Angst..wel of niet 'troosten'?

[C@rmen]

Naar aanleiding van een topic bij gedrag, dat gaat over honden die bang zijn voor onweer en/of vuurwerk.
Je hoort (en leest)vaak dat de hond uit angst tegen de baas aankruipt of op schoot gaat zitten en dat de baas de hond dan van zich af drukt en daarna negeert.
Onder het mom van : anders bevestig ik zijn angst.

Maar is het niet zo dat de hond die angst toch al heeft(en angst is en blijft een vreemd verschijnsel) en maakt het niets uit of je dit nou wel of niet bevestigd?
Als jij je hond maar de veiligheid biedt die hij op dat moment nodig heeft...en daarmee misschien zelfs het stuk vertrouwen tussen hond en baas vergroot?

Of verkloot je je hond als je zegt och blijf lekker liggen en je hem dus als het ware 'troost' en veiligheid bied?

[Tamara.]

Ik vind angst bij een hond complexe maar interessante materie.

Hoe je met angst bij een hond omgaat is zó afhankelijk van de hond zelf en wat de rest van het karakter is dat er naar mijn idee niet een kant-en-klare oplosssing voor is. Ook hoe je ermee om moet gaan ligt allemaal erg gevoelig bij een angstige en gevoelige hond. Een hele kleine misstap en de gevolgen komen 3x zo hard terug.

Persoonlijk vind ik niet dat je hond moet troosten. Wat je wel kan doen is steun bieden in lastige tijden als blijkt dat negeren niet helpt

[Marloes]

Ik denk niet dat je je hond verkloot. Eerder dat je de band vergroot.
Met kinderen ga je immers ook niet zo om. Zo lang je er zelf geen drama van maakt denk ik best dat je je hond even kan troosten.

[Nina]

Of verkloot je je hond als je zegt och blijf lekker liggen en je hem dus als het ware 'troost' en veiligheid bied?

Ik vind van niet. Als je hond, je maatje, zich onprettig voelt, vind ik dat jij als baasje hem best mag steunen. Zeker zoals nu met een pup in huis die gesocialiseerd moet worden, doe ik dat dus ook. Als ik met Dirk in een voor hem vreemde omgeving of situatie kom, laat ik hem er niet in verzuipen. Op het moment dat ik constateer dat hij teveel stress krijgt, ga ik bij hem zitten of til hem op, net wat mogelijk is. Zelf probeer ik daarvan te leren dat ik hem op dat moment overvraagd heb. Als ik dan de volgende keer in die situatie kom, pak ik het wat rustiger aan door hem bv. op de arm mee te nemen die kant op en hem pas neer te zetten als hij de omgeving heeft kunnen verkennen. Zo was ik laatst met hem op de markt en hij liep heel dapper rond te stappen en vond het erg leuk, tot we bij de viskraam kwamen. Opeens werd het hem teveel en er was ook geen mogelijkheid om er snel langs te lopen, ik moest dus om erbij weg te komen, er weer lang. Ik probeer er wel voor te zorgen dat ik geen angst ga conditioneren door de hele tijd te aaien of tegen hem te praten op zo'n koetsjiekoetsjie-toontje, maar als hij zich prettiger voelt als hij tegen mij aan zit, mag hij dat van mij. Ik ben graag zijn steun en toeverlaat.
Steun zoeken en veiligheid bieden vind ik dan dus ook wel iets anders als troosten.

edit: stomme tikfout.

[C@rmen]

Of verkloot je je hond als je zegt och blijf lekker liggen en je hem dus als het ware 'troost' en veiligheid bied?

Ik vind van niet. Als je hond, je maatje, zich onprettig voelt, vind ik dat jij als baasje hem best mag steunen. Zeker zoals nu met een pup in huis die gesocialiseerd moet worden, doe ik dat dus ook. Als ik met Dirk in een voor hem vreemde omgeving of situatie kom, laat ik hem er niet in verzuipen. Op het moment dat ik constateer dat hij teveel stress krijgt, ga ik bij hem zitten of til hem op, net wat mogelijk is. Zelf probeer ik daarvan te leren dat ik hem op dat moment overvraagd heb. Als ik dan de volgende keer in die situatie kom, pak ik het wat rustiger aan door hem bv. op de arm mee te nemen die kant op en hem pas neer te zetten als hij de omgeving heeft kunnen verkennen. Zo was ik laatst met hem op de markt en hij liep heel dapper rond te stappen en vond het erg leuk, tot we bij de viskraam kwamen. Opeens werd het hem teveel en er was ook geen mogelijkheid om er snel langs te lopen, ik moest dus om erbij weg te komen, er weer lang. Ik probeer er wel voor te zorgen dat ik geen angst ga conditioneren door de hele tijd te aaien of tegen hem te praten op zo'n koetsjiekoetsjie-toontje, maar als hij zich prettiger voelt als hij tegen mij aan zit, mag hij dat van mij. Ik ben graag zijn steun en toeverlaat.
Steun zoeken en veiligheid bieden vind ik dan dus ook wel iets anders als troosten.

edit: stomme tikfout.

Vandaar ook het troosten tussen de aanhalingstekens.
Kan me niet voorstellen dat er uberhaupt mensen zijn die op een koetsjiekoetsjietoontje tegen hun hond zitten te praten, de hond daarbij druk aaiende.

het troosten dat ik bedoel is dus veiligheid bieden

[Inge]

Marouck doet dit ook maar ik druk haar niet weg, ik sta toe dat ze die steun bij me zoekt.
Ik ga haar niet overdreven aaien en "troosten" maar als zij aangeeft behoefte te hebben aan dat stukje lichamelijk contact als het onweert, laat ik haar maar

[Moos]

Ik denk ook dat je wel steun mag bieden maar niet overdreven moet gaan troosten en zielig doen tegen de hond.

Ik merk hier bij Saar wel dat ze heel soms zo over de rooie kan zijn dat ze helemaal verzuipt in haar eigen wereldje op dat moment. Dan sluit ze zich af en fokt zichzelf alleen maar meer en meer op.
Ik heb zelf het idee dat als ik haar op zo'n moment laat gaan dat ze alleen maar meer verzuipt en zichzelf ook niet meer bij elkaar kan rapen.
Overigens is dat waar ik het nu over heb maar 3 keer gebeurt dat ik me kan herinneren.
Ik ga haar dan niet uitgebreid troosten, maar pak haar wel bij me, zonder iets te zeggen, en dwing haar min of meer om even kalm te worden door zelf gewoon normaal te doen met haar naast me. Dan komt ze tot zichzelf, kalmeert wat, en daarna kan ze dan prima weer door met haar leven. Uiteraard kan je nooit uitzoeken of dit nou de beste manier was/is, maar Saar is dankzij of ondanks deze aanpak een heel blij vrolijk hondje. Gevoelig, maar zeker niet schuw of bang in het dagelijks leven.

In meer gemiddelde angstsituaties kijk ik wat Moos en Saar zelf willen, alhoewel ik me maar 2 keer kan herinneren dat Moos echt serieus bang was, beide keren na een aanval van een andere hond. Verder is Moos eigenlijk nooit bang
Willen ze bij me komen, prima. Doen ze dat niet dan laat ik ze ook gaan en herstellen ze vanzelf wel.

[Marion.]

Saar was 10 maanden toen we bij de buren aan het bbq-en waren. Leuk, gezellig, drank. Komt een mega-Big-diet ballon over. Heel laag. Wij gingen leuk kleppen met de mega-mensen in die ballon, Saar lag onder tafel.

Nooit, maar echt nooit heb ik voorzien wat die ballon (èn onze reactie) voor impact had op Saar.
Ondertussen hebben we het 'beheersbaar' gekregen. Ze zal altijd en altijd oplettend zijn op balonnen. Zelfs als we veilig in de auto zitten. Dat mag. Ze krijgt de steun die ze zoekt.
We hebben het voor elkaar gekregen dat ze haar angst niet op Miep overgebracht heeft, dus het is goed zo. Komt er nu een ballon over, dan ga ik lekker met haar in een donker hoekje liggen. Pieter mag met Miep buiten dollen.
Het is goed zo.

[tineke]

Ik denk niet dat je je hond verkloot. Eerder dat je de band vergroot.
Met kinderen ga je immers ook niet zo om. Zo lang je er zelf geen drama van maakt denk ik best dat je je hond even kan troosten.

Een kind kun je natuurlijk wel iets uitleggen een hond niet .
Kinderen en honden vergelijken qua opvoeding werkt juist de vermenselijking van je hond in de hand denk ik.

Steun bieden is prima maar als mijn kleinzoontje zich bezeerd of schrikt dan ga ik daadwerkelijk troosten, en dat doe ik niet bij mijn honden.
Steun kunnen ze wel krijgen als de situatie daarom vraagt uiteraard

[estelle]

Als 1 van mijn honden echt in totale paniek/angst is dan ga ik dat zeker niet negeren.
Chica kan doodsbang zijn voor andere honden waarbij ze hem het liefste smeert. In zo'n geval biedt ik haar steun, ga op mn hurken zitten, praat rustig kalmerend op haar in etc. Dat werkt prima, uiteindelijk ziet ze dan wel in dat het schijnbaar niet zo eng is.

Toegeven aan dr angst doe ik niet. Ik ga er niet voor weglopen o.i.d.
Ze moet door hebben dat het veilig is bij mij, dat als ze in paniek is dat ze bij vrouwtje kan komen en dat vrouwtje haar dan helpt.

Toen wij onze uitlaatservice nog hadden kregen we op een gegeven moment een vrouw met een hondje uit turkije. Beestje was werkelijk overal doodsbang voor, zelfs voor een grassprietje, een stilstaande auto, een uitstekende stoeptegel, groepjes mensen, lantaarnpalen etc etc.
Haar vrouwtje vermeedt dit allemaal, zodra ze zag dat het hondje bang werd liep ze snel door of stak de weg over.
Als wij haar meenamen (we hebben eerst dagen/uren/weken alleen bij haar huis gelopen) dan moest ze gewoon echt mee. Overal langs, overal kennis meemaken, zien dat iets niet eng was. Vertrouwen in ons dat wij haar beschermde.
Uiteindelijk kreeg dat hondje 2 kanten; het doodsbange nergens langs durvende hondje bij het vrouwtje en het vrolijke dapper overal langslopende hondje met vrolijke blik als ze met ons op pad was.

[Caro.]

Marouck doet dit ook maar ik druk haar niet weg, ik sta toe dat ze die steun bij me zoekt.
Ik ga haar niet overdreven aaien en "troosten" maar als zij aangeeft behoefte te hebben aan dat stukje lichamelijk contact als het onweert, laat ik haar maar

Zo doe ik het ook. Ik duw ze absoluut niet weg, ze mogen altijd bij me komen voor steun/contact, maar ik zal niet echt gaan troosten. Eerder proberen af te leiden indien mogelijk.

[Moos]

Als 1 van mijn honden echt in totale paniek/angst is dan ga ik dat zeker niet negeren.
Chica kan doodsbang zijn voor andere honden waarbij ze hem het liefste smeert. In zo'n geval biedt ik haar steun, ga op mn hurken zitten, praat rustig kalmerend op haar in etc. Dat werkt prima, uiteindelijk ziet ze dan wel in dat het schijnbaar niet zo eng is.

Toegeven aan dr angst doe ik niet. Ik ga er niet voor weglopen o.i.d.
Ze moet door hebben dat het veilig is bij mij, dat als ze in paniek is dat ze bij vrouwtje kan komen en dat vrouwtje haar dan helpt.

Zo deed ik dat ook met Saar toen ze als jonge hond voor veel grote honden bang was. En nog steeds doe ik dat als ze duidelijk angstig is voor een naderende hond. Ze weet dat ook, en dan komt ze naast mij lopen ipv weg te vluchten en daarmee dus vervelend gedrag van de andere hond te triggeren. Vindt ze de andere hond echt eng dan vraagt ze om opgetild te worden, en dat mag dan ook. Maar dat zal 2 keer per jaar ofzo zijn.

Ze kan overal los en is ontzettend makkelijk met andere honden. En tja, zo 2 keer per jaar vraagt ze om even op de arm te mogen, en als ik haar na een paar minuten weer neerzet stuitert ze weer verder. Ik vind het wel prima zo.

[Suuz]

Tja wat is troosten.

Als een van mijn honden bang voor iets is en bescherming zoekt, geef ik die.
Negeren doe ik het zeker niet.
Ik praat wat kalmerend, zo van: niks aan de hand joh.

Megan is panisch voor bepaalde motorfiets geluiden en met name die van de buurman.
In het begin raakte ze daarvan helemaal in paniek.
Dan komt ze bij me, ik aai haar een beetje en praat wat op kalmerende toon.
Het is niet meer zo erg als in het begin maar nog steeds als de buurman de motor start komt ze even bij me om te 'schuilen'.

Ik zie dat niet zo dat je door troosten angst zou bevestigen.
Als je zelf ook heel overdreven reageert door mee te gaan 'panieken' kan ik me er wel weer wat bij voorstellen.
Zo van: hond raakt gewond en je gaat ook staan gillen of iets.
Of hond wordt door een ander gebeten en je maakt er een heel drama van.
Maar dat zie ik niet als troosten.

Als een van de honden hier echt pijn heeft of echt bang zijn dan worden ze wel getroost als ze daarom 'vragen'.

Het zal misschien ook wel aan de hond liggen maar ik heb er nooit problemen door gehad.

[Marloes]

Ik denk niet dat je je hond verkloot. Eerder dat je de band vergroot.
Met kinderen ga je immers ook niet zo om. Zo lang je er zelf geen drama van maakt denk ik best dat je je hond even kan troosten.

Een kind kun je natuurlijk wel iets uitleggen een hond niet .
Kinderen en honden vergelijken qua opvoeding werkt juist de vermenselijking van je hond in de hand denk ik.

Steun bieden is prima maar als mijn kleinzoontje zich bezeerd of schrikt dan ga ik daadwerkelijk troosten, en dat doe ik niet bij mijn honden.
Steun kunnen ze wel krijgen als de situatie daarom vraagt uiteraard

Ja, kinderen kan je wat uitleggen. Maar ik bedoel juist dat je je hond coacht, net zoals je bij je kind zou doen.
En toen ik vroeger gevallen was oid was het ook kus erop en klaar, niet nog langer over doorgaan en erger maken dan het is. (Niet dat je je hond hoeft te zoenen )

[estelle]

Als 1 van mijn honden echt in totale paniek/angst is dan ga ik dat zeker niet negeren.
Chica kan doodsbang zijn voor andere honden waarbij ze hem het liefste smeert. In zo'n geval biedt ik haar steun, ga op mn hurken zitten, praat rustig kalmerend op haar in etc. Dat werkt prima, uiteindelijk ziet ze dan wel in dat het schijnbaar niet zo eng is.

Toegeven aan dr angst doe ik niet. Ik ga er niet voor weglopen o.i.d.
Ze moet door hebben dat het veilig is bij mij, dat als ze in paniek is dat ze bij vrouwtje kan komen en dat vrouwtje haar dan helpt.

Zo deed ik dat ook met Saar toen ze als jonge hond voor veel grote honden bang was. En nog steeds doe ik dat als ze duidelijk angstig is voor een naderende hond. Ze weet dat ook, en dan komt ze naast mij lopen ipv weg te vluchten en daarmee dus vervelend gedrag van de andere hond te triggeren. Vindt ze de andere hond echt eng dan vraagt ze om opgetild te worden, en dat mag dan ook. Maar dat zal 2 keer per jaar ofzo zijn.

Ze kan overal los en is ontzettend makkelijk met andere honden. En tja, zo 2 keer per jaar vraagt ze om even op de arm te mogen, en als ik haar na een paar minuten weer neerzet stuitert ze weer verder. Ik vind het wel prima zo.

Precies en zolang het gedrag dus ook niet verergerd zal het dan allemaal wel.
Ik ga oo niet bij Chica overdreven doen, gewoon normaal. niet meer, niet minder.
En dat gaat dus goed. Net als bij Saar.

[Nina]

bedankt nina , maar ik klaag je wel aan voor gedachtenplagiaat .

:N:

[omafia]

Ik zou hem niet wegduwen, gewoon tegen me aan laten liggen maar verder niet gaan troosten.

[Lemuria]

Ik ga in ieder geval niet negeren aangezien Shadow heel bang is voor vuurwerk/onweer...dan springt hij bijna letterlijk op kasten van gekkigheid. Wel laat ik hem bij me liggen en aai hem dan rustig. Geen gekkigheid, geen overdreven getuttel, maar ik laat hem absoluut niet alleen zitten met zijn angst. Het kan me weinig schelen of dat al of niet verantwoord is, ik voel dat dit het juiste is bij hem.

[Addy]

Ik negeer ze niet, ik steun ze maar niet overdreven, ze mogen lekker bij me liggen maar ik ga niet op een tutteltoontje met ze praten en het maakt nog uit welke hond het is. Mellemans heeft een hele tijd gehad dat hij gewoon bepaald gedrag kopieerde of zielig ging doen omdat een ander bij ons lag, nou die mocht dus gewoon opzouten

[thom]

Ik troost echt niet, maar op oudejaarsavond krijgt ze rond 23.30 een giga kluif, dus wij gaan voor afleiden. Hier langs de hei zit een kazerne, dus ze hoort veel knallen en geschiet, dus bij onweer geen enkele angst.
Mijn 1e hondje, een JR, was doodsbang, en er nooit uitgekregen, ze kroop het liefst in de la van mijn nachtkastje............

[lieke]

Kyra is ongelooflijk bang voor vuurwerk en onweer. Ik heb met haar vuurwerktrainingen gevolgd, vuurwerkcd-'s geprobeerd, bachbloesem (helpt maar een beetje), maar niets helpt echt. Diverse mensen (ook trainers en een gt) hebben mij verteld dat ik het moet negeren. Hoewel ik het ontzettend moeilijk vond/vind om haar zo te zien trillen in een hoekje. Ik heb haar zelfs weggestuurd (terwijl ik dat zelf vreselijk vond).
Nu lees ik dat jullie je angstige hond gewoon toestaat steun bij jullie te zoeken.
Nou ben ik echt in de war. Bevestig ik nou wel of niet haar angst als ik haar bij me laat?

[Pak-de-bal]

als mijn hond angstig is, door een enorme grote hond , die hem de baas wil zijn, dan kruipt hij heel langzaam naar mij toe en ik laat dit ook toe.

Hij zoekt op dat moment even de steun van een meerdere en dàt kan je toch niet negeren?
Dat doe je met kinderen toch ook niet?

Er is wel een verschil tussen aanstellen ( elke keer piepen als er weer een hond aankomt ) en gewoon even steun willen hebben, vind ik.
Dat màg je gewoon niet negeren !

[Maxiem]

Als Max bij me komt mag ze blijven en geef ik haar soms ook een aai.
Bij heel hard onweer raakt ze ook in paniek en rent als een gek door de kamer. Dat ga ik niet negeren, ze komt er zelf ook niet uit.
Dan pak ik haar even bij me en zeg rustig iets in de trant van: Rustig maar, ga eens even zitten. Het maakt ook niet zoveel uit wat ik zeg, zolang het maar kalmerend klinkt.
Ik heb niet het idee dat het daar slechter van wordt, maar Max is al ontzettend bang, dat kan je bijna niet erger maken.

[lieke]

Nou ben ik echt in de war. Bevestig ik nou wel of niet haar angst als ik haar bij me laat?

je hebt nu al die tijd braaf gedaan wat de 'negeerders' je zeiden, maar heb je kyra daar naar jouw gevoel mee kunnen helpen? ik denk dat dat voor jezelf de belangrijkste vraag is die je daarover kunt stellen.

komt bij dat ook de hondentrainers het (goddank) niet (meer) eens zijn wat dit onderwerp aangaat. vorig najaar gaf peter beekman daar een zeer goede lezing over in het kynocongres : eindelijk iemand die luidop durfde te zeggen dat dat negeren van grote angst onzin is .

wat hier hoger al gezegd is : niet lopen tuttelen, en vooral al niet zelf op de zaak vooruit lopen door te gaan troosten bij het eerste spoortje van angst. maar als je hond steun nodig heeft is het toch logisch dat hij die bij de roedel en vooral de roedelleider zoekt? in alles zeggen we : 'ik regel het wel voor je, betrouw maar op mij', maar als nood aan de man komt laten we hem in de dikke shit zakken - kan toch nooit kloppen?

Wat heerlijk om dit te lezen: nou kan ik eindelijk mijn eigen gevoel volgen en haar gewoon steun geven.
Denk je trouwens dat haar angst hierdoor minder wordt en zelfs misschien over gaat?

[lieke]

Duidelijk uitgelegd, Inge!
Daar kan ik wat mee. En in Kyra's geval, kunnen we nog de komende tijd veel oefenen omdat er deze week weer onweer wordt voorspeld .

[Wytske]

Als het kan probeer ik mijn honden uit een angstige situatie te halen. Dit door domweg een andere kant langs te lopen zonder poespas, gewoon doorlopen. Met oud-en nieuw bijvoorbeeld loopt mijn man met beide honden. Ik schrik me zelf het laplazerus als er met melkbussen wordt geschoten en volgens mij reageren mijn honden daar op met angstig gedrag (en ik kan er niets aan doen, want ik voel me er ook niet plezierig bij). Vorig jaar is onze Bullmastiff van schrik mij achterna naar boven gegaan (nooit traplopen geleerd). Ze is bij mij op de kamer gaan liggen en ik heb haar rustig laten liggen. Ze heeft mij de hele avond tot op de voet gevolgd en voelde zich daar blijkbaar prettig bij. Ik heb haar haar gang laten gaan en ga niet commanderen dat ze persé naar beneden moest. Ze komen echter ook met dit soort dingen niet op de bank (hoewel mijn JR graag het vuurwerk achterna wil en dus wel probeerd op de bank te komen, maar dan niet uit angst). Ook afgelopen dinsdag toen ik per ongeluk met behendigheid op de poot van mijn JR ging staan en mijn JR vervolgens niet meer voet wou lopen, ben ik even met een balletje wezen spelen en zonder dat mijn JR het doorhad zat hij alweer aan de voet

[Pinkki]

Er zijn echt wel mensen die de hond overdreven gaan aaien en met een peuterpraatstemmetje nog verder de stress in jagen. Ik probeer met mijn honden met goede socialisatie ervoor te zorgen dat ze niet gauw ergens van schrikken, en zowel, probeer ik ervoor te zorgen dat het vertrouwen in mij als leider zo groot is dat ze in plaats van in paniek raken steun bij mij zoeken. Dan probeer ik de "gevaar" of weg te jagen, of de hond op z'n gemak te stellen door zo normaal mogelijk te gedragen en de hond afleiden dmv oefeningen oid.
De hollander reu die ik vroeger had was bvb heel bang voor knallen, maar als hij onder appel was kon hij z'n angst beheersen. Dan was het gewoon oefening en belonen, en hij at wat weer de stress omlaag brengt. Zonder oefening als je na het horen van een knal een snoepje aan bod nam hij het echt niet aan, maar na een commando wel...
Nu heb ik een smoushondje die erg gevoelig is en bvb bij het zien van een Da in paniek raakt. Als ik dan met tutteldetut-toon tegen haar ga praten en aaien raakt ze helemaal over de toeren, terwijl ze met negeren ook angstig is maar minder erg.
Contact zoeken mag van mij bvb contactliggen, maar dat doet ze echt niet. Ook qua eten heb ik nog niet iets gevonden wat ze accepteert als ze in de stress zit.

[Nina]

het voorbeeldje van tina past daar prima in : zou ze haar pup niet hebben opgepakt dan was zijn stressniveau heel hoog gebleven, en had hij niks bijgeleerd, behalve wat hij voor zichzelf vooraf al bedacht had : VISKRAAM, ENNNNG :N: . laat je zijn stressniveau dalen door hem rustig te steunen, dan staat hij weer open voor nieuwe ervaringen, kan weer gewoon honds nadenken en bijleren, en kan zo wél leren : visgeurtjes, nammie - kraam, niét eng .

zoiets.

Zeg, Inge O, ik vond het zelf ook een goed voorbeeld, maar wil jij mij alsjeblieft NOOIT meer Tina noemen?!

[malinois]

als mijn hond angstig is, door een enorme grote hond , die hem de baas wil zijn, dan kruipt hij heel langzaam naar mij toe en ik laat dit ook toe.

Hij zoekt op dat moment even de steun van een meerdere en dàt kan je toch niet negeren?
Dat doe je met kinderen toch ook niet?

Er is wel een verschil tussen aanstellen ( elke keer piepen als er weer een hond aankomt ) en gewoon even steun willen hebben, vind ik.
Dat màg je gewoon niet negeren !

dat maak ik zelf wel uit... ik negeer dergelijk gedrag dus wel...

[Mojuan]

als mijn hond angstig is, door een enorme grote hond , die hem de baas wil zijn, dan kruipt hij heel langzaam naar mij toe en ik laat dit ook toe.

Hij zoekt op dat moment even de steun van een meerdere en dàt kan je toch niet negeren?
Dat doe je met kinderen toch ook niet?

Er is wel een verschil tussen aanstellen ( elke keer piepen als er weer een hond aankomt ) en gewoon even steun willen hebben, vind ik.
Dat màg je gewoon niet negeren !

dat maak ik zelf wel uit... ik negeer dergelijk gedrag dus wel...

Ik negeer zulk gedrag ook altijd.
Julia was als pup doodsbang van alle honden die ze tegenkwam.
Ze wilde dan achter me gaan zitten of wegkruipen.
Ik heb haar altijd genegeerd, deed gewoon net of zij en die andere hond er niet waren.
Inmiddels is ze lang zo bang niet meer, ze heeft geleerd om zelfverzekerd te worden, dus niet mijn zekerheid, maar haar EIGEN zekerheid!
Als mijn honden ergens van schrikken of iets vreemd of eng vinden, loop ik er juist langs, onderweg ernaartoe heb ik dan iets lekkers in mijn hand wat ik al heb laten zien.
Zodra ze zich herstellen en de schrik weg is, dan krijgen ze het lekkers.
Als een hond bang tegen je aankruipt hoef je hem uiteraard niet weg te duwen, ik denk dat je daarmee de angst ook erger maakt. Weg duwen is ook iets heel anders dan negeren, want het is een reactie.
Negeren is totaal GEEN reactie geven op de angst.

Maar het beste is om gewoon normaal te blijven doen, hetzelfde als je in het dagelijks leven doet.
Aai je je hond altijd als hij tegen je aan komt liggen, dan kan je dat nu ook doen, maar zonder troostend op hem in te praten, want dat werkt dan weer averechts.