Als je problemen hebt met raseigenschappen moet je een ander ras nemen. Dingen gaan corrigeren met stroomstoten zie ik mezelf echt niet doen.Manu schreef:Iets wat mij afgelopen maanden erg bezig heeft gehouden.
Je hond vertoont een bepaald gedrag wat rastypisch is maar wel ongewenst.
Gewone trainingen helpen niet. Pak je de teletac (elektrische correctiehalsband) of leg je je erbij neer, leid je het in goede banen en doe je het ermee?
Voorbeeldje: mijn Siberische Husky jaagt en kan niet los. Zodra hij een geurspoor ontdekt of in de verte wild ziet is hij verdwenen binnen een seconde. Heeft al succes gehad, is niet te doen aan de lange lijn, dummy, counter conditioning, echt enkel en alleen aan de lijn gaat het goed. Ga je voor de teletac of vind je dit iets wat bij het ras hoort en je dus maar mee dealt?
Dan zal ik nu mijn mening geven:
Nee, ik heb besloten dat ik hier geen teletac om ga gebruiken.
Het is iets waar ik al rekening mee had moeten houden bij de aanschaf van mijn hond, het hoort bij hem. We hebben eindelijk een zeer goede vertrouwensband en ik ben nog niet snel genoeg met het zien van lichaamstaal. Ik ga dan niet, ook niet onder begeleiding, klooien met zo'n band. Het voelt voor mij verkeerd, net als dat ik mijn paard niet af leer te vluchten als ze denkt dat er gevaar dreigt. Het zit erin en dat gaan we niet afstraffen.
Ik ben heel benieuwd naar jullie mening.
Het zou zomaar kunnen dat een volgende podenco veel meer jachtdrift heeft dan die twee die ik nu heb, maar dan zou ik denk ik simpelweg doen wat ik bij deze ook heb gedaan: blijven proberen in veilig gebied, alsmaar aanlijnen als het moet en aflijnen als het kan. 'Trainen' met duidelijk maken dat ik soms veel spannender ben dan rennende konijnen, heel duidelijk maken dat we elkaar altijd weer daar treffen waar we elkaar het laatst zagen, in veilig gebied lopen en niet panieken als er niet gepaniekt hoeft. Dat laatste heeft bij mij wel even geduurd, maar een hond die een stipje in de verte is waar er alleen weilanden zijn kan daar weinig kwaad, en een hond die aan de overkant van het water, onbereikbaar, maar wel in zicht, twintig achtertuinen aan het inspecteren is loopt ook geen risico.
Ik vind het altijd een beetje jammer als mensen zeggen "Mijn hond kan niet los" als het gaat om jagen/weglopen. Want als je dat zegt heb je het opgegeven en heb je je erbij neergelegd dat je hond een hopeloos geval is en de rest van z'n leven aan die lijn zit. Ik zou altijd blijven proberen en maar blijven trainen op dat terugkomen voor verrassende beloningen. Een hond die drie minuten los kan en terug komt voor een koekie, kan misschien wel een keer vijf minuten of twee keer vier minuten los of misschien een keer een kwartier met een hele leuke andere hond. Of misschien kan hij wel los als jij om de vijf meter hysterisch juichend een stuk biefstuk in de struiken vindt. Ik heb zoiets wel eens met dentasticks gedaan en haha, pure aanbidding in die bekkies. Dat ik dat KON!
Maar goed, dat is mijn mening gebaseerd op mijn ervaring met mijn honden. Ik heb honden die niet overal, maar wel op heel veel plaatsen los kunnen en ik vind ze stikbraaf. Heeft effe geduurd maar ik heb nooit akelige hulpmiddelen gebruikt.
). Zodra ik de lijn losknip word ik al zenuwachtig. Ik doe het ook echt alleen als ik de kans zeer groot schat dat we succes behalen. Als hij terug komt is hij ook het allerbraafste hondje ter wereld 
Rennen mag hij naast de fiets, rollerskates en wekelijks op het omheinde losloopveld. 
En dan terwijl die kop de kant op staat die hij op wil draait hij die ogen nog even naar mij. Dan zeg ik al (ook aan de flex)"kijk eens". Bij "nee" gaat hij namelijk direct vol gas en met "kijk eens" komt hij nog vaak kijken. Zo heb ik al vaker eenden kunnen redden 
