komt dit nou door ons?

[Ilja]

Eens even een vraag:
Binti is onze tweede Ridgeback. Nobel, onze eerste, was een complete allemansvriend. Hij kroop bij iedereen op schoot, wilde met iedereen knuffelen en met de grootste moeite hebben we het opspringen tegen mensen afgeleerd. In principe niet echt een typische RR, want die zijn volgens de rasbeschrijving terguhoudend naar vreemden. Het gedeelte over eigenwijs en zelfverzekerd klopte wel, hij had bijzonder grote bananentrossen in zijn oren.
Binti is het tegenovergestelde. Heeft niets met vreemden en zelfs bij de mensen die ze kent maakt ze duidelijk onderscheid. Zo is echt heel duidelijk te merken dat ze echt dol is op de mensen die ze in de eerste 16 weken van haar leven regelmatig heeft ontmoet. Dit zijn de mensen die ze vertrouwt, die mogen haar aaien en knuffelen en daar kan ze af en toe heen om te logeren enzo. De rest van de mensheid wordt met een zekere achterdocht en terughoudendheid bekeken. Ze blaft als ze haar perse willen aaien (terwijl ik ook duidelijk aangeef dat ze dat niet wil). Ze is niet agressief, eerder wat angstig. Daartegenover staat weer dat ze bijzonder goed luistert, zolang je geen grote druk op haar legt bij het aanleren van een commando.
Binti komt van een goede fokker, waarmee ik met name bedoel dat beide ouders een hele goede gezondheid en uiterlijk maar ook een geweldig karakter hebben. Ik ken hen beiden, haar moeder al vanaf pup. Ook de grootouders van moeders kant ken ik. Allemaal hele vrolijke, open en relaxte honden. Evenals Binti's nestbroers en zussen en die uit het tweede nest met dezelfde oudercombinatie.
Binti is een stresskipje. Ze drentelt veel rond, loopt veel achter mij aan en is erg onzeker. Ze is een plakker. Ook heeft ze het laatste jaar verlatingsangst. Inmiddels zijn we al maanden aan het trainen en ze gaat heel, heel langzaam vooruit. We hebben de tijd, en doen het in haar tempo, met vallen en opstaan.
Ze is hartstikke sociaal naar andere honden, dat gaat altijd goed. Maar met mensen hoeft ze dus niet zo nodig.
Nou vindt ik dat geen probleem, en ik kan zo wel wat punten aanwijzen die hiermee te maken hebben:
Ten eerste onze aanpak, wij waren gewend aan een allemansvriend als hond, en ik denk dat we bij Binti dezelfde manier van socialiseren en opvoeden hebben gehanteerd als bij Nobel. Tot we erachter kwamen dat ze totaal anders van karakter was natuurlijk, maar toch
Ten tweede Nobel. Hij was toen zij kwam 4, zeer stabiel en rustig, bedaard. Hij maakte zich niet druk en zij zag hem als totale goeroe, haar held en grote voorbeeld. Hij maakte zich niet druk, dus zij ook niet. Alleen zijn was geen punt, want ze was niet echt alleen, Nobel was er ook.
Ruim een jaar geleden ging Nobel dood. Het was plotseling, onverwacht en tot overmaat van ramp een ruime week voor onze verhuizing naar de andere kant van het land. Kortom, Binti raakte in een week al haar vastigheid kwijt, en dat terwijl ze daar juist zoveel behoefte aan heeft. Nobel ineens weg, wij kapot van verdriet, druk met de verhuizing, een nieuw huis, nieuwe omgeving, verlies van vaste wandelmaatjes. Voor mij was het al veel om te behappen, laat staan voor haar.

Kortom, ik snap best dat ze niet de meest stabiele hond is. Gister sprak ik hierover met een kennis, die me zei dat dit echt niet door de omstandigheden komt, maar gewoon haar karakter is. Hij denkt dat ze zonder Nobel's dood en de verhuizing ook zo nerveus en blafferig zou zijn geweest.

Ik denk zelf dat de waarheid in het midden ligt. Ze is van karakter niet al te zelfverzekerd, heeft haar zekerheid lang uit Nobel gehaald en niet uit ons, denk ik. Nu is Nobel weg en moet ze langzaamaan leren dat ze die wel van ons kan krijgen, voor zover mogelijk.

Wat denken jullie? En, nog belangrijker, zijn er nog tips waar wij misschien niet aan hebben gedacht waarmee we haar zelfvertrouwen wat op kunnen krikken?

O, en voor jullie nu denken dat ik een neurotisch angstig zielig hondje heb, dat valt ook wel mee. Ze is vrolijk, speels en hartstikke enthousiast. Ze heeft ook wat begeleiding nodig, en ik doe mijn uiterste best haar dit te geven.

Alvast bedankt!

[Joy C]

je zegt het eigenlijk zelf al: heel veel verandering in een heel korte tijd. Geef haar wat tijd en begeleid haar zo goed als je kan.

[eternal]

ik denk echt dat het haar karakter is.

Ik heb zelf ook een RR pup van 6 maanden. Een onzettend allemans vriendje. terwijl haar ouder zus van een jaar juist heel erg terug houdent is naar andere mensen. Tenzij ze je kent dan wilt ze graag met je knuffelen en spelen. MAar haar moeder daar in tegen wilt niets van andere mensen hebben.

Het ligt dus echt aan haar karakter. ieder hond is (gelukkig) anders.

En geef haar inderdaad wat tijd om te wennen. Er is een hoop gebeurt in een korte tijd.

[fabienne s]

ik herken het ook bij canyon,daar flatcoateds bekend staan als allemans vriend is canyon dat niet.wil niet geaaid worden door andere mensen die ze niet kent,ze loopt dan gewoon weg en gaat iets anders doen of mij aan kijken of het echt moet.van mij moet het niet,vindt het geen probleem dat ze zo is.haar moeder was eigenlijk ook zo die wilde ook alleen maar knuffen en aaien van de baas maar was voor de rest een prima en sociale hond en dat is met canyon precies het zelfde.alleen de mensen die ze dus echt goed kent komt ze is vragen voor een aai.ruby daar in tegen loopt op iedereen af en kan de hele dag zeuren om aandacht en als ik eerlijk ben vindt ik dat gedrag veel vervelender en stuur haar ook gerust weg als ik het niet wil.

[Ilja]

De tijd krijgt ze zeker. De verhuizing en dood van Nobel zijn inmiddels ruim een jaar geleden en we jagen niets op. Het alleen zijn zijn we pas gaan trainen toen ze wat op haar gemak was in het nieuwe huis en we zijn weer van voren af aan begonnen, net als bij een pup. We zitten nu op 1,5 uur alleen, en sinds twee weken is ze dan ook echt ontspannen, vorige week sliep ze zelfs toen we terugkwamen! We hebben een goede oplossing voor de dagen waarop we allebei werken: een dag kan ze mee naar mijn werk, dan zit ik praktisch alleen op kantoor en blaft ze dus ook niet naar mijn collega's, een dag gaat ze naar een pension in dagopvang en een dag is ze bij mijn ouders. De rest van de week ben ik of mijn vriend thuis.

Een tweede hond erbij zou op zich een goed idee zijn, maar willen wij zelf niet. Er zijn gewoon een aantal praktische redenen waarom dit geen goed idee is, ik zou aan een tweede hond weer genoeg tijd, energie en geld willen kunnen spenderen en van allen hebben we momenteel niet zoveel. Tel daarbij op dat we bezig zijn met het maken van een kindje en dan komen wij gewoon tot de conclusie dat het wat teveel is.

Afgezien daarvan was ons idee ook dat het voor Binti juist wel goed zou zijn om wat zelfstandiger te worden en wat minder op een andere hond te leunen. We hebben nu op een nogal harde manier geleerd dat we dat teveel hebben laten gaan en dat ze zoveel moeite had zonder Noob te functioneren, dat we haar graag willen helpen wat meer op zichzelf te draaien. Of vraag ik dan teveel van haar?

Ik snap heel goed dat een stabiele, tweede hond erbij voor haar heel goed zou zijn, maar ben niet van plan alleen daarom weer een tweede te nemen. Daar moeten we zelf ook achter staan en dat staan we nu niet. Ooit komt er wel weer een, maar voorlopig niet.

[Branka]

Ik denk dat het zeker haar karakter is. Bij ons overleed de jongste. De dag voor hij overleed bezichtigden mijn ouders hun nieuwe woning, aan de andere kant van het land.
De jongste hing ook behoorlijk op de oudste. Als ie alleen was zonder de oudste vond hij dat vreselijk. De oudste was ook de leider van de 2 en heeft alle veranderingen in het begin wel moeilijk gevonden maar uiteindelijk heel goed opgepakt. Andersom was het waarschijnlijk een stuk lastiger geworden door het karakter van de jongste.

[S@ndr@]

Ik heb 2 oldie`s, de 1 ste een uitermate stabiele hond al van pup af aan, makkelijk in het alleen zijn een pup met zelfvertrouwen en alles ging bijna vanzelf(blaft bijna niet)

De 2 de net andersom, een pup met van het begin af aan verlatings angst
wantrouwend naar vreemde slaat aan bij alles wat langs komt, bij ieder andere hond maakt hij zich minstens 2 keer zo groot(voor zijn idee) staart strak in de lucht-pure angst

we zijn er mee aan het trainen hij is nu 11 maanden, luisterd goed, heeft nu al een paar keer laten merken dat mensen die hem aan willen halen hem niet bevallen, dus daar gaan we rekening mee houden
ijn verlatings angst is zo goed als opgelost ook als we Baco alleen mee nemen(zorgen we wel voor een lekkere kong ofzo) maar het is gewoon zijn karakter- en daar gaan we wel een weg in vinden

en dat gaan jullie ook doen een weg vinden erin het hoort erbij ieder hond is anders(eigenlijk geniet ik van de verschillende karakters)

[Joy C]

het kan zo zijn dat zij niet in staat is vanwege haar karakter om zo zelfstandig te zijn als jij van haar zou willen.
Ik denk dat een 2e hond erbij best een goed idee is, maar ik begrijp uit je verhaal dat dit op het moment niet echt kan.

[Esther80]

Hoi Ilja,

Ik denk dat het inderdaad ergens in het midden ligt. Veel veranderingen in een korte tijd en een wat minder stabiel karakter (gevoelig). Ik denk ook dat teefjes wat minder stabiel zijn dan reuen. Ghalu is stabiel, kan soms onder de indruk zijn van vreemden maar hij negeert ze gewoon. Hij zoekt wel contact als hij het vertrouwt. Vai daarentegen springt nog altijd tegen mensen op en soms blaft ze daarbij (alleen als mensen bij ons thuis komen die ze niet kent). Als de jassen aan de kapstok hangen en de visite zit dan vindt ze alles best. Ik vindt het zelf prettiger dat onze honden zelf initiatief tonen om naar mensen toe te gaan, in plaats van mensen die direct naar je toe komen en over je hond heen gaan hangen.

Nobel was Binti's steun en toeverlaat en daardoor was er denk ik meer rust bij haar.

Vai en Ghalu hebben ook niet zo'n behoefte aan vreemden (alhoewel ze soms selectief zijn en iemand geweldig leuk kunnen vinden), volgens mij is dat wel een beetje RR-eigen. Familie, vrienden en kennissen worden altijd begroet alsof ze jaaaaaaaaaren weg zijn geweest, vreemden worden op afstand gehouden.

Groetjes,
Esther, Vai & Ghalu
www.rhodesian.nl