisdieren hou als zij van hun kinderen? Ik hou anders van mijn huisdieren, maar zeker niet minder.

Dat zijn kortzichtige mensen die nog niet goed hebben nagedacht over wat ze eigenlijk precies zeggen. Ten eerste zijn er mensen die kinderen adopteren. Zouden ze werkelijk minder van zo'n kind houden omdat het hun eigen vlees en bloed niet is? Dat is tamelijk bot naar adoptanten en hun geadopeerde kinderen.

Verder kun je liefde inderdaad niet vergelijken, maar mag je het ook niet voor een ander invullen. Ouders mogen niet zonder meer zeggen dat jij niet zoveel van je hond houdt omdat hij je kind niet is. DAar weten ze niets van. WAnt er zijn honden eigenaren die meer voor hun hond over hebben dan menig ouder voor zijn/haar kind! En omdat ze zelf niet in staat zijn om op een dergelijke manier van een hond te houden, bepalen ze effe voor een ander dat die dat dus ook niet is.

Ik vind een hond eigenlijk best wel te vergelijken met een klein kind

Je geeft ze al je liefde, ze zijn volledig van jou afhankelijk en je probeert ze op te voeden in een richting die met jouw ideeen overeenkomen.
Zo gauw kinderen op de leeftijd komen dat ze mondiger worden houdt de vergelijking op. Met een hond ga je niet in discussie, met je kinders wel

Dus eerlijk gezegd zie ik ze wel een beetje als kinderen, maar dan wel kinderen die nooit het peuterstadium zullen ontgroeien.

IN die zin heb je wel degelijk gelijk ja.

Ik denk niet dat je kunt zeggen dat wat jij voelt per definitie erger is dan wat iemand anders voelt. Als jij een kind verliest, is er ook wel iemand op deze aarde die tegelijk twee kinderen en haar man verliest. Heeft die dan meer verdriet of meer recht op verdriet? Ik snap nooit zo goed waarom mensen hun eigen verdriet willen vergelijken met het verdriet van een ander.

Dat zeg ik ook altijd! Er is altijd iemand in de wereld die het nog moeilijker heeft. Maar niemand heeft het recht om het verdriet van iemand anders te bagatelliseren.

Het gaat me helemaal niet om meer verdriet, het gaat er om dat een kind verliezen iets anders is dan een hond verliezen,

Het is om te beginnen anders omdat je je kind voor hoort te gaan. EEn hond breng je liever zelf aan zijn einde, want die is afhankelijk van je en die wil je niet niet aan zijn lot overlaten.

Kinderen horen op te groeien, een toekomst te hebben, een leven op te bouwen. Je hoort ze in ieder geval niet te verliezen. Daar ben je als mens niet op in gesteld. Bij een hond ben je daar wel op ingesteld, hoe moeilijk dat ook blijft.
Als ik er over nadenk kan ik me het verlies van een kind wel voorstellen maar dan haak ik ook snel af. Ik vind het verlies van een hond al zwaar genoeg.

[Rami]

Nee, ik beschouw mijn honden niet als mijn kinderen. Honden zijn dieren. Hartstikke leuke dieren en ik heb ze heel graag om me heen en ik zorg er zo goed mogelijk voor (zet er ook gerust dingen voor opzij omdat ze echt heel belangrijk zijn in leven) en ik zal het echt, écht vreselijk vinden als ik ze er niet meer zijn, maar de band die ik heb met een hond is echt een andere band als met een mens. Niet per se minder maar wel van een heel andere orde.

[Ozzfest]

Ik denk niet dat het nou echt voordelen heeft je hond als kind te zien of te behandelen.

Ik heb hier nog niemand zien schrijven dat ze hun hond als kind behandelen

Ik zei ook:

"zien óf behandelen"

[brenjomi]

Ik denk niet dat het nou echt voordelen heeft je hond als kind te zien of te behandelen.

Ik heb hier nog niemand zien schrijven dat ze hun hond als kind behandelen

behandelt nou niemand zijn kind als hond

zei vorige week tegen een jongen op mijn werk: dick!
toen moest ik even hard lachen, want hij heet helemaal geen dick

[iones]

maar de band die ik heb met een hond is echt een andere band als met een mens. Niet per se minder maar wel van een heel andere orde.

KLopt! Maar de ene orde is niet minder dan de andere orde!
Iedereen neemt in je leven zijn eigen plek in en zo'n plek is maar voor 1 bepaald persoon weggelegd. Je pa is niet te vervangen, je ma niet, je levenspartner niet, je kinderen niet. En ook niemand anders kan de rol vervullen in je leven, die de hond vervult. Dat kan alleen een hond. En die rol is in mijn leven heel belangrijk. Een mens is misschien niet te vervangen voor een hond, maar andersom ook niet!

[Mojuan]

Ik snap niet dat er wordt gezegd dat een hond vervangbaar is.
Mijn honden hebben beide hun eigen specifieke karakter.
Romeo is Romeo, en Julia is Julia.
Als één van beide er niet meer is, dan is die ook nooit te vervangen.
Er zal echt wel een andere hond komen, maar dat is een ANDERE, en dus geen vervanging, nooit!!!
En ja, mijn honden zijn mijn kindjes, mijn kindjes op vier poten met een kwispelend staartje.
Maar ze blijven wel gewoon hond.
Er zijn zelfs wel eens mensen die vragen hoe het gaat met mijn kinderen.
Ik kijk ze dan heel vragend aan, snap dan even niet wat ze bedoelen.
Omdat ik natuurlijk helemaal geen kinderen heb!
Toch vind ik dit wel grappig, want ze zeggen dat omdat ze zien met hoeveel liefde en toewijding ik met ze omga en ze verzorg.
Als mijn honden overlijden zal dat één van de ergste dingen zijn die me kan overkomen, ik zal er echt kapot van zijn.
Toen ik jaren geleden een ratje verloor waarmee ik een intense band had, ben ik voor de deur van de dierenarts in elkaar gezakt en heb daar uren zitten huilen en kon gewoon niet meer op mijn benen staan.
Dat ratje had ik nog geen jaar, en toch was de band zo sterk dat ik er kapot aan ging, dat heeft echt maanden geduurd voor ik over haar kon praten zonder te huilen.
Ik heb weken lang slecht geslapen en nare dromen gehad.
Dit heb ik nog nooit ervaren bij een familielid, hoe gek dit ook klinkt.
Dus ik weet gewoon zeker dat het verlies van mijn honden iets zal zijn dat ik niet zomaar even kan verwerken.
Ik hoop dan ook dat het nog heel erg lang duurt, want mijn harige kindjes betekenen veel te veel voor me, meer dan goed voor me is denk ik eigenlijk.

Trouwens, ik ken mensen die een kindje zijn verloren, en om die reden een 'nieuw' kindje wilden om het gemis te verzachten.
Voor die mensen was dat nieuwe kindje een vervanging voor het overleden kind.
Hoewel ik me daar niets bij voor kan stellen, omdat ik zelf mijn honden onvervangbaar vind, is dit voor sommige mensen de manier waarop zij het verlies verwerken.

[Brigitte]

Ik zie Bram niet als mijn kind. Ik wil namelijk helemaal geen kinderen, dat is een bewuste keuze. Honden daarentegen vind ik wel helemaal geweldig

Hier net zo

[Dutchie63]

Mijn honden worden wel een beetje als een kind gezien..Maar het zijn meer honden als kinderen natuurlijk.. Ik heb niet gekozen om geen kinderen te krijgen/hebben, mijn honden hebben die leegte wel een beetje opgevuld. Ik ben stapel op ze en het beste is nog niet goed genoeg..
Emma kleedt ik alleen aan een beetje als het heel koud is, zij heeft haar en geen vacht..dus als wij hier meters hoge sneeuw hebben, heeft zij een mooi truitje of een jasje aan, als we ergens speciaals naar toe gaan, doe ik wel es strikjes in haar haar..Als ze vuil wil worden, mag het gerust..daarom is zij een hond..Maggie moet niks geen kleren aan, en dat is haar recht..Stel dat men wel een hond als een kind beschouwt, wat zou dat geven, ze doen niemand daar pijn mee..
Marion

[starfleet]

Ik denk niet dat het nou echt voordelen heeft je hond als kind te zien of te behandelen.

Ik heb hier nog niemand zien schrijven dat ze hun hond als kind behandelen

Ik denk dat voor mensen zonder kinderen een hond heel erg tegemoet komt aan de behoefte tot zorgen. In die zin is de hond een beetje kind geworden van. Dat is wat anders dan de hond als mens te zien of in kleertjes te hijsen.

Als je geen kinderen hebt zal een hond een groter en belangrijker deel van je leven uitmaken dan als je wel een stel kinderen hebt rondlopen. Een kind van veertig dat je al jaren niet meer ziet door ruzie, zal een veel minder belangrijke plek in je dagelijks leven innemen dan je hond bijvoorbeeld. Dan kan het heel best zijn dat je die hond veel erger mist dan je kind. Heeft niet eens met meer of minder ervan houden te maken, wel met de plaats die hond of kind inneemt in je leven.

Anne

[yamie]

geen kinderen hier, mijn honden zijn honden, maar ze nemen wel een heel erg belangrijke plek in in mijn leven, of dat hetzelfde voelt als wanneer ik een kind zou hebben? geen idee.

[starfleet]

Hoe kun jij nou over iemand anders zijn of haar gevoel oordelen?

Een verlies is een verlies, en iedereen ervaart een verlies, wie of wat het ook is geweest, anders. Daar kan en mag jij niet over oordelen

Je hebt ten dele wel gelijk, maar als ik net mijn dochter van 18 verloren heb in een verkeersongeval en iemand zegt: "Ik weet helemaal hoe je je voelt, want ik heb net mijn oude opa van 95 begraven " dan heb ik toch wel heel erg de neiging om die persoon te schoppen.

Ik ben het met je eens dat verdriet niet in een rijtje te zetten is en zelfs dan mijn eigen verdriet voel ik altijd harder dan jouw verdriet. Als je nog nooit iemand verloren hebt, betekent de dood van je oude lieve opa, de eerste mens die dicht bij je staat en waarvan je afscheid hebt moeten nemen en dat verdriet kan heel hevig zijn, op het moment misschien wel net zo hevig als het verdriet om een kind van 18 . Toch is het beslist erger om een dochter van 18 te verliezen dan een opa van 95. Over het verlies van een kind komt vrijwel geen enkele ouder heen, het verlies van een opa wordt veel gemakkelijker ingepast uiteindelijk.

Ik denk overigens wel dat voor mensen zonder kinderen een hond de plek van een kind kan innemen, ook als ze helemaal niks met kinderen hebben. Of de plek van een partner als je geen partner hebt en die ook niet wil. Dat wil niet zeggen dat je dan je hond als kind of partner ziet.



Anne

[starfleet]

Trouwens, ik ken mensen die een kindje zijn verloren, en om die reden een 'nieuw' kindje wilden om het gemis te verzachten.
Voor die mensen was dat nieuwe kindje een vervanging voor het overleden kind.
Hoewel ik me daar niets bij voor kan stellen, omdat ik zelf mijn honden onvervangbaar vind, is dit voor sommige mensen de manier waarop zij het verlies verwerken.

Net zo goed als jij zegt geen nieuwe hond te nemen om de oude te vervangen, willen die mensen geen nieuw kind om het oude te vervangen. Denk je dat die mensen hun eerste kind ooit zullen vergeten of dat ze zeggen: "Gut dat oude kind is dood, maar gelukkig hebben we een nieuwe, dus het is niet zo erg".

Anne

[eefje_ates]

Trouwens, ik ken mensen die een kindje zijn verloren, en om die reden een 'nieuw' kindje wilden om het gemis te verzachten.
Voor die mensen was dat nieuwe kindje een vervanging voor het overleden kind.
Hoewel ik me daar niets bij voor kan stellen, omdat ik zelf mijn honden onvervangbaar vind, is dit voor sommige mensen de manier waarop zij het verlies verwerken.

Net zo goed als jij zegt geen nieuwe hond te nemen om de oude te vervangen, willen die mensen geen nieuw kind om het oude te vervangen. Denk je dat die mensen hun eerste kind ooit zullen vergeten of dat ze zeggen: "Gut dat oude kind is dood, maar gelukkig hebben we een nieuwe, dus het is niet zo erg".

Anne

Ik vind het wel wat erg verwoord van Paulala :N: . Hebben die mensen dat met die woorden gezegd? Ik kan mij dat niet voorstellen. Dat het verzachtend is,om een 'nieuw' kind te hebben,daar kan ik wel inkomen. Maar als vervanging? Nee,daar geloof ik niets van.

[Mirabella]

Mijn hond is wel mijn lievelingetje, maar heb ook geen kinderen, wil ook geen kinderen. Weet dus niet hoe het is met kinderen, zeg ook niet dat mijn hond mijn kind is ofzo. Het is een hond, maar wel mijn hond en ben er behoorlijk gek mee hihi...

Denk ook niet dat je verdriet, op wat voor manier, met elkaar kan vergelijken. Iedereen beleeft verdriet op een andere manier. ALs het nou gaat om je kinderen, familie, vrienden of honden, voor iedereen is het anders! Ik heb ook zovaak gehoord, ik weet hoe jij je voelt, maar dat is nooit waar. Iedereen heeft een andere beleving.

[tycha]

Nee, ik beschouw Buffy als een hond. Wat ik voor mijn kinderen voel kan ik niet voor mijn hond voelen. Ik behandel haar ook wel als hond, al denk ik vaak wel dat het net een mens is.

Voorbeeld: om mijn kind te kunnen genezen zou ik mijn huis vandaag nog verkopen en 20 jaar w.c.'s gaan schrobben, voor Buffy zou ik dat niet doen.
Anne

Hetzelfde hier bij mij. Ik ben gek op mijn honden, en heb veel voor ze over, maar als de situatie zo zal zijn, zou ik bereidt zijn te sterven voor mijn kinderen, als dat hun zou redden. Voor mijn honden echt niet.

[jacq1970]

Nee zie ze zeker niet als mijn kinderen, ik zie ze wel als een verrijking van mijn leven waar ik de verantwoording over hebt en waar ik heel veel van hou en er heel goed voor zorg.

Jacqueline

[Addy]

Mijn honden zijn mijn kinderen maar dat neemt niet weg dat ze een heerlijk normaal hondenleven hebben. Er is niets wat ik niet voor ze zou doen

[Marie-Josée]

Nee, honden zijn geen mensen, dan doe je hun en jezelf tekort vind ik.
Ieder heeft zijn eigen speciale waarde en die wil ik niet door elkaar husselen.Daaruit bestaat nu juist voor mij een groot deel van het genieten, dat ik met mijn honden een andere band heb dan met mijn kinderen.Dat geeft een toegevoegde waarde, ik weet niet hoe ik het anders uit moet leggen.
Als we het gaan hebben over het verdriet bij overlijden gaat dat vergelijk ook niet op.Op dat moment is het verdriet net zo diep en zo hartverscheurend maar het verlies van een hond geef je eerder een plaatsje; het verlies van een kind eigenlijk nooit.

[Gos]

Er is niets wat ik niet voor ze zou doen

Ik geef toch eerlijk toe dat er bij mij wel grenzen zijn zoals bijvoorbeeld Marja al gezegd heef. Stel dat ik kinderen had, dan zou ik daar m'n leven voor geven, voor m'n honden toch echt niet, hoeveel ik ook van hen hou.

[iones]

Net zo goed als jij zegt geen nieuwe hond te nemen om de oude te vervangen, willen die mensen geen nieuw kind om het oude te vervangen. Denk je dat die mensen hun eerste kind ooit zullen vergeten of dat ze zeggen: "Gut dat oude kind is dood, maar gelukkig hebben we een nieuwe, dus het is niet zo erg".

Anne

Laatst was er toch een italiaanse moeder die haar 21 jaar oude zoon verloor. Met een hoop kunst en vliegwerk (ik geloof dat ze de 50 ruim gepasseerd werd), liet ze zich weer zwanger maken en kreeg ze weer een zoon. Ze was er van overtuigd dat ze haar zoon terug had, en deze kreeg dan ook dezelfde naam.

IK kan overigens POlleke nooit meer vervangen. Ik zoek haar in elke hond die ik zie, en als ik er een aspect van terug zie, vind ik dat mooi. Maar onze Polleke was zo'n 'once in a lifetime hond'. Die krijg ik nooit meer. Ze is niet te vervangen. Ook al was ze geen kind.

[Reagan]

kreeg toevallig gister ook die vraag,

ik krijg wel eens te horen,dat ik teveel "moeder" over mijn honden,maar ik behandel ze niet als kinderen,want het blijven honden,ik zie ze niet als een van mijn kinderen,maar ze horen voor mij wel bij het gezin,tja moeilijk uit te leggen...........

[Suuz]

Er is niets wat ik niet voor ze zou doen

Ik geef toch eerlijk toe dat er bij mij wel grenzen zijn zoals bijvoorbeeld Marja al gezegd heef. Stel dat ik kinderen had, dan zou ik daar m'n leven voor geven, voor m'n honden toch echt niet, hoeveel ik ook van hen hou.

Ik denk dat 'je leven geven' ook niet echt van toepassing is op een hond omdat deze 'maar' gemiddeld 13 jaar leeft en een kind, daar ga je dan van uit, toch heel wat langer.
En je hoeft je leven helemaal niet te geven dus waarom die vergelijking trekken?

Kiezen tussen hond en kind, wat eerder genoemd is, vind ik trouwens ook raar, want je hoeft helemaal niet te kiezen dus die vergelijking vind ik ook al flauw.
Waarom zou je moeten kiezen?!
Dat is allemaal: stel dat...

[Zoek stok!]

Ik ben het met je eens dat verdriet niet in een rijtje te zetten is en zelfs dan mijn eigen verdriet voel ik altijd harder dan jouw verdriet. Als je nog nooit iemand verloren hebt, betekent de dood van je oude lieve opa, de eerste mens die dicht bij je staat en waarvan je afscheid hebt moeten nemen en dat verdriet kan heel hevig zijn, op het moment misschien wel net zo hevig als het verdriet om een kind van 18 . Toch is het beslist erger om een dochter van 18 te verliezen dan een opa van 95. Over het verlies van een kind komt vrijwel geen enkele ouder heen, het verlies van een opa wordt veel gemakkelijker ingepast uiteindelijk.

Dat komt omdat het verlies van een opa natuurlijk is en het verlies van een kind niet. Toch ligt het ook aan de band die je met je opa hebt hoe erg het verdriet is. Een vriendin van mij is behoorlijk van de leg geweest toen haar oma overleed omdat die altijd een heel belangrijke rol in haar leven heeft gespeeld. Ik was voor m'n 22e al m'n opa's en oma's kwijt en heb daar niet veel last van gehad omdat ze redelijk op afstand waren in mijn leven. Daarom vind ik het zo onnodig om verdriet met elkaar te vergelijken. Of dan nou van de ene kant is (ik heb mijn hond verloren en dat is net zo erg als een kind verliezen) of van de andere kant (jij moet niet zo overdrijven, want het was maar een hond en ik heb een kind verloren).

[truusje]

Ja hoor, ik heb 4 mensenkinderen en 5 hondenkinderen.

[Poppetje]

Ik heb geen kinderen. Ik zie mijn hondje wel echt als mijn kind. Ik heb alles voor haar over en zorg ook dat ze krijgt wat ze nodig heeft.

Wel zie ik haar nogsteeds als een hond ipv mens en blijf gewoon nuchter met mijn hond omgaan.

Maar ik ga vrijwel nergens heen zonder haar mee te nemen, en laatst was is een weekendje weg zonder haar en dan mis is haar ook enorm.

[Mireillevdw]

Ik vind het een beetje vreemd dat er gesuggereerd wordt dat als je je hond als kind ziet, je je hond ook zo behandeld. Ik kan me heel goed voorstellen dat als je kinderen hebt, de liefde voor een kind heel anders is als voor een hond, maar niet meer of minder.
Ook vind ik het raar dat er gezegd wordt dat het ongezond is om je hond als kind te zien. Soms kun je namelijk ook niet kiezen voor kinderen, omdat je geen kinderen kunt krijgen. Zo ken ik ook een stel dat geen kinderen kon krijgen, maar wel een hond hebben die hun als kind zien en ik kan me dat heel goed voorstellen.
Wat is daar raar aan???
Ik heb zelf geen kinderen, dus weet ook niet goed hoe je je als ouder voelt. Maar ik weet wel dat ik ontzettend veel van onze hond(en) ga houden en er heeeeeel veel voor over ga hebben. Momenteel weet ik ook nog niet of ik wel kinderen wil. Tot nu toe ben ik meer een dierenmens met een dierentuintje thuis.....
Ik vind ook niet dat je kunt oordelen over hoe erg iemands verdriet is. Verdriet wordt door iedereen anders beleefd.
Het is natuurlijk wel zo dat je je instelt op een bepaalde leeftijd betreft een hond. Dat doe je bij een kind niet.
Zoals ook al iemand zei: Een kind wordt ouder en op een gegeven moment onafhankelijk. Een hond ontgroeit eigenlijk nooit echt de pubertijd en is heel zijn leven van je afhankelijk.