Drie maanden nadat mijn zoontje was geboren werd hij vreselijk ziek. Benauwdheid, (dubbele) longontstekingen, rs-virus, bronchitis...
Een jaar lang ziekenhuis in, ziekenhuis uit. In de quarantaine, elke dag 4 tot 6 maal vernevelen, 3 soorten inhalermedicatie die 3 tot 4x elk moest worden gegeven. En ik had toen 5 katten (zat even tussen 2 honden in) dus ik zag het ook al helemaal zitten

.
En allergietesten op kinderen jonger dan 6 jaar heeft geen zin omdat er nog geen antistoffen in het bloed zitten.
De kinderarts raadde mij gelukkig aan om de katten niet weg te doen omdat het helemaal niet zeker was dat hij allergisch was voor katten. Maar hij zei wel dat de katten absoluut niet op de babykamer mochten komen en dat ik veel moest schoonmaken (ik had al overal zeil, dat scheelde).
Maar hoeveel ik ook van mijn katten (en nu mijn honden) hou, mijn kind is toch het belangrijkste. En de angst die ik dat jaar heb gehad (er waren tijden bij dat hij heel kritiek heeft gelegen) zal ik nooit vergeten. En ook de nachten dat ik naast zijn ziekenhuisbedje heb gezeten, doodsbang dat elke ademhaling zijn laatste zou zijn, staan nog steeds in mijn geheugen gegrift.
Dus: als er een moment is dat ik moet kiezen tussen mijn dieren of mijn kind, kies ik onvoorwaardelijk voor mijn kind.
Maar ik hoef gelukkig niet te kiezen: Nick is nu (bijna 10) Hollands welvaren, sterk, gezond, vrolijk en absoluut
niet allergisch. Sterker nog: hij zou waarschijnlijk dood gaan van verdriet zonder zijn dierenvriendjes

.