Ahhh een caafje

die zijn zo leuk .Ik had er vroeger altijd eentje en toen mijn kinderen klein waren hadden we er ook een Witje die is 4 jaar geworden en toen vondt ik hem sóchtends stervend in zijn kooi de kids waren toen 2,5 en 4 jaar oud . Ik die arme Caaf naar de d.a. gebracht om in te laten slapen nadat de kinderen naar kresj en school gebracht waren.
Ik dacht dat ga ik even pedagogisch aanpakken dus Witje in een mooi doekje gewikkeld en een afscheidsgedichtje gemaakt .Kid's opgehaald om half twaalf en uitgelegd dat dat Witje al oud was en dat hij dood was gegaan en dat we een mooi grafje zouden maken in de tuin.
Zoonlief meteen huilen maar dochter stond heel serieus de dode Caaf te bestuderen : Ik wist niet dat Witje zooo stil kon zijn ...
Grafje gegraven in de tuin en zoonlief wilde hem dragen en ik zou het gedichtje voorlezen ..
Nou mooi niet

Zie je daar je kind heel voorzichtig lopen met z'n dooie vriendje onderwijl hikkend van het huilen.
Ik stond daar met een dikke strot en kon geen woord meer uitbrengen hahaha.
Later toen we gingen verhuizen en hij al 7 jaar was vondt ik hem in tranen op de bank .Toen ik vroeg waarom huil je was het antwoord :
ALs wij verhuisd zijn is Witje helemaaal alleen....
Wat zo'n cavia allemaal teweeg kan brengen een heel jeugdtrauma pfffff
