Ik lig lekker in mijn luie stoel en Sarah op de bank. Ineens springt Sarah van de bank, duikt helemaal inelkaar en rilt als een rietje. Ik wil haar oppakken om haar wat meer ruimte te geven maar ze doet een poging om van mij weg te lopen. Haar achterhand schommelt onzeker en ze laat wat plas lopen :N: . Ik in paniek en roep Peter erbij. Die pakt haar op, knuffelt even en zet haar weer neer......niets meer aan de hand.
Al met al heeft het een minuutje of twee geduurd.
Ik ben opgegroeid met een epileptische poedel die zowat elke week wel een aanval had, maar van dit soort grappen die Sarah zo 1 x per jaar laat zien zou ik er niet zo van moeten schrikken. Ik denk ook niet dat het zoiets is. Zo'n half uurtje ervoor heb ik even tegen haar gebulderd omdat ze me gebeten had bij het borstelen.