Ik ben op moment (al 4 weken

) dankzij nieuwe medicatie behoorlijk duizelig. Op zich probeer ik me daardoor niet uit het veld te laten slaan, maar toen ik vanavond met de laatste training van het seizoen het tweede rondje van de onderlinge 'wedstrijd' (zonder prijzen

) liep, en ik bij het herstellen van een fout bijna op mn plaat ging, vond ik het toch iets verstandiger om toch maar aan de kant te gaan zitten. Aangezien ik toch wel graag wilde dat Cara nog even een keer de paaltjes deed (ze loopt de laatste tijd te klieren met insteken), gaf ik Cara's bal even aan mijn trainster, zodat zij die even met Cara zou doen.
Dat was dus verkeerd gedacht. Cara liep eerst vertwijfeld een aantal keer heen en weer 'hmmm daar is mn bal... Maar daar zit vrouwtje.... Maar daar is bal... Maar ja, vrouwtje...' Toen wisten we haar te overtuigen dat ze echt met mijn trainster mee kon lopen. Maar palen doen snapte ze toch echt helemaal niets meer van, dat kon echt niet met een ander hoor. Ja, 3 of 4, maar meer niet, en na een paar pogingen kwam ze toch maar weer naar mij toe, steun zoeken.
Om het toch goed af te sluiten ben ik dus toch maar weer opgestaan en heb Cara zelf nog even door de palen gestuurd (als ik maar geen snelle bewegingen maak heb ik er niet zoveel last van), wat ze (uiteraard

) perfect deed. Conclusie: bal is met wat overredingskracht goed genoeg om bij mij weg te lopen, maar paaltjes nemen kan toch echt alleen maar voor mij. Toch ergens wel lief
