Dus ik zeg er wat van: dat moet je niet doen hoor, dat mag niet, dat is zielig voor die eend.
Die jongetjes kijken me aan, en zeggen dat ze brood geven.
Dus ik zeg: nee, ik zie toch dat je op die eend gooit, doe dat maar niet, zo maak je hem bang.
En ze stopten netjes.
Soms moet ook de omgeving een beetje helpen met de opvoeding, zolang je dat maar op een nette manier doet.
Wat ik zo leuk vond, is dat vervolgens één van die jongetjes vraagt of hij mijn honden mag aaien.
Ja, natuurlijk mag dat, maar dan hou ik wel die donkere dichtbij me, want zij springt.
Je mag die lichte aaien, maar wel alleen op zijn rug, anders vindt hij het niet zo leuk.
Nou prima, dat jongetje gaat Romeo aaien, en Romeo kijkt hem kwispelend aan en snuffelt aan zijn gezicht en kleding.
Die vriendjes bleven nog wat uit de buurt, want die vonden de honden een beetje eng.
Ook geen probleem, zolang ze de dieren maar met respect behandelen.
Nu ging het in mijn geval toevallig ook over buitenlandse jongetjes (voor zover ze buitenlands zijn, want ze zijn hier geboren).
Maar dit soort dingen gebeuren ook met Nederlandse kinderen, met alle kinderen natuurlijk.
En de kans dat ik buitenlandse kinderen tegenkom is gewoon groot, omdat ik in een buurt woon met heel veel verschillende achtergronden.
Ik probeer altijd om die kinderen iets bij te brengen als ik zie dat ze iets doen wat niet kan, en zelfs de ouders soms
Zo zag ik eens een vrouw die volledig groen beschimmeld brood bij de eenden neergooide.
Dus ik vroeg of ze dat weer op wilde rapen, omdat de eenden daar heel erg ziek van kunnen worden.
Ze keek me een beetje argwanend aan, maar toch heeft ze het weer opgeraapt



